Πανηγυρτζής (ένα παραπάνω, πανηγυρτζής με την ομάδα μου) δεν είμαι, και ποτέ δεν θα γίνω. Δεν θα έγραφα εδώ το παραμικρό, πολύ περισσότερο κάτι το υπερενθουσιώδες, ευκαιριακά. Δηλαδή, μόνο και μόνο καβαλώντας το κύμα που σήκωσε αυτή η θαυμάσια νίκη-πρόκριση την Πέμπτη στη Ριζούπολη. Πριν δέκα μέρες έκανα, οι Πανιώνιοι ξέρουν, μια “ενδοοικογενειακή” παρέμβαση (και αυτή πάλι, επειδή με κάλεσαν) όχι με σύμμαχο κάποιο κύμα τότε, στην πραγματικότητα κόντρα σε ένα άλλο κύμα που εκείνες τις ημέρες υψωνόταν ζοφερό. Ενα κύμα πανικού, αμφισβήτησης, απαξίωσης. Σήμερα γράφω Πανιώνιο, απλώς επειδή αυτό ήταν…η παραγγελία της πρωινής αρχισυνταξίας του σάιτ. Παραγγελία με αφορμή, φυσικά, τον Πανσερραϊκό στο κύπελλο.
Είναι χρονιά, που η ομάδα ιχνηλατεί τη Β’ Εθνική. Ενας νεοφώτιστος, που σιγά-σιγά ανακαλύπτει κανόνες και ιδιαιτερότητες της κατηγορίας. Ο Πανιώνιος σύγχρονη Β’ Εθνική, δεν ξέρει. Β’ Εθνική, έπαιξε τον προηγούμενο αιώνα. Στον τρέχοντα αιώνα, υποβιβάστηκε το 2020 (μπαίνοντας στο πρωτάθλημα με -6 πόντους) απευθείας από την Α’ στη Γ’ Εθνική. Κάθε φορά σκεφτόμασταν, “Πανιώνιος είμαστε”, τώρα θ’ ανεβούμε στη Β’, μετά θ’ ανεβούμε στη Β’, ύστερα θ’ ανεβούμε στη Β’. Και κάθε φορά βρισκόταν μπροστά (να προσπεράσει τον Πανιώνιο) πότε η Κηφισιά, πότε το Ρουφ, πότε ο Αιολικός. Ο Πανιώνιος το κατάφερε…με την τέταρτη προσπάθεια. Οταν τιμήθηκα τον Σεπτέμβριο από την επανασυσταθείσα ΠΑΕ με την εξαιρετική πρόσκληση να παρουσιάσω στον Γαλαξία, στην Πλατεία, την ομάδα 2024-2025, είπα ένα πράγμα στη δική μας Εκκλησία του Δήμου.
Αν περιμέναμε τέσσερα χρόνια ν’ ανεβεί ο Πανιώνιος από τη Γ’ στη Β’ Εθνική, θα μας πειράξει να περιμένουμε όσα χρειαστεί για ν’ ανεβεί από τη Β’ στην Α’ Εθνική; Εννοείται πως θέλουμε σαν τρελοί τον προβιβασμό, όχι τον Μάιο 2025…ει δυνατόν από τα Χριστούγεννα 2024. Αλλά δεν θα μας πειράξει να περιμένουμε όσο χρειαστεί, αρκεί που ξέρουμε ότι υπάρχει και εκτελείται ένα σχέδιο επιστροφής το οποίο δεν είναι ΟΦΑ, Οπου-Φυσάει-Ανεμος, νικήσαμε την Κυριακή, ζήτω το σχέδιο, ηττηθήκαμε την Κυριακή, σκίσε το σχέδιο και γράψε άλλο. Ενα σχέδιο, που τερματικά θα οδηγήσει σε δύο πράγματα ταυτόχρονα. Οταν έρθει η στιγμή της επιστροφής, ο Πανιώνιος δεν θα ανεβεί στη Σούπερ Λιγκ σαν Κηφισιά Καισαριανής ή σαν Καλλιθέα Αμπελοκήπων. Θα είναι, αυτό που ήταν πάντοτε. Πανιώνιος (Νέας) Σμύρνης. Κι όσοι έχουν να έρθουν στο γήπεδο από το 2020, δεν θα το γνωρίσουν από τις παρεμβάσεις.
