Του Βασίλη Σκουντή
Ήταν μια εποχή, πριν από λίγα χρόνια που τον Μίμη τον Δομάζο τον έβλεπα πιο συχνά από τη μάνα μου!
Δεν υπερβάλλω, σε αντίθεση με τον ίδιο τον “Στρατηγό”, που νομίζω ότι υπερέβαλε, διότι ενώ δεν ήταν… λυκόπουλο εξακολουθούσε να είναι ένας δάσκαλος παντός καιρού: και με κρύο και με αγιάζι και με βροχή, αλλά και μέσα στο λιοπύρι συνέχιζε το παιδομάζωμα του στο ανοικτό ποδοσφαιρικό γήπεδο που βρισκόταν στη Νέα Κηφισιά απέναντι από εκείνο του Ελπιδοφόρου, που είναι μεσοτοιχία με τις εγκαταστάσεις της Cosmote TV.
Χρησιμοποιώ παρελθόντα χρόνο διότι αυτό το γήπεδο στο οποίο φώλιαζε ο Δομάζος, έχει πλέον μετατραπεί σε court του τένις…
Ο παλιμπαιδισμός του έδινε ζωή και φωνή
Αγέρωχος όπως στα νιάτα του, στα ντουζένια του και στις δόξες του κι ας είχε πατήσει τα 80 προπονούσε τα παιδιά που στελέχωναν την ακαδημία τους: τα προπονούσε και προπονούνταν κι ο ίδιος μαζί τους στο πλαίσιο ενός παλιμπαιδισμού που τού έδινε ζωή.
Αυτή τη ζωή που όλη η Ελλάδα τώρα ελπίζει, εύχεται και προσεύχεται να μην του την πάρει ο αντίπαλος ο οποίος τον πρεσάρει ασφυκτικά…
Εκτός από τη ζωή, αυτό το νταλαβέρι με τα πιτσιρίκια τού έδινε επίσης και φωνή: μια φωνή που ακουγόταν σε όλη την περιοχή, καθόσον ο Δομάζος κυριευόταν-και μακάρι να εξακολουθήσει να κυριεύεται-από απαιτητικότητα, τελειομανία και όλα τα συμπαρομαρτούντα αυτών.
Η Ρεάλ και το debate
Λογικό, στοιχειώδες και αυτονόητο για έναν τέτοιο παικταρά, που κάποτε η χάρη του έφτασε μέχρι τα ραντάρ της Ρεάλ Μαδρίτης!
Εκείνη η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ και ο «Στρατηγός» του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν έμελλε να προαχθεί σε υπασπιστή της “Βασίλισσας”…
Ήταν τότε που οι δυο Μίμηδες, ο Δομάζος και ο συχωρεμένος ο Παπαϊωάννου ο οποίος είχε γίνει αθάνατος προτού πεθάνει διαγκωνίζονταν σε ένα άτυπο debate για το ποιος είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της εποχής, αλλά και της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Δομάζος-Παπαϊωάννου, όπως Καζαντζίδης –Μπιθικώτσης!
Για να κάνω μια γέφυρα με την κινηματογραφική επικαιρότητα (βλέπε ταινία “Υπάρχω”), ο ένας ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο άλλος ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης!
Ποιος ήταν ο καλύτερος άραγε;
Εδώ ισχύει η απάντηση που είχε δώσει ο “Σερ Μπιθί” σε μια συνέντευξη του στον Γιώργο Λιάνη…
“Ο Στέλιος είναι αρχηγός στη μισή Ελλάδα κι εγώ στην υπόλοιπη. Όπως έχει αρσενικό και θηλυκό, βοριά και νοτιά, θάλασσα και βουνό έχει Μπιθικώτση και Καζαντζίδη. Ο Καζαντζίδης είναι πρώτος αλλά στην άλλη όχθη του τραγουδιού. Κυλάει το ποτάμι κι έχει δύο όχθες. Από τη μια είμαι εγώ, από την άλλη αυτός. Είναι ένας λαϊκοδημοτικός τραγουδιστής αξεπέραστος. Το είπα και αλλιώς: Αυτός αρχηγός της Χωροφυλακής κι εγώ αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων“!
Με τον Δομάζο αρχηγό και τον Σιδέρη κυνηγό
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στα τραγούδια, σε ένα τέτοιο με τίτλο “Τα Λαϊκά” από το άλμπουμ “Ανθρώπων Έργα” (του ’93 γραμμένο από τη Λίνα Νικολακοπούλου, μελοποιημένο από τον Σταμάτη Κραουνάκη και ερμηνευμένο από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη) ό Δομάζος είχε την τιμητική του, όχι μαζί με τον Παπαϊωάννου, αλλά παρέα με τον Γιώργο Σιδέρη…
“Τις πιο ωραίες Κυριακές,
με λεμονάδες σπιτικές
τις είχαμε δροσίσει.
