Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Φεύγοντας για την Ισπανία ο Ολυμπιακός, κι έχοντας στο πρόγραμμα να παίξει δυο ματς την ίδια εβδομάδα, το πρώτο με την Μπασκόνια και το δεύτερο με την Ρεάλ Μαδρίτης, έμοιαζε ευχαριστημένος, αν γυρνούσε με μια νίκη. Πέραν της αντικειμενικής δυσκολία των παιγνιδιών, υπήρχαν και δυο προβλήματα: ο Φουρνιέ και ο Παπανικολάου προέρχονταν από μια εβδομάδα χωρίς προπονήσεις (και δεν είχαν αγωνιστεί με την Μπάγερν Μονάχου) και ο Γουόκαπ δεν είχε ακολουθήσει την αποστολή, μένοντας πίσω με πόνους στη μέση. Ειδικά σε αυτά τα ματς η απουσία του Γουόκαπ έμοιαζε μεγάλη για τον Ολυμπιακό: τελικά λίγοι την κατάλαβαν.
Κολακευτικό για την Ρεάλ
Μετά την δύσκολη νίκη με την Μπασκόνια πρώτος εγώ πίστευα ότι η εβδομαδιαία αποστολή του Ολυμπιακού είχε ολοκληρωθεί – το ματς με την Ρεάλ έμοιαζε από αυτά που μπορεί να χαθούν χωρίς να υπάρξει προβληματισμός. Η Βασίλισσα από τις αρχές Δεκεμβρίου μέχρι το χθεσινό ματς είχε μόνο νίκες. Ανέβαινε θέσεις στην βαθμολογία. Αρχισε να βρίσκει πρωταγωνιστές μολονότι τα μεγάλα παιδιά της είχαν πάντα προβλήματα με τραυματισμούς. Την Τρίτη είχε κερδίσει ένα καταπληκτικό ματς με αντίπαλο την Μακάμπι Τελ Αβίβ, κάνοντας ένα επιθετικό κρεσέντο. Ο Ολυμπιακός έπαιξε παράταση την ίδια βραδιά στην χώρα των Βάσκων και το λογικό θα ήταν να έχει προβλήματα κούρασης: η Ρεάλ αυτή την εβδομάδα δεν ταξίδεψε. Αλλά όλες αυτές οι λογικές προσεγγίσεις αποδείχτηκαν λάθος γιατί ο εφετινός Ολυμπιακός, όσο η σεζόν προχωρά, αποδεικνύει ότι είναι ομάδα γεμάτη από παίκτες που απολαμβάνουν τις χαρές του παιγνιδιού. Και δεν υπάρχει πιο μεγάλη χαρά στο ευρωπαϊκό μπάσκετ από το να κερδίζεις την Βασίλισσα στην έδρα της. Και μάλιστα να της λες στα ίσια πως το τελικό 96-96 είναι για την ίδια κολακευτικό. Καθώς γλύτωσε ένα διασυρμό χειρότερο.
Η χαρά του παιγνιδιού
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε νωθρά, αλλά αυτός που χαίρεται με την παρουσία του στην ομάδα ίσως πιο πολύ από όλους, δηλαδή ο Ιβάν Φουρνιέ, τον πήρε από το χέρι. Ο Φουρνιέ απολαμβάνει την επιστροφή του στην Ευρώπη γιατί βρέθηκε σε μια ομάδα που, όπως έχει εξηγήσει, παρακολουθούσε ως φίλος του μπάσκετ και την απολάμβανε. Είναι αλήθεια πως υπάρχουν στιγμές στα παιγνίδια του Ολυμπιακού που ο Γάλλος μοιάζει να παίζει ένα μπάσκετ που μόνο αυτός γνωρίζει – αν όχι και παράταιρο από αυτό που παίζουν οι άλλοι. Αλλά αυτή η ατομικότητά του, που τον οδηγεί σε σειρά από πρωτοβουλίες, είναι μια απόλαυση.
