Η αλήθεια είναι πως δε γνωρίζω τόσο καλά πρόσωπα και καταστάσεις στη Θεσσαλονίκη, ώστε να έχω μια πιο καθαρή εικόνα για το πως προετοιμάστηκε ο ΠΑΟΚ για αυτό το ντέρμπι στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων, έχω αποκτήσει μία ικανότητα. Αυτή του…διαβάσματος της εικόνας. Άλλωστε, συμφωνώ απόλυτα με τη φράση «μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις». Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι, αν κανείς παρατηρούσε προσεκτικά τι γινόταν χθες στα πέριξ του αγωνιστικού χώρου της OPAP Arena, τότε θα καταλάβαινε τη διαφορετική προσέγγιση που χθες οι δύο ομάδες στο ματς. Και εκεί, ήταν το «κλειδί», για την τελική επικράτηση του ΠΑΟΚ επί της ΑΕΚ.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ακόμη και οι… πέτρες γνωρίζουν τις τεταμένες σχέσεις του Ραζβάν Λουτσέσκου με όλον τον οργανισμό της ΑΕΚ. Άλλωστε, είναι ακόμη νωπές οι εικόνες από τα όσα έγιναν πέρσι, στο πάρκινγκ της OPAP Arena. Παρατήρησε κανείς, πως αφίχθη χθες στο γήπεδο ο Ρουμάνος τεχνικός; Με απόλυτη νηφαλιότητα, το βλέμμα του ήταν τόσο ψυχρό, σαν να ετοίμαζε το τέλειο… έγκλημα. Καμία σχέση με την ένταση άλλων επισκέψεών του στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μία ηρεμία, που την πέρασε και στους ποδοσφαιριστές του. Στους… στρατιώτες του, για την ακρίβεια. Αυτούς, που εκτέλεσαν στην εντέλεια το πλάνο και τις εντολές του στον αγωνιστικό χώρο.
Όσοι βρισκόμασταν χθες βράδυ στο γήπεδο, είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά τον τρόπο με τον οποίο ο Ραζβάν Λουτσέσκου καθοδηγούσε τους παίκτες του από τον πάγκο. Ακόμα και στο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου, όταν οι ΑΕΚ έχασε τις μαζεμένες ευκαιρίες και φαινόταν πως είχε το momentum, ο Ρουμάνος τεχνικός – με χαρακτηριστικές κινήσεις των χεριών του – έλεγε στους παίκτες του να ηρεμήσουν και με μυαλό να διαχειριστούν το ματς. Με έλεγχο και κατοχή της μπάλας. Χωρίς ακρότητες και όχι με ένα απλό «βγείτε από την περιοχή». Και αφού η ομάδα του βγήκε αλώβητη από το διάστημα ανωτερότητας της Ένωσης, χτύπησε στην τελευταία φάση του πρώτου ημιχρόνου με τον Ραχμάν Μπάμπα.
Κι αν το πρώτο χτύπημα του ΠΑΟΚ «ζάλισε» την ΑΕΚ, το δεύτερο, με τη ζωγραφιά του Κωνσταντέλια μετά το λάθος του Μουκουντί, την έβγαλε νοκ-άουτ. Κυριολεκτικά, αφού από εκείνη τη στιγμή – ακόμα κι αν είχαν μπροστά τους ένα ολόκληρο ημίχρονο να αντιδράσουν – οι γηπεδούχοι κατέρρευσαν. Και αυτή η κατάρρευση ξεκίνησε από τον πάγκο, μετά τις αποδοκιμασίες της εξέδρας. Όταν, λοιπόν, οι απογοητευμένοι φίλοι της Ένωσης ξεκίνησαν να γιουχάρουν, το τεχνικό επιτελείο της ομάδας κάλεσε τέσσερις ποδοσφαιριστές να μπουν εσπευσμένα ως αλλαγή. Θα πει κάποιος, είναι κακό αυτό; Φυσικά και όχι. Ωστόσο, αν έβλεπε κανείς τον πανικό με τον οποίο έγιναν όλες αυτές οι κινήσεις, τότε θα καταλάβαινε πολλά. Και επαναλαμβάνω, όχι μετά το 0-2, αλλά μετά τη γιούχα από την εξέδρα.
Σε όλο το δεύτερο ημίχρονο βλέπαμε μία εκ διαμέτρου αντίθετη εικόνα των δύο προπονητών. Από τη μία, ένας Νίκολιτς που φυσούσε και ξεφυσούσε, πηγαινοερχόμενος στον πάγκο του και από την άλλη, ένας Λουτσέσκου με απόλυτη ηρεμία να καθοδηγεί τους ποδοσφαιριστές του. Και το κυριότερο, χωρίς προκλήσεις προς τους αντιπάλους. Γνωρίζουμε όλοι, πολύ καλά, ότι ο Ρουμάνος τεχνικός είναι έντονος στις αντιδράσεις του απέναντι στην ΑΕΚ. Αυτή τη φορά διαχειρίστηκε με ψυχραιμία την επίτευξη των δύο τερμάτων της ομάδας του, ενώ μετά τη λήξη του ματς γύρισε προς την εξέδρα και απλά… κοίταξε. Σήκωσε τα χέρια και αφού χαιρέτησε τον Νίκολιτς, έφυγε γρήγορα για τα αποδυτήρια. Το μόνο που δεν παρατήρησα εκείνη τη στιγμή, αν στην τελευταία χειραψία ο μεν παρέμενε ψύχραιμος και ο δε ήταν ακόμη σε πανικό.
Πηγή: Gazzetta
