Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ηταν μάλλον καλύτερο από όσο περίμενα το πρώτο ντέρμπι της χρονιάς ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στο ΠΑΟ. Εχω την εντύπωση από διάφορα που διάβασα ότι όλοι έμειναν χαρούμενοι: στον Ολυμπιακό γιατί το κέρδισαν και στον Παναθηναϊκό γιατί είδαν την καλύτερη εμφάνιση της ομάδας φέτος στο δεύτερο ημίχρονο. Εγώ λέω ότι μάλλον κανείς δεν μπορεί να είναι αληθινά χαρούμενος, αλλά αυτό μπορούμε να το δούμε αύριο. Για την ώρα σημειώνω ότι αν πραγματικά κάποιοι πρέπει να χαρούν για ό,τι έγινε είναι οι οπαδοί του Κώστα Φορτούνη. Που μπορεί να μην είναι πάρα πολλοί, αλλά είναι υπαρκτοί. Και που χθες χάρηκαν γιατί ο παίκτης στον οποίο χρόνια τώρα συμπαραστέκονται υπέγραψε μια προσωπική νίκη σε ένα ντέρμπι. Αλλά κι επειδή έκανε τη διαφορά δείχνοντας συνεπής, χωρίς να κάνει το καλύτερο παιγνίδι του. Αλλά και χωρίς να υπάρχει στο γήπεδο μια ομάδα φτιαγμένη πάνω του, όπως παλιότερα.
Δεν συγκαταλέγομαι ούτε ανάμεσα στους φανατικούς οπαδούς του Φορτούνη, ούτε όμως και ανάμεσα σε εκείνους που τον θεωρούν υπερτιμημένο ή συνηθισμένη περίπτωση. Μπορείς να πεις πολλά εναντίον του, αλλά όχι ότι περνά απαρατήρητος. Πρώτα από όλα κατορθώνει πάντα να σε κάνει να ασχολείσαι μαζί του κι αυτό δεν είναι λίγο. Αυτή την προσοχή την κερδίζει όχι μόνο από τους ποδοσφαιρόφιλους (ξέρω πολλούς που τον γουστάρουν χωρίς να είναι οπαδοί του Ολυμπιακού…) αλλά και από τους προπονητές του. Το έγραφα και στην εφημερίδα με αφορμή όσα έγιναν στην Εθνική: αν αύριο ο Φορτούνης σταματούσε το ποδόσφαιρο θα τον θυμόμουν ως κάποιο που πολλές φορές στην καριέρα του ανάγκασε με την απόδοσή του προπονητές να μετανιώσουν για τον τρόπο που του φέρθηκαν. Χθες ο Φαν τ’ Σιπ μας είπε ότι άργησε να τον καταλάβει. Ο Ολυμπιακός είναι τυχερός γιατί με τον Πέδρο Μαρτίνς δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο.
Από το Μίτσελ στο Χάσι
Δεν είχε όμως μόνο στην Εθνική περιπέτειες ο Φορτούνης. Το 2014 τον πήρε ο Ολυμπιακός. Ο Μίτσελ δεν τον δήλωσε στη λίστα του Τσάμπιονς λιγκ: ο Φορτούνης τον ανάγκασε να παραδεχτεί το λάθος του παίζοντας εκείνη τη χρονιά σε 37 ματς και σκοράροντας 10 γκολ! Μολονότι είχε πάντα μπροστά του τον Τσόρι ο Φορτούνης δεν σταμάτησε ποτέ να βάζει στους προπονητές του δύσκολα αναγκάζοντάς τους να αναθεωρήσουν. Το 2016-17 ο Μπέντο τον άφησε έξω στην αρχή της περιόδου και μόλις ανέλαβε. Ο Φορτούνης επέστρεψε βασικός σε ένα ματς με την ΑΕΚ: την κέρδισε 3-0 ως απόλυτος πρωταγωνιστής κι ο Μπέντο κατάλαβε το λάθος του. Ένα χρόνο αργότερα ο Χάσι πήρε στη θέση του τον Οφόε, αλλά και τον Μάρκο Μάριν που κι αυτός «δεκάρι» ήταν. Ο Χάσι προτιμούσε τους άλλους δυο, ώσπου έφτανε να χάνει στο Καραϊσκάκη με την Ριέκα για τα play off του Τσάμπιονς λιγκ. Τον έβαλε στο 65΄στη θέση του Σεμπά: το ματς γύρισε με ένα γκολ του Ρομάο στο 90΄ αλλά ο Φορτούνης ήταν αυτός που σήκωσε την ομάδα στις πλάτες του. Ακολούθησε η ταραγμένη σχέση με τον Μαρτίνς και τον Φαν τ΄Σιπ. Που μετά το ματς με το Κόσοβο έλεγε ότι δεν μπορεί να τον χρησιμοποιήσει ως βασικό, πριν το ματς με την Μολδαβία κατάλαβε ότι είναι η μόνη λύση και σήμερα λέει ότι πάλι καλά που υπάρχει κι αυτός!
