Του Θάνου Σαρρή
Συνηθίζουμε, στην Ελλάδα, να νομίζουμε ότι παίζουμε «μόνοι» μας. Ότι δεν υπάρχει ο αντίπαλος. Η Γεωργία, πράγματι, δεν ήταν κάποια ομάδα φόβητρο και η ευκαιρία για το Euro έμοιαζε όντως τεράστια. Ωστόσο, δεν πρόκειται για κάποιο σύνολο μη υπολογίσιμο. Δεν είναι μια Ομοσπονδία που δεν έχει χαράξει στρατηγική. Δεν έφτασε τυχαία να διεκδικεί ό,τι και η «γαλανόλευκη».
Τα θεμέλια
Μετά την πορεία για την αναγέννηση, που ξεκίνησε κάπου στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και την εναρμόνιση με το Elite Youth Player Development Programme της UEFA, η Γεωργία καθιέρωσε μια εθνική ακαδημία ποδοσφαιριστών, προκειμένου να ενώσει τις τελείες ανάμεσα στις ακαδημίες της χώρας, τα σχολεία και τους επαγγελματικούς συλλόγους. Δημιούργησαν μια εθνική ακαδημία, στην οποία οι νεαροί ποδοσφαιριστές μπορούν να ενταχθούν και να δουλέψουν σε επαγγελματικά ποδοσφαιρικά πρότυπα, παράλληλα με τη σχολική τους εκπαίδευση. Ακολούθησε η επένδυση στις υποδομές, με άξονα την περσινή διοργάνωση του Euro Κ-21.
«Στην Τιφλίδα υπάρχει η υποδομή για τον σκοπό της Εθνικής, με αγωνιστικούς χώρους υψηλού επιπέδου, τους οποίους μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για προπόνηση. Είναι οι εγκαταστάσεις της Εθνικής ομάδας, στις οποίες οι άνδρες, οι γυναίκες, η Κ-21 και Κ-21 προπονούνται», έλεγε στο inews ο Ντέιβιντ Γουέμπ, μέλος του τιμ του Βίλι Σανιόλ. Η ομάδα μένει σε ξενοδοχείο που βρίσκεται σε απόσταση δέκα λεπτών και περιβάλλεται από μια πλήρη ομάδα: προπονητές, αναλυτές απόδοσης, επιστήμονες, γυμναστές, ιατρούς.
Ο Γουέμπ στεκόταν στο πώς όλοι βρίσκονται στην ίδια πλευρά: «Έχουμε πολλές επαφές με τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας, τον αντιπρόεδρο, τον τεχνικό διευθυντή. Έρχονται στις προπονήσεις, τρώμε μαζί, ταξιδεύουμε μαζί. Σου δίνει μια αίσθηση οικογένειας». Η εξέλιξη φαίνεται τόσο από την πρόοδο στις επαγγελματικές καριέρες των διεθνών, όσο και στις μικρότερες εθνικές και στην επόμενη γενιά που εντάσσεται σταδιακά στο συγκρότημα των ανδρών. Υπήρχαν αρκετοί παίκτες κάτω των 25 ετών στις τελευταίες κλήσεις του Σανιόλ.
Όλα τα παραπάνω έχουν αντίκτυπο στην αγωνιστική νοοτροπία της Γεωργίας. Όπως και για την Ελλάδα, το «παράθυρο» των play off ήταν μια ιστορική ευκαιρία για να γράψουν ιστορία. Είχαν πιο δύσκολο έργο στον ημιτελικό, είχαν το κρίσιμο 90λεπτο στην έδρα τους. Τόσο από τις ανταποκρίσεις του Γιάννη Σαπουντζάκη, του απεσταλμένου του Gazzetta στην Τιφλίδα όσο και από τη γλώσσα του σώματος των παικτών στο χορτάρι, ήταν σαφές πως γι’ αυτούς ήταν το ματς της ζώης τους. Τακτικά, αφοσιώθηκαν στο να περιορίσουν τα «όπλα» της Ελλάδας, να σταματήσουν τους δημιουργικούς παίκτες και να κλείσουν τους χώρους. Δημιουργικά ήταν γνωστό από το scout report ότι με εξαίρεση τον Κβαρατσχέλια δεν διαθέτουν ανάλογες αρετές με την ομάδα του Πογιέτ.
