Η άνοιξη στη Σούπερ Λιγκ, μας δίνει ένα πρωτάθλημα για τη δεύτερη (και την τρίτη) θέση, 53-53-52, όπως θα μας άρεσε να ήταν το πρωτάθλημα για την πρώτη θέση. Ο,τι έχεις, ό,τι θα σου άρεσε να έχεις, τις πιο πολλές φορές είναι δύο διαφορετικές ιστορίες. Συμπίπτουν, σπανίως. Αυτό έχουμε, λοιπόν. Με αυτό θα κυλήσουν οι μέρες μας, ως τις 11 Μαίου. Οταν η ζωή σου χαρίζει λεμόνια, φτιάχνεις λεμονάδα.
Η Κυριακή των all-in. Μετά το 70′ στην Τούμπα, μετά το 60′ στην Καλογρέζα. Ο πιο “επιθετικός” Ολυμπιακός της χρονιάς. Οι δύο σέντερ-φορ, με δύο εξτρέμ, συν δύο μπακ για να πολιορκούν, και δεύτερο “έξι” Τσικίνιο. Η ΑΕΚ με εξάρια Μάνταλο+Πινέδα, συν δύο εξτρέμ, και δεκάρι, και σέντερ-φορ. Ο Μεντιλίμπαρ με το all-in, απλώς δεν πληρώθηκε. Ο Αλμέιδα, το πλήρωσε.
Ο Μεντιλίμπαρ βέβαια, πλέον έχει την κεκτημένη άνεση να κάνει ό,τι θέλει. Αριστερή πλευρά (στο πρώτο ημίχρονο) με Πιρόλα και Τσικίνιο, σου λέει. Ψάξε βρες, πώς θα λειτουργήσει αυτό. Ο Αλμέιδα απεναντίας, τόσο πιεσμένος, δεν έχει καμία άνεση. Βιώνει τέτοια αδήριτη ανάγκη μιας νίκης για να ανακουφιστεί, που δύο σερί Κυριακές δεν πήρε, θα έλεγα “δεν είδε” καν, την κυνική επιλογή. Να διαχειριστεί τις καταστάσεις που προέκυπταν “για μια ισοπαλία”. Με ισοπαλίες εναντίον ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκού, το 53-53-52 θα ήταν 55-51-50. Μια άλλη συνθήκη, στην τρέχουσα καθημερινότητα του Ματίας. Μέσα σε οκτώ ημέρες, η ΑΕΚ κέρδισε ό,τι δεν (την) ωφέλησε και έχασε ό,τι δεν έπρεπε.
Ακόμη και σήμερα, ώρες έκτοτε, αμφιβάλλω αν έχουν καταλάβει, ο Παναθηναϊκός πώς νίκησε (ενόσω με την ισοπαλία…και ευχαριστημένος θα ήταν), η ΑΕΚ πώς ηττήθηκε (ενόσω και με την ισοπαλία…θα στενοχωριόταν). Αν είδες τον αγώνα, δεν χρειάζεσαι μετά κανένα δημοσιογράφο να σου πει ποια ομάδα “γέμιζε” πειστικά το γήπεδο. Ο Μάνταλος, ένας player of the match, διεύθυνε τις επιχειρήσεις “σαν Πίρλο”. Τα μεγάλα κορμιά στις στατικές φάσεις, αυτό που δεν τους έκατσε για ένα όφσαϊντ στο τέλος του πρώτου μέρους με τον ΠΑΟΚ, το βρήκαν στην αρχή του δεύτερου μέρους με τον Παναθηναϊκό. Και το ξαναβρήκαν ύστερα, πάλι και πάλι, όσο για να δικαιολογείται μία καθαρή ανατροπή. Σε αναμέτρηση που, κυλώντας, γινόταν ολοένα και πιο one-way.
Ο Παναθηναϊκός, αρκετά νορμάλ σε σχέση με το Καραϊσκάκη, διαθέτει δύο εγνωσμένες “πηγές εσόδων”. Η μία, η δεξιόστροφη, είναι Βαγιαννίδης, Ουναχί, Τετέ. Την πρώτη φορά που η μπάλα πέρασε από αυτά τα πόδια, έγινε γκολ. Δεύτερη, δεν υπήρξε. Επειτα συνέβη, ό,τι είχε συμβεί στην Αθήνα με τη Φιορεντίνα μετά το γρήγορο δύο-μηδέν. Ολική έκλειψη. Πολύ αργότερα, αφού παρήλθε η μακρά και εφιαλτική φάση έκλειψης, λειτούργησε (επίσης για πρώτη και τελευταία φορά) η δεύτερη πηγή. Το αριστερόστροφο σερβικό τρίο. Μακσίμοβιτς, Μλαντένοβιτς, Τζούριτσιτς. Οδηγείσαι απευθείας (μία εβδομάδα) πίσω, σε εκείνη την αναπάντητη απορία πώς ο Ρούι Βιτόρια επινόησε στον Πειραιά τρόπο να μη χωρέσουν στην ενδεκάδα ούτε ο Τετέ ούτε ο Τζούριτσιτς.
