Του Γιάννη Φιλέρη
Το άγχος ήταν μεγάλο. Και η πίεση, επίσης. Αλλά η Εθνική Ομάδα δεν ήταν δυνατό να μείνει έξω από το χορό. Η Κροατία είχε καλές ιδέες ειδικά για να φρενάρει τον ελληνικό επιθετικό οίστρο, για να μας αφήσει μπουκάλα, ωστόσο, θα έπρεπε όμως να θυμηθεί τις ένδοξες μέρες του μακαρίτη Ντράζεν Πέτροβιτς, του Κούκοτς και του Ράτζα.
Καλοί και άγιοι ο Σάριτς, ο Ζούμπατς και ο Χεζόνια, όμως το ελληνικό τείχος που στήθηκε στην άμυνα, αλλά και οι εκπλήξεις όπως ο … σουτέρ περιωπής των 216 εκατοστών, Γιώργος Παπαγιάννης, τα σουτάκια προπόνησης από τα πέντε μέτρα του Γιάννη Αντετοκούνμπο και βεβαίως ο εκπληκτικός, για ένα ακόμη βράδυ, Νικ Καλάθης, έφταναν και περίσσευαν για την αποθέωση στο τέλος.
Εντάξει, δεν πήραμε κάποιο μετάλλιο, ούτε βγάλαμε τα απωθημένα 15 ετών που έχουμε να ανέβουμε σε ένα βάθρο. Και η πρόκριση, όμως, στο Παρίσι (και στη Λιλ) δεν είναι η μικρή υπόθεση. Για πρώτη φορά, μετά το 2008 και τέταρτη συνολικά, το ελληνικό συγκρότημα θα βρίσκεται στις δώδεκα ομάδες του ολυμπιακού τουρνουά και για τη γενιά αυτή που παλεύει τόσα χρόνια, έρχεται η ευκαιρία για μια σπουδαία διάκριση.
Δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα, βεβαίως. Ο Καναδάς που μας περιμένει στην πρεμιέρα (στις 27 του μήνα) είναι φαβορί για μετάλλιο (πήρε το χάλκινο πέρσι στο Παγκόσμιο Κύπελλο) έχει παίκτες ελίτ από το ΝΒΑ, η Αυστραλία επίσης, ενώ η Ισπανία είναι η απερχόμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Με το σύστημα διεξαγωγής να έχει αλλάξει (οι δυο όμιλοι των έξι, έγιναν τρεις των τεσσάρων) θα πρέπει να βρεθούμε στις δυο πρώτες θέσεις του (πολύ δύσκολου γκρουπ) ή να είμαστε μέσα στους δυο καλύτερους τρίτους των τριών ομίλων, για να περάσουμε στους “8”, αλλά έτσι κι αλλιώς μιλάμε για το ολυμπιακό τουρνουά και όχι το Ακρόπολις.
Δικαιολογημένα λοιπόν και τα χειροκροτήματα στο τέλος, η αποθέωση που γνώρισε όλη η ομάδα, τα δάκρυα του Γιάννη, η περηφάνια του Σπανούλη και τα καπελάκια που φόρεσαν άπαντες στο τέλος για να θυμίζουν το γεγονός. Η Ελλάδα πάει στο Παρίσι. Κι εκεί να είστε σίγουροι ότι δεν θα ταξιδέψει για να κάνει τουρισμό!
Χαρακτήρα και στο πρώτο ντέρμπι
Αυτός ο αγώνας ήταν σίγουρα ο πιο δύσκολος, που έδωσε η ομάδα μέχρι τώρα. Αλλά η ομάδα έδειξε χαρακτήρα και είχε τις απαντήσεις στην έξυπνη τακτική των Κροατών. Οι αντίπαλοί μας ήθελαν να αποφύγουν, όσο το δυνατόν περισσότερο, τις προσπάθειες του Γιάννη είτε στο λόου ποστ, είτε με πρόσωπο στο καλάθι. Ο Ζούμπατς έμενε δυο-τρία μέτρα μέσα στη ρακέτα, όπως τον περιμένουν, πλέον, και στο ΝΒΑ.
Ο Σπανούλης κατάλαβε τον κίνδυνο να εγκλωβιστεί η ομάδα σε αυτή την άμυνα (που κάποιες φορές γύριζε και σε ζώνη), έκανε καλό ροτέισον στον Αντετοκούνμπο, τον οποίο αργότερα τον τοποθέτησε στην κορυφή της ρακέτας. Για να σουτάρει από τα τέσσερα-πέντε μέτρα, κίνηση που έχει βελτιώσει πολύ τα τελευταία χρόνια, αφήνοντας τον Ζούμπατς να … περιμένει. Ο Γιάννης έβαλε τα ποντάκια του, πήρε τα φάουλ και τελείωσε το ματς με 23π, χωρίς τελικά η καλή αμυντική προσέγγιση της Κροατίας να τον εμποδίσει.
