Ενας οικτρός αγώνας, στο Πανθεσσαλικό. Στο μάτι ενός ουδέτερου, οι φιναλίστ επιβεβαίωσαν γιατί τερμάτισαν οι μεν τέταρτοι οι δε πέμπτοι στη Σούπερ Λιγκ. Μπορείς με τις αρετές, να τις βγάλεις μπροστά και να κρύψεις πληγές. Εδώ, συνέβη το ακριβώς αντίστροφο. Οι πληγές που οι φιναλίστ κουβαλούσαν από το φινάλε της Σούπερ Λιγκ, βγήκαν στο πρώτο πλάνο και ακύρωσαν τις αρετές τους.
Μια αναμέτρηση, ποιότητα μηδέν δράμα εκατό. Με το μπάζερ-μπίτερ…εκατόν ένα. Ναυαγός, το Ωραίο Παιγνίδι συνολικά. Διασωθέντες, οι τέσσερις σέντερ-μπακ. Τα βαρόμετρα, δεν έφεραν στο τραπέζι καμία διαφορά σε σχέση με τους κοινούς θνητούς. Ο Παναθηναϊκός έκλεισε κακή χρονιά, με καλό τέλος. Στον Αρη, ενώπιον του στόχου ιστορίας, μη πω στόχου ζωής, από το γκρουπ ακούγαμε για mood “τρελής ορμής” να το κάνουν. Δεν την συναντήσαμε στον Βόλο, μια τέτοια ορμή, πουθενά. Εμεινε η αίσθηση πως ο Αρης στην τελική εβδομάδα της σεζόν, πιο πολλή ενέργεια και ένταση αφιέρωσε στο πώς δεν θα πάρει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα…παρά στο πώς θα πάρει ο Αρης το κύπελλο.
Το δράμα φυσικά, ολόκληρο το game-changing θα σκεπτόταν κανείς, το (προσ)έδωσαν οι κόκκινες κάρτες. Καθόρισαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, όλη την αλληλουχία των γεγονότων του δεύτερου ημιχρόνου. Η κατάληξη ήταν, να δώσει ο Χουάνκαρ ασίστ στην τελευταία ενέργειά του ως ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού…ενόσω ετοιμαζόταν ο Μλαντένοβιτς να τον αντικαταστήσει. Και να βάλει το γκολ της αναμέτρησης ο Βαγιαννίδης, που είναι πιθανό ότι δεν θα έπαιρνε καν μερίδιο στην όλη διανομή ρόλων εάν δεν είχε αποβληθεί για πρώτη φορά στη ζωή του ο Κώτσιρας. Football bloody hell. Η κυρία Φραπάρ απέτυχε, έναντι της απαίτησης του Ποδοσφαίρου οι πάσης φύσεως και διοργανώσεως τελικοί να μη εμπεριέχουν αποβολές. Εκτός αν είναι το απολύτως αδύνατον, να μη την/τις εμπεριέχουν.
Προφανέστατα η “στιγμή” του Αρη ήταν τα δύο τελειώματα, ένα στη μετάβαση και ένα μετά το κόρνερ, του Σαμόρα (το μπλοκ του Γέντβαϊ πρώτα, το άουτ εξ επαφής μετά) στο 11-v-10. Ο Σαμόρα είναι μια προίκα που, α λα Πάλμα, μένει από αυτή τη χρονιά στον Αρη για μελλοντική, αγωνιστική και οικονομική, αξιοποίηση. Αντίστοιχα αυτό που έφεξε στον κλονισμένο Παναθηναϊκό, ήταν το πεντάλεπτο στο οποίο το 10-v-11 έγινε 10-v-9. Εκτοτε, πρακτικά δεν υπήρχε για τον Αρη διαφυγή. Ο προπονητής, άλλα ήθελε να κάνει κι άλλα αναγκάστηκε να κάνει. Δύο ακραίοι επιθετικοί, κλήθηκαν να συμπεριφερθούν σαν ανασταλτικά οκτάρια. Ο Αρης έκλεινε τον άξονα, κι έστελνε τον Παναθηναϊκό (που ανανέωνε αδιάκοπα τις επιθέσεις του) στις πλευρές. Από τις πλευρές, ο Παναθηναϊκός πήρε την παρτίδα. Αναπόφευκτο, αργά ή γρήγορα.