Στη Θεσσαλονίκη, ο κυρίαρχος ήταν…ο Στρατηγός Ανεμος. Οπου φυσάει τόσο, νόμος είναι ότι η μπάλα δεν σηκώνεται από το γρασίδι. ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός, αψήφησαν τον νόμο. Σήκωναν τη μπάλα, ασταμάτητα. Δημιούργησαν έτσι, ένα πλαίσιο τυχαιότητας. Να συμβούν σημαντικά πράγματα, που σε άπνοια δεν θα συνέβαιναν μάλλον ποτέ. Η κόκκινη του Καμαρά, είναι ένα τέτοιο περιστατικό. Ενα άλλο περιστατικό, ήταν ότι ο Νταβίντ Κάρμο δεν λογάριασε σωστά το βολέ του Κοτάρσκι στο ένα-μηδέν.
Εννοείται, συνέβησαν και σημαντικά πράγματα εκτός του πλαισίου τυχαιότητας. Η ασίστ του Τσάλοφ, μετά από εκείνη της ΑγιαΣοφιάς για τον Πέλκα. Σέντερ-φορ που βγάζει το δεκάρι τετ-α-τετ, δεν είναι ένας καλός σέντερ-φορ για τον εαυτό του, είναι ένας πολύ καλός σέντερ-φορ για την ομάδα. Και φυσικά, ο Κωνσταντέλιας. Πόσο εμπεδωμένο έχει μέσα του, σεβασμό και αυτοσεβασμό. Δεν έπεσε. Ο Ολυμπιακός στο πέμπτο λεπτό, γλίτωσε μία αποβολή και δέχθηκε ένα γκολ. Εκτός τυχαιότητας, είναι και το δύο-μηδέν. Το κτύπημα του Ζίβκοβιτς, στο κόρνερ. Η σεσημασμένη ικανότητα του Καμαρά, στο κεφάλι. Η άμυνα χώρου, του Ολυμπιακού. Ο χώρος ήταν, του Ντάνι Γαρσία. Γραμμή μικρής περιοχής και μέσα, όχι πρώτο δοκάρι, όχι δεύτερο δοκάρι, σε τόσο κεντρικό σημείο, ήταν και του Τζολάκη.
Ο Ολυμπιακός είναι γενικώς άμαθος, να του συμβαίνουν τέτοια. Δύο-μηδέν στο δεκάλεπτο. Ολα μετά το δύο-μηδέν, οι αποφάσεις με τη μπάλα, οι μονομαχίες για τη μπάλα, οι στατικές φάσεις, το passing, πρόδιδαν ομάδα που είχε κεραυνοβοληθεί. Χάλασαν τα νεύρα τους. Ως γνωστόν, με χαλασμένα νεύρα δεν παίζεις ποδόσφαιρο. Για 45 λεπτά στο πρώτο ημίχρονο, ο Ροντινέι ολοκληρωτικά αναλώθηκε σε ένα γάργαρο μπούρου-μπούρου.
Εκτός τυχαιότητας, είναι και το δύο-ένα. Ο Νταβίντ Κάρμο έχει αυτό το “στιλ Μιχαηλίδη” να βρίσκει τον συμπαίκτη (όπως βρήκε, εν προκειμένω, τον Γιαρεμτσούκ) “στην πλάτη”. Πάσα στην πλάτη, εφόσον περάσει, ήδη είναι 50% γκολ. Ο Ολυμπιακός μετά το δύο-ένα έφερε μανιωδώς μπάλες στην περιοχή, με κάθε τρόπο και με διαφορετικό, εκάστοτε, βαθμό επικινδυνότητας. Βιετέσκα+Μιχαηλίδης, στα εύκολα ή στα δύσκολα, ήταν αδιαπέραστοι. Και ο Μεϊτέ εν συνεχεία, ένας τρίτος σέντερ-μπακ πες, έγινε ο (λεγόμενος) κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή στους κατάλληλους χώρους. Επιμύθιο. Μπορείς, ενώ προηγείσαι δύο-μηδέν, να φας “από το πουθενά” το δύο-ένα. Μπορεί επιπλέον, να μείνεις και με δέκα ποδοσφαιριστές. Δεν σημαίνει ότι “είναι ανάγκη” να λήξει η υπόθεση σε δύο-τρία. Γαντζώνεσαι, υποφέρεις, κρατάς.
Αντί επιλόγου, το περιστατικό Γιαρεμτσούκ/Ζίβκοβιτς με το ball-boy. Ναι, αλλά όταν προ καιρού είπαμε εδώ τι κάνουν στην Πρέμιερ Λιγκ με τις μπάλες επάνω στους κώνους γύρω-γύρω από τον αγωνιστικό χώρο, άκουσα γέλωτες…
Πηγή: Sdna
