Του Στέφανου Αβραμίδη
Είχε μείνει σχεδόν άναυδος! Δυσκολευόταν να καταλάβει και, ακόμη περισσότερο, να διαχειριστεί ό,τι του είχε συμβεί! Η ήττα, και μάλιστα στα δύο σετ, από τον 15χρονο που είχε βρεθεί στο δρόμο του στον πρώτο γύρο του τουρνουά της Μαγιόρκα ήταν ένα αποτέλεσμα που όσο είχε ενθουσιάσει το κοινό, πανηγύριζε με την ψυχή του την επικράτηση του… δικού του παιδιού, τόσο είχε απογοητεύσει τον 26χρονο Παραγουανό τενίστα από την Ασουνσιόν, αλλιώς τα περίμενε και αλλιώς τα βρήκε! «Σε τόσο μικρή ηλικία πώς είναι δυνατόν να παίζει ΑΥΤΟ το τένις!» σκέφτηκε ο Ραμόν Ντελγκάδο, νούμερο 80 στον κόσμο, για τον πιτσιρικά αντίπαλό του κουνώντας αμήχανα έως και επιδοκιμαστικά το κεφάλι του αποχωρώντας από το κορτ!
Δεν θα μπορούσε προφανώς τότε, τέλη Απρίλη του 2002, ούτε καν να φανταστεί ο Ραμόν, δεν θα μπορούσε κανείς η αλήθεια είναι να φανταστεί, τι ακριβώς θα πετύχαινε ο πιτσιρικάς τα επόμενα είκοσι χρόνια! Το όνομά του… Ράφα Ναδάλ, και εκείνο το 6-4, 6-4 δεν ήταν παρά η πρώτη από τις, τώρα πια, 1038 νίκες του στο τουρ, τον σταμάτησε στον αμέσως επόμενο γύρο ο Βέλγος Ολιβιέ Ροκίς αλλά στην πορεία αποδείχθηκε ασταμάτητος! Ασταμάτητος αλλά όχι μόνος, παρέα με το Ρότζερ Φέντερερ και το Νόβακ Τζόκοβιτς συνέθεσαν, οριακά συνθέτουν ακόμη, την συγκλονιστικότερη… τριανδρία που εμφανίστηκε ποτέ σε οποιοδήποτε ατομικό σπορ από καταβολής αθλητισμού! Κι όμως, για κάποιο λόγο, τώρα πια μοιάζει πιο ξεκάθαρος από ποτέ, ο γεννημένος στις 3 Ιουνίου του 1986 στο Μανακόρ Ισπανός πάντα κατάφερνε να λάμπει αν όχι περισσότερο σίγουρα… κάπως διαφορετικά!
Η ρουτίνα του σε πολλά διαφορετικά σημεία του παιχνιδιού ακροβατεί μεταξύ προλήψεων και τικ, περιβόητη και μακρόσυρτη αυτή πριν από το σερβίς, σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ίσως και να ήταν από μόνη της αρκετή για να καταστήσει έναν αθλητή από… κουραστικό έως και αντιπαθή! Είναι όμως τόσο χαρισματική η προσωπικότητά του, τόσο ακέραιος, δοκιμασμένος μια εικοσαετία τώρα στα «φώτα» σε εύκολες και δύσκολες καταστάσεις, ο χαρακτήρας του, και τόσο εντυπωσιακό το αθλητικό του μεγαλείο που οτιδήποτε, έστω και στο ελάχιστο, αρνητικό δεν ξεθωριάζει απλά αλλά χάνεται, εξαφανίζεται από το οπτικό πεδίο του κοινού που είναι ο σημαντικότερος και διαχρονικότερος κριτής! Και μένουν στο προσκήνιο τα όσα πρεσβεύει έξω από τους αγωνιστικούς χώρους και τα όσα πετυχαίνει μέσα σε αυτούς!
Ανέκαθεν, από την πρώτη στιγμή που μπήκε στο… κάδρο, υψηλών επιδόσεων αθλητής, με φυσικά προσόντα που μέχρι πριν από λίγο καιρό τον ξεχώριζαν… θεαματικά από όλους τους υπόλοιπους, δύναμη, εκρηκτικότητα, ταχύτητα και αντοχή μέχρις εσχάτων ο Ναδάλ! Προσόντα που έκαναν τον κύκλο τους, κύκλο που τώρα πια κλείνει, προφανώς και στα 35 του δεν είναι πια η επιβλητική έως και… εκφοβιστική φιγούρα που «καταδυνάστευε», παρέα με τους άλλους δύο και αυτό, το μέγεθος του ανταγωνισμού δηλαδή, περισσότερο προσθέτει παρά αφαιρεί από το μύθο του, το τένις! Και είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων που καθιστά ακόμη μεγαλύτερο το τελευταίο του επίτευγμα, κανείς δεν περίμενε πριν αρχίσει το τουρνουά που, εν τέλει, σήμανε τον 21ο τίτλο-ρεκόρ σε επίπεδο Γκραν Σλαμ ότι αυτή θα ήταν η… εξέλιξη των πραγμάτων!