Συγκινήθηκε ο Έλληνας σουπερ-σταρ στο τέλος, βλέποντας ένα από τα όνειρά του να γίνεται πραγματικότητα. Αν είναι και σημαιοφόρος, ακόμα καλύτερα…
Ο Σπανούλης, επίσης, ήθελε τη γνωστή καλή κυκλοφορία της μπάλας (21 ασίστ και πάλι σε συνδυασμό με τα μόλις 3 λάθη, δείχνουν τη συγκέντρωση και την ικανότητα της ομάδας να ψάχνει χωρίς ρίσκο το ελεύθερο σουτ). Κι αν αυτή πήγαινε στον πιο ψηλό παίκτη της ομάδας; Και τι μ’ αυτό; Ο Παπαγιάννης έχει εξελίξει το σουτ του και έκανε … παπάδες. Ούτε ένα, ούτε δυο, αλλά οκτώ προσπάθειες για τρεις πόντους πήρε ο “Big Papa”. Τα τέσσερα τρίποντα του πρώτου ημιχρόνου και το πέμπτο 2:45 πριν από το τέλος, υπέγραψαν μια μυθική εμφάνιση.
Για τα υπόλοιπα φρόντισε ο μαέστρος Καλάθης, που κάποια στιγμή, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο έμοιαζε να βρίσκεται παντού. Νταμπλ-νταμπλ σε πόντους και ασίστ ο 35χρονος άσος είναι ασυναγώνιστος, ακόμα κι όταν το …παρακάνει. Είναι έτοιμος, άλλωστε, στην αμέσως επόμενη στιγμή να κάνει ένα κλέψιμο και να σώσει την μπάλα, η να πασάρει χωρίς να βλέπει την μπάλα στον Γουόκαπ που ήδη είχε ξεκινήσει το μπάσιμο.
Όσοι βρέθηκαν στο παρκέ, τα έδωσαν όλα. Ο Παπανικολάου κυνήγησε μέχρις εσχάτων τον Χεζόνια, ξέροντας ότι ο πιο απρόβλεπτος σουτέρ που κυκλοφορεί στην Ευρώπη είναι και ένας από τους πιο δύσκολους αντιπάλους που έχει βρεθεί στο δρόμο του. Τολιόπουλος και Λαρεντζάκης, έβαλαν τις πινελιές τους, ο Μήτογλου την κόντρα στον Σάριτς, ο Γουόκαπ τις βοήθειες σε όλες τις άμυνες, ο Χαραλαμπόπουλος κι ο Καλαϊτζάκης, έστω για να κερδίσουν μια μπάλα.
Το πιο μεγάλο ραντεβού
Όλοι αξίζουν ένα μπράβο. Και ο προπονητής και οι παίκτες και η ομοσπονδία που πήρε ένα από τα τέσσερα προολυμπιακά τουρνουά, ώστε να έρθει πιο κοντά η πρόκριση και ο κόσμος που γέμισε την ιστορική έδρα του ΣΕΦ και έδωσε τη δική του βοήθεια.
Για αυτή τη γενιά η πρόκριση έχει ιδιαίτερη σημασία, αν σκεφτούμε ότι ο χρόνος περνάει αμείλικτα και ίσως να μην είχαν ξανά μια τέτοια ευκαιρία. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες παραμένουν το πιο μεγάλο αθλητικό ραντεβού για όλο τον κόσμο που ασχολείται με τα σπορ. Πριν από λίγες μέρες μαζεύτηκε η αμερικάνικη ομάδα με ΛεΜπρον, Ντουράντ, Κάρι και λοιπούς υπεράσους. Ο Καναδάς όπως είπαμε είναι γεμάτος από αστέρες του ΝΒΑ. Οι Γερμανοί και οι Σέρβοι ταξιδεύουν με τη δόξα της συμμετοχής στον περσινό τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Η Γαλλία με τον Γουεμπανιαμά επικεφαλής θέλει το χρυσό μετάλλιο. Εκεί και οι Αυστραλοί, με την μακρά ιστορία τους στα ολυμπιακά τουρνουά. Κι ανάμεσα τους, επιτέλους και η Ελλάδα. Δεν υπάρχει κάτι που να συγκρίνεται, στην καριέρα ενός αθλητή, με την παρέλαση και την συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γι αυτό και η επιτυχία της ομάδας είναι σημαντική. Μια ομάδα που έπαιξε ωραίο μπάσκετ, είχε αρχή μέση και τέλος, προπονητικό σχέδιο και 12 παίκτες έτοιμους για όλα. Μια ομάδα πολύ όμορφη. Tres jolie που λένε και οι Γάλλοι…
Πηγή: Sport24
