Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ο Στέφανος Τσιτσιπάς μας ανάγκασε πάλι να θυμηθούμε ότι υπάρχουν ωραίοι Ελληνες, που εκεί μακριά στα ξένα προοδεύουν: η νίκη του με αντίπαλο τον Ναδάλ έγινε πρώτο θέμα στον κόσμο του τένις, που πολλοί δεν το ξέρουν αλλά είναι γιγάντιος. Θα σας παρακαλούσα να βλέπετε την καριέρα και την εξέλιξη του Τσιτσιπά ως μια ευκαιρία που θα βοηθήσει να υπάρξει μεγαλύτερη κατανόηση του υπέροχου σπορ που λέγεται τένις: για μένα ο Στέφανος είναι ένα είδος Απόστολου του ωραίου τένις κι ομολογώ ότι πολύ εκνευρίζομαι, όταν ακούω διάφορα τρελά κι απίθανα.
Το Σαββατοκύριακο ο Τσιτσιπάς πήρε μια νίκη απίστευτη και είχε μια ήττα απόλυτα φυσιολογική. Απίστευτη ήταν η νίκη του κόντρα στον Ναδάλ (η πρώτη στην καριέρα του) και φυσιολογική η ήττα του από τον Τζόκοβιτς, τον οποίο μάλιστα είχε κερδίσει πέρυσι στον Καναδά. Αν ο Τσιτσιπάς, που την Παρασκευή κέρδισε και τον Ζβέρεφ (νούμερο 4 στο ταμπλό) μπορούσε να κερδίσει αυτά τα δυο «τέρατα» σε δυο μέρες θα ήταν έτοιμος να γίνει το νούμερο ένα του κόσμου. Δεν είναι. Αλλά την ιστορία του τι γράφει με ένα τρόπο προσωπικό και υπέροχο. Κι είναι, όπως όλες οι ιστορίες, τρομερά διδακτική.
Μεγάλη προετοιμασία
Ο Τσιτσιπάς μπορεί να βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους (κυρίως νέα παιδιά) να περιπλανηθούν στον υπέροχο κόσμο του τέννις. Ο κόσμος αυτός εχει προσωπικότητες, εντάσεις, ματς και συγκινήσεις που δεν συναντάς πουθενά. Η νίκη του Ελληνα κόντρα στο Ναδάλ πιστεύω θα βοηθήσει ακόμα πιο πολλούς να τον προσέξουν: είναι άπειρα μεγαλύτερη από τις εφετινές του επιτυχίες στο Εστορίλ και στη Μασσαλία κι ας κατέκτησε σε αυτά τα τουρνουά το τρόπαιο. Καλώς η κακώς την προσοχή του κόσμου σε ένα σπορ (που μπορεί να μην γνωρίζει…) την τραβά το κατόρθωμα: η νίκη κόντρα στον Ισπανό, και μάλιστα στη Μαδρίτη, είναι κάτι τέτοιο – ιδιαίτερα με τον τρόπο που ήρθε.
Ομολογώ ότι πρώτη φορά είδα τον Τσιτσιπά να παίζει κόντρα στον Ναδάλ το τένις που έπαιξε: εκτός από τα προσόντα του και το ταλέντο του για πρώτη φορά είδα στο παιγνίδι του κάμποση απαραίτητη στρατηγική. Επαιξε σε όλο το ματς δυο μέτρα πίσω από τη γραμμή του σερβίς, πήρε όλο το μήκος του γηπέδου για να βρει απαντήσεις στις ρουκέτες του φόρχαντ του Ισπανού, τον πίεσε όσο ποτέ στα προηγούμενα παιγνίδια τους στο μπάκχαντ – και το σπουδαιότερο είχε τρομερή υπομονή ποντάροντας στην κόπωσή του. Ο Τσιτσιπάς, που στα προηγούμενα ματς με τον Ναδάλ έπεφτε θύμα της έμφυτης επιθετικότητας του, έκανε αυτή τη φορά το χρόνο σύμμαχό του: κέρδισε τον Ισπανό σε ένα παιγνίδι που κράτησε δυόμισι ώρες κι αυτό ενόψει του Ρολάν Γκαρός είναι σημαντικό. Θεωρώ επίσης σημαντικό ότι με τον Τζόκοβιτς έχασε κάνοντας το παιγνίδι του χωρίς προσαρμογές: νομίζω ότι το μεγάλο μάθημα που παίρνει μετά τη Μαδρίτη είναι ότι με τα «τέρατα» χρειάζεται και μεγάλη προετοιμασία στο μυαλό – εκτός από τρέξιμο. Η προετοιμασία, δηλαδή η σωστή τακτική, του έδωσε την νίκη με τον Ναδάλ (για μένα ανέλπιστη) και η έλλειψή της (γιατί ήταν αδύνατο να προετοιμαστεί ο Τσιτσιπάς για το ματς με τον Τζόκοβιτς σε μια μέρα) του κόστισε στον τελικό. Αλλά κάθε χαμένος μεγάλος αγώνας είναι για τον Στέφανο μάθημα: η νίκη του με τον Ναδάλ βασίστηκε στην ήττα από αυτόν στο Οpen της Μελβούρνης.
