Του Δημήτρη Καρύδα
Προέρχονται από διαφορετικούς κόσμους, άλλες κουλτούρες, διαφορετικά κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά περιβάλλοντα αλλά έχουν δύο κοινά σημεία. Η Ελένα Ριμπάκινα και η Ονς Ζαμπέρ συνθέτουν ένα από κάθε άποψη ασυνήθιστο ζευγάρι φιναλίστ. Για πρώτη φορά στην open era τον τίτλο του Γουίμπλεντον θα διεκδικήσουν δύο τενίστριες που δεν έχουν ξαναπαίξει ποτέ στην καριέρα τους σε τελικό γκραν σλαμ.Το σημαντικότερο όλων όμως μοιάζει να είναι κάτι άλλο που συνδέει την κοπέλα από το Καζακστάν με την κοπέλα από την Τυνησία. Για να φτάσουν μέχρι εδώ πήγαν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά.
Μπορεί σήμερα η Ονς Ζαμπέρ να είναι αθλητικό σύμβολο για τη χώρα της και να έχει χιλιάδες αφοσιωμένους φαν, ορισμένοι από τους οποίους δημιουργούν φοβερή ατμόσφαιρα σε όποιο μέρος του κόσμου και αν παίζει αλλά τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Η Ζαμπέρ πήγε από πολύ μικρή κόντρα στο….manual του κατασκευαστή και κατάφερε να ξεφύγει από μια χώρα που ο ρόλος της γυναίκας είναι πολύ πολύ διαφορετικός από αυτόν της επαγγελματίας αθλήτριας. Κάθε βήμα που έκανε η Τυνήσια στο φετινό Γουίμπλεντον ήταν ένα βήμα μεγαλύτερο στη ζωή και την καριέρα της. Πρώτη κοπέλα από Αραβική χώρα που πέρασε προημιτελικό γκραν σλαμ, πρώτη που έπαιξε και νίκησε σε ημιτελικό, πρώτη που θα παίξει στον τελικό. Η Αράζι, πρωταθλήτρια τένις του Μαρόκο, που έπαιξε σε τέσσερις προημιτελικούς γκραν σλαμ χωρίς ποτέ να νικήσει την είχε πάρει τηλέφωνο λίγο πριν τον αγώνα της στους ‘’8’’ του Γουίμπλεντον: ‘’Χρόνια τώρα ακούω ότι όλες εμείς από τις Αραβικές χώρες είμαστε γεννημένες να φτάνουμε μέχρι την οκτάδα και δεν θα πάμε ποτέ παραπάνω. Σε παρακαλώ κέρδισε για όλες εμάς που δεν τα καταφέραμε ποτέ πριν από σένα’’. Εννοείται ότι αν η Ζαμπέρ κερδίσει τον τελικό θα έχει γκρεμίσει ένα ακόμη στεγανό.
H Ριμπάκινα δεν προέρχεται από μουσουλμανικό κράτος αλλά με το δικό της τρόπο πήγε κόντρα στα προγνωστικά. Και για να δανειστούμε τους στίχους του πολύ επίκαιρου Σαλινικιού ράπερ Λεξ ‘’Κάθε φορά μια τύχη πονηρή γυρνάει με το μέρος μας’’. Κάπως έτσι μια τύχη φιλική γύριζε όλες τις συνθήκες ζωής της 23χρονης με το μέρος της. Γεννημένη στη Μόσχα δεν είχε σκοπό να ασχοληθεί με το τένις. Διάλεξε τη γυμναστική, τις παγοδρομίες και άλλα σπορ λογικά και αναμενόμενα για μια κοπέλα που μεγαλώνει στη Μόσχα αλλά απέτυχε όχι λόγω ικανοτήτων αλλά λόγω της σωματικής της ανάπτυξης. Στην εφηβεία της ήταν ήδη 1μ.80, μπόι απαγορευτικό για μια κοπέλα που θέλει να κάνει καριέρα στην ενόργανη γυμναστική ή να ισορροπεί χορεύοντας πάνω σε παγοπέδιλα. Κάπως έτσι το γύρισε στο τένις αλλά και εκεί δεν είχε μεγάλες επιτυχίες. Συνέχιζε το σχολείο της και έπαιζε τένις με ομαδικά γκρουπ, χωρίς να έχει μέχρι τα 19 της ατομικό προπονητή όπως κάθε μελλοντική πρωταθλήτρια που σέβεται τον εαυτό της. Το 2018 βλέποντας την αδιαφορία της Ρωσικής ομοσπονδίας και χωρίς μεγάλο ορίζοντα μπροστά της αποφάσισε να παίζει κάτω από τη σημαία του Καζακστάν. Αν δεν είχε κάνει αυτή την κίνηση σε ανύποπτο χρόνο σήμερα θα έβλεπε όπως οι υπόλοιπες Ρωσίδες και Λευκορωσίδες τενίστριες το Γουίμπλεντον από τον καναπέ του σπιτιού της. Περιττό να προσθέσουμε ότι ποτέ τενίστρια από το Καζακστάν δεν έχει ξαναπαίξει σε τελικό Γκραν Σλαμ. Μπαίνοντας στο κεντρικό κορτ του All England’s tennis club οι δύο κυρίες θα έχουν γράψει ήδη ιστορία απλά και μόνο με τη συμμετοχή τους στον τελικό. Και δύο ή τρεις ώρες αργότερα η νικήτρια θα κρατήσει σε όλα τη μερίδα του λέοντος. Στη δόξα, στην ιστορία αλλά και στα χρήματα. Τα 2,3 εκατομμύρια ευρώ που θα πάρει η νικήτρια δεν είναι ποσό που το ξεπερνάς εύκολα! Ειδικά για τις δύο συγκεκριμένες τενίστριες μοιάζει λίγο και με….λαχείο. Στα έξι χρόνια επαγγελματικής της καριέρας η Ριμπάκινα έχει κερδίσει 3,5 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η Ζαμπέρ που παίζει επαγγελματικά από το 2012 και τα 15 της χρόνια μόλις τρία εκατομμύρια δολάρια παραπάνω.
Πηγή: Nova Sports