Η μεγάλη εικόνα, το πλάνο, επικαλύπτει. Τα μικρά ενώπιόν της, τι φέραμε την Κυριακή, ωχριούν. Ο προσανατολισμός της ομάδας, είναι να παίζει το ποδόσφαιρο σωστά. Ο τρόπος (τα πρόσωπα, οι σχηματισμοί, οι ιδέες παιγνιδιού) διαρκώς εξελίσσεται. Η ομάδα καταφέρνει να κάνει τον προσανατολισμό πράξη, σε διαστήματα των ματς. Αλλοτε μεγαλύτερα, άλλοτε μικρότερα, καμιά φορά…καθόλου. Τα τρία αποτελέσματα στο ποδόσφαιρο, όλα στον κάθε αγώνα “είναι μέσα”. Σοβαρή αξιολόγηση (του προπονητή, των ποδοσφαιριστών, των στελεχών) νοείται μονάχα τον Μάιο, με κρύο κεφάλι. Σίγουρα όχι, της Αγίας Βαρβάρας όλοι για πέταμα του Αγίου Νικολάου όλοι φοβεροί. Ο,τι είναι φύσει διχαστικό, ισοδυναμεί με αυτογκόλ. Ενα δώρο, στον ανταγωνισμό. Φιλονικοπολιδικοί, αντινικοπολιδικοί. Αδιανόητο!
Ο Αντώνης είχε, έχει, θα έχει εσαεί την εκτίμησή μου και τον σεβασμό μου. Επιπλέον αυτού, του αδιαπραγμάτευτου, όσο είναι προπονητής του Πανιώνιου ο Αντώνης έχει 24/7 την αγάπη μου και το άπαν της θετικής ενέργειάς μου. Κλείνει η συζήτηση. Αν κάτι δεν θα ήθελα να συμβεί με την ομάδα μου στη Β’ Εθνική, είναι τρεις-τέσσερις προπονητές για να βγει μία σεζόν. ‘Η ένας προπονητής, που σε μία σεζόν μπορεί να έχει δουλέψει σε τρεις-τέσσερις ομάδες Β’ Εθνικής. Ο Πανσερραϊκός αν βοηθήσει σε κάτι, είναι (ιδανικά) να βγάλει την όποια εσωτερική αμφιβολία και να ψήσει το μυαλό των παικτών ότι μπορούν. Κι όταν δεν το πετυχαίνουν, δεν είναι επειδή “δεν το έχουν”. Είναι επειδή ενδεχομένως πιέζουν τον εαυτό τους, υπερβολικά. ‘Η επειδή, υπάρχει αντίπαλος. Δεν έχω καμία δουλειά εδώ, να επικρίνω αντίπαλο για το παραμικρό. Καθένας, όσο νιώθει και όπως μπορεί.
Τα καλά νέα για τον Πανιώνιο είναι ότι, εκτός από τη μεγάλη εικόνα, υπάρχει η ακόμη μεγαλύτερη. Διανύουμε την εποχή μιας σπάνιας συναστρίας, ο Πανιώνιος να έχει ωραίους ανθρώπους στο ποδόσφαιρο, ωραίους ανθρώπους στο μπάσκετμπολ, ωραίους ανθρώπους στο βόλεϊμπολ, ωραίους ανθρώπους στην υδατοσφαίριση. Και ωραίους ανθρώπους στη Μητέρα Πατρίδα όλων αυτών, τον (ερασιτέχνη) Πανιώνιο Γυμναστικό Σύλλογο Σμύρνης. Ανθρώπους που αξίζουν σε αυτόν τον απίθανο σύλλογο ο οποίος σήμερα, και με το χρυσόβουλο του Ελληνικού Δημοσίου, είναι ο νούμερο-ένα σύλλογος της χώρας σε αριθμό αθλούμενων. Ποιος, ένα σωματείο μιας γειτονιάς της Αθήνας! Που σε 135 χρόνια, έχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα. Στο μπάσκετμπολ γυναικών, τότε που έπαιζε η (Αμερικανίδα) σύζυγος του Στράτου Περπέρογλου. Μια τέλεια ανωμαλία!
Ωραίοι άνθρωποι, με όλη τη σημασία. Δεν ήταν πάντοτε έτσι, για να το εκλαμβάνουμε σαν αυτονόητο και να μη μας κάνει εντύπωση. Κατά καιρούς ο Πανιώνιος υπήρξε τρομερός μαγνήτης για φρούτα, μπουμπούκια, λοιπά είδη του φυτικού (και του ζωικού, καμιά φορά) βασιλείου. Οχι σε αυτή την καμπή. Οσο έχουμε τους καλούς λοιπόν, ας το χαιρόμαστε και ας έχουμε μέριμνα οι καλοί να είναι εκεί και αύριο. Σε αυτή τη συναστρία του καλού δε, “έρχεται και δένει” το ποιος είναι ξανά δήμαρχος Νέας Σμύρνης και τι σημαίνει αυτός ο δήμαρχος για τον Πανιώνιο Γυμναστικό Σύλλογο Σμύρνης. Στη Νέα Σμύρνη ξέρετε, μας αρέσει να λέμε (και να γελάμε, μεταξύ μας, με) ένα πράγμα. Οτι όλες οι πόλεις της επικράτειας, έχουν δήμαρχο. Η Νέα Σμύρνη, έχει κυβερνήτη.
Πηγή: Sdna
