Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Είναι αυτονόητο ότι οποιαδήποτε αθλητική επιτυχία – όσο σπουδαία κι αν είναι – δεν μπορεί να μετριάσει τον ανθρώπινο πόνο, ούτε είναι σε θέση να μειώσει την οδύνη που αισθάνονται γονείς που έχασαν τα παιδιά τους σε ένα τραγικό δυστύχημα, οι συνάνθρωποί μας που έχασαν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο.
Υπό άλλες συνθήκες ένα χρυσό μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου (όσο… αυτονόητο κι αν το θεωρούμε πλέον) θα γιορταζόταν με διαφορετικό τρόπο. Το σημερινό μουντό κυριακάτικο πρωινό, μόλις και μετά βίας κατάφερε να σχηματίσει ένα ελαφρύ χαμόγελο στα σκυθρωπά μας πρόσωπα.
Ωστόσο σε στιγμές που η καρδιά μιας κοινωνίας φαντάζει πληγωμένη, καλούμαστε όλοι μας όχι μόνο να αντλήσουμε δύναμή από ήρωες της καθημερινότητάς μας, αλλά κυρίως να εμπνευστούμε από το παράδειγμά τους και μέσα από τα δικά τους χαμογελαστά πρόσωπα να απαιτήσουμε, να διεκδικήσουμε και εν τέλει να επιβάλλουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας και τις οικογένειες μας.
Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι η τραγωδία των Τεμπών φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα ενός κράτους που έχει πάψει εδώ και δεκαετίες να σέβεται ακόμη και την αξία της ανθρώπινης ζωής. Μιας χώρας που… τζογάρει με τις ζωές ακόμη και νέων ανθρώπων, επειδή δεν πράττει ούτε τα αυτονόητα.
Το πιο εύκολο είναι να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον. Να βρίζουμε πολιτικούς, δημοσιογράφους, εργαζόμενους, να εξαπολύουμε κατάρες. Ενδεχομένως η οργή μας να είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Δεν θα αλλάξει όμως τη χώρα μας! Δεν θα δημιουργήσει μια καλύτερη Ελλάδα για τις υπόλοιπες γενιές. Ενδεχομένως να τη σπρώξει ολοκληρωτικά στον γκρεμό!
Μια χώρα, μια κοινωνία μπορεί να αλλάξει μόνο όταν βρει το κουράγιο να σταθεί με ειλικρίνεια απέναντι στον καθρέφτη της. Μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο μόνο όταν ο κάθε κάτοικός της κοιτάξει τη δική του αντανάκλαση στα μάτια και αντιληφθεί τα δικά του λάθη, τη δική του συμμετοχή στην κατρακύλα της Ελλάδας μας.
Θέλετε με την ψήφο μας, θέλετε με την καθημερινή μας συμπεριφορά έξω στους δρόμους ή στις γειτονιές των social media; Θέλετε με τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Θέλετε με τον τρόπο που δεν σεβόμαστε ο ένας τον άλλον; Η συζήτηση είναι μεγάλη και ενδεχομένως κουραστική.
Το ζητούμενο είναι τι μπορούμε να κάνουμε όχι αύριο, αλλά σήμερα για να κερδίσουμε μια χώρα αντάξια της ιστορίας της, του πολιτισμού της, της φυσικής της ομορφιάς και κυρίως αντάξια των ονείρων των παιδιών μας. Ο δρόμος είναι απλός. Όχι εύκολος, αλλά εξαιρετικά απλός: Τη γεμίζουμε με… Μίλτους!
Χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα προς μίμηση ένα Ελληνόπουλο από τα Γρεβενά που κατέκτησε την κορυφή του κόσμου και προσπαθούμε καθημερινά να αναδεικνύουμε και να επιβραβεύουμε ανθρώπους με τα δικά του σπάνια χαρακτηριστικά. Γεμίζουμε την Ελλάδα με Τεντόγλου παντού! Στην πολιτική, στη Βουλή, στο Ελληνικό Δημόσιο, στην παιδεία, στην υγεία, στον αθλητισμό, στη δημοσιογραφία. Παντού!
Χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα προς μίμηση ένα Ελληνόπουλο από τα Γρεβενά που κατέκτησε την κορυφή του κόσμου γεμίζουμε την Ελλάδα με Τεντόγλου παντού! Στην πολιτική, στη Βουλή, στο Ελληνικό Δημόσιο, στην παιδεία, στην υγεία, στον αθλητισμό, στη δημοσιογραφία. Παντού!
