Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Όλη την εβδομάδα την πέρασα βλέποντας το βράδυ τον Στέφανο Τσιτσιπά να κάνει σπουδαία ματς στην Αμερική κι ακούγοντας το πρωί τους πάντες να συζητάνε για όσα λέει. Για μια ακόμα φορά τοποθετήσεις του και αναρτήσεις του προκάλεσαν πλήθος από αντιδράσεις, όχι μόνο στην εκκλησία του Δήμου του καιρού μας, που είναι τα social media, αλλά τώρα ακόμα και από λοιμοξιολόγους, υπουργούς και κυβερνητικούς και άλλους εκπροσώπους. Αυτή τη φορά ο Τσιτσιπάς δεν μίλησε για την γοητεία των βρετανικών πολυκαταστημάτων ή για το πόσο ωραία είναι η ζωή στο Ντουμπάι, όπως σε προηγούμενες περιπτώσεις που πάλι είχε στοχοποιηθεί από τους χρήστες του Twitter και του Facebook: τώρα δεν μέτρησε τα λόγια του όταν ρωτήθηκε για τον εμβολιασμό. «Θα το κάνω το εμβόλιο μόνο αν γίνει υποχρεωτικό» είπε. Δηλαδή ποτέ.
Στο διαδικτυακό λιντσάρισμα που ακολούθησε πήρε μέρος πολύς κόσμος: πέρα από τους παραδοσιακούς του «εχθρούς» (όλους αυτούς που τον μισούν γιατί διακρίνεται στο, κατά τη γνώμη τους, «άθλημα της πλουτοκρατίας», δηλαδή στο τένις) προστέθηκαν και όσοι θυμήθηκαν ότι συμμετείχε στην καμπάνια «Μείνετε σπίτι» (με κρατική αμοιβή), όσοι δεν του συγχωρέσαν την αποτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όσοι εξ αρχής πιστεύουν πως «είναι ένας υπερτιμημένος που νομίζει ό,τι είναι σούπερ σταρ» κτλ κτλ. Δεν θέλω να ασχοληθώ με όλους αυτούς που έχουν την άποψή τους για τον αθλητή και δεν με νοιάζει και να τους την αλλάξω. Προτιμώ να ασχοληθώ με την ενδιαφέρουσα απορία όσων δεν είναι αρνητικά προκατειλημμένοι μαζί του και δικαίως αναρωτιούνται πως γίνεται ένας τόσο κοσμοπολίτης και κοσμογυρισμένος αθλητής να λέει τέτοια πράγματα.
Και μετά μίλησε ο Ναδάλ
Υπήρξε κάτι ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία που είναι χρήσιμο για να καταλάβουμε τη θέση του Τσιτσιπά: συμπωματικά (;), τοποθετήθηκε την επόμενη μέρα για τον εμβολιασμό ο Ράφα Ναδάλ που δήλωσε πως όχι μόνο έχει εμβολιαστεί, αλλά θεωρεί το εμβόλιο και το μόνο όπλο της ανθρωπότητας για να νικήσει τον ιό και να ξαναβρεί την χαμένη της κανονικότητα. Απάντησε ο Ισπανός στον Ελληνα; Κατά κάποιο τρόπο «ναι». Το κανε κυρίως με το βιογραφικό του. Και καμιά φορά αυτά τα βιογραφικά εξηγούν και τις τοποθετήσεις και τις θέσεις των ανθρώπων.
Οι παράλληλες τοποθετήσεις του Τσιτσιπά και του Ναδάλ στα δικά μου τα μάτια θα μπορούσαν και να μην γίνουν: οι δυο με τις συμπεριφορές και τα βιογραφικά του «μιλάνε» χωρίς να μιλήσουν. Τι βλέπω εγώ στην ιστορία αυτή; Το γραφα και στην εφημερίδα: βλέπω δυο ολότελα διαφορετικούς ανθρώπους που απλά συμβαίνει να είναι και οι δυο πρωταθλητές στο ίδιο σπορ – το τένις. Αλλά άλλο κοινό δεν έχουν.
