Ενας, αντιλαμβάνεται ότι (για παράδειγμα) Παναιτωλικός-ΑΕΚ ήταν πολύ ωραίος αγώνας. Οπότε, αν μου επιτρέπεται, μία παραίνεση αυτοβελτίωσης. Οι ενενήντα εννέα ξοδεύουν δύο πολύτιμες ώρες της ζωής τους, Σάββατο βράδι, τζάμπα και βερεσέ. Θα μπορούσαν να πάρουν το ταίρι τους και να πάνε μια θαυμάσια βόλτα. Αν ενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα, δεκτόν, παρακολουθούν live την εξέλιξη σε ένα κινητό. Αν ενδιαφέρονται για τη διαιτησία, επίσης δεκτόν, επιστρέφουν αργότερα σπίτι και βάζουν να δουν τα στιγμιότυπα στον υπολογιστή.
Το γήπεδο είναι σαν την εκκλησία. Πολλοί πηγαίνουν, λίγοι καταλαβαίνουν. Οι δύο ώρες από τη ζωή, έχουν νόημα μόνον εάν μπορείς να εκτιμήσεις αυτό που συμβαίνει στο γρασίδι. Ειδάλλως, άσ’ το. Ο ωραίος αγώνας δε, θέλει δύο. Ο Παναιτωλικός ήταν η εφάμιλλη “δεύτερη ομάδα” του αγώνα. Ανταγωνιστική. Δίχως φτηνά κόλπα, χωριάτικα. Ενενήντα εννέα φίλοι της ΑΕΚ στους εκατό, είδαν δύο πράγματα. Κακή, την ομάδα τους. Κάκιστη, τη διαιτησία. Το τελευταίο που θέλω, είναι να τους βάλω κι άλλη (στην ήδη) στενοχώρια. Τους βεβαιώ ωστόσο, πως δεν ισχύει τίποτα από τα δύο. Η ομάδα, έπαιξε καλά. Η διαιτησία, ήταν καλή. Τράτζικ, ήταν η post-game προπαγάνδα. Με τη διαιτησία, να ξέρετε, καίγονται εγκέφαλοι. Χειρότερα, απ’ όσο με τα videogames. Το είδαμε και στον Παναθηναϊκό, μετά από 24 ώρες.
Ο οπαδός ομάδας του big-5, το παιγνίδι εναντίον ομάδας υπό το big-5 το βλέπει σαν παιγνίδι εναντίον κώνων. Οι άλλοι “δεν υπάρχουν” ποτέ. Κι όμως, υπάρχουν. Συνήθισέ το, αδελφέ. Ο Παναιτωλικός παίζει, με την πιο χαμηλή μέση ηλικία σε ολόκληρη τη Σούπερ Λιγκ. Σε ένα συνολικό περιβάλλον πρωταθλήματος στο οποίο ο Γιοβάνοβιτς πηγαίνει σε αναμετρήσεις μεγάλων…και βλέπει τι κινείται στους μικρούς (ένας Αποστολάκης στον ΟΦΗ, ένας Καλογερόπουλος στον Βόλο, ένας Αθανασίου στον Ατρόμητο), έρχεται ο κύριος Πετράκης και σου δείχνει, άσε τον Λιάβα που έχει ξεπεράσει ακόμη και τον Κώτσιρα σε θέσεις, ένα Κοντούρη του 2005, ένα Μπελεβώνη από την τάξη του 2002, ένα Νικολάου (2004) που είναι επιθετικός χαφ και έπαιξε αριστερός μπακ απέναντι στον Ελίασον. Δες το!
Ναι, αυτοί δεν πήραν Γιουθ Λιγκ. Ναι, ο Παναιτωλικός δεν είναι ο λαμπερός Ολυμπιακός. Η ιστορία όμως, η μέθοδος και η διαδικασία, είτε πρόκειται για τον Μουζακίτη είτε για τον Μπελεβώνη, είναι η ίδια. Χάρη (και) στον Παναιτωλικό εξάλλου, από την έβδομη αγωνιστική κιόλας, άλλη μία χρονιά “δεν κινδυνεύει” το αήττητο του Παναθηναϊκού 1964 και του ΠΑΟΚ 2019. Αξιολόγησέ το. Φυσικά, οι (κερδισμένοι ή πεταμένοι) βαθμοί μετράνε. Δεν αντιλέγω. Οχι δεν αντιλέγω, επαυξάνω. Η σημασία τους στη regular season εφέτος, έχει πολλαπλασιαστεί. Απλά μαθηματικά. Παίζεις στη regular season, για 78 πόντους. Στην post-season, για (αντί 30, πλέον) μόλις 18. Το ακριβώς αντίστροφο δηλαδή, προς τη Β’ Εθνική. Οπου παίζεις στη regular season για (54 : 2 =) 27 πόντους, και στην post-season για 24. Αλλο 78+18, άλλο 27+24.
