Του Λευτέρη Ελευθερίου
Περιθώριο στη φαντασία πάντα υπάρχει, για αυτό κι η προσομοίωση μιας γεμάτης Τούμπας στο διαβολοδεκάλεπτο των ατάκτων του κινήματος Χαμηλό Κέντρο Βάρος του ΠΑΟΚ είναι μια ευχάριστη… ανάμνηση. Προφανώς δεν βρισκόταν κάπου εκεί κοντά ο Μάρτι ΜακΦλάι, για να δώσει την ποδοσφαιρική έκδοση της ‘Επιστροφής στο Μέλλον’, πάντως η χρονική σχετικότητα φέρνει μια αίσθηση ανατριχίλας για αυτό που θα γινόταν σε ένα γεμάτο γήπεδο, νοσταλγίας για εκείνο που συνέβαινε και μελαγχολίας και προβληματισμό, για το πότε και το αν θα τεθούν ξανά οι σωστές προϋποθέσεις ώστε να ξαναγίνει.
Είναι κρίμα κι άδικο, αβάσταχτο μεγάλο, που αναφέρεται και στην ελληνική παράδοση, ο Χρήστος Τζόλης να μην έχει παίξει ακόμη σε Τούμπα με κόσμο. Ένα γήπεδο που ακόμα και μακρόθεν μπορεί να οδηγήσει τον (τηλε)θεατή σε έκσταση, ειδικά σε βράδια όπως αυτό με την Αϊντχόφεν.
Ήταν μία Τούμπα έκδοσης Πάμπλο Γκαρσία, εν ολίγοις. Όταν ήταν εκείνος ποδοσφαιριστής, προέβαινε σε μαεστρικές εκτελέσεις στημένων φάσεων και έπαιρνε στο κατόπι έντρομους αντιπάλους. Τώρα βάζει τους βραχύσωμους να κυνηγούν σαν σκυλιά του πολέμου για να πάρουν την μπάλα στην κατοχή τους και να κοιτάξουν το τέρμα. Σε αυτό το παρανοϊκό διάστημα, από την ισοφάριση του Στέφαν Σβαμπ ως το 4ο γκολ, δεύτερο προσωπικό του Άντριγια Ζίβκοβιτς, η PSV δεν μπορούσε να κρατήσει την μπάλα. Η αντίδραση των Ολλανδών στην ανηλεή πολιορκία θυμίζει εκείνον που ξυπνά, δεν ξέρει τι μέρα έχει κι αν έξω είναι ημέρα ή νύχτα. Αλλά είναι λογικό.
ΠΑΟΚ με 1ο ημίχρονο χωρίς φάση είναι Αϊντχόφεν με σνομπισμό που αποτελεί αιτία πολέμου. Είναι κατάσταση ‘δεν σας βλέπω’, που την έχει κάνει η εθνική Ολλανδίας σε τελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου, το 1974, κόντρα στην εθνική Γερμανίας, ο Άγιαξ σε ημιτελικό Champions League, απέναντι στην Τότεναμ μέσα στο Άμστερνταμ το 2019, σιγά μην δεν το έπραττε η Αϊντχόφεν σε αναγκαστικά κεκλεισμένων των θυρών στην Τούμπα ματς για μια 3η… ψωροαγωνιστική των ομίλων του Europa League. Ας είμαστε σοβαροί. Θα το έκανε σε τελικό της ευρωπαϊκής διοργάνωσης, σε αντίστοιχη περίπτωση. Απέναντι στη Σεβίλλη!
Απλώς, δεν το κάνεις απέναντι σε μία ομάδα που στην άκρη του πάγκου έχει έναν τύπο, ανεξαρτήτως αν είναι καλός προπονητής ή όχι, αν θα ‘βλέπει’ τα παιχνίδια και τις αλλαγές ή θα κοουτσάρει καταπληκτικά μέσω του βίντεο, φτιάχνοντας απαράμιλλα ριπόρτ, που το πρώτο πράγμα που κάνει με το που κάθεται σε μια παρέα ή μπαίνει σε ένα γήπεδο ή πάει για ψώνια με την οικογένεια είναι να αγγίζει τον ψυχισμό του περίγυρου.
