Του Θάνου Σαρρή
Ο Χαβιέρ Ζανέτι γεννήθηκε πριν από 49 ακριβώς χρόνια, σε μια φτωχογειτονιά στα Νότια του Μπουένος Άιρες. Από εργατική οικογένεια, με μεταναστευτικές ρίζες από από την Ιταλία. Καθολικός, επηρεασμένος από το ρεύμα της θεολογίας της απελευθέρωσης. Πιθανόν οι ρίζες του να ήταν αυτές που τον βοήθησαν να γοητευτεί τόσο από το κίνημα των Ζαπατίστας. Από τους καταπιεσμένους και ξεχασμένους ιθαγενείς που αυτοοργανώθηκαν, δημιούργησαν τον EZLN και έχοντας πάντα σε πρώτο πλάνο την κοινότητα και την συμμετοχή όλων εξεγέρθηκαν εναντίον εκείνων που τους έκλεβαν τη ζωή και τη γη. Ο Ζανέτι εκτόξευσε το όνομα του στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Κέρδισε τον σεβασμό όλων, χωρίς να ξεχάσει ποτέ τις ρίζες του και χωρίς να φοβηθεί και να εκφράσει δημόσια την αλληλεγγύη του σε ένα κίνημα που αρκετοί, την εποχή εκείνη, το αντιμετώπιζαν με σκεπτικισμό. Ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής να στηρίζει ένα ένοπλο κίνημα; Κι όμως.
Περίπου δέκα χρόνια μετά την ανάδυση του ζαπατιστικού κινήματος στην Τσιάπας του Μεξικού το 1994, ο Υποδιοικητής Μάρκος, ο οποίος συνδέθηκε άρρηκτα με τους αγώνες για την αυτοδιάθεση, με μια επίσημη επιλογή προς τον Μάσιμο Μοράτι προκάλεσε την Ίντερ σε έναν αγώνα γεμάτο προσωπικότητες. Με τον Χόρχε Βαλντάνο και τον Χαβιέ Αγκίρε βοηθούς, διαιτητή τον Ντιέγο Μαραδόνα και τέταρτο τον Σόκρατες. Και στην περιγραφή τον Εντουάρνδο Γκαλεάνο και τον Μάριο Μπενεντέτι. Ο Αγκίρε είχε από την αρχή τον σεβασμό των εξεγερμένων, καθώς «κατέβασε» ομάδα παλαίμαχων Μεξικανών στο πρώτο ποδοσφαιρικό παιχνίδι που έδωσε η ομάδα των Ζαπατίστας. Με πασαμοντάνιας, χωρίς παπούτσια, αλλά με μαχητική διάσταση που ξεχείλισε. Γι’ αυτούς άλλωστε το ποδόσφαιρο έχει διαφορετική σημασία. Ακολουθεί τις αρχές τους, ξεπερνά τα στενά όρια του αγωνιστικού χώρου, συμπεριλαμβάνει τους πάντες. Άντρες, γυναίκες, παιδιά.
«Οι Ζαπατίστας μπήκαν στο γήπεδο χωρίς ποδοσφαιρικά παπούτσια, αλλά με στρατιωτικές μπότες. Δεν ήθελαν να βγάλουν τις πασαμοντάνιας για να παίξουν», έλεγε αργότερα εντυπωσιασμένος ο Μεξικανός τεχνικός. «Λόγω της αγάπης που σας έχουμε, δεν σας βάλουμε πολλά γκολ», έγραφε χαρακτηριστικά ο Μάρκος στους Νερατζούρι, όμως ο αγώνας δεν έγινε ποτέ. Από τη μία η δυσκολία της Ίντερ να ταξιδέψει σε μια περιοχή που είχε ανοίξει μέτωπο με την κυβέρνηση, από την άλλη η αδυναμία των παικτών Ζαπατίστας να πάνε στο Μιλάνο, αφού τα στοιχεία τους θα αποκαλύπτονταν. Η σχέση όμως παρέμεινε και ο Ζανέτι ήταν ο συνδετικός κρίκος.
Λίγους μήνες πριν την πρόταση του Μάρκος για το φιλικό, τον Απρίλιο του 2004, παραστρατιωτικοί επιτέθηκαν και τραυμάτισαν οικογένειες ιθαγενών, κάνοντας παράλληλα ζημιά στο σύστημα υδροδότησης. Η Ίντερ αποφάσισε να βοηθήσει, στέλνοντας 5.000 ευρώ από τα πρόστιμα της ομάδας και εφόδια. Ο Χαβιέρ Ζανέτι ήταν εκείνος που κινητοποίησε την διοίκηση της ομάδας για να βοηθήσει. Η πρώτη χρηματική βοήθεια ήταν ύψος 2.500 ευρώ, ενώ λίγο αργότερα ο ίδιος φρόντισε να σταλούν χρήματα για την επισκευή ενός ασθενοφόρου και τον εξοπλισμό ενός νοσοκομείου. Φυσικά, φρόντισε να ενισχύσει το έντονο ποδοσφαιρικό στοιχείο στις κοινότητες. Με μπάλες, φανέλες, αγάπη. Ο Μπρούνο Μπαρτολότσι, τότε προπονητής της, ταξίδεψε στο Καρακόλ του Οβέντικ έχοντας συγκεντρώσει κι άλλες δωρεές και ποδοσφαιρικό εξοπλισμό. «Η ομάδα δεν παίζει μόνο στα playstation και τα κομπιούτερ. Διαβάσαμε σε μεξικανική εφημερίδα για την επίθεση. Θέλαμε να βοηθήσουμε. Όχι τόσο με τεράστια χρηματικά ποσά, αλλά με την σταθερή μας στήριξη».
Αντιπροσωπεία των Ιντερίστι επισκέφτηκε την Τσιάπας φέρνοντας στους εξεγερμένους ιθαγενείς κι άλλη ενίσχυση. Σε φάρμακα, σε μπάλες και φυσικά ο ίδιος ο αρχηγός έστειλε την φανέλα του με το νούμερο 4 στην πλάτη. Και φρόντισε να μπει για πάντα στην καρδιά τους: «Σκεφτόμαστε έναν κόσμο καλύτερο, όχι παγκοσμιοποιημένο, που να εμπλουτίζεται από τους πολιτισμούς και τα έθιμα του κάθε λαού. Αυτός είναι ο λόγος που θέλουμε να σας στηρίξουμε σε αυτόν τον αγώνα για να διατηρήσετε τις ρίζες και να παλέψετε για τα ιδανικά σας», δήλωνε ο Αργεντινός αμυντικός, προσθέτοντας ότι μαζί με τους συμπαίκτες του, είναι έτοιμος να μοιραστεί τις ίδιες αρχές και ιδανικά που «αντανακλούν το πνεύμα των Ζαπατίστας». «Είμαστε χαρούμενοι που ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνοι στο δρόμο της μάχης. Είμαστε χαρούμενοι που σε όλο τον κόσμο υπάρχουν αδερφοί και αδερφές όπως εσείς, που έχουν συνείδηση και θέλουν έναν κόσμο με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια», του απάντησαν.
Οι Νερατζούρι βρέθηκαν ξανά στην Τσιάπας με το πρόγραμμα «Ιnter Campus», που προσφέρει στήριξη μέσω του ποδοσφαίρου σε παιδιά που ζουν σε υποβαθμισμένες περιοχές, σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Μάλιστα, η παρουσία τους εκεί το 2014 συνέπεσε με την επέτειο της δολοφονίας του Εμιλιάνο Ζαπάτα, ο οποίος και έδωσε το όνομά του στο κίνημα. Για περίπου μια βδομάδα 150 παιδιά είχαν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε δραστηριότητες και εκπαιδευτικά προγράμματα με μπάλα ή χωρίς.
Ο Ζανέτι είχε δείξει το κοινωνικό του πρόσωπο πριν τοποθετηθεί δημόσια για τους Ζαπατίστας, βοηθώντας πολύ κόσμο χωρίς απαραίτητα οι κινήσεις του να βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Έχοντας ιδρύσει με τη σύζυγό του το ίδρυμα Πούπι για την βοήθεια παιδιών σε φτωχογειτονιές της Αργεντινής. Αποφάσισαν να βοηθήσουν τους πληγέντες και στη ζούγκλα της Λακαντόνα, ενώ επισκέφτηκαν και κάποιες από τις κοινότητες. «Hasta la victoria Inter», απαντούσε ο Υποδιοικητής Μάρκος, υποδηλώνοντας οπαδός της Ίντερ και του Ζανέτι. «Αδερφοί και αδερφές της ιταλικής ομάδας, σας εύχομαι τις μεγαλύτερες επιτυχίες για την αθλητική σας σεζόν», έγραφε μεταξύ άλλων.
Στην αυτοβιογραφία του, ο Ζανέτι έγραψε πως αποφάσισε να ενθαρρύνει την Ίντερ να ενισχύσει τους Ζαπατίστας επειδή «Η αλληλεγγύη δεν έχει χρώματα, θρησκεία και πολιτική πλευρά. Αυτές οι κοινότητες μάχονται για να αναγνωριστεί ο πολιτισμός τους, όπως επίσης και ένας διαφορετικός τρόπος οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης, επιβίωσης και ταυτότητας». Για τον Μάρκος η γνώμη του είναι πως: «Μάχεται για να δώσει πίσω την αξιοπρέπεια στους προ-Κολόμβου πολιτισμούς του Μεξικού. Είναι ο στρατιώτης των χαμένων της γης, των ξεχασμένων. Εκείνων που δεν αναγνωρίζονται, όμως έμαθαν να μην τα παρατούν ποτέ, υπό καμία συνθήκη…».
Πηγή: Gazzetta