Όσα κάνει στη Μαδρίτη ο Φουρνιέ στα 33 λεπτά που αγωνίστηκε και μέχρι το 34ο λεπτό του ματς, όταν και πετυχαίνει το πέμπτο του τρίποντο στέλνοντας την διαφορά στο +20 (61-81) είναι αδύνατο να τα καταγράψει η κατά τα άλλα θεαματικότατη στατιστική του. Η στατιστική μετρά σουτ, ασίστ, ριμπάουντ, κλεψίματα, λάθη, φάουλ. Η χθεσινή του Φουρνιέ είναι καταπληκτική, καθώς λέει πως ο Γάλλος έχει 4/9 δίποντα 5/8 τρίποντα 3 ασίστ, 3 ριμπάουντ και 8 κερδισμένα φάουλ. Αλλά και πάλι δεν τα λέει όλα γιατί δεν μπορεί να μετρήσει την προσωπικότητα, την αυτοπεποίθηση, την κλάση.
Ο Φουρνιέ παγώνει το γήπεδο με σουτ από παντού, ολοκληρώνοντας επιθέσεις ή απλά σώζοντάς τες, ενώ στην άμυνα βραχυκυκλώνει τον Μούσα που δεν μπορεί να καταλάβει που έμπλεξε. Σου δίνει την εντύπωση πως μετά από κάθε εύστοχο σουτ θέλει να βάλει τα γέλια, όχι από έπαρση αλλά γιατί νιώθει παίκτης άλλου επιπέδου. Αλλά δεν είναι ο μόνος φέτος που έχει ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του φέτος την χαρά του παιγνιδιού.
Ο Βεζένκοφ σε ένα ματς που δεν σουτάρει πολύ, χτυπά χειρουργικά: χάνει μόνο τρία σουτ και μαζεύει και 9 ριμπάουντ – ο Ματέο έχει ξοδέψει την μισή του ομάδα πάνω του, ο Σάσα ούτε που ιδρώνει. Στη Μαδρίτη παίζουν και χαίρονται εκτός από τον ΜακΚίσικ, στον οποίο πρέπει να δοθεί το κλειδί του Δήμου Πειραιά, και ο Βιλντόζα και ο Γκος και ο Παπανικολάου. Ο ΜακΚίσικ συνεισφέρει 13 πόντους απλά ξεκουράζοντας τον Φουρνιέ. Ο Αργεντίνος κάνει υπερωρίες γιατί ο Γκος φορτώνεται γρήγορα με φάουλ. Παίζει 25 λεπτά: γράφει τρία τρίποντα (που εύκολα θα μπορούσαν να είναι πέντε) σχεδόν χορεύοντας. Ο Γκος παίζει λίγο, αλλά στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου πατά το τούρμπο και πριν βγει εξαιτίας του τέταρτου φάουλ που κάνει, έχει καθοριστική προσφορά στο να πάει ο Ολυμπιακός στο +13 (44-57). Η απουσία του Γουόκαπ, όχι μόνο δεν τον βάρυνε, αλλά του έδωσε την δυνατότητα να δείξει προσωπικότητα απλά γιατί ήξερε πως η ομάδα περιμένει από αυτόν πιο πολλά από όσα συνήθως. Ο Παπανικολάου από την μεριά του κάνει ειδικά στο πρώτο ημίχρονο το κομμάτι του καταπληκτικά: στη Μαδρίτη έχει παράδοση μεγάλων εμφανίσεων κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας που αυτό το ξέρει του δίνει 28 λεπτά – δεν συμβαίνει συχνά φέτος.
Τελευταίος αλλά εξίσου σημαντικός σε αυτή την παρέα των παικτών που πήγαν στη Μαδρίτη για να ευχαριστηθούν την εμπειρία μιας νίκης που έρχεται όχι με κλεφτοπόλεμο, αλλά με ένα αέρα υπεροχής είναι ο Νίκολα Μιλουτίνοφ – ένας Σέρβος από τη Γλυφάδα. Την βραδιά που ο Φαλ απλά κουράζει τον Ταβάρεζ, ο Μιλουτίνοφ αγγίζει ένα νταμπλ ντάμπλ έχοντας 13 πόντους και 8 ριμπάουντ κι ενώ η γραμμή των ψηλών της Βασίλισσας μοιάζει έτοιμη να του ζητήσει αυτόγραφο.
