Επιμέλεια, Νίκη Μπάκουλη
Σήμερα θα σου γνωρίσω την Amy. Η Amy είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Αν αισθάνεσαι αδιαφορία -ή εκνευρισμό-, για αυτήν τη σημείωση, θα σου ζητήσω να περάσεις στο επόμενο κείμενο. Αν νιώθεις καλά με τον κόσμο που περνά καλά, μείνε και θα διαπιστώσεις πως τελικά, η πραγματική ευτυχία είναι προνόμιο όσων έχουν παλέψει για τη ζωή τους, εκείνων που αναγνωρίζουν τις ευλογίες τους -ακόμα και όταν είναι “μεταμφιεσμένες” σε κατάρες. Παιδιά, η Amy.
Το επίθετο της Amy είναι Purdy. Γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου του 1979, στο Las Vegas. Εκεί όπου υπάρχει πάντα ήλιος. Και έρημος. Εκείνη όμως, είχε οραματιστεί τον εαυτό της ως snowboarder! Αυτό και έγινε, με την ιστορία να έχει μια τεράστια παράκαμψη στη διαδρομή. Kατάφερε να επιστρέψει στο σωστό δρόμο, πιο έτοιμη, πιο αποφασισμένη, πιο σίγουρη για όσα ήθελε να ζήσει στη ζωή της. Τη σήμερον ημέρα, πέραν των διακρίσεων που ζει στο σπορ της (έχει πλούσια συλλογή από χρυσά μετάλλια), είναι ηθοποιός και μοντέλο. Έχει συνεργασίες με τις εταιρίες Toyota, Pfizer, The Hartford, Element, Freedom Innovations, έχει ατζέντη. Από το 2015 είναι παντρεμένη με τον Daniel Gale και κάνουν μαζί τα ταξίδια που πάντα ονειρευόταν. Μια στιγμή όμως, να σου πει η ίδια την ιστορία της, όπως την κατέθεσε στο ΤEDx Orange Coast, το Μάιο του 2011. Δώσε μου λίγα δευτερόλεπτα να σου δώσω ολόκληρη την προηγούμενη φωτογραφία.
“Αν η ζωή σας ήταν βιβλίο και εσείς ο συγγραφέας, πώς θα θέλατε να εκτυλιχθεί η ιστορία σας; Αυτή ήταν η ερώτηση που άλλαξε τη ζωή μου. Βρισκόμουν στην καυτή έρημο του Las Vegas και το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι ελεύθερη. Ονειρευόμουν να ταξιδεύω στον κόσμο, να ζω σε ένα μέρος με χιόνι και έφτιαχνα στο μυαλό μου όλες τις ιστορίες που θα ήθελα να διηγηθώ. Στην ηλικία των 19 χρόνων, την επομένη της αποφοίτησης μου από το high school, πήγα σε ένα μέρος με χιόνι και έγινα massage therapist. Με αυτή τη δουλειά, το μόνο που χρειαζόμουν ήταν τα χέρια μου και το τραπέζι του massage δίπλα μου. Ένιωθα πως μπορούσα να φτάσω παντού. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωθα ελεύθερη, ανεξάρτητη και ότι είχα τον πλήρη έλεγχο της ζωής μου”.
Ξέρεις όμως, τι γίνεται συνήθως, όταν εμείς κάνουμε σχέδια. “Τότε ήταν μέχρι που η ζωή μου άλλαξε άρδην. Μια μέρα, πήγα νωρίς στο σπίτι από τη δουλειά, γιατί δεν αισθανόμουν καλά. Πίστευα ότι έχω ίωση. Σε λιγότερο από 24 ώρες, βρέθηκα σε νοσοκομείο, όπου με είχαν βάλει σε σύστημα τεχνητής υποστήριξης ζωής. Είχα λιγότερες από 2% πιθανότητες να ζήσω. Λίγες μέρες αργότερα, ήμουν σε κώμα και οι γιατροί είχαν διαγνώσει πως έχω βακτηριακή μηνιγγίτιδα”.
Η μηνιγγίτιδα είναι φλεγμονή μηνίγγων του εγκεφάλου και μπορεί να προκληθεί από μικρόβια ή ιούς. Η βακτηριακή ή μικροβιακή μηνιγγίτιδα εκδηλώνεται μετά την προσβολή του οργανισμού από μηνιγγιτιδοκοκκική νόσο -προκαλείται από το βακτήριο Neisseria meningitidis. Είναι αιφνίδια, απειλητική για τη ζωή, λοίμωξη, που δεν έχει προειδοποιητικά σημεία και μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο, σε διάστημα 24 ωρών από την εκδήλωση των πρώτων συμπτωμάτων.
Στους επόμενους δυόμιση μήνες, “έχασα” τον σπλήνα μου, τα νεφρά μου, την ακοή από αριστερό αυτί και τα δυο πόδια, από το γόνατο και κάτω. Όταν οι γονείς μου με πήραν από το νοσοκομείο -σε αμαξίδιο-, ένιωθα ότι είχαν πάρει τα κομμάτια μου και τα είχαν συνθέσει, σαν να ήμουν κούκλα. Πίστεψα πως το χειρότερο είχε περάσει.
