Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Υποχρεωτικό, δεν σημαίνει αυτονόητο. Η νίκη στην Ιρλανδία, ήταν υποχρεωτική. Αυτονόητο στο ποδόσφαιρο, δεν είναι τίποτα. Η Γαλλία στο Δουβλίνο, κατέφυγε στον τερματοφύλακά της για να υπερασπίσει το (ένα και μοναδικό) γκολ του Παβάρ. Η Ολλανδία εκεί, χρειάστηκε να ανατρέψει ένα γρήγορο γκολ. Από 1-0, 1-2. Η Ελλάδα έβαλε στο πεδίο του Δουβλίνου, τα δικά της όπλα.
Το πρώτο όπλο ήταν, η Εθνική να πάρει τη μπάλα στα πόδια και να επιβάλει τον τρόπο ώστε να φέρει στα δικά της μέτρα, να τιθασεύσει, την αρχική συνθήκη της ιρλανδικής φούριας. Η φούρια τους, με ολονύχτιο αγκάθι στο ελληνικό “μαλακό υπογάστριο” ένα εξτρέμ (Ογκμπένε) που μάλλον τρέφεται από το να πηγαίνει ένας εναντίον ενός, ένας εναντίον δύο, ένας εναντίον πολλών, εύκολα θα μπορούσε να έχει το κόστος που πλήρωσαν οι Ολλανδοί. Ενα γρήγορο γκολ. Βλαχοδήμος, δοκάρι, άουτ.
Το επόμενο όπλο ήταν, η κίλερ μετάβαση στο σημείο που όλο το γήπεδο είχε…βρωμίσει ισοφάριση. Τελική ευθεία, πρώτου ημιχρόνου. Οταν έδειξαν οι Ιρλανδοί, το ίδιο όσο και στην τελική ευθεία του δεύτερου ημιχρόνου, πόσο πιεστικοί μπορούν να γίνουν ψηλά. Εδώ που τα λέμε, στο σπίτι τους είναι το ελάχιστο που περιμένεις από μία ενδεκάδα με πέντε παίκτες Πρέμιερσιπ, πέντε παίκτες Τσάμπιονσιπ και ένα παίκτη Σέλτικ.
Και στα δύο, δηλαδή και στον έλεγχο της ροής και στο transition, ο Μάνταλος υπήρξε ανεκτίμητος. Συνδυάζει, να ξέρει ποδόσφαιρο και να σκέπτεται ποδόσφαιρο. Ο Πογέτ εκτιμά το σκεπτόμενο, πολύ περισσότερο από το ενστικτώδες, ποδόσφαιρο. Η επιλογή στο έξι, το αποκαλύπτει. Κουρμπέλης, μολονότι είχε ενάμισι μήνα να παίξει μπάλα. Υστερα, ακριβώς επειδή ο Κουρμπέλης είχε ενάμισι μήνα να παίξει μπάλα και δεν ήταν για πάνω από μία ώρα στον αγώνα, η σκυτάλη στον Μπουχαλάκη.
Δεν ήταν η safe (απέναντι στον έξω κόσμο) απόφαση, ο Κουρμπέλης. Ούτε καν, ο Μπουχαλάκης μετά. Αλλ’ η εικόνα στην προπόνηση, έχει απείρως μεγαλύτερη αξία από χίλια σχόλια κι άλλες τόσες αναλύσεις. Φάνηκε πως ο προπονητής, ευθύς εξαρχής ήξερε τι έκανε. Η Εθνική, νομίζω για πρώτη φορά, παρουσίασε στο χορτάρι αυτά τα ψήγματα “επιθετικού man-to-man” α λα ΑΕΚ/Αλμέιδα. Εκανε, έκαναν τα ψήγματα, διαφορά.
Γρήγορα το golden boy, ο 18χρονος Φέργκιουσον, απομονώθηκε. Είναι εκείνο που σκεπτόμουν φωναχτά, ήδη πριν. Αν είναι να μας νικήσει ένας 18χρονος, τότε τζάμπα κουραζόμαστε. Οι 18χρονοι υπάρχουν, για να τους βοηθά η ομάδα. Οι 18χρονοι, δεν ηγούνται. Ηγούνται, οι Μάνταλοι. Οι Ιρλανδοί δούλεψαν το ματς, σαν τρελοί. Ηττήθηκαν λόγω, ας το πούμε περιληπτικά, ποιότητας. ‘Η αν θέλετε, (αν)αποτελεσματικότητας.