Ποιο είναι το πρόβλημα σε αυτή την απολύτως ποδοσφαιρική ιστορία; Ότι ο Φορτούνης ανήκει στην κατηγορία των «δεκαριών» που θέλουν να παίζουν με την μπάλα πολύ, χωρίς μάλιστα να έχουν και την πρέπουσα κίνηση χωρίς τη μπάλα. Αυτό το γεγονός επιβάλει πάντα στον προπονητή του Φορτούνη, αν θέλει να τον χρησιμοποιεί, να πρέπει να του φτιάξει μια ομάδα στα μέτρα του. Ο Φορτούνης δεν είναι ο τύπος που ψάχνει την ατομική ενέργεια, όπως ο Μπακασέτας π.χ. Δεν είναι επίσης ο ποδοσφαιριστής που θα συμπεριφερθεί ως καλό εργαλείο, προσπαθώντας να κάνει ότι του ζητά ο προπονητής του, όπως ο Μάνταλος. Αυτοί οι χαφ είναι εύκολοι και βολικοί στη χρήση για αυτό άλλωστε και οι προπονητές έχουν σπανίως πρόβλημα μαζί τους.
Μάρκο Σίλβα και Μάρτινς
Ο Φορτούνης γουστάρει να παίζει μόνο ως «δεκάρι» που κουβαλάει τη μπάλα πολύ. Για αυτό πρέπει να υπάρχει κι ένας μηχανισμός που να τον εξυπηρετεί. Αυτό το μηχανισμό τον βρήκε κάποτε ο Μάρκο Σίλβα (που του επέτρεπε να παίζει σε ένα Ολυμπιακό με μαχητικούς κυνηγούς (Ιντέγιε – Σεμπά) που δεν κρατούσαν τη μπάλα πολύ), εξτρέμ που έδιναν πλάτος (Πάρντο, Ντορμάζ), μπακ που πλαγιοκοπούσαν (Μαζουακού, Ομάρ) και κόφτες (Μανιάτη, Κασάμι), που δούλευαν για αυτόν. Τα κατάφερε εξίσου καλά κι ο Μαρτίνς πρόπερσι: ο Φορτούνης είχε μπροστά του τον Γκερέρο (που έτρεχε και για αυτόν) στα πλάγια τους Τσιμίκα (η Κούτρη), τον Ομάρ και το Λάζαρο και πίσω του τον Γκιγιέρμε και τον Μπουχαλάκη ή τον Καμαρά. Στην Εθνική για την ώρα κάτι αντίστοιχο δεν υπάρχει. Το να κάνει τη διαφορά προϋποθέτει να κάνει σούπερ ατομικές ενέργειες, όπως έκανε με την Μολδαβία. Αλλά αυτές δεν είναι κατά παραγγελία. Ούτε φυσικά στον Ολυμπιακό, στον οποίο επίσης αγωνίζεται χωρίς μηχανισμό υποστήριξης.
