Από τον Μαύρο Οκτώβριο της ΑΕΚ, έχει περάσει μόλις ένας+μισός μήνες αλλά νιώθει σήμερα κανείς πως είναι σαν να έχουν περάσει ένα+μισό χρόνια. Θυμόμαστε; Το τρίμπαλο στη Σλοβενία, η ήττα από τον ΠΑΟΚ στην ΑγιαΣοφιά, η ήττα από τον Ολυμπιακό στο Νέο Φάληρο. Το σουξέ που εκείνη την περίοδο έκανε θραύση, και μάζευε like; Γιατί δεν βάζει ο προπονητής τον Γιόνσον! Ακόμη και το να σηκωθεί ο Γκρούιτς για προθέρμανση, αυτό αρκούσε για να είναι αιτία συλλογικής δυσθυμίας.
Δέκα νίκες (σε έντεκα ματς) αργότερα, και μία ισοπαλία με τους Σάμροκ Ρόβερς που θεαματικά υπερκαλύφθηκε εν συνεχεία στις έδρες της Φιορεντίνα και της Σάμσουνσπορ, έκαναν ο συμπαθής Δανός χαφ, ο Γιόνσον, ολωσδιόλου να εκλείψει στο μυαλό όσων έστελναν τότε τα μηνύματα στα πάσης φύσεως fora. Τώρα, δέκα νίκες και μία ισοπαλία αργότερα, οι γιατί-δεν-βάζει-ο-προπονητής-τον-Γιόνσον θιασώτες έχουν ταράξει αυτές τις μέρες τη μηχανή αναζήτησης. Πτήσεις για Λειψία, τελευταία εβδομάδα Μαίου.
Η τρέχουσα σύγκριση με τον εγχώριο ανταγωνισμό ωστόσο, ξεπερνά τις νίκες αυτές καθαυτές. Εναντι ομάδων που φαίνεται να τις έχει ξεθεώσει η ανελέητη ατζέντα διαδοχικών αγώνων σε Ελλάδα και Ευρώπη, η ΑΕΚ με παρόμοια ατζέντα αντιπαραβάλλει φρεσκάδα, ενέργεια, κέφι, καλπασμό. Είναι σαν να μη κουράζονται ποτέ, παίζουν μπαλάρα, παίρνουν κεφάλια! Η ενδορφίνη στον εγκέφαλο, η ορμόνη της ευτυχίας που λέμε, κάνει δουλειά που αψηφά και προσπερνά το περιορισμένο rotation.
Αποκαταστάθηκε λοιπόν, μία συνολική συνθήκη ευεξίας και ευφορίας. Επαναλαμβάνω, για την έμφαση που πρέπει, συνολική. Διότι ακριβώς μέσα από τη λειτουργία της ομάδας, είναι που παίρνουν υπεραξία και αίφνης αναδεικνύονται άτομα περίπου ξεχασμένα ή σχεδόν ξεγραμμένα. Γκατσίνοβιτς, προτού τραυματιστεί. Λιούμπιτσιτς με ένα δοκάρι, δύο ασίστ, δύο γκολ σε 90 λεπτά. Για άλλους εδώ κι εκεί, αυτή δεν είναι στατιστική ενενηντάλεπτου. Για άλλους, αυτή μπορεί να είναι στατιστική ολόκληρης σεζόν.
Κάποια πράγματα, αρνητικά για αρχή, έρχονται και γίνονται (ή, έστω, μοιάζουν σαν) ευλογία. Ο Καλοσκάμης και ο Ζοάο Μάριο που είναι εκτός ευρωπαϊκής λίστας, κάθε φορά μετά από ευρωπαϊκό αγώνα μπαίνουν και ανατροφοδοτούν τη μπαταρία με θετικό φορτίο. Ο τραυματισμός του Πιερό άλλαξε τον όλο προσανατολισμό, καθόρισε την κατεύθυνση του παιγνιδιού της ομάδας. Πάντοτε και παντού ο σέντερ-φορ, το προφίλ του, τα χαρακτηριστικά του, άλλοτε για καλό, άλλοτε για κακό, είναι καθοριστικός σε αυτό.
Το βέβαιον είναι, ένας πανάρχαιος νόμος της ζωής, ότι “από τις ήττες μαθαίνουμε”. Η ΑΕΚ έφτασε στο σημείο, ή το αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Πώς το άλλαξαν, φυσικά δεν φτάνει ένας Καλοσκάμης, ένας Ζοάο Μάριο, ένα Πιερό για να το εξηγούν. Πώς η ΑΕΚ είχε πρώιμη φόρμα στα απολύτως κρίσιμα ευρω-προκριματικά το καλοκαίρι, πώς πέρασε φάσεις εμφανούς κάμψης τον Σεπτέμβριο και δραματικής πτώσης τον Οκτώβριο, πώς έκτοτε ξαναμπήκε σε ένα επόμενο κύκλο εντυπωσιακής ανάκαμψης, είναι case study.
Ξεκάθαρα, μία περίπτωση για μελέτη. Ελπίζω σε ένα μελλοντικό σεμινάριο, ο Νίκολιτς να συνεισφέρει την εμπειρία και να μας βοηθήσει στην κατανόηση. Θα πλήρωνα, να σας πω, για να το παρακολουθήσω. Ενας νέος άνθρωπος, διότι νέος είναι, 46 ετών, να μας ανοίξει τον ορίζοντα της γνώσης. Ως τότε, με τα λίγα που καταλαβαίνουμε, η περίπτωση (θα) έχει το διαρκές ενδιαφέρον μας.
Πηγή: Sdna
