Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Κάποτε με τον μακαρίτη Κώστα Πολυχρονίου η “καλή αρχή” ήταν έξι ματς, έξι συνεχόμενες νίκες. Κι όμως δεν έκανε στο τέλος, η Εθνική, τίποτα! Είναι ό,τι έμαθε το γκρουπ, από αυτό το πρώτο κοινόβιο της σεζόν. Κόντρα στο κλισέ, ότι “κρατάμε το δεύτερο ημίχρονο στη Ριζούπολη”, το ωφέλιμο είναι να κρατήσουμε…το πρώτο ημίχρονο και ολόκληρο τον προηγούμενο αγώνα στη Λάρνακα.
Από εκεί, μαθαίνουμε. Εάν σε 180 λεπτά ποδοσφαίρου τα καλά είναι τα τελευταία 45 μετά από 135 γεμάτα αταξία και τσαπατσουλιά, αυτομάτως σημαίνει ότι δεν κάναμε σωστά τη δουλειά μας. Οπότε το μάθημα είναι ότι δεν έχει την παραμικρή σημασία, με ποιους θα κληρωθεί αύριο-μεθαύριο η ομάδα στον προκριματικό όμιλο. Με όποιους και να κληρωθεί, ποτέ 45/180 δεν δίνουν εισιτήριο για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ενα ημίχρονο σε δύο αγώνες, είναι πολύ λίγο για την υψηλή στόχευση.
Το “με όποιους και να κληρωθεί” είναι απολύτως κυριολεκτικό. Η ατάλαντη Βόρεια Ιρλανδία ήταν στον αγωνιστικό χώρο, όσο πηγαίναμε στο δικό τους μοτίβο και στα δικά τους μέτρα, η καλύτερη ομάδα. Πίεζαν πιο σωστά τη μπάλα, δέχθηκαν ένα τυχαίο γκολ και το ανταπέδωσαν αμέσως, από ένα σημείο κι έπειτα δεν περίμεναν απλώς, πήραν τον έλεγχο. Στην Κύπρο πάλι, όσο “δεν σκοτώναμε τη μάνα μας” για το clean sheet, ο Κάστανος έμοιαζε Κακά και οι μικροί ακραίοι, ο Τζιωνής κι ο Λοίζου, ήταν…Ριμπερί και Ρόμπεν. Μετράει πώς παίζεις, όχι με ποιον παίζεις.
Ολόιδια ενδεκάδα σε ολόιδιο σχηματισμό, ο Κακά και οι Ρομπερί πήγαν στην Πριστίνα κι έφαγαν πέντε. Συνεπώς θα ήταν χρήσιμο να έχουν κατανοήσει οι παίκτες μας, πως δεν άξιζε να το κάνουν αυτό στον εαυτό τους. Ποιο; Οτι όσοι τους έβλεπαν στην TV του καφενέ το Σαββατόβραδο, έφταναν ν’ αναρωτιούνται το αδιανόητο. Μήπως “το δίνουμε” στους Κύπριους σαν να είναι δωδεκάρι της Γιουροβίζιον. Επειτα, δεν είναι διαφυγή η δικαιολογία για το γκολ (του Φούντα) που δεν μέτρησε. Το οποίο (παρεμπιπτόντως) ορθώς, ορθότατα, δεν μέτρησε.
Να σκοτώνουμε τη μάνα μας για το clean sheet, είναι η διαχρονική συνταγή νίκης. Επιτυχίας. Πολύ πιο βάσιμο από το να νομίζουμε ότι και δίχως clean sheet μπορούμε να νικήσουμε. Να επιτύχουμε. Οκτώβριο 2021 με Σεπτέμβριο 2022, η Εθνική έδωσε δώδεκα ματς. Από τους σέντερ-φορ πήρε σε αυτά τα δώδεκα ματς τα εξής δύο γκολ, και τα δύο τον Ιούνιο στον Βόλο. Του Παυλίδη με την Κύπρο, του Γιακουμάκη με το Κόσοβο, τελεία. Ας βασιστούμε λοιπόν, ευλαβικά στο clean sheet. Τα άλλα, ότι θα βάλουμε +1 γκολ, είναι αβέβαια πράγματα.