Ο Παναθηναϊκός απέπεμψε τον Γιοβάνοβιτς τα Χριστούγεννα, τέλη Μαίου κατέκτησε το τρόπαιο με τον…ασίσταντ του Γιοβάνοβιτς που στο μεταξύ επέστρεψε για να συμμαζέψει ό,τι άφησε πίσω ο διάδοχος του Γιοβάνοβιτς, και πάλι τούτο είναι το λιγότερο σουρεάλ κομμάτι. Σουρεαλισμός at the office με όλη τη σημασία, ήταν το έι-ωπ του ιδιοκτήτη στα χέρια των ποδοσφαιριστών (μόνο μη μπουν τίποτα ιδέες για την Τετάρτη και στους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, να το μιμηθούν στην ΑγιαΣοφιά με τον δικό τους ιδιοκτήτη). Νωρίτερα, στην κορύφωση του σουρεαλισμού της βραδυάς, κυνηγώντας τη ρέφερι ο άλλος ιδιοκτήτης μπήκε γκολ μες στα δίχτυα της εστίας. Δεν είναι εύκολο πράγμα, ο αυτοέλεγχος. Δεν σηκώνει, ελαφρά κριτική. Αν δεν το αντέχεις, που το αποδεχόμαστε ως κάτι το ανθρώπινο, απλώς μένεις μακρυά. Εστω, λίγο πίσω.
Ο Αρης κραυγάζει, πρωτίστως για τις κάρτες. Αν σου φαίνεται νορμάλ η freak αποβολή του Μιχαηλίδη την περασμένη Κυριακή, συνεπάγεται ότι θα έπρεπε να σου φαίνεται “νορμάλ επί δύο” η αποβολή του Ντάριντα αυτό το Σάββατο (που στην πραγματικότητα, ναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, τον Ντάριντα τον “απέβαλαν” ο Χουάνκαρ πρώτα, κι ακολούθως ο Ρουμπέν Πέρεθ με τον Μπακασέτα, παίζοντας εκείνη τη στιγμή με το μυαλό της ρέφερι). Επίσης, αν σου φαίνεται νορμάλ η μη-αποβολή του Βερστράτε την περασμένη Κυριακή (που, εφόσον η Εθνική είχε προκριθεί, ο Κωνσταντέλιας θα έχανε το EURO 2024), έπειτα το παίρνεις σχοινί-κορδόνι και λες πως το νορμάλ θα ήταν ούτε ο Μ’Βόντο να αποβληθεί αυτό το Σάββατο. Αλλά, δεν πάει ακριβώς έτσι.
Ακόμη και στη διαμαρτυρία, ο Αρης αστόχησε. Απέτυχε να προτάξει, να φέρει στη βιτρίνα, το νούμερο-ένα βάσιμο επιχείρημα. Το αναμφισβήτητο χέρι του Ουίλιαν Αράο, στη μονομαχία με τον Φαμπιάνο, στο 90’+2′. Απλωμένο αφύσικα σε έκταση, με τη μπάλα να πέφτει “από τον θεό” σαν κάθετη στάλα βροχής επάνω στο μπράτσο. Στο παλαιό ποδόσφαιρο, το ίδιο όπως και στην αληθινή ζωή εντός αγωνιστικού χώρου, μία φάση εντελώς απαρατήρητη λόγω της εγγύτητας σωμάτων των παικτών που διεκδικούν. Στο ποδόσφαιρο του video και της high definition, πόσα τέτοια πέναλτι έχουν καταλογιστεί παντού στον κόσμο, ουκ έστιν αριθμός. Ο var για κάποιον λόγο, δεν επέστησε την προσοχή της ρέφερι.
Ο πάγκος του Αρη, πώς και δεν έκανε επί τόπου το γήπεδο “ανάστα ο Κύριος” ώστε να οδηγήσουν με το στανιό την ομάδα διαιτησίας σε μία δυνητικά κρίσιμη review; Δεν είχαν οθόνη, να κοιτάζουν replay;
Πηγή: Sdna
