Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Τελευταία νίκη του ΠΑΟΚ σε ευρωπαϊκό όμιλο, ήταν στο Μπαρίσοφ. Λευκορωσία, BATE, σεζόν του νταμπλ. Πριν δύο χρόνια. Τελευταία νίκη της ΑΕΚ σε ευρωπαϊκό όμιλο, ήταν στη Ριέκα. Κροατία. Σεζόν του πρωταθλήματος. Πριν τρία χρόνια. Και σε μια νύχτα μέσα, για την ακρίβεια σε μόλις τέσσερις ώρες η μία μετά τον άλλον, έβγαλαν τώρα αυτό το 8-2. Θεαματικό, σαν φεστιβάλ. Συναρπαστικό, όσο τα transitions Ζίβκοβιτς/Σβαμπ/Τζόλη. ‘Η, Μάνταλου/Τάνκοβιτς/Λιβάια. Ενα ρεσιτάλ διαρκείας. Ανοίγει το κουρασμένο μάτι. Μαζί, σε 180 λεπτά ΠΑΟΚ και ΑΕΚ ανέκτησαν 97 μπάλες. Ο ΠΑΟΚ έστειλε, στα δικά του 90 λεπτά, 9/10 τελειώματα “στον στόχο”. Με παιγνίδι, σαν να το συνέχιζε από τη Γρανάδα. Απλώς, αυτή τη φορά με γκολ.
Ξέσπασαν, θα ‘λεγε κανείς. Το είχαν ανάγκη, οπωσδήποτε. Να αισθανθούν καλύτερα, πρώτα-πρώτα με τον εαυτό τους. Ο συνδυασμός αποτελεσμάτων στην εφετινή πρεμιέρα των ομίλων, Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ, νίκη του Ολυμπιακού, τρίμπαλο στη Μπράγκα, ισοπαλία με την Ομόνοια, θα μπορούσε να τους έχει κάνει να νιώσουν περίπου σκουπίδια. Προφανώς δεν είναι, σκουπίδια. Καμιά φορά, μάλλον τις πιο πολλές φορές, απλώς διευκολύνει να παίζεις με καλούς αντίπαλους που επιδιώκουν την κατοχή και ανοίγουν το γήπεδο. Η δυσχέρεια έρχεται συνήθως, με τους κακούς κλέφτες που στήνονται για αντάρτικο στο χαράκωμα.
Η ΑΕΚ εξακολουθεί να χρειάζεται ένα τρελό ράλι με τα φρένα σπασμένα, στο δεύτερο μισό του ομίλου, για να προκριθεί. Πιθανότατα ακόμη και εννέα πόντοι στο τελικό ταμείο, πάλι δεν θα της φτάσουν. Αλλά η Ευρώπη δεν είναι μόνον, προκρίνομαι/αποκλείομαι. Εχει κυρίως να κάνει, με την ανάπτυξη της ομάδας που συμμετέχει στην Ευρώπη. Το κάθε λεπτό του κάθε ευρωπαϊκού παιγνιδιού, είναι μέρος αυτής της διαδικασίας σε μια ομάδα που μέρα-μέρα φτιάχνεται και θα ‘ναι η βάση της ομάδας που θα μπει με το καλό στο καινούργιο γήπεδο. Οπότε, η ΑΕΚ έχει μονάχα για ένα πράγμα να τρέξει ως το φινάλε. Να κυνηγήσουν σαν παλαβοί, και τον τελευταίο βαθμό. Και το τελευταίο γκολ. Οσο μάταιο και αν, κάποια στιγμή στο μεταξύ, ενδέχεται να μοιάζει.
Ο ΠΑΟΚ είναι διαφορετικά. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ (αφού δώρισαν ξανά πέναλτι “όπως Παναιτωλικός”) πήγαν στην ανάπαυλα με -4 από την PSV και γύρισαν, μετά, σπίτι με +2. Ο ορισμός του turning point, της κρίσιμης καμπής, στον συσχετισμό. Ο ΠΑΟΚ, πλέον είναι φαβορί. Εγινε φαβορί, μπροστά από την PSV με τα καλά της και με τα κακά της. Μια ομάδα, η PSV, δύσκολη στο να της μαρκάρεις αυτό το 4-2-2-2 στον άξονα, πολύ δύσκολη εάν η δική σου πίεση ψηλά δεν έχει χαρακτηριστικά έντασης αλλά μονάχα την κάνεις “για να την κάνεις”. Επίσης όμως μία ομάδα, η PSV, στην ιδιοσυγκρασία επιπόλαιη, στη φάση άμυνας (έως) απαίδευτη, στην άψη της μάχης…πουρκουάδες. “Γιατί να σκοτωθώ;”
Με τη Γρανάδα, προηγήθηκαν 1-0 στο ημίχρονο (καλή ώρα) κι έπειτα τους γύρισε το ματς ανάποδα με γκολ στο 57 και στο 66. Με τον ΠΑΟΚ, προηγήθηκαν 1-0 και τους γύρισε το ματς ανάποδα με γκολ στο 47, στο 56, στο 58, στο 66. Την έπαθαν μία, την έπαθαν δύο, νομοτελειακά θα την πάθουν πάλι, ξανά και ξανά. Οταν η πίεση του ΠΑΟΚ έγινε κανονική (να θυμηθούμε το κλέψιμο και την πάσα-κλειδί του Σβιντέρσκι στο 2-1), όταν μέσα έχεις τον Τζόλη που αποδεδειγμένα/επανειλημμένως “δεν βλέπει” κανένα, τότε θα έλθουν και η κάθετη κίνηση, και η ταχύτητα, και τα σλάλομ, και οι ασίστ, και τα γκολ. Και οι ευκαιρίες, να φαρδύνεις το rotation.
Σε δύο παιγνίδια όλα κι όλα, από το Αγρίνιο ως την Τούμπα, ο περίγυρος-ΠΑΟΚ φαίνεται να βρίσκει ένα καινούργιο φετίχ. Από το σκουφί του Ραζβάν, στο βλέμμα του Πάβλο.
Το εμπορικό του ΠΑΟΚ, με τα επαληθευμένα γρήγορα αντανακλαστικά, βλέπω να βγάζει μάσκες (εννοώ, όχι αυτές που φοράμε για τον ιό, τις Απόκριες) με “βλέμμα Γαρσία”. Ο περίγυρος βέβαια, είναι ένα. Η ομάδα, είναι άλλο. Οι ομάδες που από σκουπίδια ρίχνουν ευρω-τεσσάρες, είναι για να μένουν ταπεινές, ισορροπημένες, προσηλωμένες. Είναι ποδόσφαιρο, σε πανδημία. Στο ποδόσφαιρο σε καιρό πανδημίας, ένα τόσο παράξενο ποδόσφαιρο, όλοι ανά τρεις-τέσσερις ημέρες κινδυνεύουμε να εκτεθούμε.
Οι ομάδες πανευρωπαϊκά, βιαίως/αγωνιωδώς προσαρμόζονται, και βγάζουν τις πάσης φύσεως αστάθειές τους, σε ό,τι τις έχει βρει. Ολοι, λίγο-πολύ υποφέρουν. Μόνον εκείνη τη Μπάγερν, δεν ξέρω πώς το κάνουν οι μπάσταρδοι, δεν την έχει αγγίξει (και λειτουργεί σαν να μη συμβαίνει) τίποτα!
Πηγή: Sport DNA
