Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Παιγνίδια όπως το φιλικό της Εθνικής μας με την Νέα Ζηλανδία μαρτυρούν τι είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, γιατί δεν μπορεί να γίνει αληθινά καλύτερο, αλλά και γιατί δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ. Μερικές φορές όσο λιγότερο βάρος κουβαλά κάτι τόσο πιο πολύ σε βοηθά να κατανοήσεις τη μεγάλη εικόνα. Στα σημαντικά παιγνίδια είσαι υποχρεωμένο να κοιτάζεις πάντα τα αγωνιστικά, να εστιάζεις στο γιατί έγιναν όσα έγιναν εντός του αγωνιστικού χώρου, να προσέχεις λεπτομέρειες, κυρίως να χαίρεσαι ή να στεναχωριέσαι με το αποτέλεσμα. Ο Θεός που λέγεται αποτέλεσμα στα σημαντικά πολλές φορές δεν επιτρέπει ούτε καν αθώους προβληματισμούς – ενώ άλλες φορές οδηγεί σε μηδενισμούς και ισοπέδωση. Στα σημαντικά βλέπεις υποχρεωτικά το δέντρο, το δάσος το καταλαβαίνεις μόνο στα λιγότερα σημαντικά. Σε ένα φιλικό της Εθνικής μας με την Νέα Ζηλανδία πχ της οποίας το δημοφιλέστερο σπορ είναι το ράγκμπι και νομίζω όποιος είδε ένα μισάωρο έστω από το ματς που έδωσε με την Εθνική μας κατάλαβε το γιατί. Αλλά ας αφήσουμε τους Νεοζηλανδούς στην ευτυχία της γλυκιάς απομόνωσής τους κι ας δούμε το δικό μας δάσος.
Γελάει το σύμπαν
Οποιος είδε το ματς αυτό κι έχει ακούσει τι έγινε πριν την έναρξή του δεν μπορεί παρά να αισθάνεται θλίψη για το ποδόσφαιρο της χώρας. Το ματς έγινε στη Ριζούπολη χωρίς θεατές, πράγμα που όσο κι αν αποτελεί πρωτοτυπία είναι κάτι απολύτως απογοητευτικό και δεν έχω δει να συμβαίνει σε καμία ευρωπαϊκή τουλάχιστον χώρα. Πριν από αυτό οι Νεοζηλανδοί αρνήθηκαν να προπονηθούν στο γήπεδο της Βουλιαγμένης που τους δόθηκε για προπόνηση χαρακτηρίζοντας το και σωστά ως γήπεδο «ερασιτεχνικής ομάδας»: οι άνθρωποι ήρθαν να παίξουν ένα φιλικό όχι να κάνουν ένα ταξίδι στα χρόνια της δεκαετίας του 80. Όμως ακόμα πιο τρελό είναι ότι η ΕΠΟ δεν είχε εξασφαλίσει και χώρο προπόνησης για την δική μας ομάδα. Δεν κάνω πλάκα. Μέχρι και την μέρα που έγιναν οι κλήσεις των διεθνών, χώρος για να προπονηθούν δεν υπήρχε. Από τότε που έκλεισε το προπονητικό κέντρο του Αγίου Κοσμά η Εθνική είναι τσιγγάνα. Εχουν χρησιμοποιηθεί για να προπονηθεί το γήπεδο της Καλλιθέας, αυτό του Περιστερίου, η Ριζούπολη που πάει με όλο, ενώ τον εξοπλισμό που υπήρχε στον Αγιο Κοσμά τον άφησαν στα Σπάτα στις προπονητικές εγκαταστάσεις της ΑΕΚ – δεν ξέρω κι αν τα υλικά τα πήραν ή είναι εκεί σε καμιά αποθήκη. Από τον Αγιο Κοσμά την Εθνική μας δεν την πέταξε κανείς έξω ξαφνικά: πάνω από ενάμισι χρόνο πριν είχαν ενημερωθεί όλοι ότι το κέντρο θα έκλεινε λόγω των έργων στο Ελληνικό και δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Την ώρα που η Αλβανία πχ, που χθες προκρίθηκε για τα τελικά του Euro2024 από τον όμιλο και χωρίς μπαράζ, έχει για τις Εθνικές της ένα προπονητικό που θα το ζήλευαν κάμποσες από τις δικές μας μεγάλες ομάδες. Για την ΕΠΟ δεν το λέω: δεν ζηλεύει τίποτα – τα προπονητικά πιστεύουν πως δεν χρειάζονται.