Ο Ολυμπιακός είχε 4 διακριθέντες και κέρδισε την Μπασκόνια. Με 8 έτοιμους να κάνουν πλάκα στην Βασίλισσα θα έπρεπε να έχει ρίξει στην Ρεάλ μια κατοστάρα. Δεν το έκανε γιατί στο τέταρτο δεκάλεπτο για ένα γεμάτο πεντάλεπτο παίζει απλά για να ροκανίσει τον χρόνο, φρενάρει επιθετικά και παίζει με τα νεύρα του προπονητή του. Σε αυτό το σπουδαίο από κάθε άποψη βράδυ κι αυτό το κακό πεντάλεπτο στο οποίο η Ρεάλ επιστρέφει από το -22 στο -9 είναι διδακτικό: η εφετινή ομάδα του Ολυμπιακού δεν επιτρέπεται να σταματά να ψάχνει το πώς θα βάλει την μπάλα στο καλάθι. Όχι μόνο γιατί είναι φτιαγμένη για να σκοράρει πάνω από 90 πόντους σε κάθε ματς (και να κερδίζει…) αλλά γιατί το επιθετικό παιγνίδι της βασίζεται στο ένστικτο πολλών παικτών της και το ένστικτο αυτό πρέπει τον Ολυμπιακό να τον οδηγεί. Ο Ολυμπιακός αν δεν χαλάρωνε, θα έβαζε 110 πόντους στην Βασίλισσα: όφειλε να το κάνει.
Θύμισε παλιά ελληνική ομάδα
Ο τρόπος αντιμετώπισης του παιγνιδιού συνολικά από την Ρεάλ μου θύμισε την συμπεριφορά των ελληνικών ομάδων στα χρόνια που δεν είχαν πολυτέλειες και κατά συνέπεια δεν είχαν και την απαραίτητη παραγωγικότητα. Όταν οι δικοί μας αντιμετώπιζαν τους αληθινά καλούς, αυτούς που κέρδιζαν τρόπαια, συχνά έκαναν αυτά που είδαμε και στην Μαδρίτη χθες. Χθες όλοι οι Ισπανοί διαμαρτύρονταν στους διαιτητές όπως εμείς οι Ελληνες – οπαδοί, παίκτες, προπονητές, υποθέτω και οι δημοσιογράφοι. Οι παίκτες της Βασίλισσας έκαναν από την αρχή μέχρι το τέλος γκριμάτσες και έψαχναν την καλύτερη φάτσα αδικημένου ενώ είχαν 25% στο τρίποντο. Ο προπονητής Ματέο αποβλήθηκε με δυο τεχνικές ποινές για να πάρει χειροκροτήματα παρηγοριάς, ενώ γελούσε ειρωνικά. Όταν ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με +22 ο τηλεσκηνοθέτης έδειξε το νέο απόκτημα της Ρεάλ – τον Αμερικανό Ντένις Σμιθ Τζούνιορ, μια «μεταγραφή αεροδρομίου». Κι αυτό τα δικά μας μου θύμισε. Δηλαδή τους καιρούς που πιστεύαμε πως κάποιος θα εμφανιστεί μεσούσης της περιόδου για να μας σώσει.
Το μόνο που δεν έκανε η Ρεάλ για να θυμίζει παλιά ελληνική ομάδα είναι να αρχίσει να παίζει άμυνα, δηλαδή ξύλο. Αυτό το έκανε η Μπαρτσελόνα και κέρδισε τον ΠΑΟ: αναμένω το παιγνίδι του με την Μπασκόνια για να γράψω για αυτόν αύριο. Στο μεταξύ, περιμένοντας τον Ναν, βλέπω τους Φουρνιέ και Βεζένκοφ και σκέφτομαι πως αν τα ματς του Ολυμπιακού δεν τα έδειχνε η συνδρομητική Nova αλλά η ΕΡΤ, θα ζούσαμε εποχές Γκάλη – Γιαννάκη. Θα νέκρωναν οι δρόμοι για να παρακολουθήσει ο κόσμος μια σειρά από επιθετικά σόου καταπληκτικών παικτών που σε κάνουν να αγαπάς το υπέροχο σπορ που λέγεται μπάσκετ. Γιατί παίζουν, δηλαδή σκοράρουν, και χαίρονται.
Πηγή: Karpetshow