Χθες π.χ ο Ολυμπιακός δεν είχε ένα φορ που του είναι απαραίτητο για να παίξει κάθετα και δεν είχε και εξτρέμ: ακόμα και στο καλό πρώτο ημίχρονο της ομάδας ο Μασούρας έπρεπε να μπαίνει στην περιοχή για να μην μένει αυτή άδεια κι ο Ρατζέλοβιτς (που δεν ήταν απολύτως καλά και δεν θα αγωνιζόταν διαφορετικά…) δεν έδινε πλάτος. Ο Φορτούνης, που θεωρητικά ήταν σέντερ φορ αλλά ουσιαστικά πήγαινε όπου ήθελε, έπρεπε για πρώτη ίσως φορά στην καριέρα του να κάνει τη διαφορά, δηλαδή να σκοράρει, χωρίς να υπάρχει μια ομάδα που να παίζει για αυτόν. Αυτό συμβαίνει από πέρυσι που επέστρεψε: πρέπει πλέον να παίζει αυτός για την ομάδα. Το ότι χθες καθάρισε το ματς δείχνει ικανότητα και προσαρμοστικότητα. Αυτά είναι χαρακτηριστικά μόνο των μεγάλων. Που δηλώνουν παρών όταν η ομάδα τους χρειάζεται.
Προσπαθεί να τον αλλάξει
Αντίθετα από άλλους προπονητές που τον Φορτούνη άργησαν να τον καταλάβουν ο Μαρτίνς τον ξέρει. Ξέρει επίσης ότι η ομάδα που έφτιαξε δεν είναι στημένη πάνω του: όταν πέρυσι ο παίκτης χτύπησε, έπρεπε υποχρεωτικά να την διαφοροποιήσει. Φέτος προσπαθεί να αλλάξει και τον Φορτούνη. Του ζητάει συχνά να παίξει σε θέσεις που δεν αγαπάει – αλλά κυρίως προσπαθεί να του αλλάξει χαρακτήρα: να τον μάθει να είναι χρήσιμος παίζοντας πιο λίγο, αλλά βάζοντας πάντα την κλάση του στην υπηρεσία της ομάδας, χωρίς ένα μηχανισμό υποστήριξης. Ο Μαρτίνς τσιγκλάει τον εγωισμό του, τον παγώνει με δηλώσεις που δεν συνηθίζει, τον αποκλείει από αποστολές και από ματς που θα θελε να παίξει, τον κάνει αλλαγή στο ημίχρονο γιατί τον βλέπει να περπατάει, αλλά δεν τον ξεχνά ποτέ και όταν τον έχει μαζί του, σχεδόν πάντα τον χρησιμοποιεί περιμένοντας τις απαντήσεις του στο γήπεδο. Θέλει κυρίως να τον δει να μεταμορφώνεται από πριμαντόνα που ομορφαίνει τη σκηνή, σε πραγματικός κίλερ. Ο Φορτούνης που θέλει ο Μαρτίνς είναι ένας παίκτης που κάνει τη διαφορά όχι παίζοντας διαρκώς με τη μπάλα, αλλά παράγοντας στιγμές: ο κόουτς θέλει να τον δει να κάνει τα «μικρά υπέροχα», αυτά που κανείς άλλος δεν μπορεί. Από το αν θα τα καταφέρει για μένα θα κριθεί τελικά και το αν θα κερδίσει πάλι το πρωτάθλημα.
Μια τέτοια καταπληκτική στιγμή είναι το χθεσινό γκολ του Φορτούνη. Ηταν ο μόνος στο γήπεδο που μπορούσε να το βάλει και το βαλε στη μία και ίσως μοναδική αληθινά μεγάλη του ευκαιρία, στη μια στιγμή του. Τον βλέπεις να στέλνει με το αριστερό τη μπάλα τηλεκατευθυνόμενη στα δίχτυα και είτε τον λατρεύεις, είτε δεν τον αντέχεις, φωνάζεις «μόνο εσύ»…
Πηγή: Κάρπετ Show
