Του Θάνου Σαρρή
Ήταν την 1η Φεβρουαρίου του 2021, όταν η βασανισμένη Μιανμάρ γνώρισε ένα ακόμα πραξικόπημα. Ο στρατός κατέλαβε την εξουσία, φυλακίζοντας εκατοντάδες πολιτικούς, ακτιβιστές και δημόσιους υπαλλήλους. Οι δυνάμεις ασφαλείας απάντησαν με ακραία βίαια στις διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα, ενώ οι αρχές αψηφούν εδώ και δεκαετίες τη διεθνή πίεση για έρευνα στις φρικαλεότητες που έχουν προκληθεί από τα δικτατορικά καθεστώτα, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητες και τις πράξεις γενοκτονίας κατά της μειονότητας των Ροχίνγκια και άλλων εθνικών ομάδων. Τα τελευταία πέντε χρόνια, η ελευθερία του λόγου έχει γνωρίσει σοβαρά πλήγματα και η νέα χούντα ήρθε ως ταφόπλακα στα όνειρα όσων μάχονταν για ένα καλύτερο αύριο.
Πόλεμος κατά της ελευθερίας του Τύπου
Στις 27 Ιουλίου, το Human Rights Watch εξέδωσε ανακοίνωση για την διαμορφωθείσα κατάσταση στον χώρο των ΜΜΕ στη Μιανμάρ. Σύμφωνα με αυτήν, από το πραξικόπημα της πρώτης Φεβρουαρίου έχουν συλληφθεί 98 δημοσιογράφοι, οι 46 εκ των οποίων παραμένουν υπό κράτηση. Ο νόμος της χούντας καθιστά εγκληματική πράξη την κυκλοφορία ειδήσεων, οι οποίες «προκαλούν φόβο» ή «διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις». Για το καθεστώς, «ψευδές» είναι ό,τι κυκλοφορεί χωρίς την έγκρισή του. «Η χούντα της Μιανμάρ έχει καταστήσει τις μαζικές συλλήψεις δημοσιογράφων και τον έλεγχο των Media ως παράγοντα-κλειδί της αρπαγής της εξουσίας της από μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση , τόνισε ο Φιλ Ρόμπερτσον, αναπληρωτής διευθυντής για την Ασία, του Human Rights Watch. Ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος, Αούνγκ Σαν Σου Κίι συνελήφθη και η πανδημία του Covid-19 έκανε ακόμα χειρότερη την κατάσταση. Λίγες μέρες πριν, είχε ανακοινωθεί η καταδίκη 65 αντιφρονούντων σε θάνατο.
Η θυσία του κολυμβητή
Υπό το καθεστώς αυτό, η κίνηση και οι πράξεις του Γουίν Χτετ Όο αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία, καθώς ο 26χρονος κολυμβητής όχι απλά χρησιμοποιεί τη φωνή του για να μιλήσει για τα όσα συμβαίνουν, αλλά αποφάσισε να θυσιάσει το όνειρο μιας ολόκληρης ζωής γι’ αυτά.
Γεννημένος στη Μαλαισία από Βιρμανούς γονείς, ο Όο μπήκε πρώτη φορά στην πισίνα σε ηλικία 6 ετών και μεγάλωσε με ένα όνειρο. Να εκπροσωπήσει τις ρίζες του και να φτάσει μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το όνειρο πήρε σάρκα και οστά για πρώτη φορά το 2013, όταν, ως αθλητής της Μιανμάρ, κολύμπησε στους Αγώνες Nοτιοανατολικής Ασίας. Ρέκορντμαν στα 50, 100 και 200 μέτρα ελεύθερο, ο Όο εκπροσώπησε επίσης το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, στο οποίο φοίτησε και από το 2017 βρίσκεται στην Αυστραλία, προκειμένου να αφοσιωθεί στην κολύμβηση και να βελτιώσει τους χρόνους του και το 2019 κατάφερε να κάνει τον απαιτούμενο χρόνο και να σφραγίσει το εισιτήριο για το Τόκιο. Το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων πλησίαζε, καθώς ο 26χρονος θα ήταν ο μοναδικός κολυμβητής της Μιανμάρ στους αγώνες της Ιαπωνίας, οι οποίοι θα ήταν και οι παρθενικοί του. Ωστόσο, ο ίδιος αποφάσισε να το απορρίψει. Το εισιτήριο επέστρεψε στους διοργανωτές, παρέα με μια κραυγή διαμαρτυρίας που ακούστηκε παντού, αλλά δεν ήταν αρκετή για να χαλάσει τη γιορτή.