Ο Τσιτσιπάς είναι νέος, ανερχόμενος, γεμάτος πίστη για τις δυνατότητές του και με τεράστια σιγουριά ότι το μέλλον είναι όλο δικό του και τον περιμένει. Ο Ναδάλ από την άλλη είναι ο μεγάλος πρωταθλητής που βαδίζει προς το φινάλε της καριέρας του, ο βετεράνος ήρωας δεκάδων τουρνουά, ο κάτοχος ρεκόρ που του εξασφαλίζουν για πάντα μια θέση στην ιστορία του σπορ. Ακόμα πιο πολύ, ο Τσιτσιπάς είναι ο παίκτης που για την ώρα δεν είχε σοβαρούς τραυματισμούς και περιπέτειες ενώ ο Ναδάλ είχε τόσους, και τόσο μεγάλους, ώστε όχι μόνο υποχρεώθηκε να σταματήσει (και μάλιστα στην καλύτερη στιγμή του…) αλλά και χρειάστηκε να αλλάξει και στυλ και τρόπο παιγνιδιού για να καταφέρει να συνεχίσει να αγωνίζεται στο υψηλότατο επίπεδο: εξαιτίας αυτών των παλιών τραυμάτων ολοκληρώθηκε νωρίς και η εφετινή σεζόν του.
Για να το πω διαφορετικά ο Τσιτσιπάς απολαμβάνει μια τύχη σπάνια, που τον έχει κρατήσει μακριά από γιατρούς και χειρουργεία κι από την καρδιά μου του εύχομαι ο φύλακας άγγελος που τον προστατεύει να μην τον εγκαταλείψει ποτέ. Ενώ από την άλλη ο Ναδάλ έχει γνωρίσει τι θα πει πόνος: έχει δει και τις δυο όψεις της ζωής – και την λάμψη της επιτυχίας και την ατυχία, που στον αθλητισμό είναι πάντα συνώνυμο με τραυματισμούς και δύσκολες επιστροφές κι αποκαταστάσεις. Ο Τσιτσιπάς λέει ό,τι λέει με την αίσθηση του άτρωτου. Ο Ναδάλ απαντά, όπως απαντά, με τη σοφία του ανθρώπου που τα έχει δει όλα. Οποιος νιώθει άτρωτος κατά κανόνα είναι και επιπόλαιος. Οποιος είναι σοφός, ξέρει τι σημαίνει ατομική ευθύνη, υπευθυνότητα και σεβασμός στο δώρο που λέγεται ζωή.
Στάσεις ζωής προβλεπόμενες
Πίσω από αυτές τις δηλώσεις δεν υπάρχει λογική ή θέση ή άποψη: έχουμε απλά να κάνουμε με στάσεις ζωής. Ο Τσιτσιπάς δεν είναι αντιεμβολιαστής. Δεν είναι από αυτούς που κατεβαίνουν στο Σύνταγμα, φωνάζουν συνθήματα για το μακαρίτη τον Χριστόδουλο και ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει κορωνοϊός. Δεν ανήκει επίσης στην κατηγορία όσων ισχυρίζονται ότι ζούμε στο Μάτριξ μιας παγκόσμιας συνωμοσίας και πως η χώρα (ίσως και ο πλανήτης ολόκληρος…) διοικείται από προδότες, ξεπουλημένους κι όργανα του Μπιλ Γκέιτς που μας βάζει τσιτσιπάκια. Είναι απλά ένας νεαρός που πιστεύει πως είναι υπεράνω κινδύνου, πως ο ιός δεν είναι για τον ίδιο και την κράση του πρόβλημα, πως το εμβόλιο δεν είναι για αυτόν χρήσιμο, γιατί δεν νιώθει κίνδυνο ή φόβο: όταν ο πατέρας του έτρεξε να τον υπερασπιστεί τόνισε ότι οι αθλητές είναι υπεράνθρωποι – κάπως έτσι λογικά βλέπει το γιό του.
