Του Κώστα Κεφαλογιάνη
Ο Πάμπλο Γκαρσία ολοκλήρωσε την πρώτη τριάδα αγώνων του στον πάγκο του ΠΑΟΚ. Από αυτούς, μονάχα κόντρα στην Αϊντχόβεν ο «Δικέφαλος» υπήρξε πειστικός. Κόντρα σε Παναιτωλικό και Απόλλωνα ήταν μέτριος και ζορίστηκε πολύ. Πρόκειται για τον κανόνα της μέχρι στιγμής σεζόν του. Ο ΠΑΟΚ ήταν από καλός έως πολύ καλός σε όλα τα ευρωπαϊκά του παιχνίδια – με εξαίρεση την Ομόνοια. Ακόμα και σε εκείνα με την Κράσνονταρ, ειδικά το εκτός έδρας. Και από μέτριος έως κακός σε όλα τα ελληνικά του παιχνίδια (σχετική αλλά όχι λαμπερή εξαίρεση το ντέρμπι με την ΑΕΚ όπου ο «Δικέφαλος» έδειξε τουλάχιστον καταφανή ανωτερότητα).
Τούτο αμέσως – αμέσως δείχνει κάτι. Ας πούμε χονδρικά (παρότι κάθε ματς είχε διαφορετικές παραμέτρους) ότι ο ΠΑΟΚ λειτουργεί καλά όταν βρει χώρους και δυσκολεύεται όταν αντιμετωπίζει κλειστές άμυνες. Λέγαμε και γράφαμε ότι το 3-4-3 δεν προσφερόταν για το ελληνικό πρωτάθλημα, όμως ούτε με 4-3-3 , σε Αγρίνιο και Ριζούπολη οι «Ασπρόμαυροι» βρήκαν πολλές λύσεις.
Μια άλλη λογική εξήγηση είναι ότι σε εβδομάδες με παιχνίδια Πέμπτη – Κυριακή, προφανώς οι παίκτες παρουσιάζονται περισσότερο συγκεντρωμένοι και με μεγαλύτερη ένταση στην Ευρώπη απ’ ότι στην Ελλάδα.
Το ερώτημα όμως παραμένει: μέχρι που μπορεί να φτάσει ο φετινός ΠΑΟΚ; Και μιλάμε βέβαια για τις εγχώριες διοργανώσεις, διότι στο Γιουρόπα Λιγκ, είναι ξεκάθαρο ότι η πρόκριση στους «32» βρίσκεται απολύτως εντός των δυνατοτήτων του. Στην Ελλάδα όμως, μπορεί ο ΠΑΟΚ να διεκδικήσει στα ίσια το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό;
Θα εξαρτηθεί, είναι η μόνη απάντηση.
Πρώτον, από τον βαθμό προσαρμογής του Πάμπλο Γκαρσία στις απαιτήσεις της πρώτη ομάδα (το 3 στα 3 δεν χρειάζεται να μας ξεγελάσει) και της ομάδας στα θέλω του Πάμπλο Γκαρσία.
Δεύτερον, από την απόδοση κομβικών παικτών που ήρθαν για να δώσουν λύσεις αλλά προς το παρόν κινούνται σε ρηχά νερά. Του Τσόλακ πρωτίστως. Αν ο Κροάτης (η ακριβότερη μεταγραφή του ΠΑΟΚ το περασμένο καλοκαίρι) δεν δείξει καλύτερο πρόσωπο στη συνέχεια, οι πιθανότητες της ομάδας του Γκαρσία να παραμείνει ψηλά μέχρι τέλους, μειώνονται αισθητά. Το ίδιο ισχύει για τον Μουργκ (με δεδομένο ότι ο Τζόλης αναμενόμενα θα είναι ασταθής). Νινούα και Περέιρα ήρθαν ως επένδυση για το μέλλον και ο πρώτος έχει δείξει κάποια καλά στοιχεία και αποτελεί μέρος του rotation. Oδεύτερος, ο οποίος δεν εξετάζεται ως πιθανή λύση ούτε τώρα που τραυματίστηκε ο Γιαννούλης, αποτελεί μεγάλο ερωτηματικό. Για τον Ουαγκέ προς το παρόν το ερωτηματικό αφορά πώς ακριβώς έγινε παίκτης της Μπαρτσελόνα. Αλλά επειδή έγινε, ας περιμένουμε μήπως μας δείξει στο χορτάρι τους λόγους.
Εν ολίγοις, από τις μεταγραφές μονάχα οι Σβαμπ και Ζίφκοβιτς ενσωματώθηκαν αμέσως και έχουν προσφέρει πολλά. Θα πρέπει να βοηθήσουν κι άλλοι διότι σε μια τόσο ιδιαίτερη σεζόν, χωρίς προετοιμασία και με συνεχόμενους αγώνες σε μικρό χρονικό διάστημα, και τραυματισμοί θα προκύψουν σε όλους και κορωνοϊός. Άρα, το βάθος του ρόστερ θα παίξει τεράστιο ρόλο.
Τρίτον, ο ΠΑΟΚ οφείλει για να διεκδικήσει τίτλο, να χτίσει ξανά νοοτροπία πρωταθλητισμού. Δεν λέω ακριβώς ότι την έχασε, λέω όμως ότι πέρυσι ατόνισε. Η ομάδα έδειχνε στα μεγάλα ματς, ειδικά του δεύτερου γύρου, να μην παίζει πια με το μαχαίρι στα δόντια, να έχει μια προσέγγιση «εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα αν χάσουμε». Δεν φταίει μόνο ο Αμπέλ. Φταίνε και οι παίκτες.
Φταίει κυρίως ότι η χημεία ανάμεσα σε προπονητή και αποδυτήρια δεν βρέθηκε ποτέ πράγμα που σε συνδυασμό με το «άδειασμα» μετά τη χρονιά του νταμπλ, οδήγησε στον πιο «φλώρικο» ΠΑΟΚ των τελευταίων ετών.
Που καταλήγουμε λοιπόν; Στο προφανές, ξενέρωτο , συμπέρασμα: ο ΠΑΟΚ οφείλει να προχωρά πλέον βήμα – βήμα. Το να μπουν οι σωστές βάσεις που θα φέρουν επιτυχίες ξανά στην Τούμπα είναι το σημαντικότερο από τις όποιες βιαστικές απαντήσεις.
Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, η επάνοδος στους τίτλους περνά από νίκες σε μέτρια και σκληρά ματς, όπως αυτά της Ριζούπολης και του Αγρινίου.
Πηγή: Sport DNA
