Ενα θεότρελο ματς. Αν το κοντέρ είχε γράψει τρία-μηδέν ως το 30′ με 35′, τίποτα δεν θα ήταν αφύσικο. Εγραψε μόνον ένα-μηδέν, κι ύστερα το αφύσικο ήταν ότι αυτοί δεν ισοφάρισαν. Και αφού δεν ισοφάρισαν, στο δεύτερο ημίχρονο ήρθε μάλλον αφύσικα το τρία-μηδέν το οποίο τρία-μηδέν είπαμε πως δεν θα ήταν αφύσικο στο πρώτο ημίχρονο. Μετά το τρία-μηδέν δε, τα δύο δικά τους γκολ…λίγα ήταν. Εκεί αντιστοιχούσε πλέον, τουλάχιστον να μη ηττηθούν. Ηττήθηκαν εν τέλει, δεν πήραν αυτό για το οποίο ήρθαν, το πήρε γι’ αυτούς η Λευκορωσία στην Κοπεγχάγη, μία η άλλη. Μια θεότρελη νύχτα. Δεν νομίζω να άρεσε, δεν νομίζω ότι αρέσουν αυτά τα rollercoaster, στον Γιοβάνοβιτς.
Η Εθνική δεν έχει πρόβλημα, ίσα-ίσα έχει πλούσιο κεφάλαιο που της εξασφαλίζει σπουδαία αβαντάζ, στο να παίζει με τη μπάλα. Κάθετες πάσες, κάθετες επιθέσεις, γρήγορες πάσες, γρήγορες επιθέσεις, ωραίες περιστροφές, πολλή σπόντα, πολύ give-and-go, παίκτες που μπορούν να χτυπάνε τη μπάλα καταπληκτικά, και τα τρία ελληνικά γκολ ήταν φανταστικά χτυπήματα. Είναι ομάδα, η Εθνική, που θα βγάλει τα καλύτερα πράγματά της και στο ανοιχτό γήπεδο και στο…κλειστό, θα φτάσει στο γκολ από μακρινή μπαλιά του γκολκίπερ, ή από μια άμυνα που παραδειγματικά υποστήριξε (ο Τζόλης) χαμηλά. Και βέβαια, πάντοτε υπάρχει (και διαρκώς ανανεώνεται) η δεξαμενή που δίνει λύσεις, και λύσεις, κι άλλες λύσεις.
Στο εικοσάλεπτο, τα τελειώματα ήταν επτά-μηδέν. Πριν το ημίωρο, τα τελειώματα στον στόχο ήταν έξι-μηδέν. Οι Σκωτσέζοι γνωρίζαμε ότι είχαν βασίσει την προετοιμασία τους, για μερικές ημέρες προτού μας έρθουν, στο ζεστό κλίμα της Αττάλειας. Στον Πειραιά σίγουρα, έμοιαζαν τυπικοί Βρετανοί τουρίστες, μπλαβιασμένοι από ήλιο και μπύρα. Τα ball-boys, έκαναν πιο ενεργητική κατοχή μπάλας από αυτούς. Ο σέντερ-μπακ έπαθε vertigo, στο βολέ του Βλαχοδήμου. Οι άλλοι Σκωτσέζοι, στη φάση του πρώτου γκολ, είχαν μείνει τόσο ψηλά όσο για να επαναπροσδιορίζεται η έννοια της αφέλειας στο ποδόσφαιρο.
Οι έξι πόντοι της Σκωτίας από τους αγώνες του Οκτωβρίου στο Χάμπντεν, με Ελλάδα και Λευκορωσία, πράγματι έμοιαζαν ασύμμετρο κοπλιμάν. ‘Η μήπως, όχι ακριβώς; Διότι, μες στον κατακλυσμό που έπεφτε στα κεφάλια τους όταν οι ελληνικοί κρουνοί είχαν ανοίξει για τα καλά, σιγά-σιγά μια ομάδα με μέση ηλικία τα τριάντα χρόνια άρχισαν να βρίσκουν τρόπους για να αποκαταστήσουν τον έλεγχο, να ανεβάζουν τις εντάσεις, να φτιάχνουν τις αποστάσεις τους, ξάφνου να έρχονται προς το γκολ, ξανά, και ξανά, και ξανά. Ενα δοκάρι, ένα άουτ, ένα τετ-α-τετ που το καθάρισε ο Οδυσσέας. Μια αξιοσημείωτη αντίδραση.
Το μόνο διαφορετικό της Ελλάδας τώρα, σε σχέση με τα ταξίδια τον περασμένο μήνα σε Γλασκώβη και Κοπεγχάγη, είναι το αποτέλεσμα. Το οφείλουμε στον Βλαχοδήμο. Και καθόλου δεν το σνομπάρουμε, εννοείται. Ολα τα άλλα, εκτός από το αποτέλεσμα, έμειναν ίδια. Βραχυκυκλωμένα μυαλά και απίθανα δώρα που, απλώς, για μια φορά συνέβη να μη κοστίσουν γκολ. Κόστισαν, τις προηγούμενες φορές. Πιθανάτατα θα κοστίσουν, και στις επόμενες. Αρα, ίδιο είναι και το επιμύθιο. Ποιο είναι το επιμύθιο; Οτι, και στα καλύτερά της ποδοσφαιρικά, πνευματικά η Εθνική παραμένει μία εύθραυστη ομάδα. Μία ομάδα που μπορεί να προηγείται τρία-μηδέν, κι όμως…να μη μας έχουμε εμπιστοσύνη.
Ας κοιτάξουμε στον καθρέφτη, προτείνω, και ας δώσουμε στον εαυτό μας την πιο ειλικρινή απάντηση. Αν η Εθνική κυνηγούσε εκτός έδρας ματς από μηδέν-τρία, θα έκανε τέτοιο comeback όπως αυτό που έκανε η Σκωτία; Μήπως εκεί εντοπίζεται η εξήγηση, γιατί η ταλαντούχα Ελλάδα βγήκε νοκ-άουτ από τον Οκτώβριο ενώ η ατάλαντη Σκωτία θα διεκδικεί οπωσδήποτε ως τον Μάρτιο; Και με μπόνους ένα τριήμερο hype, ενόψει της τελικής αναμέτρησης με τη Δανία, ότι ενδέχεται να μη χρειαστούν καν τον Μάρτιο. Στο φινάλε, ένα παιγνίδι είναι.
Πηγή: Sdna