Η Εθνική το δούλεψε το ματς. Ίσως μπορούσε να ρισκάρει περισσότερο, αλλά όσο ο αγώνας έφτανε προς την ολοκλήρωση γινόταν ξεκάθαρο και στους ίδιους ότι όποιος πετύχει το γκολ θα πάρει και τη νίκη. Η πίεση και το άγχος λειτούργησε ανασταλτικά ως προς τη δημιουργικότητα. Ο Κωνσταντέλιας προσπάθησε να δώσει το στοιχείο του απρόβλεπτου, που έλειψε πολύ απόψε από την Εθνική. Η ομάδα έφτασε κοντά στη νίκη στην παράταση, αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι είναι όταν μια πρόκριση κρίνεται σε ένα ενενηντάλεπτο. Αν η κεφαλιά του Μαυροπάνου είχε πάει μερικά εκατοστά πιο κάτω, αρκετοί από αυτούς που τώρα κάνουν λόγο για «λίγους» πιθανόν να βρίσκονταν τούτη τη στιγμή στην Ομόνοια. Και στα πέναλτι, η Γεωργία έδειξε πιο έτοιμη πνευματικά.
Η επόμενη μέρα της Εθνικής Ελλάδας
Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν πάει Euro. Προφανώς αυτό δεν συνιστά επιτυχία. Έχει, όμως, πράγματα να δείξει και να κρατήσει από όλη αυτήν την πορεία. Διαθέτει ένα γκρουπ το οποίο αξίζει να στηριχθεί και να συνεχίσει να εξελίσσεται. Το απέδειξε αυτό σε όλη την πορεία μέχρι τον τελικό των play off και όχι μόνο στο «εύκολο» ματς με το Καζακστάν. Έφτιαξε αποδυτήρια, πέταξε έξω τις παιδικές ασθένειες, έδειξε εξέλιξη. Κοίταξε στα μάτια μεγάλους αντιπάλους, έβγαλε μια εικόνα παικτών που δεν κάνουν αγγαρεία, αλλά γουστάρουν να παίζουν σ’ αυτήν την ομάδα. Μια εικόνα ενότητας και προσήλωσης σε έναν κοινό στόχο.
Φυσικά, αυτό το έκανε με τον Γκουστάβο Πογιέτ στον πάγκο και χωρίς τα αυτονόητα που, όπως διαβάσατε παραπάνω, έχει λύσει εδώ και καιρό η αντίπαλος που την άφησε εκτός Euro. Όπως ειπώθηκε και στην εκπομπή του Gazzetta, αν η απόφαση της Ομοσπονδίας για την επόμενη μέρα γινόταν με γνώμονα την κρίση των ποδοσφαιριστών, ο Ουρουγουανός θα συνέχιζε το έργο του. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.
Κάθε restart εγκυμονεί τον κίνδυνο του γκρεμίσματος όσων έχουν χτιστεί. Η Ελλάδα οφείλει να κρατήσει τους πυλώνες. Αγωνιστικά, αλλά και σε επίπεδο προσωπικοτήτων. Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, ότι δεν αξίζουν άλλα παιδιά να πάρουν ευκαιρία ή ότι η τακτική πρέπει σώνει και καλά να μείνει η ίδια. Αλλά πρέπει να σχεδιάσει την επόμενη μέρα για να κρατήσει τα κεκτημένα και να επενδύσει πάνω τους για να συνεχίσει την πορεία της εξέλιξης.
Οφείλει, όμως, να φτιάξει και όλα τα υπόλοιπα. Χωρίς θεμέλια, υπάρχουν πυροτεχνήματα και πορείες που μοιάζουν με υπέρβαση. Ανεξάρτητα με τους άσχετους και τους σχετικούς που περιμένουν την Εθνική στη γωνία, συχνά για τους δικούς τους λόγους. Η στρατηγική δεν φέρνει αποτελέσματα από την πρώτη μέρα, αλλά δημιουργεί καλύτερους οιωνούς για το μέλλον. Κι αυτά τα παιδιά αξίζουν ένα καλύτερο μέλλον.
Πηγή: Gazzetta