Με τον Δομάζο αρχηγό
και τον Σιδέρη κυνηγό
γιατί ‘σουν Ένωση και εγώ
με χωρισμό σ’ είχα φοβίσει”
Η Μοσχολιού και το σιγοτραγούδισμα
Ούτως η άλλως ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του Δομάζου εκτός από τα γήπεδα παίχθηκε και στο πεντάγραμμο, καθόσον ήταν παντρεμένος για δώδεκα χρόνια (1967-1979) με τη Βίκυ Μοσχολιού…
Δεν ξέρω ποια από τα τραγούδια της Μοσχολιού είναι το αγαπημένου του Μίμη…
Ξέρω όμως ποιο από δαύτα του αφιερώνει όλη η Ελλάδα τώρα που ανήμερα τα 83α γενέθλια του υπέστη καρδιακή ανακοπή και νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση…
“Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ, εδώ είν’ ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ“!
Ξενυχτάμε κι ελόγου μας και ξεροσταλιάζουμε έξω από την πόρτα της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του “Ερυθρού Σταυρού”, όπου βρίσκεται διασωληνωμένος ο ποδοσφαιριστής ο οποίος –όπως και οι άλλοι ομότεχνοι του-έκαναν όμορφες τις Κυριακές μας.
Δεξιοτέχνης, μάγος και “Στρατηγός”
Από τότε που εμφανίσθηκε για πρώτη φορά φορώντας τη φανέλα της Άμυνας Αμπελοκήπων μέχρι την απόσυρση του, όπου, όποτε, όπως και μ’ όποιους κι αν έπαιξε, ο Δομάζος ήταν ένας και μοναδικός!
Παικταράς, σκέτος μάγος…
Δεκάρι παλιάς κοπής, αληθινός δεξιοτέχνης της μπάλας…
Αρχηγός και ηγέτης…
Στρατηγός με ένα σωρό εύσημα, παράσημα και διάσημα…
Και-για να μείνω στο πνεύμα της ρίμας- μ’ ένα σωρό ένσημα, καθώς διατηρεί ακόμα κάποια ρεκόρ που εκτός από τη μακροβιότητα του, τεκμηριώνουν επίσης την απαράμιλλη κλάση του, την αγάπη του για την μπάλα, την αφοσίωση του στο παιχνίδι…
Η μανούρα για τις αλλαγές
Από τόση αγάπη, αφοσίωση, μα και λαχτάρα εμφορείται μέχρι και τα γεράματα του, ώστε μανούριαζε ακόμη και στους αγώνες των παλαιμάχων όταν ο προπονητής τον έκανε αλλαγή!
Σε αντίθεση με τον στίχο από τα “Λαϊκά” τα καλά παιδιά γυρνάνε σ’ εκείνα τα χρόνια…
Γυρνάνε, γυρνάμε όλοι μας για να θυμηθούμε τις καλλιτεχνίες του στο γήπεδο, που όλες τους φθέγγονταν ταλέντο, κλάση, μαεστρία και δεν συμμαζεύεται…
Όσο μπόι του έλειπε του “κοντού“, τόσο γίγαντας γινόταν μέσα στο γήπεδο!
Το μοιραίο φούτερ και η Χούντα
Αλλά κι έξω από το γήπεδο, ο Δομάζος δεν κιότευε κι αυτό το απέδειξε τον Νοέμβριο του 1969, όταν έπιασε από τον λαιμό τον Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού της Χούντας, Κωνσταντίνο Ασλανίδη.
Σε ένα ποίημα του ο Νομπελίστας Γιώργος Σεφέρης γράφει πως “τόσος πόνος τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη“…
Στη προκειμένη περίπτωση που αποτελεί μια από τις πιο πικρές ιστορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου τόσες ελπίδες (πρόκρισης στο Μουντιάλ του ’70) πήγαν στην άβυσσο για ένα αφόρετο φούτερ, για έναν μισοντυμένο Δομάζο και για ένα γινάτι του Νταν Γεωργιάδη!
“Να πάτε σπίτι σας κύριε”
Ο αυστηρός και άτεγκτος προπονητής απέπεμψε τον Μίμη και εδώ και 54 χρόνια πλανάται και αιωρείται ένα “what if “…
Τον έδιωξε από το ξενοδοχείο και τον απέκλεισε από την Εθνική ομάδα διατάζοντας τον “Να πάτε σπίτι σας κύριε“!
Αυτό ευχόμαστε και γι αυτό προσευχόμαστε κι εμείς τώρα: να βγει και ο θεράπων ιατρός του “Ερυθρού Σταυρού” και να στείλει τον Δομάζο σπίτι του!
Πηγή: Sport24
