Η βαριά ήττα με 4-1 από την Αϊντχόφεν στο «Άνφιλντ», μόλις πέντε ημέρες μετά το 3-0 από τη Νότιγχαμ, αποκάλυψε μια ομάδα που διαλύεται αγωνιστικά και ψυχολογικά. Είναι η πρώτη φορά από τον Σεπτέμβριο του 1992 που η Λίβερπουλ δέχεται τρία ή περισσότερα γκολ σε τρία διαδοχικά παιχνίδια. Και η πρώτη φορά από το 1953 που χάνει τρία σερί ματς με διαφορά τριών τερμάτων.
Ένας προπονητής που παρακολουθεί την αποδόμηση… Ο Άρνε Σλοτ στεκόταν στη γραμμή και έβλεπε, ξανά, την ομάδα του να διαλύεται μπροστά στα μάτια του. Η σταθερότητα της θέσης του, που πριν δύο μήνες έμοιαζε βέβαιη, έχει εξατμιστεί. Εννέα ήττες σε δώδεκα παιχνίδια έχουν κλονίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου και μπορεί η διοίκηση να τον στηρίζει, ωστόσο ο ίδιος έχει καταλάβει πως ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Η Λίβερπουλ δεν είναι σύλλογος που απολύει προπονητές εύκολα, όμως η τωρινή τροχιά οδηγεί μοιραία στο να ανοίξει αυτή η κουβέντα.
Το «Άνφιλντ» γέμισε με αποδοκιμασίες από όσους δεν είχαν ήδη φύγει. Οι παίκτες έφευγαν με το κεφάλι σκυφτό. Ο Κέρτις Τζόουνς, άλαλος μπροστά στις κάμερες, βρήκε ίσως τη πιο αληθινή περιγραφή: «Είμαστε… χάλια και πρέπει κάτι να αλλάξει». Ο Σλοτ ήταν πιο διπλωματικός, αλλά δέχθηκε την ερώτηση που όλοι σκέφτονται: «Ανησυχείτε για τη θέση σας;» Το καλοκαίρι η ίδια ερώτηση θα έμοιαζε αδιανόητη. Τώρα, είναι απολύτως λογική.
Αμυντικό χάος και ψυχική κατάρρευση
Η Λίβερπουλ δε μοιάζει απλώς κακή. Μοιάζει ανίκανη να κάνει τα βασικά. Από το πέναλτι του Φαν Ντάικ μετά από τέσσερα λεπτά, μέχρι την αδέξια προσπάθεια του Κονατέ που οδήγησε στο τρίτο γκολ της Αϊντχόφεν, ό,τι μπορεί να πάει στραβά… πάει. Οι αριθμοί σοκάρουν: Μόλις 13 clean sheets σε 49 παιχνίδια του 2025. Σημάδι όχι απλώς τακτικής αδυναμίας, αλλά μιας ομάδας εύθραυστης, χωρίς αυτοπεποίθηση, που λυγίζει με την πρώτη δυσκολία.
Σε κρίσιμα διαστήματα κυριαρχεί, αλλά αρκεί μια φάση για να γκρεμιστεί ό,τι έχτισε. Αν δεχτεί πρώτη γκολ, χάνει. Μια ομάδα στα πρόθυρα πανικού. Η ταυτότητα του παιχνιδιού μοιάζει ασαφής. Σχεδόν όλοι εκτός από τον Σόμποσζλαϊ είναι κατώτεροι των προσδοκιών. Υπάρχουν στιγμές κυριαρχίας, αλλά δίχως συνοχή, δίχως ένταση, δίχως διάρκεια.
Ό,τι καλό χτίζεται σε ένα παιχνίδι, γκρεμίζεται στο επόμενο. Η κατάρρευση απέναντι σε Φόρεστ και Αϊντχόφεν, και μάλιστα εντός «Άνφιλντ», αγγίζει το όριο του ασυγχώρητου. Και δεν είναι μόνο ο προπονητής, οι παίκτες φέρουν τεράστια ευθύνη. Όμως το πιο ανησυχητικό ίσως είναι πως κανείς δεν είναι σίγουρος ότι η αλλαγή προπονητή θα διορθώσει οτιδήποτε.
Πηγή: Gazzetta