Ο Γκαρσία δεν αλλάζει τρελά πράγματα, σε σχέση με τα plays του δουλευταρά Αμπέλ Φερέιρα, ούτε προθυμοποιείται να είναι ασεβής απέναντι στην εμπορική δεοντολογία. Οι ακριβές μεταγραφές ξεκινούν. Αλλά το χαμηλό κέντρο βάρους τού κάνει τη δουλειά, το μπουρδούκλωμα και το ανακάτεμα, στα ματς που δεν ‘πάνε’ και που ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να επιβληθεί στο σεταρισμένο παιχνίδι. Η νευρικότητα που φέρνουν τα περισσότερα ντεσιμπέλ, η αύξηση της έντασης. Το έγραψε ο Σταύρος Καραΐνδρος έπειτα απ’ το ματς με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο, για εκείνον τον τύπο με την αυξημένη αδρεναλίνη, ο οποίος αντικειμενικά βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Θα ήταν ο έτοιμος αντικαταστάτης του Φερέιρα, αν έφευγε με αγκαλιές και στο πλαίσιο συγκινησιακά φορτισμένων στιγμών το προσεχές καλοκαίρι, είναι ο ανέτοιμος αντικαταστάτης του Φερέιρα που έφυγε μετά τον πολύτιμο βαθμό στη Γρανάδα, εκείνον που φέρνει το ‘δικέφαλο’ 2ο στον όμιλό του άνευ ισοβαθμίας. Κι όπως αποδίδεται στον Γουίνστον Τσόρτσιλ ότι είπε “δεν είμαι λιοντάρι αλλά σε εμένα έτυχε να βρυχηθώ”, η μόνη διαφορά με τον Γκαρσία είναι ότι όλο το είναι και το φαίνεσθαι παραπέμπει σε λέοντα με τα όλα του, νεογέννητο, ωστόσο, στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και σε ανδρικό επίπεδο.
Τζόλης και Ζίβκοβιτς μαζί ήταν ασυγκράτητοι. Διέκριναν αυτήν την παροιμιώδη ολλανδική απαξίωση και τσιγκλίστηκε ο εγωισμός ή μπήκαν να κάνουν τη δουλειά, λίγη σημασία έχει εκ του αποτελέσματος. Κινησιολογικά, βεβαίως, είναι πιο ενδιαφέρον. Όσο ανέβαινε το τέμπο τόσο θύμιζαν δίδυμο χορευτών που αλλάζουν ρυθμό όταν η ορχήστρα από βαλς το γυρίζει σε swing. Ο πρώτος δεν έχει κάνει ακόμη ένα ολόκληρο ματς, αλλά με αυτά που κάνει στα… μισά είναι θέμα χρόνου. Βεβαίως, δεν υπολόγιζε ότι ο Γκαρσία, ένας αξιοκρατικός πατέρας που περιμένει να πει όλος ο κόσμος ότι το παιδί του πρέπει να παίζει, θα τον έχριζε κατευθείαν ηγέτη, ειδικά από τη στιγμή που η κατάσταση η οποία δημιουργήθηκε στον πάγκο είναι έκτακτης ανάγκης. Αυτήν τη στιγμή, με τη νεανικότητα, την ανεμελιά και την άγνοια κινδύνου μπορεί να τραβάει τους συμπαίκτες του προς την ψυχολογική κατεύθυνση της ποδοσφαιρικής χαράς, κάτι που έχει ικανότητα να κάνει και ο Ζίβκοβιτς όταν δεν είναι απομονωμένος και δεν χρειάζεται, λόγω σωματικής κατανομής στην ενδεκάδα, να βαράει φρένο στο δικό του όχημα, λες και πάνε πορεία αμάξια σε γάμο κορνάροντας.
Έτσι, ο ΠΑΟΚ μετέτρεψε ένα φαινομενικά ατυχές βράδυ σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να έχει τον κόσμο στις κερκίδες, να αλαλάζει. Ο Γκαρσία το έχει ζήσει. Μπορεί να το μεταδώσει στη συντριπτική πλειονότητα των παικτών του, που δεν το έχει δει. Για αρχή, αυτό είναι υπεραρκετό. Τα άλλα έχουν γίνει ήδη εδώ και 1,5 χρόνο και απομένει να μετουσιωθούν με περισσότερη θέρμη στο τερέν. Άλλωστε, αυτό φαίνεται κυρίως ότι έλειπε. Το γκάζι για το ρεκόρ χρόνου στα 0-100.
Πηγή: Contra