Να βεβαιώσω και τους φίλους του ΠΑΟΚ εδώ, ότι αυτό στη Λιβαδειά ήταν το πρώτο αληθινά κακό, αλλά…πολύ κακό, παιγνίδι της ομάδας από τον Ιούλιο ως σήμερα. Εξι μεταγραφές συλλήβδην στην ενδεκάδα τόσο νωρίς, 6 Οκτωβρίου, είναι κάτι που σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει τις βασικές αρχές ποδοσφαίρου by Lucescu. Φαίνεται, δεν χρειάζονταν καν οι δηλώσεις εν συνεχεία, πως ο Ραζβάν “δεν είναι καλά”. Οσο ο Ραζβάν δεν είναι καλά, είναι αδύνατον να είναι καλά στο κλαμπ το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Ο ΠΑΟΚ εμφανίστηκε για πρώτη φορά τόσο αργός, τόσο μουδιασμένος, τόσο ασυγχρόνιστος, τόσο μονότονος, τόσο εύκολος για τον αντίπαλο. Σώμα και μυαλό, δεν υποστήριζαν την επιθυμία της ψυχής.
Και πάντοτε, αυτό το “καινούργιο άθλημα” του ποδοσφαίρου με δέκα ποδοσφαιριστές. Εννέα πες, αυτή τη φορά, λόγω και Μπακαγιοκό. Με δέκα βέβαια, έπαιζε και ο Λεβαδειακός λόγω Ζίνι. Οταν ο προπονητής το επιδιόρθωσε, με τον αντικαταστάτη κέρδισε το πέναλτι. Οταν ο προπονητής του ΠΑΟΚ επιδιόρθωσε αυτό με τον Μπακαγιοκό, με τον αντικαταστάτη κέρδισε την παρτίδα. Οτι οδεύοντας προς τα 39 χρόνια ο Βιεϊρίνια εξακολουθεί να μπορεί να φέρνει τη μπάλα στην περιοχή όπως κανείς άλλος μπακ, αυτό δεν κολακεύει κανένα από τους άλλους. Είναι κάτι παρόμοιο, μπορείς να σκεφτείς, με τον Ροντινέι στον Ολυμπιακό. Αν αυτός είναι η καλύτερη επιλογή του προπονητή για εξτρέμ, αυτό δεν κολακεύει κανένα από τους άλλους εξτρέμ. Ελπίζεις, να είναι κάτι το παροδικό.
Το κλάσικο, δεν έχει ιδιαίτερη ανάλυση. Μια ενενηντάλεπτη άσκηση, ισορροπίας στη μετριότητα. Εξυνες το κεφάλι, “ένα παραπάνω” μετά και τον τραυματισμό του Ιωαννίδη, ποιος και πώς θα σπάσει την ισορροπία. Δεν το κατάφερε, κανείς και τίποτα. Υπεροχή στα σημεία γενικώς, οπωσδήποτε Παναθηναϊκός. Γενικώς πιο άνετος με την ιδέα της ισοπαλίας στο υποσυνείδητο, οπωσδήποτε Ολυμπιακός. Player of the match, ξεκούραστα Μπακασέτας. Αν αυτό είναι το μεγαλύτερο ματς του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν θα ήθελα να είμαι…το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Θα προτιμούσα να είμαι, ο ρέφερι που το ελληνικό ποδόσφαιρο καλεί απέξω (διότι “μέσα” δεν είμαστε ικανοί, για την ακρίβεια ούτε που μας νοιάζει, να αναπτύσσουμε και να εξελίσσουμε διαιτητές). Βόλτα Σ-Κ στην Αθήνα, κάνα δεκαχίλιαρο αμοιβή, όλα πληρωμένα “στα καλύτερα”, la vita e bella. Την ίδια ώρα στην Πράγα έπαιζαν Σλάβια-Σπάρτα, εκεί που έβαλε τη γκολάρα ο Ζαφείρης, δύο σούπερ αξιοπρεπείς ομάδες σε Τσάμπιονς Λιγκ και σε Γιουρόπα Λιγκ. Διαιτητής φυσικά, Τσέχος. Και όχι…elite. Πρώτη χρονιά, το 2024, διεθνής.
Πηγή: Sdna
