Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οταν στα 60s ο Ουίλτ Τσέιμπερλιν έγινε ο πρώτος μπασκετμπολίστας στο ΝΒΑ με εξαψήφια ετήσια αμοιβή, την ελάχιστη εξαψήφια, δηλαδή 100.000 δολλάρια, τότε ο Μπιλ Ράσελ, “το αντίπαλον δέος” ας πούμε, απαίτησε ετήσια αμοιβή 100.001 δολλαρίων. Ενας συμβολισμός. Δεν θα έκανε διαφορά στη
Μερικά πράγματα στη ζωή (πρέπει να) είναι έτσι. Κατ’ αυτήν την έννοια, ή μάλλον αντιστρέφοντας το παράδειγμα, ουδείς στο ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου νοείται να παίρνει περισσότερα χρήματα από τον Ελ Κααμπί. Ηταν μια παράλειψη, στην ημερήσια διάταξη της Σούπερ Λιγκ σήμερα. Χρειάζεται, να εισαχθεί οικονομικός κανόνας. Να θεσμοθετηθεί ο κόφτης Ελ Κααμπί.
Τα γκολ είναι ένα πράγμα, πολύτιμο φυσικά. Γκολ έβαζε…και ο Τσέιμπερλιν, πιο πολλά από οποιονδήποτε άλλον, ως και εκατό πόντους σε ένα παιγνίδι. Το υπόλοιπο πακέτο είναι όμως, που κάνει τον Ελ Κααμπί κάτι περισσότερο από πολύτιμο. Τον κάνει, μοναδικό. Είναι εκείνα τα φανταστικά τρεξίματα, τα ίδια είτε στο 1′ είτε στο 90′. Το πώς επιτίθεται, σαν γεράκι, για να κυνηγά τις πιο απίθανες μπάλες που κυκλοφορούν αδέσποτες στον αγωνιστικό χώρο. Πόση υπεραξία δίνει, έτσι όπως τις τελειώνει, στην ομαδική δουλειά των στατικών φάσεων.
Ο Ελ Κααμπί παίζει εννέα, παίζει εννιάμισι, τις προάλλες στο Αγρίνιο τον είδαμε να παίζει καθαρό δέκα. Αλωσε σαν τρελός στο Αγρίνιο, επί ογδόντα λεπτά, ολόκληρο το επιθετικό πλάτος. Ενα λαμπρό παράδειγμα, που κάνει και τη ζωή του προπονητή εύκολη. Αν αυτός, ο υψηλότερα αμειβόμενος παίκτης του γκρουπ, σκίζεται κάθε φορά να δουλεύει την αμοιβή του ως το τελευταίο ευρώ σαν να είναι ο πιο ταπεινός εργάτης στη φάμπρικα, τίποτα λιγότερο (ως προς το να σκίζεται) δεν είναι αποδεκτό για κανένα παίκτη του γκρουπ.
Επιπλέον, ο Ελ Κααμπί, ένας ευγνώμων (για όσα του συμβαίνουν) άνθρωπος, αφοσιωμένος, σεβαστικός, αλληλέγγυος. Ο συμπαίκτης έχει πεποίθηση πως, στην πιο σκληρή δυσκολία, αυτός θα είναι πάντοτε εκεί. Κανένα παράξενο, η ευγνωμοσύνη, η αφοσίωση, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, για παιδί που στην πιο ευαίσθητη καμπή, στην προεφηβεία, από την ανέχεια άφησε το σχολείο κι έγινε μάστορης προκειμένου να επιβιώσει στο Μαρόκο, μαραγκός. Κάποιοι τέτοιοι είναι, που ξέρουν να εκτιμούν ό,τι τους δίνεται.
Επίσης κάποιοι τέτοιοι είναι που την όποια δυσχέρεια στη μπάλα, τη βλέπουν και γελάνε. Ο Ελ Κααμπί έφτασε, περίπου άγνωστος εν μέσω αγνώστων, στην Ελλάδα για να γεμίσει το κενό ενός legend, του Ελ Αραμπί. Ως εκείνη τη στιγμή, τριάντα ετών κιόλας, η μπάλα δεν του τα είχε φέρει από τον εύκολο δρόμο. Η μοναδική προτέρα θητεία σε λίγκα ευρωπαϊκής χώρας, ήταν…η Χάταϊσπορ στην Αντιόχεια, σύνορο Τουρκίας/Συρίας, μια μικρή ομάδα η οποία (μόλις πήγε ο Ελ Κααμπί, μήνες μετά) διαλύθηκε με τον μεγάλο σεισμό.
