Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Στέφανος Ντούσκος δείχνει το δρόμο και ακολουθούν στην κωπηλασία δυνατά και άλλοι σπουδαίοι. Σήμερα το πρωί βρήκαν θέσεις σε τελικούς και η Χριστίνα Μπούρμπου και η Ευαγγελία Αναστασιάδου και η Ζωή Φίτσιου και η Μιλένα Κοντού και οι Παπακωνσταντίνου και Γκαϊδατζής στο δίκωπο: η Παρασκευή θα είναι για όλους μια μεγάλη μέρα. Οι κωπηλάτες αντέχουν το βάρος των προσδοκιών. Η ελληνική αποστολή κατά τα άλλα δυσκολεύεται. Χθες βράδυ η Εθνική Πόλο, η συνεπέστερη Εθνική ομάδα που έχουμε, δυσκολεύτηκε να κερδίσει το Μαυροβούνιο – το κατάφερε στα πέναλτι. Ο πάντα προσγειωμένος κόουτς Θοδωρής Βλάχος είπε ότι αν η ομάδα του είχε κερδίσει στην κανονική διάρκεια (αν δηλαδή είχε αποφύγει το γκολ της ισοφάρισης στη λήξη του ματς) θα είχε ήδη προκριθεί. Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος: η άλλη είναι ότι η δυσκολία να φτάσει η ομάδα στη νίκη με το μαχητικό Μαυροβούνιο ήταν μάλλον απροσδόκητη. Αλλά όταν έχεις αγωνιστεί σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων όλοι σε περιμένουν και κανένα δεν μπορείς να τον αιφνιδιάσεις. Η συνέχεια στον όμιλο θα είναι σκληρή. Οι Ιταλοί είναι καλοί. Οι Κροάτες βελτιωμένοι. Οι Αμερικάνοι πάντα ένα μυστήριο. Η δική μας ομάδα παλεύει – χθες γύρισε το ματς σε μια μάλλον κακή αμυντικά ειδικά βραδιά της.
Τόπος κλεισίματος
Οσο πιο πολύ παρακολουθώ τις προσπάθειες των Ελλήνων αθλητών τόσο περισσότερο καταλαβαίνω αυτό που εξ αρχής υποπτευόμουνα: νομίζω πως το Παρίσι θα είναι κυρίως ο τόπος του κλεισίματος ενός μεγάλου κύκλου για πολλούς. Επί της ουσίας μοιάζει να κλείνει εδώ ο κύκλος που άνοιξαν πολλοί στους Ολυμπιακούς του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Αυτοί είναι οι τρίτοι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λευτέρη Πετρούνια και η συμμετοχή του σε ένα τελικό είναι κάτι καταπληκτικό. Είναι όμως και οι τρίτοι Ολυμπιακοί για την μεγάλη Κατερίνα Στεφαννίδη και οι τρίτοι για την Αννα Κορακάκη και ποιος ξέρει για πόσους Ελληνες αθλητές ακόμα ισχύει αυτό που είπε ο Χρήστου μετά την τέταρτη θέση του στα 100 ύπτιο. Τέσσερα χρόνια μετά από κάποια ηλικία μπορεί να είναι και πάρα πολλά. Το σκεφτόμουν βλέποντας χθες τον αποκλεισμό της Μαρίας Σάκκαρη από την Ουκρανέζα Κοστιουκ στους 16 του τουρνουά του τένις. Το πολύ δύσκολο ταμπλό που είχε μπροστά της η Ελληνίδα πρωταθλήτρια απλοποιήθηκε καταπληκτικά μετά τον αποκλεισμό της Γκοφ. Η Σάκκαρη, αν περνούσε την Κοστιουκ θα ήταν στους 8 και με μια νίκη θα έμπαινε στο κυνηγητό των μεταλλίων. Δεν ξέρω αν αυτό την άγχωσε και έπαιξε τόσο κάτω από τα στάνταρ της: ξέρω ότι έχασε μια τεράστια ευκαιρία. Ελπίζω να κρατήσει την θέλησή της αλλά στο τένις ειδικά τέσσερα χρόνια είναι μια αιωνιότητα.
