Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο αρχηγός της Εθνικής Ομάδας Υδατοσφαίρισης, στην κορυφαία στιγμή της αθλητικής του ζωής, είχε την ωριμότητα να κάνει -ίσως- την δήλωση της χρονιάς. Το «ζητάμε συγγνώμη για τη χαρά μας» του Γιάννη Φουντούλη, λίγα δευτερόλεπτα ουσιαστικά μετά την πρόκριση της Εθνικής στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων και την εξασφάλιση του πρώτου ολυμπιακού μεταλλίου στην ιστορία της, ήρθε να προστεθεί σε μια αλυσίδα δηλώσεων και συμπεριφορών από τους Έλληνες αθλητές στο Τόκιο.
Το κλάμα και η αξιοπρέπεια του Θοδωρή Ιακωβίδη, η ειλικρίνεια, το χιούμορ και το αβίαστο coolness του Μίλτου Τεντόγλου, το φωτεινό χαμόγελο και η λάμψη του «Μανόλο» Καραλή, η ωριμότητα της Κατερίνας Στεφανίδη και του Λευτέρη Πετρούνια…
Δεν θα μπω στη διαδικασία να τους αναφέρω όλους, δεν γίνεται. Το νόημα άλλωστε είναι απλό – Η νέα γενιά Ελλήνων πρωταθλητών αποτελείται κατά κανόνα από καταπληκτικά παιδιά: προσγειωμένα, μετρημένα, με ωραία ελληνικά, εξαιρετική αντίληψη των κοινωνικών συνθηκών και υψηλή συναισθηματική ευφυία.
Είναι οι αθλήτριες και οι αθλητές της κρίσης. Όλοι όσοι παλεύουν στο Τόκιο, με το εθνόσημο στο στήθος, ωρίμασαν βιολογικά και αθλητικά την δεκαετία που η Ελλάδα βούλιαζε στο πηγάδι της οικονομική και κοινωνική κρίσης. Το διάστημα, μεταξύ άλλων, που απελευθερώθηκαν μια σειρά από σκοτεινές δυνάμεις στην ελληνική κοινωνία, όπως ο φασισμός και ο ρατσισμός. Που πάει να πει ότι είχαν ελάχιστη έως μηδενική βοήθεια από την πολιτεία, εκατοντάδες αντιξοότητες να ξεπεράσουν, εμπόδια κάθε είδους στον δρόμο τους.
Όλα αυτά όμως δεν τους λύγισαν. Αντιθέτως, τους βοήθησαν να ωριμάσουν και να αποκτήσουν μια στάση ζωής -μάλλον απροσδόκητα- φιλοσοφημένη. Γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι ουδείς θα τους χαρίσει το παραμικρό. Μονάχα στο ταλέντο, την σκληρή δουλειά και στους δικούς τους ανθρώπους μπορούσαν και μπορούν να στηριχθούν. Δεν αγωνίζονται για να δώσουν πίσω στην Ελλάδα όσα τους έχει προσφέρει και σίγουρα δεν αγωνίζονται για να απολαύσουν τα κρατικά προνόμια μιας αθλητικής επιτυχίας. Αγωνίζονται με αγάπη για την Ελλάδα, παρά τα όσα δεν τους προσέφερε και παρά τα όσα τους υποχρεώνει να αντιμετωπίζουν καθημερινά.
Ο Καραλής ήταν παιδί και έκλαιγε διπλωμένος σε παγκάκι, μαζί με την αδελφή του, εξαιτίας επιθέσεων από φασίστες. Αλλά πριν καν ενηλικιωθεί είχε την δύναμη να καταγγείλει τον ομοσπονδιακό προπονητή για ρατσιστική συμπεριφορά. Αυτό το καταπληκτικό τυπάκι λοιπόν, που χαμογελά και φωταγωγεί το στάδιο, είδε την σημερινή Ελλάδα όπως πραγματικά είναι. Και εξακολουθεί να την αγαπά με όλη του την καρδιά.
Ο Τεντόγλου, έκανε παρκούρ και διάβαζε manga. Είναι ένας ακόμη τρομερός σημερινός νέος, χωρίς μεγάλες ιδέες στο μυαλό, παρά μονάχα με κέφι και αγάπη για αυτό που κάνει.
Τα παιδιά της Εθνικής Πόλο πέτυχαν κάτι ιστορικό, ακριβώς την στιγμή που η Ελλάδα καίγεται. Και είχαν την ενσυναίσθηση να ζητήσουν συγγνώμη επειδή θα πανηγυρίσουν. Μα φυσικά θα πανηγυρίσουν, το αξίζουν πέρα ως πέρα. Εδώ πανηγυρίζουμε εμείς στον καναπέ μας.
Ουδείς από τους παραπάνω έκανε ή πρόκειται να κάνει ποτέ δηλώσεις για το «ελληνικό DNA και την ανωτερότητά του» και άλλες αντίστοιχες «φουστανελάδικες» και επί της ουσίας φασίζουσες μπαρούφες. Άπαντες γυρίζουν πίσω στην χώρα, πολύ περισσότερα από όσα παίρνουν. Όχι μόνο τις επιδόσεις τους, μα κυρίως και με την γενικότερη στάση τους. Και στην παρούσα, συντριπτική συγκυρία, μαζί με τον απαράμιλλο Γιάννη Αντετοκούνμπο, προσφέρουν μια απαραίτητη, αναζωογονητική ανάσα αισιοδοξίας, την ώρα που τα αποκαΐδια κοντεύουν να μας σκεπάσουν όλους.
Η Ελλάδα χρειάζεται ασφαλώς πολλά πράγματα για να γίνει καλύτερη χώρα. Μέσα σε έναν ορυμαγδό από τράπερ, ήρωες τηλεριάλιτι και χάρτινους ινφλουένσερς όμως, μοιάζει ξαφνικά να βρίσκει καινούργια και υπέροχα πρόσωπα αιχμής – πρότυπα αν σας αρέσει η λέξη.
Το ξέρω, σήμερα αυτό δεν μοιάζει με κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Αλλά είναι. Πιστέψτε με, είναι.
Πηγή: sdna.gr