Αν το πρωτάθλημα είναι αγώνας 10.000 μέτρων, πάνω-κάτω είμαστε στο τέταρτο χιλιόμετρο. Στην ολοκλήρωση του πρώτου γύρου της κανονικής περιόδου, κατά την αντίληψή μου το πλέον αξιοπρόσεκτο στη σεζόν που τρέχει από τον Αύγουστο, είναι η θεαματική αναδιανομή των θέσεων πέντε-οκτώ. Μονάχα ο Αρης είναι ίδιος σε αυτό, θυμίζω ότι πέρυσι οι άλλοι πέντε-οκτώ ήταν ο Αστέρας, ο Ατρόμητος, ο ΟΦΗ. Τώρα, είναι οι fun-to-watch. Ο Λεβαδειακός, η Κηφισιά, ο Βόλος. Με ακριβώς αυτή τη σειρά, ως προς το fun. Δικαιολογεί τη θέση τους, η “βάση ποδοσφαίρου” που διακρίνει κανείς. Η κεντρική ιδέα. Και στις τρεις ομάδες. Το κουαρτέτο, δύσκολα θα σπάσει.
Ψηλά, η σειρά των δρομέων είναι αυτή που δείχνει, με ακρίβεια, η βαθμολογία. Ο υγιής βηματισμός του Ολυμπιακού, κόντρα στην ασύγκριτη επιβάρυνση του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι δύο στην πλάτη του, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, που κάνουν το μεγάλο καλό ότι δεν αφήνουν τον Ολυμπιακό ούτε να ησυχάσει ούτε να χαλαρώσει. Με τον κοινό αστερίσκο εδώ, ότι ο Δεκέμβριος βρίσκει και τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ ήδη να έχουν γίνει ακραία οριακοί (και να κρατάνε την ανάσα μη τυχόν συμβεί κάτι) στην υποστήριξη συγκεκριμένων θέσεων, των σέντερ-μπακ και του σέντερ-φορ.
Πιο πίσω, ένας τέταρτος, ο αβέβαιος και ανασφαλής στο τρέξιμό του Παναθηναϊκός, που ακριβώς λόγω της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας κάθε τρεις και λίγο κάπου σκουντουφλά, οπότε δεν καταφέρνει να βρει ένα ρυθμό στον βηματισμό. Κι από πάνω, καλείται να αντιμετωπίσει τις σχεδόν αλάνθαστες διαδρομές των άλλων. Αφήνοντας έξω τα head-to-head, στα “άλλα” ματς ο Ολυμπιακός καταγράφει…καμία απώλεια, ο ΠΑΟΚ δύο (ισοπαλίες), η ΑΕΚ μία (ισοπαλία). Οι δύο ισοπαλίες του ΠΑΟΚ έγιναν τον Σεπτέμβριο, η μία ισοπαλία της ΑΕΚ έγινε κι αυτή τον Σεπτέμβριο, άρα για ολόκληρο τον Οκτώβριο, για ολόκληρο τον Νοέμβριο, και στην πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου, δεν υπάρχει απώλεια του Παναθηναϊκού που κάπως να αντισταθμίζεται.
Αυτό λίγο-λίγο πολλαπλασιάζει την απόσταση από το τρίο μπροστά, γιγαντώνει την αρνητική ενέργεια, καταβαραθρώνει (ακόμη και επιδέξιους) ποδοσφαιριστές. Οι άλλοι τρεις έχουν, ή ευρίσκουν καθ’ οδόν, ωραία σημεία αναφοράς για να νιώθουν ευχάριστα στην καθημερινή συζήτηση. Ο Ελ Κααμπί. ‘Η ο Μουζακίτης. Ο Πινέδα. ‘Η ο Μάνταλος. Ο Κωνσταντέλιας. ‘Η, όσο ο Κωνσταντέλιας έλειπε, ο Τάισον, εκείνη η…παραξενιά (το θυμόμαστε;) του “κολλημένου” Λουτσέσκου που το καλοκαίρι ζητούσε πάση θυσία να συνεχίσει ο υπερήλικας Βραζιλιάνος στον ΠΑΟΚ.
Ποιος από τον Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή, μπαίνει σε μια τέτοια καθημερινή συζήτηση;
Πηγή: Sdna