Διότι κατά κόρον, κρίνονται στην αστάθμητη στιγμή και στην απειροελάχιστη λεπτομέρεια. Να υπενθυμίσουμε πως η ελληνική ομάδα ανέκτησε το προβάδισμα με τη Βόρεια Ιρλανδία την Τρίτη στην Αθήνα; Το ανέκτησε επειδή…αδικήθηκε, στο ένα-ένα, να μη πάρει ένα κόρνερ. Ο διαιτητής δεν το είδε, έδωσε άουτ. Στην επαναφορά των φιλοξενούμενων από το άουτ, η ωραία πίεση εναντίον του build-up οδήγησε τον πεπειραμένο Ντέιβις σε λάθος. Από το λάθος, η δουλειά του Μάνταλου και του Μπακασέτα “έστρωσε το τραπέζι” να μπει ο Μασούρας με τη μπάλα μες στα δίχτυα, δύο-ένα.
Τα καλά νέα, τώρα. Πρώτο φυσικά, το τελικό αποτέλεσμα (…αλλ’ αυτό είχε κλειδώσει από τον Ιούνιο) στο γκρουπ. Δεκαπέντε πόντοι, στους δεκαοκτώ διαθέσιμους. Πειστικό. Πρώτιστο καλό νέο, ότι ο προπονητής (με σημείο αφετηρίας, ή τουλάχιστον έτσι το έχω μες στο νου, το 0-1 στην Πριστίνα) σε αυτό το διάστημα κατάφερε να παγιώσει την ιδέα, τι παίζουμε και με ποιους το παίζουμε.
Παίζουμε καθαρό 4-3-3, και το παίζουμε με αυτούς τους 14-15 διεθνείς που εναλλάσσονται, από τη μεσαία γραμμή και πέρα, στην αρχική ενδεκάδα. Ο Πογέτ έφτιαξε, σύντομα μάλιστα, τον κορμό του και τον τρόπο του. Πλέον δίνει τον χρόνο στους 14-15, επάνω στην ήδη διακριτή ιδέα, από καλοί παίκτες να γίνουν καλύτεροι συμπαίκτες. Σε συνοχή, σε αλληλοκατανόηση. Ως δίδυμα, ως τρίγωνα, ως ο,τιδήποτε.
Λογισμός επιβάλλεται, εννοείται. Στο παγιωμένο 4-3-3, ο Μασούρας στην Κύπρο έπαιξε έξω δεξιά, μετά έξω αριστερά, μετά σέντερ-φορ, μετά δεξιό οκτάρι. Τέσσερις θέσεις σε ενενήντα λεπτά! Την πρώτη θέση, την έπαιξε. Τη δεύτερη, την έπαιξε. Την τρίτη, προσπάθησε να την παίξει. Στην τέταρτη, προσπάθησε…να μη τρακάρει (κάπου ανάμεσα στους διαδρόμους, στον εσωτερικό και στον εξωτερικό) με συμπαίκτη. Ενα ταχύρρυθμο από τον Μπουχαλάκη, τι κάνουμε άμα μας βάλουν στη θέση-οκτώ, θα βοηθούσε για την επόμενη φορά. Ακόμη καλύτερο, να μη υπάρξει επόμενη φορά.
Για φινάλε, το διασκεδαστικό κομμάτι. Η εντελώς ελληνική συζήτηση των ημερών, περισσότερο για τη “δεύτερη ευκαιρία” (πρόκρισης στο EURO 2024) παρά…για την πρώτη. Η πρώτη ευκαιρία είναι ο όμιλος, μες στο 2023. Η δεύτερη ευκαιρία είναι τα νοκ-άουτ, την άνοιξη του 2024. Εάν δεν ξέρεις, με όσα ακούς ή διαβάζεις θα πιστέψεις ότι η πρώτη χάθηκε, οπότε φτάσαμε κιόλας στη δεύτερη. Για την οποία έχουμε προεξοφλήσει, την άνοιξη του 2024 επαναλαμβάνω, και τα ζευγαρώματα!
Πηγή: Sdna
