Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η ιστορία του τένις θα γράψει πως ο κόσμος που το παρακολουθεί στις 11 Οκτωβρίου του 2020 περίμενε τον τελικό του Ρολάν Γκαρός για να δει κάτι που έμοιαζε μέχρι πέρυσι αδύνατο, δηλαδή μια ήττα του Ράφα Ναδάλ. Ο υπέροχος Ισπανός είχε χάσει πριν λίγες μέρες στο χώμα της Ρώμης από τον ασταμάτητο Σβάρτσμαν και μολονότι έφτασε στον τελικό χωρίς να έχει χάσει σετ (πράγμα συνηθισμένο αφού το χει κάνει τρεις φορές ακόμα…) έμοιαζε ένα σκαλάκι παρακάτω από τον αντίπαλό του. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς, νούμερο ένα στην παγκόσμια κατάταξη μακράν του δεύτερου, θα τον αντιμετώπιζε με τον αέρα που δίνουν 35 νίκες στα 36 τελευταία ματς. Ο Σέρβος και όλο του το επιτελείο ξεχείλιζαν από σιγουριά. «Παίζω το καλύτερο τένις στη ζωή μου, νιώθω φαβορί και πιστεύω πως έφτασε η ώρα να κερδίσω το Ναδάλ στο Ρολάν Γκαρός» είχε πει μια μέρα πριν ενώ ο εκ των προπονητών του Ζόραν Ιβανίσεβιτς εξηγούσε στους δημοσιογράφους γιατί ο Νόλε είναι αδύνατο να χάσει αυτό τον καιρό από τον οποιοδήποτε. Οι ειδικοί, όπως η Κρις Εβερτ και ο Τζον Μακ Ενρόου, έλεγαν πως ο Σέρβος για πρώτη φορά σε ένα τελικό με τον Ισπανό στο Παρίσι έχει ένα αβαντάζ, γιατί έχει αθλητική φρεσκάδα, αλλά και μια μεγαλύτερη ευκολία στο να χειρίζεται τις νέες λιγότερο σκληρές μπάλες, που επέτρεψαν φέτος στο Ρολάν Γκαρός να διακριθούν παίκτες που λατρεύουν αληθινά το χώμα και το τρέξιμο. Και μετά ήρθε ο Ναδάλ.
Το σκέφτεσαι και ανατριχιάζεις
Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στο Παρίσι ο Ναδάλ έκανε πιθανότατα την καλύτερη εμφάνισή του σε τελικό: το σκέφτεσαι και αν αγαπάς το σπορ ανατριχιάζεις. Το πρώτο σετ του ματς κράτησε 48 λεπτά, που δεν είναι και λίγα ακόμα και για αγώνα στο χώμα. Ο Τζόκοβιτς, που μπήκε για να τρέξει τον Ισπανό δοκιμάζοντας πολλά ντροπ σοτ όπως και στο ματς με τον Στέφανο Τσιτσιπά, πήρε κάποιους από τους δυσκολότερους πόντους που είδαμε στο τουρνουά αποδεικνύοντας ότι πραγματικά η προσαρμογή του στο χώμα ήταν η καλύτερη. Ο μέσος όρος του κάθε γκέιμ ξεπέρασε τα 7 λεπτά και οι πιο πολλοί από τους πόντους κρίθηκαν σε πάνω από δώδεκα – δεκατρία χτυπήματα. Κι όμως το σετ ο Ναδάλ το κέρδισε με ένα επιβλητικό 6-0: από το 2008 είχαμε να δούμε σετ που να τελειώνει 6-0 στο Παρίσι και είχε συμβεί πάλι σε ματς με πρωταγωνιστή το Ναδάλ, αλλά τότε στο ρόλο του τρομοκρατημένου αδύναμου ήταν ο Ρότζερ Φέντερερ.
Η λεπτομέρεια της ιστορίας είναι ότι στη τελευταία αναμέτρηση των δυο στο χώμα, προ διετίας στη Ρώμη, πάλι το πρώτο σετ είχε λήξει με 6-0. Και πάλι φυσικά υπέρ του Ναδάλ.