Αρχίζουμε να παλεύουμε, επιτέλους, σ’ αυτή τη χώρα για να αναδεικνύουμε τους πραγματικά άξιους. Τους αναγάγουμε σε πραγματικούς πρωταγωνιστές της Ελλάδας και τους αφήνουμε να μας δείξουν το δρόμο της ελπίδας και της αναγέννησης.
Σταματάμε να ψηφίζουμε κόμματα και πολιτικούς από συνήθεια, συμφέρον, ρουσφέτι, ή μίσος. Αναζητούμε πολιτικούς με την εργατικότητα, την ευπρέπεια και το ήθος του Μίλτου Τεντόγλου.
Σταματάμε να ευχόμαστε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Σταματάμε να βγάζουμε κακία και να ζηλεύουμε όποιον διπλανό μας εμφανίζει κάποια επιτυχία στη ζωή του. Βάζουμε τα οπίσθιά μας κάτω, δουλεύουμε σκληρά, και με κόπο προσπαθούμε να χτίσουμε κι εμείς, χωρίς να γκρεμίζουμε και να ισοπεδώνουμε τον απέναντι! Όπως ακριβώς το έπραξε και συνεχίζει να το πράττει ο Μίλτος, παρότι πατάει στα 24 του χρόνια στο Έβερεστ του παγκόσμιου κλασσικού αθλητισμού.
Αρχίζουμε να σεβόμαστε περισσότερο ο ένας τον άλλον. Στους δρόμους, στις γειτονιές μας, στο διαδίκτυο, παντού! Αρχίζουμε να εκφράζουμε τις απόψεις μας με το σεβασμό που χαρακτηρίζει πάντα και την παραμικρή πρόταση που βγαίνει από το στόμα του Μίλτου Τεντόγλου. Προσπαθούμε να εμπνεύσουμε τα νέα παιδιά, όπως το πράττει ο σπάνιος πρωταθλητής μας.
Απαιτούμε πολιτική και δημοσιογραφία στην οποία θα κοιτάμε τους πρωταγωνιστές της στα μάτια και θα αντικρίζουμε την ειλικρίνεια και την αγάπη που βλέπουμε κάθε φορά στα μάτια ενός 25χρονου Έλληνα.
Ναι, μπορούμε να αλλάξουμε την Ελλάδα μας αν τη γεμίσουμε με Μίλτους! Αν το πράξουμε, τότε να είστε σίγουροι ότι ολοένα και λιγότεροι γονείς θα χάνουν άδικα τα παιδιά τους. Ολοένα και περισσότερες οικογένειες θα ζουν μαζί τις ευτυχισμένες στιγμές που πρέπει να απολαμβάνουν!
Πάνω απ’ όλα όμως, θα αποκτήσουμε ξανά μια χώρα που θα μας γεμίζει περηφάνια! Γιατί εδώ και δεκαετίες μας κάνει τις περισσότερες φορές να ντρεπόμαστε για το πως την αφήσαμε να καταντήσει.
Ναι ρε γαμώτο. Έχουμε όλοι μας ανάγκη από μια Ελλάδα που θα μας κάνει να δακρύζουμε από περηφάνια όπως το πράττουμε κάθε φορά που βλέπουμε τον δικό μας Μίλτο στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου να αντικρίζει την ελληνική σημαία να κυματίζει και να στέλνει τη μελωδία του εθνικού μας ύμνου απ’ άκρη σ’ άκρη της Υφηλίου. Καθόμαστε όλοι μας για λίγο μπροστά στον καθρέφτη, κάνουμε την αυτοκριτική μας και μετά… γεμίζουμε την Ελλάδα με Μίλτους. Μοιάζει τόσο απλό, αλλά στην πράξη αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο!
ΥΓ: «Ντρέπομαι έστω και να μιλήσω για την τραγωδία των Τεμπών». Για άλλη μια φορά ο Μίλτος Τεντόγλου είπε με δέκα λέξεις τη φράση που περιμέναμε να ακούσουμε τις προηγούμενες μέρες από τους πολιτικούς μας. Όλους τους πολιτικούς, όλων των κομμάτων! «Ντρέπομαι, έστω και να μιλήσω»…
Πηγή: Sportday
