Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η επιστροφή του ΟΦΗ στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος μετά από 35 χρόνια σφραγίστηκε στο σφύριγμα της λήξη του σουρεαλιστικού ημιτελικού με τον Αστέρα στο Ηράκλειο.
Ξεκίνησε όμως πολύ νωρίτερα. Νωρίτερα και από την κλήρωση της φετινής διοργάνωσης που έδωσε στον Όμιλο έναν λόγο για να ονειρεύεται.
Στη διαδρομή τους μέχρι το ΟΑΚΑ, οι Κρητικοί δεν συνάντησαν κάποιον από τους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όποιος νομίζει όμως ότι αυτή ήταν εύκολη, μάλλον δεν γνωρίζει ακριβώς τι έχει περάσει και τι έχει ξεπεράσει αυτός ο σύλλογος, προτού χρειαστεί να ξεπεράσει τελικά και τον Αστέρα.
Από τα χρόνια του μεγάλου Ευγένιου Γκέραρντ, μέχρι την Γ΄ Εθνική, από την πιθανότητα της διάλυσης μέχρι την έλευση του Μάικ Μπούση, από το buzzer – beater παραμονής με τον Πλατανιά, μέχρι την επέμβαση του Μπάκιτς στον ημιτελικό, από τον ημιτελικό του 1987 μέχρι τον τελικό του 2025, ο ΟΦΗ χρειάστηκε να ζήσει χίλιες φορές την κόλαση για να γευτεί μια σταγόνα παραδείσου.
Η αυριανή γιορτή λοιπόν, αποτελεί μια πέρα ως πέρα δίκαιη επιβράβευση για τους ανθρώπους της ομάδας που μέσα από πολλά λάθη και σκληρή δουλειά, ψυχοβγαλτικά σκαμπανεβάσματα και ακραίες καταστάσεις, δεν έχασαν την ψυχραιμία τους παρά σε ελάχιστες στιγμές.
Κυρίως δεν έχασαν ποτέ την προσήλωσή τους στις αρχές και τις αξίες με τις οποίες ξεκίνησαν την προσπάθεια αναγέννησης του ΟΦΗ. Αρχές και αξίες όχι συνηθισμένες στο ελληνικό ποδόσφαιρο, μα αδιαπραγμάτευτες για τους ίδιους. Ο ΟΦΗ είτε πετυχαίνει, είτε αποτυγχάνει, το κάνει με τον δικό του τρόπο. Χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς βοήθεια, χωρίς τρομοκρατία στο γήπεδο του, χωρίς την παραμικρή ανακοίνωση για τη διαιτησία. Με γενναίες και ξεκάθαρες θέσεις για το συνολικό καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου, με γενναίες και ξεκάθαρες θέσεις σε κοινωνικά θέματα, με σταδιακή πρόοδο σε όλους τους εταιρικούς τομείς με ωραία, εξωστρεφή επικοινωνία, με έμφαση στις ακαδημίες που ήδη έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς.
Πέρασαν δύσκολα στον ΟΦΗ. Αμφισβητήθηκαν, μα δεν σταμάτησαν να σέβονται το άθλημα. Και το άθλημα τους το ανταπέδωσε.
Το αξίζουν πέρα ως πέρα.
Και το αξίζει πρωτίστως και ίσως πάνω από όλους ο κόσμος του ΟΦΗ. Γκρινιάρης και απαιτητικός, με εκρήξεις εσωστρέφειας και αυτοκαταστροφής μεν, πιστός, αγαπησιάρης, υπερήφανος και παθιασμένος δε. Με ένα αιώνιο παράσημο που ελάχιστοι άλλοι οπαδοί έχουν: τον αγώνα τους για την ανεξαρτησία. Πόσοι στη θέση τους θα επέλεγαν, αντί για την ασφαλή πορεία του “παραρτήματος”, το άγνωστο και δύσβατο μονοπάτι εκείνου που περπατά με το κεφάλι ψηλά;
Οι Ομιλήτες το επέλεξαν. Και την στιγμή ακριβώς της επιλογής τους άναψαν τη φωτιά που μεγαλώνει κι απ’ άκρη σε άκρη καίει το Νησί.
Το Σάββατο στο ΟΑΚΑ λοιπόν τους αξίζει να το χαρούν με την ψυχή τους. Πρόκειται για μια συγκλονιστική οπαδική εκδρομή, εφάμιλλη της οποίας δεν έχει γίνει ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα (με θάλασσα να μεσολαβεί και παρ΄ όλα αυτά χιλιάδες επί χιλιάδων να ταξιδεύουν στην Αθήνα)
Και εύχομαι να δείξουν σε όλη την Ελλάδα, την όμορφη όψη της Κρήτης. Που δεν έχει σχέση βέβαια με ψευτομαγκιές, κουμπούρια και όλα όσα την “λερώνουν” καθημερινά.
Η Κρήτη που εκπροσωπεί επάξια αυτός ο ΟΦΗ είναι φιλόξενη και υπερήφανη και ψυχωμένη και σεβαστική και εξωστρεφής. Με ανοιχτή αγκαλιά και βροντερό γέλιο μα και με ένα λυγμό, κρυμμένο βαθιά στα στήθη της, για όσα πέρασε, για όσους πέρασαν και δεν θα ξεχαστούν ποτέ – για όσα πέρασε ο ΟΦΗ και για όσους πέρασαν από αυτόν και δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Ο Γιάννης Αγγελάκας είχε γράψει κάποτε “δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας”, μα στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει περισσότερο μια στροφή του Μήτσου του Αποστολάκη:
“Θεε μού πόσο παράξενοι, είν’ οι δικοί μας τόποι, θλιμμένα τα τραγούδια μας, και γελαστοί οι ανθρώποι”…
Δεν είμαι βέβαιος ότι σας έδωσα να καταλάβετε, φοβάμαι πώς όχι.
Αλλά ξέρετε, την αληθινή Κρήτη, περισσότερο την νιώθεις παρά την καταλαβαίνεις.
Το ίδιο και τον ΟΦΗ. Όσοι ένιωσαν, δεν χρειάζεται να καταλάβουν.
Όσοι δεν ένιωσαν, έτσι κι αλλιώς δεν θα καταλάβουν ποτέ.