Για τους αγώνες με την Γαλλία και τη Νέα Ζηλανδία χρησιμοποιείται αυτή τη φορά για προετοιμασία το γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Ο Πανιώνιος (που δεν είναι πλέον ΠΑΕ, αλλά το ποδόσφαιρο το αγαπάει πιο πολύ από την ομοσπονδία…) έβγαλε από τη δύσκολη θέση την ΕΠΟ δίνοντας το γήπεδό του για να γίνουν προπονήσεις, αφού ζήτησε να του βρει η ομοσπονδία κάπου να κάνει προπόνηση κι αυτός! Η ομοσπονδία γήπεδο για τον Πανιώνιο δεν μπορούσε να βρει και δεν μπορούσε να βρει και για τους Νεοζηλανδούς! Εμφανίστηκε ως από μηχανής Θεός ο Δημήτρης Γερένης, πρόεδρος της ΕΠΣ Ανατολικής Αττικής, που στο όνομα του Θωμα και του Τίγρη που αγάπησε, βρήκε λύση για τον Πανιώνιο και στη Νέα Σμύρνη βολεύτηκαν και οι Νεοζηλανδοί τελικά. Τις τρεις τελευταίες μέρες πριν το φιλικό κάνανε προπόνηση αυτή το πρωί και η Εθνική μας το απόγευμα. Λένε ότι θα στείλουν επιστολή διαμαρτυρίας στην UEFA. Πάλι θα γελάει μαζί μας το σύμπαν.
Να αναρωτιέται ο ξένος
Και μετά η Ελλάδα υποδέχεται την Νέα Ζηλανδία στην άδεια και κακοφωτισμένη Ριζούπολη. Και σε ένα σκηνικό τρίτου κόσμου (σχηματικά το λέω γιατί και στον περίφημο τρίτο κόσμο τέτοιο σκηνικό δεν υπάρχει) ο Γουστάβο Πογέτ παρατάσσει την ομάδα του, που προετοιμάζει όχι για το ματς της Τρίτης με την Γαλλία αλλά για τα μπαράζ του Μαρτίου (αν κι εφόσον παραμείνει προπονητής της) και η μόνη αλλαγή που κάνει είναι ότι χρησιμοποιεί βασικό τον Γιάννη Κωνσταντέλια που κάνει ντεμπούτο. Κι ο μικρός παίζοντας για μόλις μια ώρα κάνει πράματα και θάματα. Πετυχαίνει το πρώτο γκολ της Εθνικής που είναι και πρώτο δικό του, συνεργάζεται με τον Γιακουμάκη σαν να παίζουν μαζί χρόνια, ομορφαίνει την ανάπτυξη της ομάδας κάθε φορά που ακουμπάει τη μπάλα. Κυρίως εξαφανίζει ως δια μαγείας όλο αυτό το αφόρητο σκηνικό της θλίψης και μετατρέπει ένα ματς που μαρτυρά πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει ποδόσφαιρο, σε ποδοσφαιρικό θέαμα τόσο ενδιαφέρον, που ένας ξένος που δεν ξέρει το συμβαίνει στην Ελλάδα σίγουρα θα αναρωτιόταν γιατί στο γήπεδο δεν υπάρχουν θεατές να δώσουν στο μικρό ένα χειροκρότημα. Μα ήταν ένα φιλικό θα πει κάποιος. Ναι ήταν. Και για αυτό φάνηκαν όλα: δεν τα έκρυψε καμία ανάγκη για νίκη που προκαλεί μουγγαμάρα και κάνει την σκοπιμότητα κανόνα.
Το φιλικό της Εθνικής μας με την Νέα Ζηλανδία είναι απόδειξη πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανονικό ποδόσφαιρο. Και πως αυτό που υπάρχει, και που το έχουμε συνηθίσει τόσο ώστε να θεωρούμε την θλίψη που το περιβάλει ως κανονικότητα, χάρη σε παίκτες σαν τον Γιάννη Κωνσταντέλια δεν θα πεθάνει ποτέ.
Πηγή: Κάρπετ Show