Εχουν ένα προπονητή που είναι φανερό ότι “κάτι” πασχίζει να εμφυσήσει. Κάτι, το διεθνώς ανταγωνιστικό. Ωστε να είναι εις θέσιν το γκρουπ αργότερα, κάποια στιγμή να διεκδικήσουν στόχο. Φυσικά από γύρω-γύρω, πράγμα που συμβαίνει παντού στη Γη, του τρίβουν στη μούρη αποτελέσματα. Δέκα νίκες, σε 37 ματς. Οι πέντε (νίκες), σε 27 ματς διοργανώσεων. Κάνε μας τη χάρη! Ο Πογέτ έφτασε τις δέκα νίκες, σε μόλις 17 ματς. Επιτρέψτε μου, κι όμως, να μη θεωρώ αυτονόητο ότι η Ιρλανδία θα ηττηθεί τον Νοέμβριο στο Αμστερνταμ. Σίγουρα, δεν θα ηττηθεί αμαχητί ή…με ένα τσουβάλι γκολ διαφορά.
Οι 4/4 νίκες με Γιβραλτάρ/Ιρλανδία (σε περιβάλλον που έμοιαζε περιβάλλον ομίλου Nations League) ήταν το μίνιμουμ προαπαιτούμενο. Δίνει, θα έδινε, νόημα στην όποια συζήτηση. Οι ήττες στο Παρίσι και στο Αϊντχοφεν, σε περιβάλλον που έμοιαζε περιβάλλον…Τσάμπιονς Λιγκ, είτε με την καλή προσπάθεια στο Παρίσι είτε με τη μη-προσπάθεια στο Αϊντχοφεν, δεν συνεισφέρουν. Δεν παίρνεις πόντους, για την προσπάθεια. Εξίσου, όπως δεν σου αφαιρούνται πόντοι για τη μη-προσπάθεια.
Η γνώση της ιστορίας, από κοντά κι ο κοινός νους, διδάσκει πως ποτέ και πουθενά δεν επιτυγχάνεται πρόκριση δίχως (τουλάχιστον) μία μεγάλη νίκη. Η Σκωτία θα παίξει στο Ευρωπαϊκό το καλοκαίρι, επειδή νίκησε την Ισπανία. Η Τουρκία, επειδή νίκησε στην Κροατία. Η Αυστρία, επειδή νίκησε δύο φορές τη Σουηδία. Η Αλβανία, επειδή νίκησε και την Πολωνία και την Τσεχία με ένα αθροιστικό 5-0.
Η Αλβανία θα συμμετέχει, σε δεύτερο EURO στα τελευταία τρία. Και την άλλη φορά, στη μάχη για να φτάσει στο France 2016, είχε ξεκινήσει με εκτός έδρας νίκη επί της Πορτογαλίας. Η Τουρκία έφτασε στο αμέσως προηγούμενο EURO (2020) με νίκη+ισοπαλία στα δύο παιγνίδια της, στον προκριματικό όμιλο, εναντίον της Γαλλίας. Δεν γίνεται, αλλιώς. Κάτι πρέπει να κάνεις, για να το αξίζεις.
Πράγμα που η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε ανάγκη άλλους, να μας το υπενθυμίζουν. Μας το υπενθυμίζει άριστα, η ελληνική ιστορία. Το γκολ του Νικολούδη, με τη Σοβιετική Ενωση το ’79. Το πέναλτι-γκολ του Αποστολάκη, στη Βουδαπέστη το ’93. Το γκολ του Γιαννακόπουλου, στην Ισπανία το 2003. Το γκολ του Αμανατίδη, στην Τουρκία το 2007. Το γκολ του Σαλπιγγίδη, στην Ουκρανία το 2009. Σαμαράς/Γκέκας, με την Κροατία το 2011. Μήτρογλου, με τη Ρουμανία το 2013. Κάθε φορά, κάτι μεγάλο.
Δεν είναι απλό, τη Δευτέρα. Δεν ήταν απλό πρόσφατα, ΑΕΚ-Αγιαξ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεν θα είναι απλό τώρα, Ελλάδα-Ολλανδία στη Νέα Φιλαδέλφεια. Προτού αραδιάσω αυτές τις γραμμές, πρόλαβα να δω και Ολλανδία-Γαλλία (1-2). Είδα, μια Ολλανδία ελλιπή και ηττημένη. Δεν είδα, μια Ολλανδία σε κρίση. Οπως δεν είδα κανένα Αγιαξ “σε κρίση”, τις προάλλες στο Γιουρόπα Λιγκ.
Για επίλογο, ένα αντίο στην υπέροχη σύζυγο του Φαν ‘τ Σχιπ. Και μια αγκαλιά, στον Τζον. Η Ντανιέλε λάτρεψε την Ελλάδα. Μπορεί, πιο πολύ και από τον Τζον. Θα ήταν ωραίο, να είχαμε δει κάτι (για το πένθος του Τζον) από το γκρουπ της Εθνικής. Ο Τζον είναι οικογένεια.
Πηγή: Sport DNA