Λίγες εβδομάδες μετά, όταν είδα τα καινούργια μου πόδια για πρώτη φορά, είδα σωλήνες μετάλλου, που ενώνονταν, στο ύψος του αστραγάλου, με κίτρινα πέλματα από καουτσούκ -είχαν μπλε γραμμές από τα δάχτυλα έως τον αστράγαλο που υποτίθεται πως ήταν οι φλέβες. Η ένωση είχε γίνει με βίδες. Δεν ήξερα τι μπορώ να περιμένω. Σίγουρα δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Είχα δίπλα μου τη μητέρα μου, κλαίγαμε και οι δύο, όταν αποφάσισα να πιάσω αυτά τα πόδια, να τα τοποθετήσω στα γόνατα μου και να σηκωθώ. Πονούσα τόσο πολύ, που το μόνο που σκεφτόμουν ήταν “πώς θα καταφέρω να ταξιδέψω στον κόσμο, με αυτά τα πράγματα στα γόνατα μου; Πώς θα ζήσω ποτέ τη ζωή που ονειρευόμουν, μια ζωή γεμάτη περιπέτειες και ιστορίες για να διηγηθώ; Και πώς θα ξανακάνω snowboard;”. Εκείνη την ημέρα, επέστρεψα σπίτι και χώθηκα στο κρεβάτι μου. Έμεινα εκεί για τους μήνες που ακολούθησαν: κοιμόμουν όλη μέρα, όπως προσπαθούσα να ξεφύγω από την πραγματικότητα, με τα πόδια μου να βρίσκονται δίπλα μου. Είχα διαλυθεί, σωματικά και ψυχολογικά”.
Σε όλο αυτό, υπήρχε ένα “αλλά”.
“Ήξερα πως για να συνεχίσω τη ζωή μου, έπρεπε να αφήσω πίσω μου την παλιά Amy και να μάθω να αποδέχομαι τη νέα Amy. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι δεν χρειαζόταν πια, να είμαι 1.65 πια. Μπορούσα να είμαι όσο ψηλή ή όσο κοντή ήθελα (γελάει). Θα εξαρτιόταν από τον άνδρα με τον οποίον θα “έβγαινα”! Επίσης, κατάλαβα πως αν έκανα ξανά snowboard, δεν θα αισθανόμουν ποτέ ξανά κρύα τα πόδια μου. Μια άλλη μου σκέψη ήταν πως… θα μπορώ να αλλάζω το νούμερο του ποδιού μου, ανάλογα με το τι έβρισκα και μου άρεσε πάρα πολύ στα μαγαζιά! Διαπίστωσα πως υπήρχαν οφέλη. Τότε ήταν που έκανα στον εαυτό μου, την ερώτηση που θα προσδιόριζε το μέλλον μου: “αν η ζωή μου ήταν βιβλίο και εγώ ο συγγραφέας, πώς θα ήθελα να εκτυλιχθεί η ιστορία μου;”
Άρχισε και πάλι να ονειρεύεται “όπως έκανα, όταν ήμουν μικρό κορίτσι. Φαντάστηκα τον εαυτό μου, να περπατά με αξιοπρέπεια, να βοηθά άλλους ανθρώπους και να κάνω ξανά snowboard”. Αυτή τη φορά δεν αρκέστηκε στο να βλέπει τον εαυτό της να κατεβαίνει ένα καταχιονισμένο βουνό. “Ένιωθα πως το έκανα, ένιωθα τον άνεμο στο πρόσωπο μου, την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, όπως τότε που έκανα snowboard. Τότε ήταν που ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου”.
“Τα προβλήματα μπορούν να σε σταματήσουν ή να σε ωθήσουν να γίνεις δημιουργικός”
Της πήρε τέσσερις μήνες, για να ανέβει πάλι σε σανίδα. “Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα περίμενα, γιατί δεν λύγιζαν τα γόνατα και οι αστράγαλοι μου”. Διηγήθηκε και μια στιγμή, που όπως είπε “δημιούργησε ψυχολογικά σε όσους ήταν μαζί μου”. Είχε πέσει και τα πόδια της έμειναν κολλημένα, στη σανίδα, που κατέβαινε το βουνό “ενώ εγώ είχα μείνει στο ψηλότερο σημείο”. Το κοινό γέλασε. Το ίδιο και εκείνη. Υπήρχε χρονική απόσταση από το γεγονός που επέτρεπε αυτό το γέλιο. Εκείνη την ημέρα, η Amy ένιωσε σοκαρισμένη, να αποθαρρύνεται. “Μετά σκέφτηκα πως αν μπορούσα να βρω το σωστό ζευγάρι πόδια, θα ήμουν σε θέση να το ξαναδοκιμάσω”. Ήταν η στιγμή που έμαθε πως τα όρια και τα εμπόδια μπορούν να οδηγήσουν σε δυο καταστάσεις. “Μπορούν να σταματήσουν την πορεία σου ή να μας ωθήσουν να γίνουμε δημιουργικοί”!
