Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Παραφράζοντας το Κατά Ματθαίον. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Γουστάβου τω Γουστάβω. Το πέντε-μηδέν, δίκαιο είναι να αποδοθεί στον Πογέτ. Μία εμφατική νίκη, των αποφάσεών του. Επιλογές, όχι safe έναντι των media, όχι δημοφιλείς έναντι του κοινού, όχι ισορροπημένες έναντι των κλαμπ. Μια βραδυά, των δικών του guerreros. Των πολεμιστών του. Μία ενδεκάδα, ολωσδιόλου πογετική.
Η προσωποποίηση της πογετικότητας, είναι αρκετοί. Πρώτος μεταξύ ίσων, ο Πέλκας. Οχι ακριβώς το πλέον mainstream πρόσωπο, να προκρίνει ο προπονητής. Οταν θα μπορούσε να σκεφτεί τον Τζόλη, που τα σπάει στη Γερμανία. Τον Κωνσταντέλια, που τον λατρεύει όλη η χώρα. Ο Πέλκας του Πογέτ, μπήκε κι έβαλε τη στάμπα της κυριαρχίας. Πώς κέρδισε το πέναλτι, στο ένα-μηδέν. Πώς επιτέθηκε στη μπάλα, στο δύο-μηδέν. Πώς γύρισε στο ελληνικό μισό γήπεδο και έκλεψε την κατοχή, στην αφετηρία του τρία-μηδέν. Η Εθνική χάραξε τη σφραγίδα, προτού καν (τι απίθανο!) ακουμπήσει τη μπάλα μέσα στο παιγνίδι ο φυσικός target man της ομάδας, ο Ιωαννίδης.
Με την ίδια συμπάθεια των Ελλήνων διεθνών προς τους καταρρακωμένους αντιπάλους στο φινάλε, σκεφτόμουν στο πρώτο ημίχρονο ένα πληθυσμό είκοσι εκατομμυρίων που ξαγρυπνούσε για την πιο μεγάλη στιγμή στα χρονικά αυτού του ποδοσφαιρικού έθνους. Το ματς άρχισε, ώρα Καζαχστάν, δύο παρά τέταρτο αξημέρωτα. Δυόμιση, μπορούσαν να πάνε “μια ώρα αρχύτερα” για ύπνο. Το υψηλό, πρωτοφανές, πανεθνικό διακύβευμα πλάκωσε την καλή αλλά άβγαλτη ομάδα τους. Την καταπόντισε. Από ένα μηδέν-οκτώ στο Παρίσι πριν τρία χρόνια με τη Γαλλία, αυτή είναι η βαρύτερη ήττα τους. Μία ενδεκάδα Καζάχων με δέκα παίκτες από το τοπικό πρωτάθλημα, δεν είχε τη διεθνή εμπειρία να το διαχειριστεί.
Η απόστασή μας στο ranking είναι 51 σκαλοπάτια, και θα αυξηθεί. Ο market value συσχετισμός των δύο γκρουπ, είναι επτά προς ένα. Ελλάδα επτά, Καζαχστάν ένα. Και βέβαια το, καθόλου ασήμαντο, αβαντάζ έδρας. Ενα τρίπτυχο, ελληνικής ευθύνης. Σε πρότερες διοργανώσεις, η ευθύνη θα μπουρδούκλωνε ένα ακόμη άγουρο γκρουπ. Σήμερα το γκρουπ, στη μέση ηλικία των 28+ ετών, έχει φτάσει στη φάση ωρίμανσης. Οση, για να κοντρολάρει μία νύχτα στην οποία δεν μπορούσαν να προκριθούν στο EURO 2024. Μπορούσαν, μόνο, να αποκλειστούν. Η Εθνική, ματς από εκείνα που κλασικά λέμε “δεν είναι ματς που παίζονται, είναι ματς που κερδίζονται”, και το έπαιξε και το κέρδισε.
Σε σχέση με τους Καζάχους, η ελληνική ομάδα δεν μπορούσε να έχει την πολυτέλεια ενός πολυήμερου καμπ προετοιμασίας στο φιλικό κλίμα της Μέσης Ανατολής. Και σε αντίθεση με τους Καζάχους που τώρα βρίσκονται οι οργανισμοί τους σε εποχή εκκίνησης σεζόν, οι Ελληνες διεθνείς έχουν μπει στην τελική ευθεία της σεζόν. Η Εθνική όμως, έδειξε πως διαθέτει την προσωπικότητα και το κύρος να κάνει αυτό που κάνουν οι “ομάδες εξουσίας”. Οταν βάζουν ένα γκολ, εκεί και τότε να καταφέρουν στον ήδη ζαλισμένο αντίπαλο κι άλλο, το επόμενο, πλήγμα. Το ένα-μηδέν από το δύο-μηδέν, απείχαν έξι λεπτά. Το τρία-μηδέν από το τέσσερα-μηδέν, τρία λεπτά. Το πέντε-μηδέν, από ένα θαύμα δεν έγινε αμέσως έξι-μηδέν.
