Του Θάνου Σαρρή
H εκτροδακτυλία είναι μία σπάνια γενετική διαταραχή, τα συμπτώματα της οποίας διαφέρουν από ασθενή σε ασθενή. Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι η μερική ή η πλήρης απουσία φαλάγγων σε δάχτυλα των χεριών ή των ποδιών, ενώ η διαταραχή ενδέχεται να επηρεάσει κι άλλα σημεία του σώματος. Από τα μαλλιά και τα δόντια, μέχρι το ουροποιητικό και γεννητικό σύστημα.
Η Φραντσέσκα Τζόουνς έμαθε από μικρή να κρατά τη ρακέτα με τρία δάκτυλα και τον αντίχειρα και να αναζητά ισορροπία με δύο δάκτυλα λιγότερα στο δεξί της πόδι, το «καλό». Πέρασε την παιδική της ηλικία μπαινοβγαίνοντας σε νοσοκομεία, με αρκετούς συνομήλικους να την κοροϊδεύουν και τον γιατρό της να λέει ότι δεν θα καταφέρει ποτέ να παίξει τένις επαγγελματικά. Η 20χρονη από το Λιντς εξασφάλισε την πρώτη νίκη της καριέρας της σε προκριματικά Grand Slam, μετά τη νίκη με 6-3 επί της Μόνικα Νικουλέσκου στο Ντουμπάι και έδειξε σε όλους πως έκαναν λάθος.
Το πρώτο μεγάλο τουρνουά
Το 2016, σε ηλικία 15 ετών, η Φραντσέσκα Τζόουνς κατάφερε να προκριθεί στο Junior Wimbledon και να κάνει τα Media να ασχοληθούν σοβαρότερα με την περίπτωσή της. Έναν χρόνο πριν, μόνο, είχε κάνει τρεις εγχειρήσεις στον καρπό της. «Αν πρέπει να γίνουν κι άλλες επεμβάσεις, θα τις κάνω. Είμαι 100% αφιερωμένη σ’ αυτό και στο να δίνω τα πάντα για να βρεθώ εκεί που θέλω στον κόσμο», έλεγε τότε.
«Ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω επαγγελματικά και ήθελα να πετυχαίνω σπουδαία πράγματα στο τένις, ήταν είναι ο κόσμος να εμπνέεται από όσα έχω καταφέρει μέχρι στιγμής. Θα ήταν σπουδαίο να έχω αυτόν τον θετικό αντίκτυπο στα νεότερα παιδιά και σε κόσμο που βρίσκεται στην ίδια θέση με εμένα», υποστήριζε, βλέποντας από νωρίς πως η δική της προσπάθεια μπορεί να εμπνεύσει ανθρώπους με προβλήματα που έχουν εγκαταλείψει τη μάχη.
Η Τζόουνς γεννήθηκε στο Μπράντφορντ και στράφηκε στο τένις, καταλαβαίνοντας από νωρίς την αγάπη της για το άθλημα. Στην αρχή, είχε ειδικές λαβές για να μπορεί να κρατά τη ρακέτα. Αφού ξεχώρισε σε κάποια τουρνουά, πήρε την απόφαση να φύγει για τη Βαρκελώνη, προκειμένου να ενταχθεί στην φημισμένη ακαδημία Sánchez-Casals, συνδυάζοντας το σχολείο με το τένις.
Μια δεκάχρονη στη Βαρκελώνη
Σε ηλικία 10 ετών, με τη διαταραχή να αποτελεί ένα εμπόδιο που για τους περισσότερους θα έμοιαζε απαγορευτικό, ξενιτεύτηκε για να αφοσιωθεί στο δικό της φωτεινό μονοπάτι του αθλητισμού. Δεν ήταν καθόλου εύκολο, κυρίως όσον αφορά το ψυχολογικό κομμάτι. «Είχα τόσους πολλούς ανθρώπους να μου ασκούν κριτική και να λένε πράγματα για μένα», έλεγε χαρακτηριστικά όταν ήταν 15. Όμως η κριτική αυτή την πείσμωνε. «Απλά μου δίνει περισσότερο κίνητρο. Πρέπει πάντα να χρησιμοποιείς τα λόγια αυτά προς όφελός σου. Ο κόσμος έλεγε ότι δεν μπορώ να κρατήσω καλά τη ρακέτα και μου έβγαζε παρατσούκλια. Δεν δίνω πολύ σημασία, αλλά και πάλι το χρησιμοποίησα για να γίνω καλύτερη». Η μικρή έμαθε να είναι ανεξάρτητη και να βασίζει τα πάντα στη δική της δουλειά.
Η εξέλιξή της ήταν συνεχής. Αναδείχθηκε τέταρτη στον κόσμο στις ηλικίες κάτω των 14 ετών και η συμμετοχή της στο Junior Wimbledon άργησε έναν χρόνο, λόγω των επεμβάσεων στις οποίες έπρεπε να υποβληθεί. Η τεχνική της διαμορφώθηκε από την ακαδημία και το ισχυρό κίνητρο της καθρεφτίζεται σε κάθε αγώνα, σε κάθε πόντο. Έμαθε να κινεί τα πόδια της διαφορετικά, για να προστατεύεται από τους τραυματισμούς και να μην χάνει την ισορροπία της. Και ανέπτυξε σε εκπληκτικά επίπεδα την αντίληψη και το ένστικτο.
Η «μεταμόρφωση» της καραντίνας
Η πρώτη καραντίνα λόγω της πανδημίας έγινε η δική της ευκαιρία για να δουλέψει εντατικά το σώμα της. Όταν το προπονητικό κέντρο του Νορθάμπτον, για το οποίο έχει κερδίσει υποτροφία, έκλεισε, αποφάσισε να στραφεί στην ενδυνάμωση. Άλλωστε, λόγω της κατάστασής της ξεκίνησε πριν από μόλις δύο χρόνια να γυμνάζεται με βάρη. Έτσι, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς της στο γυμναστήριο που έφτιαξε με τον πατέρα της στο γκαράζ τους σπιτιού τους. Η δύναμη και η φυσική της κατάσταση ήταν μειονεκτήματα και τους προηγούμενους μήνες κατάφερε να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Η νέα εκδοχή της ξεκίνησε να γίνεται αντιληπτή από το καλοκαίρι. Στο πρώτο της τουρνουά, τον Αύγουστο, έφτασε στα προημιτελικά, επικρατώντας μεταξύ άλλων της φιναλίστ του Wimbledon του 2013, Σαμπίνε Λισίτσκι. Πριν την πανδημία, δεν είχε νικήσει ποτέ αθλήτρια από το top-200 της παγκόσμιας κατάταξης. Η Νικουλέσκου ήταν η τέταρτη από τη λίστα που έφυγε από το κορτ ηττημένη, μετά τον Αύγουστο. Στο ξεκίνημα του έτους, η Τζόουνς βρισκόταν στη θέση 350, ενώ πλέον βρίσκεται στην 241η και ανεβαίνει συνεχώς. Πιθανόν να ήταν ψηλότερα, αν δεν είχαν ακυρωθεί τόσα τουρνουά του επιπέδου της λόγω του COVID-19.
«Το μότο μου είναι ότι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή είναι να καταφέρνεις να κάνεις όσα οι άλλοι σου λένε ότι δεν μπορείς», έλεγε η 20χρονη πριν την έναρξη του τουρνουά στο Άμπου Ντάμπι. Η φράση αυτή αντανακλάται, άλλωστε, σε όλη της την πορεία…
Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας
