Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Με τα ατομικά βραβεία στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ήδη καθαρίσαμε. Κρίθηκαν. Ολα. Και εύκολα. Μένει στις επόμενες δύο εβδομάδες, να κριθεί το μεγαλύτερο. Το ομαδικό. Το ένα. Είναι προφανές ότι αυτό δεν πρόκειται να κριθεί τόσο ξεκούραστα και αβίαστα. Καθόλου ξεκούραστα, καθόλου αβίαστα.
Η ελάχιστη αντίληψη περί το ποδόσφαιρο, αρκεί για να ξέρουμε δύο πράγματα. Πρώτον, ο Μ’Μπαπέ είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Δεύτερον, ο Μ’Μπαπέ είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Unplayable. Απαιχτος. Δεν το(ν) αμφισβητείς, δεν το(ν) ανταγωνίζεσαι, για να μη γίνεις ανόητος. Για να είναι καλύτερος ποδοσφαιριστής του Παγκόσμιου Κυπέλλου ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου, χρειάζεται να προσέλθει στη διοργάνωση ευρισκόμενος στο σωστό frame of mind. Ο νους του Μ’Μπαπέ φαίνεται ότι είναι εδώ, στο Κατάρ, ακριβώς έτσι. Ο αέρας μες στο κεφάλι του, ολοκάθαρος. Τίποτα δεν θα τον εκτροχιάσει, από τον σκοπό. Το πλαίσιο σκέψης, κάνει ολοκληρωμένο το παιγνίδι του. Να δώσει στην ομάδα, να πάρει από την ομάδα, να πάρει με την ομάδα. Χρυσή ισορροπία. Δεν είναι πάντοτε έτσι, στην Παρί Σεν-Ζερμέν. Δεν ήταν έτσι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ενάμισι χρόνο πίσω.
Στη Ρωσία το 2018, ο Μ’Μπαπέ ήταν ο καλύτερος νέος παίκτης στον κόσμο. Προσπαθούσαμε να φανταστούμε, πώς θα είναι το 2022. Στη χρονιά που κύλησε αμέσως μετά, το 2018-19, μια Κυριακή βράδι στο Open ο εκστασιασμένος με τον Μέσι Ντέμης ρώτησε ρητορικά “τι θα κάνουμε όταν σταματήσει;” Του απάντησα με πάσα φυσικότητα “τότε θα βλέπουμε τον Μ’Μπαπέ”. Σήμερα, στο Κατάρ, με την ίδια διαφορά (του Μ’Μπαπέ) από τους υπόλοιπους, ξέρουμε πως ο Μπέλινγκαμ είναι τα εξής δύο πράγματα. Πρώτον, ο καλύτερος νέος παίκτης στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεύτερον, ο καλύτερος νέος παίκτης στον κόσμο. Αυτός που τώρα προσπαθούμε να φανταστούμε, πώς θα είναι το 2026. Ο Ρίο Φέρντιναντ, μετά τη Σενεγάλη ωρυόταν στην TV. “Φέρτε μου, πιστοποιητικό γέννησης. Αποκλείεται να είναι δεκαεννέα”. Ο Αγγλος επισκίασε για πλάκα, ό,τι κινείται σε γεννημένους το 2002 και εντεύθεν. Ολους τους Ισπανούς, κάτι ενδιαφέροντα αμερικανάκια, τον υπέροχο Μουσιάλα, τον καταπληκτικό Γκβάρντιολ, τον άμοιρο Νούνο Μέντες, τον πεινασμένο Πελίστρι.
Μεταξύ άλλων καλών, το Παγκόσμιο Κύπελλο έχει φανταστικό goalkeeping. Είναι ο πιο σοβαρός λόγος για το ότι, ενώ απολαμβάνουμε απίθανα ακριβείς εκτελέσεις και συν τοις άλλοις παίζεται (με τις καθυστερήσεις) περισσότερο παιγνίδι, ο αριθμός των γκολ είναι σχετικά χαμηλός. Η εκπαίδευση των τερματοφυλάκων στο ποδόσφαιρο του 21ου αιώνα, πλέον είναι σαν την τεχνολογία στο ποδόσφαιρο του 21ου αιώνα. Η επιστήμη, το έχει τερματίσει. Ενα βήμα μπροστά, στη σειρά των γκολκίπερ του Παγκόσμιου Κυπέλλου, δικαιωματικά βγαίνει ο Πολωνός Στσέσνι. Φυσικά, εννοείται, και επειδή το επίπεδο της ομάδας ήταν τέτοιο που του έδωσε τη δυνατότητα να αποκαλύψει όλη τη γκάμα του. Ο Αλισον ας πούμε, που έπαιξε δύο αγώνες στον όμιλο και δεν δέχθηκε ούτε ένα τελείωμα on-target, τι να μας αποκαλύψει;
Ο Μ’Μπαπέ είπε μετά την Πολωνία, ότι δεν ταξίδεψε στο Κατάρ για να πάρει το Χρυσό Παπούτσι. Αλλά μόνο, για να (ξανα)πάρει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το 2018, το Χρυσό Παπούτσι το πήρε ο Κέιν. Το Παγκόσμιο Κύπελλο, το πήρε ο Ζιρού που δεν έβαλε εκεί ούτε ένα γκολ. Το 2022 ο Ζιρού βάζει γκολ, κατέρριψε το εθνικό ρεκόρ του Ανρί. Ο Κέιν, βρήκε το πρώτο γκολ στους “16”. Πριν βάλει το πρώτο γκολ του, ο Κέιν ήταν ο πρώτος παίκτης της διοργάνωσης στις ασίστ. Ενας σέντερ-φορ! Ο Χάρι Κέιν, για να το δώσουμε και αυτό το αγαλματάκι, είναι ο καλύτερος σέντερ-φορ στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι το υπόδειγμα του total σέντερ-φορ.
Πάμε λοιπόν, στο ένα (βραβείο). Μπορούν να το κατακτήσουν (με αυτή τη σειρά) η Βραζιλία, η Γαλλία, η Αργεντινή. Είναι οι ομάδες που τικάρουν τα κουτάκια των προϋποθέσεων. Τις πληρούν, όλες ή σχεδόν. Τέλειος, δεν είναι κανείς. Οι υπόλοιποι, όσο μένουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο, μπορούν να το διεκδικούν. Κατακτώ/διεκδικώ είναι η διαφορά, να είσαι πρωταθλητής ή να κάνεις πρωταθλητισμό. Δεν έχω κανένα εμπόδιο μέσα μου, να συμμετέχω (ακόμη και…εις βάρος της Ολλανδίας!) στην παγκόσμια προσευχή για τον Μέσι. Η σειρά των πιθανοτήτων ωστόσο, είναι αυτή. Βραζιλία, Γαλλία, Αργεντινή.
Η υπεροχή της Βραζιλίας είναι, πίσω από τη σέντρα. Στο δικό της μισό γήπεδο. Εκεί που ο άλλος φτύνει το αίμα του, και το γάλα της μάνας του. Μετά τη σέντρα, στο μισό γήπεδο του αντίπαλου, όλοι έχουν τα top όπλα, τους top star, την top δυνατότητα. Και όλοι έχουν βέβαια, απ’ άκρου εις άκρον του γηπέδου, το ίδιο top spirit. Είτε είναι στα 36 χρόνια από την τελευταία φορά (Αργεντινή) είτε στα 20 (Βραζιλία) ή…στα τέσσερα (Γαλλία). Για όλους τους άλλους, το “υποχρεωτικό μέρος” του προγράμματος τελείωσε και παίζουν, πια, για το “προαιρετικό”. Το εξτρά. Για τη Βραζιλία, τη Γαλλία, την Αργεντινή το υποχρεωτικό μέρος εξακολουθεί. Της Βραζιλίας και της Αργεντινής, η υποχρέωση τελειώνει στον ημιτελικό. Της Γαλλίας, στον τελικό.
Πηγή: Sdna
