Εδώ και πολλά χρόνια έχω σταματήσει να ασχολούμαι με την κάθε λογής κριτική που ασκεί ο Χ άγνωστος στα social media. Αυτός, που κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία και το πληκτρολόγιο, στάζει χολή σε κάθε ευκαιρία. Όχι μόνο στα αθλητικά δρώμενα, αλλά σε ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία. Ωστόσο, το ρημάδι το… σκρολάρισμα στο κινητό και οι αλγόριθμοι των εφαρμογών, σου ρίχνουν στη μούρη την τοξικότητα που υπάρχει στο διαδίκτυο. Αναγκαστικά διαβάζεις… τέρατα και μετά απορείς, όχι μόνο πως γίνεται να υπάρχει τόσο μίσος στις ψυχές κάποιων, αλλά και πόσο εύκολα απαξιώνονται άνθρωποι και καταστάσεις. Δεν πέφτω από τα σύννεφα, βέβαια, καθώς γνωρίζω πως σαν χώρα «παρά πέντε» αποθεώνουμε, ενώ «και πέντε» βρίζουμε. Απλά, στο δικό μου το μυαλό, δε γίνεται να συμβαίνει αυτό το πράγμα στην τωρινή εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και να υπάρχει στήσιμο στον τοίχο.
Κάτι παραπάνω από ένας μήνας έχει περάσει από την εντυπωσιακή νίκη επί της Λευκορωσίας στην πρεμιέρα της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το τι ακολούθησε τις επόμενες ημέρες, νομίζω δε χρειάζεται να το αναλύσω περαιτέρω. Μέχρι και οι… αποδόσεις πιθανής κατάκτησης του τροπαίου από τη «γαλανόλευκη» απασχόλησαν το ελληνικό κοινό του διαδικτύου. Ώσπου ήρθε η βαριά ήττα από τη Δανία και μας προσγείωσε στην πραγματικότητα. Ναι, γιατί – κάποιοι μπορεί να μην το γνωρίζουν – υπάρχει και η ήττα στον αθλητισμό. Σίγουρα είναι σκληρή, όταν νιώθεις άτρωτος, όμως διδακτική. Και αυτή η φουρνιά των διεθνών μας έχει πολλά να μάθει ακόμα. Άλλωστε, πρόκειται για μια ομάδα που έχει τουλάχιστον μία δεκαετία μπροστά της.
Κατά τη γνώμη του, αυτό το μέλλον που διαθέτει η συγκεκριμένη ομάδα, θα πρέπει να μας απασχολήσει και όχι ο πιθανός αποκλεισμός από το Μουντιάλ. Γιατί, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, το πιθανότερο σενάριο είναι να τερματίσουμε στην τρίτη θέση του ομίλου και να δούμε από την τηλεόραση την τελική φάση. Ε και; Θα πρέπει αυτά τα παιδιά να απολογηθούν γιατί οι προηγούμενες φουρνιές απέτυχαν να πάνε σε μεγάλη διοργάνωση από το 2014; Αυτά τα παιδιά θα πρέπει να στηριχθούν μέχρι τέλους, για συγκεκριμένους λόγους. Γιατί έδωσαν ξανά την ελπίδα. Γιατί έφεραν ξανά μαζικά τον κόσμο στο γήπεδο. Και γιατί, βρε αδερφέ, παίζουν κανονικό και όμορφο ποδόσφαιρο. Αυτό που δε σε πονάνε τα μάτια σου, όταν το βλέπεις.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι στο τέλος της ημέρας, αυτά που μετρούν είναι οι νίκες και οι προκρίσεις και – εννοείται – θα είναι μεγάλη αποτυχία, αν έρθουμε τρίτοι σε έναν όμιλο με Δανία και Σκωτία. Και, προφανώς, δε γίνεται να πανηγυρίζεις μία ήττα, επειδή έπαιξες καλά. Όμως, έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Σε έναν αγώνα μπορεί να μην κερδίσει ο καλύτερος, όπως παραδέχθηκε και ο προπονητής της Σκωτίας. Όμως σε βάθος χρόνου, η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη θα αποδοθεί. Η ομάδα που δουλεύει και εξελίσσεται ποδοσφαιρικά, είναι σίγουρο ότι θα φέρει επιτυχίες. Και όταν, μάλιστα, έχει έναν τέτοιο άνθρωπο στον πάγκο της, είναι μαθηματικά βέβαιο. Γιατί, ξαφνικά, πάλι, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς… δεν κάνει. Για τον ομοσπονδιακό τεχνικό, να δείτε τι χολή υπάρχει από χθες.
Για όσους ξεχνούν τόσο εύκολα, ακριβώς την ίδια μέρα, πριν από ένα χρόνο, η Ελλάδα νικούσε στο Γουέμπλεϊ την Αγγλία. Με τον ίδιο προπονητή και με αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Ναι, η ήττα από τη Σκωτία – και μάλιστα με τον τρόπο που ήρθε – πόνεσε πολύ. Όμως, ας σκεφτούμε, που ήταν η «γαλανόλευκη» στο παρελθόν. Τότε που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην ομάδα ήταν σαν ένα σαλούν στην Άγρια Δύση. Με πυροβολισμούς να πέφτουν εκατέρωθεν και στη μέση να υπάρχει ένας πιανίστας. Γι’ αυτό και υπήρχε η επιγραφή “please don’t shoot the piano player”.
Πηγή: Gazzetta