Τι θα πει αβίαστα λάθη
Στα μέσα του δεύτερου σετ κι ενώ ο Ισπανός πετούσε για την κατάκτησή του παίζοντας στο ίδιο τέμπο και με την ίδια στρατηγική, ο πίνακας της στατιστικής έγραφε ότι ο Σέρβος είχε στο ματς 18 αβίαστα λάθη κι ο Ναδάλ 3. Αλλά τι σημαίνει «αβίαστα λάθη»; Όταν μιλάμε για τέτοιους πρωταθλητές αυτό μαρτυρά μόνο ένα πράγμα: ότι ο ένας από τους δυο έχει βρει τον τρόπο να μην αφήνει τον άλλο στην ησυχία να σκεφτεί και να σχεδιάσει το παραμικρό. Ο Τζόκο μόνο αμύνεται. Αμύνεται στις λόμπες με τις οποίες ο Ναδάλ χτυπά το μπάκχαντ του, αμύνεται στις απαντήσεις σε σερβίς που φεύγουν από το χέρι του με 180 χιλιόμετρα την ώρα, αμύνεται στα τοπ σπιν με τα οποία ο Ναδάλ κάνει τη μπάλα να πεθαίνει, κι αμύνεται κυρίως απέναντι σε αυτό το μαγικό αριστερό φορχαντ του Ισπανού που είναι κυριολεκτικά αλάνθαστο. Ο Τζόκοβιτς είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου στο να επιτίθεται φανταστικά από το βάθος του γηπέδου, αλλά αυτό παρατείνει απλά το μαρτύριο του. Τα περίφημα αβίαστα λάθη στη συγκεκριμένη ιστορία μαρτυρούν μόνο την αδυναμία του να συνεχίσει να είναι αλάνθαστος απέναντι σε ένα μοναδικό βομβαρδισμό: είναι οι στιγμές που παραδίνεται – όχι τυχαία σε μια δυο περιπτώσεις σηκώνει τα χέρια ψηλά δείχνοντας μια ανημπόρια. Είναι σαν να τον ακούς να λέει «λυπήσουμε».
Το δεύτερο σετ τελειώνει σε 51 λεπτά γιατί ο Σέρβος έχει χρειαστεί 9 ολόκληρα λεπτά στο ξεκίνημά του για να κρατήσει για πρώτη φορά το σερβίς του: απίθανα πράγματα. Στο τέλος του σετ κοιτάζεις το επιβλητικό 6-2 και αναρωτιέσαι απλά αν μετά από όλη αυτή την τελειότητα που έχεις δει μπορεί ο Ναδάλ να συναντήσει το χάος. Μπορεί να καταρρεύσει γιατί ο Θεός του τένις θα θυμώσει καθώς δεν μπορεί να δεχτεί ότι υπάρχει κάποιος που σε αυτή την επιφάνεια μπορεί να παίξει καλύτερα.
Ο Ναδάλ καταλαβαίνει ότι προκαλεί και σταματά αποφασίζοντας να δείξει στον Τζόκοβιτς ότι μπορεί να τον κερδίσει και παίζοντας και ως άνθρωπος κι όχι ως εξωγήινος, όπως στα δυο πρώτα σετ. Ο Τζόκοβιτς αφήνει κατά μέρους τα ντροπ στο και κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή σημαδεύει όλες τις γραμμές ακόμα και στα δεύτερα σερβίς του. Καταφέρνει να κάνει ακόμα και μπρέικ και σερβίρει με όλης της καρδιάς το ρίσκο που μπορεί να πάρει παίκτης που έχει κάνει δυο μίζερα γκέιμ στις πρώτες δυο ώρες του παιγνιδιού. Αλλά ο Ναδάλ, στην ανθρώπινη διάστασή του, απέναντι σε αυτό το ρίσκο αντιπαραθέτει ψυχραιμία και τρέξιμο: στο 5-5 ο Τζόκοβιτς λυγίζει αυτή τη φορά γιατί είναι στα όρια του – σερβίρει με 180 χιλιόμετρα, αλλά λίγο άουτ. Κι ο Ναδάλ με τέσσερις πόντους άκοπους και γρήγορους (ο τελευταίος με ένα «άσσο» σαν υπογραφή δημιουργού) παίρνει το 13ο Ρολάν Γκαρός στην καριέρα του και λογικά θα απαιτήσει το τουρνουά να πάρει το όνομά του όταν κάποτε σταματήσει.
