Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Διάβασα κάτι πολύ ωραίο πριν τον τελικό του Γουίμπλεντον, ότι σε αυτόν φτάνουν ο Τζόκοβιτς που προορίζεται να γίνει το νούμερο 1 όλων των εποχών στην κατάταξη των μεγάλων του σπορ και ο Κύργιος το νούμερο 1 στην κατάταξη αυτών που έκαναν χειρότερη καριέρα από αυτή που θα πρεπε. Από αυτό και μόνο καταλάβαινες πως ο Τζόκοβιτς δεν υπήρχε πιθανότητα να χάσει τον τελικό: ποτέ ένας πραγματικά σπουδαίος δεν γίνεται να ηττηθεί από κάποιον που πέταξε την καριέρα του. Ο Τζόκοβιτς κατέκτησε το έβδομο τουρνουά του Γουίμπλεντον και το τέταρτο στη σειρά κι αν έβλεπες τους τρεις προηγούμενους τελικούς του καταλάβαινες γιατί με τον Κύργιο δεν θα υπήρχαν εκπλήξεις. Θυμίζω ότι το 2017 ο Τζόκοβιτς κέρδισε τον Αντερσον, το 2018 τον Φέντερερ και πέρσι τον Μπερετίνι. Ο Μπερετίνι είναι πιο σοβαρός από τον Κύργιο, ο Ανβτερσον σέρβιρε καλύτερα. Πως ο Κύργιος θα έκανε κάτι που δεν μπόρεσε το 2018 να κάνει ο Φέντερερ;
Αν δεις το σκορ του τελικού και δεν έχεις δει το ματς, θα νομίζεις ότι ανάμεσα στον Τζόκοβιτς και στον Κύργιο έγινε μάχη. Ο Κύργιος πήρε το πρώτο σετ 6-4, έκανε ρεκόρ σε άσσους στο εφετινό Γουίμπλεντον βομβαρδίζοντας, είχε ελάχιστα double fault. Αλλά στο τέλος γνώρισε κι αυτός αυτό που λέμε «ήττα από τον Τζόκοβιτς» – πρόκειται για ένα τρόπο ήττας πολύ συνηθισμένο πια και την γνώρισαν πριν τον Κύργιο φέτος στο Γουίμπλεντον ο Σίνερ και ο Νόρι, ενώ πέρσι την είχε γνωρίσει στον τελικό του Ρολάν Γκαρός ο Τσιτσιπάς. Όλα αυτά τα ματς έχουν το ίδιο σενάριο – σαν blockbuster του Χόλυγουντ που έχουν ένα άτρωτο πρωταγωνιστή και ξέρεις πάντα το τέλος τους. Ο Τζόκοβιτς μπορεί να πετάξει ένα (καμιά φορά και δυο σετ) για δυο λόγους: ο πρώτος γιατί παίζει πολύ επιθετικά και παίρνει ρίσκα, ο δεύτερος γιατί απλά διαβάζει το ματς, προσπαθεί να καταλάβει τον αντίπαλό του και όταν τον έχει σκανάρει ξεκινά την αντεπίθεσή του – όπως και να χει πάντα κερδίζει. Χθες έκανε το δεύτερο. Και κατά τη γνώμη μου κέρδισε εύκολα.
Μετά το σκανάρισμα
Στην πραγματικότητα όλο το ματς ήταν η έκβαση του δεύτερο σετ. Ο Κύργιος σέρβιρε θεϊκά στο πρώτο σετ, αλλά όταν το ποσοστό του στο πρώτο σερβίς έγινε ανθρώπινο ο Σέρβος ήταν εκεί για να του κάνει μπρέικ στο τέταρτο γκέιμ. Στο 5-3, όταν ο Τζόκοβιτς σέρβιρε για να ισοφαρίσει τα σετ, φάνηκε να βιάζεται: παραχώρησε τρεις ευκαιρίες στον Κύργιο για να κάνει μπρέικ και να θέσει το σετ (και το ματς) υπό συζήτηση. Ο Ελληνοαυστραλός δεν τις διαχειρίστηκε σωστά. Στην πρώτη στιγμή της αναμέτρησης, που τα πράγματα δεν κύλησαν όπως έπρεπε, άρχισε το αγαπημένο του σόου. Τσακώθηκε με τους δικούς του στο θεωρείο, άρχισε να βρίζει, ζητούσε εξηγήσεις από τον διαιτητή, έπαιζε το ρόλο του συμπαθητικού αντικομφορμιστή, που για κάποιο λόγο ο κόσμος πρέπει να βλέπει με κατανόηση. Ζήτησε ακόμα και την απομάκρυνση ενός θεατή, μιας κυρίας, που όπως είπε πλήρωσε ένα σωρό λεφτά για να τον βρίζει μεθυσμένος. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Πριν ολοκληρωθεί το σόου ο Τζόκοβιτς είχε κάνει μπρέικ και στο τρίτο σετ. Και το ματς είχε γίνει μια τυπική διαδικασία.
