Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Ήταν ένα πραγματικά μεγάλο ματς ανάμεσα στη Μάντσεστερ Σίτι και την Άρσεναλ, και ας βρισκόμαστε μόνο στον Σεπτέμβριο. Τέσσερα γκολ, ένταση, αποβολή, διαμαρτυρίες και έναν Μάικλ Όλιβερ μόνιμα πια ως αρνητικό πρωταγωνιστή. Αυτός «χάλασε» το θέαμα, αυτός «ευθύνεται» για το πώς έχασε τον έλεγχο και είδαμε τελικά το 5-5-0 των Λονδρέζων στο δεύτερο ημίχρονο. Στην Άρσεναλ αξίζουν συγχαρητήρια αφού απείχε ένα λεπτό από ένα τεράστιο «τρίποντο», αλλά και στη Σίτι γιατί έκανε ακόμα μια ανατροπή, την 13η στα τελευταία 32 ματς! Και σκεφτείτε όλα αυτά να τα βλέπαμε με Αρσέν Βενγκέρ και Ζοσέ Μουρίνιο στους πάγκους, που δεν ήθελαν να βλέπουν καν ο ένας τον άλλο! Κόλαση…
Η αλήθεια είναι πως τα δύο τελευταία χρόνια οι αναμετρήσεις της Μάντσεστερ Σίτι με την Άρσεναλ είναι καθοριστικές. Είναι το «δίπολο» που μας απασχολεί ως προς την κατάκτηση της Premier League και δεν είναι λάθος να πούμε πως ο λόγος που αυτό συμβαίνει φέρει το όνομα του Μικέλ Αρτέτα. Αυτός έχει βελτιώσει τους «κανονιέρηδες», αυτός τους έκανε ξανά ομάδα, αυτός ένωσε τον κόσμο με το club, η φιλοδοξία του και η δουλειά του τους έχουν μετατρέψει σε διεκδικητές του τίτλου. Πρόπερσι, η Σίτι κέρδισε εύκολα και τα δυο ματς και ουσιαστικά αυτό έκρινε τον τίτλο!
Η «ψαλίδα» έχει κλείσει από πέρσι και αυτό είναι φανερό. Σε άλλες σεζόν, η Άρσεναλ θα βρισκόταν πίσω στο σκορ στο «Έτιχαντ» και θα ένιωθες πως έρχεται η κατάρρευση. Πλέον, γνωρίζεις πως διαθέτει την ποιότητα να πάρει το ματς ή κάτι από αυτό.
Και μετά από όλα αυτά, ήρθε η απόφαση του Μάικλ Όλιβερ με τον Τροσάρ. Ακολούθησε το «γράμμα» του κανονισμού, αλλά γενικά δεν το έκανε σε άλλες περιπτώσεις όπως με τον Ντοκού στο ίδιο ματς. Γενικά, εδώ και μία διετία κάθε παιχνίδι του είναι και χειρότερο από το προηγούμενο, και μαζί με τον Τέιλορ ενώ πριν μία τετραετία ήταν οι κορυφαίοι Άγγλοι διαιτητές έχω την εντύπωση αυτή τη στιγμή ότι είναι στην πεντάδα των χειρότερων!
Ο Μικέλ Αρτέτα γνώριζε μετά την αποβολή πως στο δεύτερο ημίχρονο δεν θα είδε πλέον καμία… ενοχή. Δεν τον ενδιέφερε να παίξει, τον ένοιαζε μόνο να κερδίσει. Η Άρσεναλ αμύνθηκε εκπληκτικά, οι γραμμές ήταν κοντά, η Σίτι δεν έμπαινε στην περιοχή και οι κεντρικοί της αμυντικοί αναγκάζονταν να σουτάρουν τις πιο πολλές φορές βεβιασμένα!
Ναι, η κατοχή της μπάλας ήταν κάποια στιγμή στο «91-9» και οι τελικές του δευτέρου ημιχρόνου… 27-0. Αλλά πόσες από αυτές, αποτελούσαν πραγματικά φάσεις; Τρεις, άντε τέσσερις. Η κεφαλιά του Χάαλαντ, τα σουτ του Γκβάρντιολ, με τον Νταβίντ Ράγια να είναι εκπληκτικός ξανά!
Εν τέλει, η Μάντσεστερ Σίτι ισοφάρισε, όταν ο Πεπ κατάλαβε πως πρέπει να μπει στο παιχνίδι ο Τζακ Γκρίλις. Αλλά ήταν αργά. Και η αίσθηση ήταν που μόνο κάπως έτσι μπορούσε να βρει στο τέλος της ημέρας ένα γκολ η γηπεδούχος ομάδα που κράτησε το αήττητο που έχει από το Νοέμβριο του 2022 στο πρωτάθλημα μέσα στο γήπεδο της. Η Άρσεναλ μοιάζει να χάνει δύο βαθμούς, εκεί που έφτασε το ματς, και η Σίτι να παίρνει έναν.
Θέλω να σταθούμε λίγο σε ορισμένα πράγματα. Αρχικά, στον Νταβίντ Ράγια, ο οποίος δικαιώνει πραγματικά τον Μικέλ Αρτέτα. Πολλοί αμφισβήτησαν πέρυσι, τον αριθμό των clean sheet του, λέγοντας πως οφείλονται στην καλή άμυνα αλλά δεν είναι έτσι. Από εκεί και πέρα, μοιάζει πως θα είναι ξανά «κούρσα» για δύο. Μάντσεστερ Σίτι και Άρσεναλ. Και αν αυτό το «δίπολο» σπάσει, θα οφείλεται αποκλειστικά στην ποιότητα της Λίβερπουλ και στο γεγονός πως οι παίκτες της γνωρίζουν από πρωταθλητισμό. Δεν είναι απλό πάντως, καθώς συζητάμε για μία μεταβατική σεζόν στο «Άνφιλντ».
Για το κλείσιμο, κρατώ δύο σκέψεις μου… Υπολογίστε πως οι μεγάλες «κόντρες» που έχουμε την τελευταία επταετία στο αγγλικό ποδόσφαιρο, αφορούν τη Σίτι, τη Λίβερπουλ και την Άρσεναλ. Κατά συνέπεια, τους Πεπ, Κλοπ και Αρτέτα,. Οι σχέσεις γενικότερα ανάμεσα σε αυτούς τους προπονητές, όταν διεκδικούν το πρωτάθλημα, ήταν άψογες σε βαθμό εκτίμησης και φιλίας.
«Τρομάζω» και μόνο στην σκέψη, αναλογικά με το τι θα βλέπαμε στους πάγκους χθες, αν αυτό το ματς λάμβανε χώρα τις παλιές εποχές. Ανάμεσα δηλαδή σε Βενγκέρ και Μουρίνιο, ή σε Σερ Άλεξ και Βενγκέρ. Κάντε το απλώς «εικόνα»!
Πηγή: England365