Πως τα κατάφεραν;
Στους 13 τελικούς στο Παρίσι ο Ισπανός έχει χάσει 16 γκέιμ από τον Πουέρτα, 17 από τον Φέντερερ το 2006, 16 από τον Ελβετό ένα χρόνο αργότερα, μόλις 4 από τον Ρότζερ το 2008, 10 από τον Σόντερλινγκ, το 2010, 19 από τον Φέντερερ το 2011, 18 από τον Τζόκοβιτς στην πρώτη τους συνάντηση το 2012, 7 από τον Φερέρ, 17 από τον Τζόκοβιτς στο δεύτερο ραντεβού της, 6 από τον Βαβρίνκα το 2017, 9 και 12 από τον Τιμ στους δυο προηγούμενους τελικούς. Χθες άφησε 9 στον Τζόκοβιτς: τα μέτρησα όλα γιατί για όλους αυτούς αυτά τα γκέιμ είναι παράσημα. Και γιατί κοιτάζοντας το χθεσινό παιγνίδι του, μια μίξη στρατηγικής, δύναμης, ωριμότητας και κλάσης, αναρωτιόμουν πως γίνεται να έχασε έστω κι αυτά.
Όταν τα χρόνια περάσουν στο μυαλό μας θα μείνει ότι στο Ρολάν Γκαρός δεν έχανε ούτε πόντο!
Η συζήτηση συνεχίζεται
Η συζήτηση ποιος είναι ο μεγαλύτερος από τους τρεις θα συνεχίζεται για πάντα. Κάποτε στον μεγάλο απολογισμό ο Ναδάλ θα μπορεί να ισχυριστεί ότι είχε ίσως λιγότερο ταλέντο αλλά και τους δυο τους έχει κερδίσει και στις λατρεμένες τους επιφάνειες: τον Φέντερερ τον αποκαθήλωσε κάποτε στο αγαπημένο του Γουίμπλετον, τον Τζόκοβιτς και στο Αμερικάνικο Open. Αντίθετα αυτός στη φυσική του έδρα δεν έχει χάσει ποτέ. Κερδίζει μάλιστα έχοντας υποχρεωθεί να αλλάξει και στυλ παιγνιδιού εξαιτίας των τραυματισμών και προπονητή γιατί μεγάλωσε και συνήθειες καθώς δεν παίζει πια σε όλα τα τουρνουά στο χώμα για να βρει τη φόρμα του: πατάει το χώμα στο Παρίσι κι ανασταίνεται.
Θα το λέω πάντα όταν βλέπω αυτές τις επικές του επιβολές. Ισως κάποια στιγμή δούμε κάποιον που να παίζει όπως ο Φέντερερ αριστοκρατικά και επιθετικά. Σίγουρα θα δούμε πολλούς στο μέλλον που θα μας θυμίζουν το σοφό παιγνίδι του Τζόκοβιτς, που είναι σημείο αναφοράς για τους πιο πολλούς νέους. Αποκλείεται όμως να δούμε ένα άλλο Ναδάλ: αυτός ο τρομερός αριστερόχειρας βγήκε από ένα και μόνο καλούπι και μετά αυτό ο Θεός στο έσπασε.
Είπα ο Θεός. Κάποια μέρα θα τους έχει και τους τρεις κοντά του για να μπορεί να παίξει δυο τρεις μπάλες μαζί τους. Ο Φέντερερ θα του αρνηθεί λέγοντας ότι την κλάση του του την έδωσε Αυτός. Ο Τζόκοβιτς θα διστάσει λέγοντας πως και η δική του σοφία είναι Θείο Δώρο. Ο Ναδάλ αντίθετα του πει ότι όποτε είναι διαθέσιμο το Ρολάν Γκαρός ευχαρίστως να παίξουν. Κι ο Θεός θα του απαντήσει πως Θεός είναι. Όχι κορόιδο…
Πηγή: Κάρπετ Show