21. Grand. Slams. History. Made.🙌@RafaelNadal makes history breaking the record for most Grand Slams men’s singles titles. Congratulations, Rafa!🇪🇸 #AusOpen | #AO2022 | #Rafa21 pic.twitter.com/JL0vwzQ2AK
— ATP Tour (@atptour) January 30, 2022
Κανείς εκτός προφανώς από τον ίδιο το Ναδάλ! Βήμα βήμα, παιχνίδι παιχνίδι, σε μια διοργάνωση στην οποία, λόγω των πολύ σοβαρών προβλημάτων τραυματισμού που αντιμετώπισε, μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν ήξερε καλά καλά αν θα μπορούσε να δώσει το «παρών», αναγεννήθηκε μέσα από την ίδια του την τέφρα! Και έφτασε στο αποκορύφωμα όχι της φόρμας αλλά της… πίστης του εκεί που το χρειαζόταν, ίσως τελικά να το χρειαζόμασταν κι εμείς, περισσότερο, στο παιχνίδι για τον τίτλο! Ένα παιχνίδι που δεν υπάρχει λόγος, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, να κριθεί με αθλητικούς όρους! Εδώ μιλάμε για ζήτημα… ψυχής, στη δύση της καριέρας του κόντρα σε… κομπιούτερ, με κορμί τσακισμένο από τις… κακουχίες, σε επιφάνεια που δεν τον ευνοεί, έχοντας βρεθεί 2-0 σετ πίσω, για πεντέμισι ολόκληρες ώρες, ο Ναδάλ έδωσε μαθήματα ζωής, υπομονής, επιμονής, συνεχούς προσπάθειας, άρνησης συμβιβασμού με την ήττα και δικαιώθηκε!
Δικαιώθηκε και δικαίωσε πρώτα και πάνω απ’ όλους εαυτόν αλλά και όλους όσους πίστεψαν και πιστεύουν ακόμη σε αυτόν, είτε πρόκειται για δικούς του, με την κλασική, οικογενειακή, επαγγελματική και φιλική έννοια του όρου, ανθρώπους είτε για απλούς φιλάθλους που όλα αυτά τα χρόνια τον έχουν εκτιμήσει αγωνιστικά και όχι μόνο! Γιατί, βλέπετε, σε αντίθεση με τα ομαδικά αθλήματα που τις συντριπτικά περισσότερες φορές οι οπαδοί «κληρονομούνται», ο πατέρας μυεί το παιδί και πάει λέγοντας, στα ατομικά οι «οπαδοί» κερδίζονται και διατηρούνται και πολλαπλασιάζονται με την… πολιτεία του αθλητή, ιδίως σε αυτό το επίπεδο, συνεχώς στο μικροσκόπιο! Κάπως έτσι εξηγείται και το ότι στον τελικό έπαιζε στη Μελβούρνη αλλά έμοιαζε να αγωνίζεται, σε ό,τι είχε να κάνει με την στήριξη από το κοινό, στην πατρίδα του τη Μαγιόρκα!
Είχε μείνει σχεδόν άναυδος! Δυσκολευόταν να καταλάβει και, ακόμη περισσότερο, να διαχειριστεί ό,τι του είχε συμβεί! Η ήττα, και μάλιστα στα πέντε σετ, από τον 35χρονο που είχε βρεθεί στο δρόμο του στον τελικό του αυστραλιανού Όπεν ήταν ένα αποτέλεσμα που όσο είχε ενθουσιάσει το κοινό, πανηγύριζε με την ψυχή του την επικράτηση του… δικού του παιδιού, τόσο είχε απογοητεύσει τον 26χρονο Ρώσο τενίστα από τη Μόσχα, αλλιώς τα περίμενε και αλλιώς τα βρήκε! «Σε τόσο μεγάλη ηλικία πώς είναι δυνατόν να παίζει ΑΥΤΟ το τένις!» σκέφτηκε ο Ντανιίλ Μεντβέντεφ, νούμερο 2 στον κόσμο, για το βετεράνο αντίπαλό του κουνώντας αμήχανα έως και επιδοκιμαστικά το κεφάλι του αποχωρώντας από το κορτ!
Πηγή: BN Sports