Στον αθλητισμό οι κύκλοι είναι συνώνυμο της καριέρας: ανοίγουν και κλείνουν. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι όροι «ακμή και παρακμή»: τους χρησιμοποιώ αδυνατώντας να βρω ορθότερους. Δεν υπάρχει ακμή: υπάρχει απλά ένας χρονικός ορίζοντας πιθανόν επιτυχιών που έχει να κάνει με τις δυνάμεις, τον ενθουσιασμό, την διάρκειας της παρουσίας – κυρίως με την αντοχή στην σκληρή εκγύμναση. Και δεν υπάρχει παρακμή: κανείς αθλητής δεν παρακμάζει μεγαλώνοντας – παραμένει πάντα αξιοθαύμαστος, ικανός και χάρη στη σοφία του πολλές φορές και πιο αποδοτικός. Απλά όσο τα χρόνια περνάνε το σώμα αθροίζει κόπο, πόνο και βάρος και το μυαλό κουράζεται πιο γρήγορα. Και ίσως με τον καιρό να υπάρχει και λιγότερη φλόγα, όχι γιατί λείπει η θέληση, αλλά γιατί η ηλικία φέρνει κορεσμό και η κάποτε λατρεμένη ρουτίνα ξαφνικά γίνεται βάσανο. Το «κάν’το μια ακόμα φορά» γίνεται τεράστιο εμπόδιο όταν αντίπαλος είναι ο εαυτός σου.
Για αυτό το λόγο προτιμώ πιο πολύ να μιλάμε για κύκλους. Ο κύκλος κι όταν κλείνει μοιάζει να μην έχει τέλος. Η εικόνα του είναι η εικόνα μιας καριέρας που έχει αποκτήσει την δική της αυτοτελή υπόσταση. Είναι ένα είδος ιστορικού ανεξίτηλου αποτυπώματος που ο αθλητής αφήνει πίσω σαν κληρονομιά. Κανείς δεν μπορεί να του στερήσει αυτή του την ιστορική υπογραφή. Κι όταν την κοιτάζει, μετά την ολοκλήρωση, μπορεί να αισθάνεται μόνο υπερηφάνεια γιατί τα κατάφερε.
Αντίο από χρυσάφι
Κάθε φορά που φτάνουν οι Ολυμπιακοί έχουμε τέλος κύκλων. Όχι απαραίτητα και πάντα ολοκληρώσεις αθλητικής καριέρας – αλλά πάντα μεγάλα αντίο: αντίο στους Αγώνες, αλλά και αντίο στις εθνικές ομάδες. Σε αυτούς εδώ τους Ολυμπιακούς βλέπουμε για την ώρα μερικούς που θέλουν να κλείσουν τον κύκλο μεγαλειωδώς – ο Ναδάλ θέλει το χρυσό στο διπλό με τον Αλκαράθ, ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο Στεφ Κάρυ, ο Ντουράντ που ποτέ δεν έλειψε από τις ομάδες των Αμερικάνων, θέλουν το αντίο τους στην Εθνική των ΗΠΑ να είναι από χρυσάφι. Ο Μέρφι, που πήρε το μετάλλιο στην χεριά από τον Χρήστου κι αυτός ένα κύκλο έκλεισε. Δεν είναι μελαγχολικό το τέλος των κύκλων: νομοτελειακά κάποτε θα ρχόταν κι ο σκοπός του πρωταθλητή είναι ο κύκλος να είναι μεγάλος. Ελπίζω κι όσοι δικοί μας πρωταθλητές κλείσουν τους τεράστιους κύκλους στο Παρίσι να το κάνουν με τρόπο που θα γλυκάνει τον επίλογό τους. Ανησυχώ γιατί δεν διακρίνω ανάλογα μεγάλους διαδόχους αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημά δικό τους: έχει να κάνει με την χώρα και τις προτεραιότητές της. Περιμένοντας αυτά τα μεγάλα φινάλε τραβάμε κι εμείς το κουπί της αγωνίας δίπλα στους πολύ αξιόπιστους κωπηλάτες μας. Είναι ένα είδος ελπίδας επιτυχίας – κυρίως της χώρας. Αυτοί είναι ήδη επιτυχημένοι…
Πηγή: Karpetshow