Αφού πήρε τον χρόνο της, αφού πήρε τις αποτυχίες της και τα μαθήματά της, αφού έφαγε όλο το χώμα του κόσμου μες στα μούτρα, αφού μάτωσε/ίδρωσε/δάκρυσε, η ομάδα γινώθηκε. Μία γινωμένη ομάδα που απέκτησε παρελθόν, για να έχει να το συγκρίνει με το παρόν, να βλέπει πόσον δρόμο διάνυσε, και να κοιτάζει με απαιτήσεις το μέλλον της. Να κοιτάζουμε κι εμείς, έτσι όπως μεγαλώνουν τα αγόρια μας, τον δρόμο που διάνυσαν. Μεγαλώνοντας, να μας υπενθυμίζουν και τις…ήττες μας. Είναι μεγάλη ήττα της Σούπερ Λιγκ, για παράδειγμα, ο Μαυροπάνος. Εδώ έπαιζε, ως τα είκοσι. Δεν τον έβλεπε, τρία μέτρα κυπαρίσσι, κανείς. Υστερα, ήταν αργά. Τον είχε δει κιόλας, η Αρσεναλ.
Η νύχτα για να προκριθούν, έπεται. Εννοείται πως από Πέμπτη σε Τρίτη, από την Αθήνα στην Τιφλίδα, πλέον η συνθήκη αλλάζει ολοκληρωτικά. Η Γεωργία είναι “ένα επίπεδο επάνω” από το Καζαχστάν. Η απόσταση στο ranking, κόβεται στο ήμισυ. Η market value, από το επτά προς ένα, έρχεται και γίνεται ισότιμη. Το δε αβαντάζ έδρας, περνά στα χέρια +50000 Γεωργιανών. Η Γεωργία έχει τους σταρ που δεν έχει το Καζαχστάν, τον Κβαρατσχέλια αλλά και τον κύκλωπα-γκολκίπερ της Βαλένθια. Εχει τις “δυτικές” παραστάσεις ποδοσφαίρου που δεν έχει το Καζαχστάν. Φυσικά έχουν και αυτοί, οι Γεωργιανοί, τις δεξιότητές τους με τη μπάλα, ταχείς, διεισδυτικοί.
Κι έχουν και spirit. Το πνεύμα. Εμείς μιλάμε και ξαναμιλάμε για “το ματς της δεκαετίας”. Αυτοί έχουν μπροστά “το ματς της ζωής τους”. Εστω, μιας τριακονταετίας στην οποία το παλεύουν να πάνε πρώτη φορά σε μία, ευρωπαϊκή ή παγκόσμια, διοργάνωση. Μαζί με το spirit, έχουν και το εθνικό τραύμα που τσούζει, διδάσκει, πυροδοτεί. Το EURO 2024 τους βρίσκει τώρα, στην ακριβώς ολόιδια θέση με το EURO 2020. Ενα μονό (εντός έδρας) παιγνίδι “και φύγαμε για τα τελικά”. Ενα γκολ του Πάντεβ τότε, τους έκανε την τέλεια κηδεία. Μηδέν-ένα. Στα τελικά έπαιξε η Βόρεια Μακεδονία, όχι η Γεωργία.
Ας μη λέμε πολλά. Ας πούμε μονάχα το εξής ένα, που τα περικλείει όλα. Ο αγώνας την Τρίτη, δεν χρειάζεται εξυπνάδες. Χρειάζεται, εξυπνάδα. Δεν είναι αγώνας, για να πάνε οι Ελληνες διεθνείς στο στόμα του λύκου και να κάνουν τους έξυπνους. Είναι αγώνας, για να πάνε οι Ελληνες διεθνείς στο στόμα του λύκου και να παίξουν έξυπνα. Κι αν πουν πως αφήνουν στους Γεωργιανούς τη μπάλα ώστε να μετακυλήσουν ολόκληρο το φορτίο της ευθύνης, ντροπή δεν θα ‘ναι. Μία από τις ωραιότερες αναμνήσεις που έχω μέσα μου από ταξίδι με την Εθνική, είναι πτήση επιστροφής από την Τιφλίδα με το εισιτήριο της απευθείας πρόκρισης στο EURO 2012. Ενα αεροπλάνο, ανάποδα! Απ’ το βάθος της καρδιάς εύχομαι στα αγόρια μας που μεγάλωσαν, να το ζήσουν στις ώρες που θα επιστρέφουν την Τετάρτη.
Πηγή: Sport DNA