Για ένα χρόνο ερευνούσε το θέμα των ποδιών της. Πώς τα ήθελε, τι έπρεπε να διαθέτουν, για να την εξυπηρετούν, ποιος μπορούσε να τα φτιάξει “ώσπου κατέληξα στο ότι θα τα φτιάξω μόνη μου. “Σε συνεργασία με τον άνθρωπο που είχε φτιάξει τα υπόλοιπα ζευγάρια, αρχίσαμε να σχεδιάζουμε και να δημιουργούμε από τα υλικά που πιστεύαμε πως θα εξυπηρετήσουν. Και ναι, φτιάξαμε αυτό που χρειαζόμουν”.
“Όπως μπορείτε να δείτε, χρησιμοποιήσαμε ξύλο, καουτσούκ και duct tape. Kαι ναι, μπορώ να αλλάζω το βερνίκι των νυχιών (γελάει). Αυτά τα πόδια ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει κάποιος, για τα 21α γενέθλια μου. Μαζί με το νεφρό που μου δώρισε ο πατέρας μου, η ζωή μου άλλαξε και πάλι. Επέστρεψα στη δουλειά, στα χιόνια, αλλά και στο κολέγιο και το 2002 δημιούργησα το Adaptive Action Sports, μη κερδοσκοπικό οργανισμό για νέους που αντιμετώπιζαν προβλήματα όμοια με το δικό μου, ώστε να μπορούν πια να ασχοληθούν με τα σπορ. Είχα την ευκαιρία να πάω στη Νότιο Αφρική, όπου βοήθησα να βάλουν παπούτσια χιλιάδες παιδιά. Και τον περασμένο Φεβρουάριο (του 2011) κέρδισα δυο συνεχόμενα χρυσά μετάλλια σε διοργανώσεις snowboard”.
Μπορείς να μιζεριάζεις για πάντα ή μπορείς να κάνεις κάτι
Κατέληξε στο ότι “έντεκα χρόνια νωρίτερα, όταν “έχασα” τα πόδια μου, δεν είχα την παραμικρή ιδέα του τι να περιμένω. Αν με ρωτήσετε ωστόσο, σήμερα “αν γύριζες το χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι;” θα σας απαντήσω “όχι”. Η απώλεια των ποδιών μου δεν με έκανε ανάπηρη. Τουναντίον, με ώθησε στο να στηριχτώ στη φαντασία μου και να πιστέψω στις πιθανότητες, στις ευκαιρίες. Και για αυτό πιστεύω ότι η φαντασία μας μπορεί να είναι το εργαλείο που χρειαζόμαστε, ώστε να “σπάσουμε” όρια. Στο μυαλό μας, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Μπορούμε να είμαστε τα πάντα. Το να πιστεύουμε στα όνειρα μας και το να αντιμετωπίζουμε τις φοβίες μας είναι τα στοιχεία που μας επιτρέπουν να ζούμε τη ζωή μας, πέρα από τα όρια μας”.
Ολοκλήρωσε την ομιλία της, με μια πρόκληση: “Η σκέψη που θέλω να σας προκαλέσω σήμερα είναι η εξής: αντί να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις και τα όρια ως κάτι αρνητικό ή κακό, μπορούμε να αρχίσουμε να τα βλέπουμε ως ευλογίες, ως σπουδαία δώρα τα οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, ώστε να “ανάψει” η φαντασία μας. Ως εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να πάμε πιο μακριά, από το σημείο στο οποίο φανταστήκαμε ποτέ πως θα φτάσουμε. Το θέμα δεν είναι να “σπάμε” τα σύνορα, αλλά να τα προσπερνάμε και να διαπιστώνουμε σε τι υπέροχα μέρη μπορούν να μας οδηγήσουν”. Όπως συνηθίζει να λέει έκτοτε “το σώμα σου δεν θα σε πάει εκεί όπου δεν θα το σπρώξει το μυαλό σου” και αν το καλοσκεφτείς, μάλλον έχει δίκιο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, συνέχισε να αγωνίζεται στο snowboard, είναι μέλος της εθνικής παραολυμπιακής ομάδας και δέχεται τη μια πρόκληση μετά την άλλη. To 2014 μετείχε στο Dancing With The Stars και ήταν εξαιρετική (τερμάτισε στη 2η θέση), όπως είδαν και όσοι παρακολούθησαν την τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2016 -όπου επίσης, χόρεψε, με έναν παρτενέρ έκπληξη: το ρομποτικό χέρι KUKA. Θεωρείς ότι της έκαναν… χάρη; Πως “πουλούσε” ο πόνος και την κρατούσαν; Δες το video που ακολουθεί.
Έπειτα από εμφάνιση που αφορούσε τη rumba, έγραψε στο λογαριασμό της στο Twitter πως διαγωνίστηκε με τραυματισμό στον ώμο, μετατόπιση πλευρού και σπασμούς σε μύες “αλλά είμαι πολύ καλή στο να θεραπεύομαι, οπότε μπορώ να συνεχίσω το ταξίδι”. Μάλλον έχει αποδείξει -πολλάκις- πως μπορεί να κάνει όποιο ταξίδι βάλει στο μυαλό της.
Πηγή: Sport 24