Ακρίβεια, όχι δύναμη
Ο Τζόκοβιτς κέρδισε το ματς χωρίς να επιτρέψει στον Κύργιο να τον απειλήσει με μπρέικ στα δυο τελευταία σετ κάνοντας αυτό που ξέρει: έστησε το φλιπεράκι και άρχισε να επιστρέφει στον Αυστραλό τα πάντα, παίζοντας με τις αντοχές του. Νομίζω έκανε και περήφανο τον προπονητή του Γκόραν Ιβανίσεβιτς (έναν από τους μεγαλύτερους σέρβερ όλων των εποχών) δείχνοντας μια σταθερότητα στο σερβίς που δεν έχει να κάνει με τη δύναμη, αλλά με την ακρίβεια. Είναι ενδιαφέρον αλλά στο γρήγορο Γουίμπλεντον ο Τζόκοβιτς μπορεί να σχεδιάζει πόντους καλύτερα από ενστικτώδεις σέρβερς (πολύ νεαρότερους από τον ίδιο) που βομβαρδίζουν. Και φυσικά στο τέλος η υπεροχή του σε οτιδήποτε έμοιαζε με ράλι ήταν εντυπωσιακή: ο Τζόκοβιτς δεν θολώνει ποτέ – σε πόντους που κρίνονται μετά τα δεκαπέντε χτυπήματα είναι σχεδόν αλάνθαστος. Το τάι μπρέικ του τέταρτου σετ ήταν η εικόνα της υπεροχής του. Θεωρητικά ο πολύ καλός σέρβερ Κύργιος που είχε 30 και βάλε άσσους στο ματς είχε αβαντάζ. Στην πραγματικότητα ο Τζόκοβιτς πήρε σχεδόν όλους τους πόντους στους οποίους υπήρξαν «απαντήσεις» – προηγήθηκε με ένα θεαματικό 6-1, γιατί η μπάλα όταν ερχόταν από την πλευρά του αντιπάλου του έμοιαζε μεθυσμένη και ή έφευγε έξω ή σταματούσε στο φιλέ να ξεκουραστεί. Την είχε χαϊδέψει πάλι τόσο πολύ με τα σπιν ο Σέρβος που αυτή δεν θα του χαλούσε χατίρι.