Από την άλλη ο Ναδάλ, μολονότι είναι κι αυτός αθλητής δηλαδή πολύ ανθεκτικότερος από το μέσο άνθρωπο στις ασθένειες και στους φόβους που τις συνοδεύουν, είναι ένας σοβαρός επιτυχημένος 35αρης που οι περιπέτειες της ζωής τον έχουν μάθει να είναι πιο ώριμος από όσο συνήθως συμβαίνει με άλλους συνομήλικούς του. Εχοντας υποφέρει, ο Ισπανός, όταν μιλά για το εμβόλιο, σκέφτεται κι όλους τους άλλους. Σκέφτεται τους δικούς του ανθρώπους, τους φίλους του τένις που γέμιζαν το γήπεδο και που πια δεν το γεμίζουν, τους απανταχού τη γη βιοπαλαιστές που παιδεύονται να ξαναστήσουν τις δουλειές τους, όλους όσους παλεύουν να σώσουν τις επιχειρήσεις τους ή απλά να ξαναβρούν την καθημερινότητα που έχασαν. Τρέχοντας στο δρόμο με τα όνειρά του ο Τσιτσιπάς δεν έχει ούτε το χρόνο, ούτε το έρεισμα και την αφορμή για να ασχοληθεί με όλα αυτά: η μοναξιά του πρωταθλητισμού του του επιβάλει άλλες προτεραιότητες και δεν του αφήνει χρόνο για να δει τον κόσμο. Και οι δυο ιστορίες είναι ανθρώπινες. Όπως και οι συμπεριφορές των δυο.
Εκπρόσωπος μιας γενιάς
Είναι εύκολο να τον κατηγορείς τον Τσιτσιπά: προφανώς η δήλωσή του είναι ατυχής μέσα στην ειλικρίνεια της. Είναι ακόμα πιο εύκολο όμως ν’ ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις τι γίνεται γύρω σου: ο Τσιτσιπάς είναι κατά κάποιο τρόπο ο καλύτερος εκπρόσωπος πολλών που έχουν τα χρόνια του, αν όχι και την επιτυχία του. Οι νέοι που πιστεύουν πως το εμβόλιο (κι ο κορωνοϊός) είναι μια υπόθεση που δεν τους αφορά είναι χιλιάδες – νομίζω πως αυτή είναι η θέση της συντριπτικής τους πλειοψηφίας κι όχι μόνο στην Ελλάδα: δεν εμβολιάζονται, περιφρονούν τα μέτρα, παρτάρουν, ζουν τη ζωή τους σαν να μην υπάρχει αύριο στηριγμένοι στην τρέλα της ηλικίας τους. Θα ήταν εξαίρεση ο Τσιτσιπάς και δεν είναι ποτέ δεδομένο κάποιος να είναι εξαίρεση – ας μην το ξεχνάμε.
Από την άλλη είναι σαφώς πιο δύσκολο να βρεις κι άτομα σαν το Ναδάλ – δεν εννοώ αθλητές με την κλάση του και τις νίκες του, αλλά 35χρονους με την ωριμότητα του. Διότι στην ιστορία αυτή προσωπικά δεν μου έκαναν καμία εντύπωση όσα είπε ο Τσιτσιπάς. Αλλά με γέμισε αισιοδοξία η δήλωση του Ναδάλ. Που μαρτυρά πως η ωριμότητα απλοποιεί τα πράγματα: αν την έχεις, όχι μόνο εμβολιάζεσαι, αλλά παρακινείς και όσους διστάζουν να το κάνουν ακόμα κι αν είσαι μόνο 35 χρονών. Αν είσαι ώριμος ελπίζεις απλά να ωριμάσουν και οι συνομήλικοι σου και οι νεότεροι. Μαζί με τον Τσιτσιπά, που θέλει δεν θέλει, κάποτε θα ωριμάσει κι αυτός…
Πηγή: Karpetshow