Μια σημαία βαμμένη με αίμα
Στις 27 Απριλίου, με μια πύρινη επιστολή του, γνωστοποίησε ότι μποϋκοτάρει την Ολυμπιακή Επιτροπή της Μιανμάρ και αρνείται να συμμετάσχει ως μέλος της στο Τόκιο. «Πιστεύω ότι κάθε υπουργείο και υπουργός που συνεχίζει να εκτελεί τις εντολές του Μιν Αούνγκ Χλάινγκ και το συμβούλιο-μαριονέτα, λειτουργούν ως υποστηρικτής της συνεχούς καταπίεσης των ανθρώπων της Μιανμάρ. Η Ολυμπιακή Επιτροπή της Μιανμάρ είναι μια οργάνωση-μαριονέτα ενός στρατιωτικού καθεστώτος, το οποίο διατάζει αεροπορικά χτυπήματα κατά αμάχων πολιτών, δίνει εντολή για δολοφονία ειρηνικών διαδηλωτών και συλλαμβάνει δημοκρατικούς ακτιβιστές, δημοσιογράφους και αθλητές για πράξεις ακτιβισμού. Ας μην υπάρχει αμφιβολία, ο πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής είναι υπουργός ενός καθεστώτος που συνεχίζει να δολοφονεί αθώους», ανέφερε μεταξύ άλλων, τονίζοντας: «Δεν θα βαδίσω στην παρέλαση των εθνών, κάτω από μια σημαία βαμμένη με το αίμα των συνανθρώπων μου». Περίπου έναν μήνα πριν, είχε στείλει επιστολή στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, ζητώντας της να απομακρύνει την Επιτροπή της Μιανμάρ και να επιτρέψει στους αθλητές να αγωνιστούν ως ανεξάρτητη. Το αίτημα απορρίφθηκε. Οι συνεχείς επαφές της ΔΟΕ με τη ΜΟΕ, έφεραν την επιβεβαίωση ότι οι αθλητές δουλεύουν απερίσπαστοι στην προετοιμασία τους για τους Αγώνες, με τους ισχυρούς να νίπτουν τας χείρας τους. Τρεις αθλητές ταξίδεψαν τελικά για Τόκιο, με τον Όο να τους απευθύνεται ανοιχτά και να τους λέει πως «η ιστορία θα σας κρίνει για τις πράξεις σας».
Ο 26χρονος, από την άλλη, έκανε πράξη τα όσα είχε προαναγγείλει. «Μετά το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου, ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν μια πολύ εύκολη απόφαση για εμένα, παρότι προπονούμαι δύο δεκαετίες με στόχο τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Απλώς δεν μπορούσα να συμμετάσχω, από τη στιγμή που η Ολυμπιακή Επιτροπή ελέγχεται από τον στρατό. Αυτή είναι μα στρατιωτική κυβέρνηση, που κατηγορείται για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι ίδιοι ελέγχουν την Ολυμπιακή Ομοσπονδία της Μιαμνάρ. Το γεγονός αυτό θα έπρεπε να οδηγήσει σε αποβολή από το Ολυμπιακό κίνημα», τόνισε στον Guardian, παρακολουθώντας από τη μία το μεγάλο γεγονός του Τόκιο και από την άλλη τις συνεχιζόμενες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις ωμότητες που συμβαίνουν στη χώρα που επέλεξε για πατρίδα.
«Αλληλεγγύη με όποιον τρόπο μπορούν»
Ο ίδιος ελπίζει η δική του πράξη να φέρει αλληλεγγύη και υποστήριξη από τους αθλητές, θέλει τα νέα για τα όσα συμβαίνουν στη Μιανμάρ να ταξιδέψουν παντού, αναμένοντας παράλληλα η ΔΟΕ να αποφασίσει να εξετάσει περισσότερο μετά τους Αγώνες την Ολυμπιακή Επιτροπή της Μιανμάρ. «Ελπίζω οι αθλητές να προσπαθήσουν να καταλάβουν όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Γι’ αυτό κράτησα αυτή τη στάση, για να κάνω τους ανθρώπους να καταλάβουν. Μόνο αυτό ζητώ. Να βρουν χρόνο για να μάθουν τι γίνεται στην Μιανμάρ. Ελπίζω να μπορέσουν να δείξουν αλληλεγγύη, με όποιον τρόπο μπορούν».
Το όνειρο των Ολυμπιακών δεν σβήνει για έναν αθλητή 26 ετών, καθώς οι Αγώνες του Παρισιού βρίσκονται μπροστά του. Ωστόσο, όπως ξεκαθαρίζει κι ο ίδιος, δεν πρόκειται να αγωνιστεί με τη σημαία μας χώρας που στραγγαλίζεται καθημερινά από τη δικτατορία.
«Υπάρχει μόνο ένας τρόπος, για να αγωνιστώ ξανά με την Μιανμάρ. Μέχρι η Επιτροπή να ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως από το στρατιωτικό καθεστώς, μέχρι ο αγώνας κατά της δικτατορίας στεφθεί με επιτυχία, δεν θα κολυμπήσω στους Ολυμπιακούς. Αυτό ίσως χρειαστεί περισσότερα από τρία χρόνια». Ακόμα κι αν το όνειρο μείνει για πάντα ανεκπλήρωτο, ο Όο θα ξέρει πάντα ότι το έχει θυσιάσει για κάτι ισχυρότερο. Κι αυτό δεν ανταλλάσσεται με κανένα μετάλλιο.
Πηγή: koutipandoras.gr