Βλέπει και κυνηγάει τον Ναδάλ
Ο Σέρβος δεν νομίζω ότι έβλεπε στο ματς τον Κύργιο: έβλεπε τον Ναδάλ και τα 22 του τουρνουά Γκραν Σλαμ – αυτόν και μόνο κυνηγάει. Θα τον προσπεράσει; Εγώ λέω ναι, αρκεί να μην έχει τραυματισμούς. Πιθανότατα θα το είχε ήδη κάνει αν δεν είχε ακυρωθεί το Γουίμπλεντον του 2019, λόγω κορωνοϊού ή αν δεν είχε τις γνωστές περιπέτειες στην Αυστραλία. Ισως χάσει και το US Open, αν οι Αμερικάνοι δεν δεχτούν ανεμβολίαστους – κατά τα άλλα, παρά τα 35 του χρόνια ο χρόνος μοιάζει να είναι σύμμαχός του. Ο Τζόκοβιτς κερδίζει κάνοντας λογικά πράγματα: δεν χρειάζεται να είναι άριστος όπως ήταν ο Φέντερερ, ούτε συγκινητικός, όπως συχνά είναι ο Ναδάλ. Χρειάζεται απλά να είναι πιο καλός από τον αντίπαλό του: σπανίως δεν είναι. Το εφετινό Γουίμπλεντον το κέρδισε εντελώς διαδικαστικά. Οι απουσίες του Ζβέρεφ και του Μεντβέντεφ του δημιούργησαν ένα δρόμο για τον τελικό χωρίς αντίπαλο. Οι ταλαντούχοι μικροί (Αλισίμ, Αλκαράθ, Χουργκάζ) αποδείχτηκαν για διαφορετικούς λόγους κατώτεροι των περιστάσεων. Η απόσυρση του Μπερετίνι εξαιτίας του κορωνοϊού και ο τραυματισμός του Ναδάλ του χάρισαν ένα τελικό χωρίς αντίπαλο στα κυβικά του. Οι διάφοροι Κβον, Κεσμάνοβιτς, Κοκκινάκης, βαν Ριτόβεν, Σίνερ, Νόρι, Κύργιος που βρήκε μπροστά του θα μπορούσαν απλά να του ζητήσουν αυτόγραφο. Θα περάσει τον Ναδάλ; Νομίζω αργά ή γρήγορα ναι – ίσως του χρόνου κατακτώντας πάλι το Γουίμπλεντον. Θα το είχε κάνει αν δεν ακυρωνότραν το Γουίμπλετον του 2019 ή αν έκανε εμβόλια. Οι κανόνες είναι κανόνες. Και οι ιδιορρυθμίες έχουν κόστος.
Του έκανε πλάκα
Το πιο ωραίο στον εντελώς άνισο αυτόν τελικό ήταν οι στιγμές που ο Τζόκοβιτς χειροκροτούσε τους πόντους του Κύργιου – σαν να του έδειχνε ότι δεν τον είχε ικανό να παίξει τόσο καλά! Περιττό να πω πως απέναντι σε ένα τύπο που παριστάνει τον τρελό προσπαθώντας να σπάσει τα νεύρα του αντιπάλου του αυτή είναι η καλύτερη τακτική: δεν χρειάζεται να παίρνεις στα σοβαρά κάποιον που κάνει ό,τι μπορεί για να δείχνει ότι δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό του. Ισως ο Κύργιος έχει κι άλλη ευκαιρία να κερδίσει το Γουίμπλεντον – δεν το αποκλείω. Φέτος σχεδίασε καλά τη σεζόν του για να φτάσει σε αυτό στην καλύτερη φόρμα του – είναι το μόνο από τα Γκραν Σλαμ τουρνουά που έχει πιθανότητες να κερδίσει και το ξέρει. Δεν είναι τρελός: παριστάνει τον τρελό. Κι αυτό είναι εκνευριστικό.
Στο τένις κυκλοφορεί αρκετή τρέλα: το σπορ είναι σκληρό και την μεγαλώνει. Ο ίδιος ο Τζόκοβιτς είναι σπάνια περίπτωση: πιστεύει σε χειροπράκτες με μαγικά χέρια, αγκαλιάζει δέντρα που κατά τη γνώμη του έχουν σπάνια ενέργεια, δεν εμβολιάζεται και για αυτό ίσως δεν τον δούμε και στο US Open – αλλά η τρέλα του είναι κοντά στην ιδιοφυία, κι αυτό φαίνεται στο γήπεδο. Ο Κύργιος δεν είναι ιδιοφυής: πουλάει τρέλα. Κυκλοφορεί χωρίς προπονητή, θέλει να δείχνει πως δεν σέβεται παραδόσεις (αλλά εισπράττει τα χρήματα του Γουίμπλεντον), επιδιώκει να κερδίζει την προσοχή για όλα εκτός από τις νίκες του – άλλωστε αυτές είναι ελάχιστες. Δεν είναι δύσκολο να παριστάνεις τον τρελό: δύσκολο είναι να είσαι πρωταθλητής. Και τέτοιος είναι ο Τζόκοβιτς.
Πηγή: Κάρπετ Show