Υπερασπίζεται βαθμούς
Δεν είναι παράξενο ότι σε αυτή τη χώρα πολλοί πίστεψαν ότι μετά το τουρνουά της Μελβούρνης κατέρρευσε ο Τσιτσιπάς ή (ακόμα χειρότερα…) ό,τι καβάλησε το καλάμι και απέκτησε αυτοκαταστροφικές συνήθειες. Που στηρίχθηκαν αυτές οι εκτιμήσεις; Στο γεγονός ότι ο Τσιτσιπάς έδωσε τελευταία δυο – τρεις συνεντεύξεις παραπάνω, ενώ παράλληλα γνώρισε και κάποιες ήττες σε τουρνουά που θα θελε να διακριθεί, στη Σόφια π.χ. Κυρίως, όμως, οι κρίσεις στηρίχτηκαν στην άγνοια του αθλήματος.
Το επαγγελματικό τένις δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα σπορ – κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με το καλαντάρι του. Αντίθετα από όλα τα υπόλοιπα σπορ δεν έχει περίοδο με αρχή και τέλος: ολόκληρο το χρόνο υπάρχουν τουρνουά τένις και ο τενίστας σταματά να παίζει μόνο όταν ο ίδιος το θέλει. Το τι κάνει το δείχνει η θέση του στην παγκόσμια κατάταξη: σε αυτή προσθέτει βαθμούς, όταν κερδίζει, αλλά και υπερασπίζεται βαθμούς – πέφτει, δηλαδή, αν δεν πάει καλά στα τουρνουά που πέρυσι διακρίθηκε. Το γεγονός ότι ο Τσιτσιπάς τα κατάφερε στο Εστορίλ καλύτερα από πέρυσι του έδωσε τη δυνατότητα να μείνει στην δεκάδα. Κι από σήμερα, παρά την ήττα από το Τζόκοβιτς, θα φτάσει στο 7 του κόσμου γιατί για πρώτη φορά διακρίθηκε στη Μαδρίτη: μιλάμε για όνειρο.
Μαθαίνει να χάνει
Θέλω να θυμόσαστε κάτι: αντίθετα από τον αθλητή του στίβου που παίρνει υποχρεωτικά μέρος σε συγκεκριμένους αγώνες κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ο τενίστας επιλέγει που θα εμφανιστεί. Για πολλούς παίκτες όλα κινούνται γύρω από τα Γκραν Σλαμ: προγραμματίζουν την παρουσία τους στα τουρνουά έτσι ώστε να εμφανιστούν έτοιμοι για το χώμα του Ρολάν Γκαρός ή για το χορτάρι του Γουίμπλετον ή για τις σκληρές επιφάνειες των Οpen της Νέας Υόρκης και της Μελβούρνης. Ο Τσιτσιπάς έχει το χάρισμα να παίζει καλά σε όλες τις επιφάνειες, οπότε δεν χτίζει το πρόγραμμα του με βάση το που του αρέσει να παίζει: παίζει όσο και όπου θέλει και φέτος παίζει πολύ και καλά κάνει γιατί είναι μικρός και το χαίρεται. Φυσικά δεν κερδίζει παντού: κάτι τέτοιο απλά δεν γίνεται! Ο αληθινός επαγγελματίας τενίστας μαθαίνει από μικρός να χάνει – εννοώ μαθαίνει να ξεπερνά την ήττα, κοιτάζοντας πάντα μπροστά. Αλώστε ο κάθε καλός παίκτης πιστεύει ότι ο μεγάλος αντίπαλός του είναι ο εαυτός του κι αυτό μπορεί μεν να σε οδηγήσει στην τρέλα, αλλά έχει και μια ευεργετική διάσταση: θες μετά από κάθε ήττα να παίξεις αμέσως, γιατί έχεις να αποδείξεις πράγματα στον εαυτό σου. Οι νίκες στα τουρνουά σε γεμίζουν δύναμη, αλλά είναι οι ήττες αυτές που σε σκληραίνουν και σε κάνουν καλύτερο. Κυρίως σε γεμίζουν γνώση.
Η δύναμη του μυαλού
Συνιστώ σε όσους θέλουν να γνωρίσουν τον κόσμο του τένις την βιογραφία του Αντρε Αγκασι με τίτλο «Οpen»: κάτι μοναδικό. Σας θερμοπαρακαλώ επίσης να μην ακούτε όσους λένε ότι ο Τσιτσιπάς είναι μόλις 20 χρονών: είναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα – οι αληθινά μεγάλοι του σπορ (από τον Μποργκ και τον Μακ Ενροου μέχρι τον Μπέκερ, τον Ναδάλ και τον Τζόκοβιτς) σε αυτή την ηλικία είχαν νίκες σε τουρνουά του Γκραν Σλαμ – το σπορ το επιτρέπει. Το βασικό για το Στέφανο είναι ότι μιλάμε για ένα εικοσάχρονο που μαθαίνει: είναι εντυπωσιακό πόσο μαθαίνει. Η νίκη του με το Ναδάλ είναι αποτέλεσμα γνώσης, μυαλού δηλαδή. Αν το ταλέντο τον έκανε σπουδαίο τον Στέφανο, το μυαλό θα τον κάνει τεράστιο…
Πηγή: Κάρπετ Show
