Το να παραμείνεις σε μια σχέση είναι συνήθως το εύκολο. Ή πιο σωστά το ασφαλές. Τούτο δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι και το σωστό. Πολλές φορές αποδεικνύεται όχι απλώς λάθος, μα έως και καταστροφικό.
Ο Ραζβάν Λουτσέσκου μένει στον ΠΑΟΚ, μετά από απόφαση του Ιβάν Σαββίδη και εφόσον ο ίδιος ο Ρουμάνος δεν επέλεξε να παραιτηθεί.
Ωραία, εντάξει, αλλά πώς μένει ακριβώς;
Μένει επειδή ο Σαββίδης έκρινε ότι αυτή είναι η καλύτερη επιλογή ενόψει και της συμπλήρωσης των 100 χρόνων ιστορίας του συλλόγου;
Μένει έχοντας την πλήρη εμπιστοσύνη του μεγαλομετόχου ώστε μαζί να οδηγήσουν τον ΠΑΟΚ ξανά σε επιτυχίες;
Μένει επειδή και ο ίδιος ο Ρουμάνος το θέλει πολύ και είναι αποφασισμένος να “σβήσει” την τελευταία, κακή σεζόν του.
Ή μένει απλώς επειδή δεν βρέθηκε αντικαταστάτης;
Μένει, δηλαδή, μέχρι να φύγει;
Μονάχα οι δυο τους ξέρουν. Οι υπόλοιποι θα το μάθουμε στην διάρκεια του καλοκαιριού. Νομίζω εκεί θα φανεί, με πράξεις όχι με λόγια.
Η σχέση του Σαββίδη με τον Λουτσέσκου δεν είναι συνηθισμένη. Για την ακρίβεια, δεν μοιάζει με καμία άλλη ιδιοκτήτη- προπονητή στην Ελλάδα και όχι μόνο.
Δεν είναι και εύκολη επίσης. Υπάρχει σεβασμός, εκτίμηση, αγάπη ίσως. Υπάρχουν όμως και εντάσεις, καυγάδες, παράπονα, εγωισμοί. Με κάποιον τρόπο και ενώ πολλές φορές στο παρελθόν οι δυο τους έφτασαν στο όριο του “μη παρέκει”, κρατήθηκαν να μην το περάσουν και το πρόσημο για τον ΠΑΟΚ υπήρξε κάτι παραπάνω από θετικό.
Αποδεικνύουν άραγε οι κούπες που κατέκτησαν οι δυο τους ότι η συνεργασία τους είναι λειτουργική; Προσωπικά νομίζω ότι περισσότερο αποδεικνύουν πώς μπορεί (η συνεργασία τους) να ξεπερνά τις δυσλειτουργίες.
Και για αυτό η αντικατάσταση του Λουτσέσκου θα ήταν σαφώς μεγαλύτερο ρίσκο από την παραμονή του.
Ωστόσο και η παραμονή του, παρότι ασφαλέστερη επιλογή, είναι ρίσκο, μην έχετε αμφιβολία.
Διότι ετούτη τη φορά τα πράγματα έδειχναν όντως να έχουν πάρει τον δρόμο τον αγύριστο. Δεν επρόκειτο για ένα ακόμα ενδοοικογενειακό καυγαδάκι. Επρόκειτο για κάτι μεγαλύτερο και σοβαρότερο, που αφήνει πληγές και ρωγμές, Το γυαλί ράγισε.
Δεν έσπασε, επειδή ο Σαββίδης κυρίως επέλεξε να μην το σπάσει. Μπορεί από αυτό το σημείο να επιστρέψουμε στην συσπείρωση, την μόνη συνθήκη κατά την οποία ο ΠΑΟΚ θριαμβεύει; Η θα συνεχίσουμε σε μια κατάσταση οριακή και όπου φτάσει;
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο είδαμε πολύ πρόσφατα που μπορεί να οδηγήσει μια προβληματική σχέση διοικητικής και τεχνικής ηγεσίας, ειδικά όταν αυτή παίρνει δημόσιες διαστάσεις και δεν λύεται αποφασιστικά και έγκαιρα. Μιλώ για την ιστορικών διαστάσεων κατάρρευση της ΑΕΚ του Αλμέιδα στα πλέι – οφ.
Ασφαλώς οι διαφορές και στα κλαμπ και στις περιστάσεις και στις εμπλεκόμενες προσωπικότητες είναι μεγάλες.
Ελπίζω και εύχομαι να μην διαπιστώσουμε και τις ομοιότητες.
Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον θα δείξει, μα εντωμεταξύ κρατήστε και κάτι ακόμα: στον ΠΑΟΚ, οι μεγαλύτερες κατραπακιές έρχονται όταν όλα πάνε καλά και είμαστε χαρούμενοι και αισιόδοξοι.
Ενώ όταν ξεκινάμε στραβά και με γκρίνια, ενίοτε καταλήγουμε να πανηγυρίζουμε.
Για να δούμε πώς θα πάει αυτό φέτος
