Του Άλκη Τσαβδαρά
Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί καταρχάς το τι συμβαίνει στις μικρές Εθνικές ομάδες του ποδοσφαίρου. Κατ’ επέκταση, (ορισμένα από) τα μέλη αυτών θα αποτελέσουν μακροπρόθεσμα και τα βασικά στελέχη της «μεγάλης» Εθνικής, η οποία στοχεύει σε προκρίσεις στην τελική φάση ενός Euro και ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Λιγότερο μας απασχολεί το γεγονός ότι η Ελλάδα ολοκληρώνει την Κυριακή (14/11) κόντρα στο Κόσοβο τις υποχρεώσεις της για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2022 του Κατάρ. Σημειωτέον με αρνητικό τρόπο, από τη στιγμή που το μαγικό «εισιτήριο» για τη σπουδαία αυτή διοργάνωση χάθηκε, όπως τέλος πάντων χάθηκε.
Έχει νόημα να αναλύσουμε και να αρχίσουμε ξανά την κουβέντα περί εγκαταστάσεων, οργάνωσης, προετοιμασίας; Φυσικά. Δεν θα κουραζόμαστε να τα αναφέρουμε, διότι είναι η βάση των επιτυχιών. Για να δώσουμε μία προέκταση, βάση για επιτυχίες όχι μόνο στον αθλητικό τομέα, αλλά σε οτιδήποτε προγραμματίζει κανείς στο επαγγελματικό κομμάτι του. Μόνο και μόνο τις αθλητικές εγκαταστάσεις που στήθηκαν εσχάτως σε διάφορες… υπανάπτυκτες χώρες (όπως θα τις χαρακτηρίζαμε εδώ), όπως οι Γεωργία, Ισλανδία, Λευκορωσία είναι αρκετές, για να διαπιστώσει κανείς τι πάει στραβά στην προετοιμασία μας.
Αναφέρουμε τα γνωστά και αυτονόητα περί ετοιμότητας ποδοσφαιριστών. Τα βλέπετε και εσείς, δεν ανακαλύπτει κανείς την Αμερική. Η Super League 2 φτάνει Νοέμβριο μήνα για να αρχίσει τις δραστηριότητές της. Κατηγορία στην οποία, υποτίθεται, θα έπαιρναν χρόνο συμμετοχής οι «μικροί» των μεγάλων κλαμπ, βλέπε Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΠΑΟ, στις λεγόμενες β’ ομάδες. Δηλαδή οι πιτσιρικάδες (17-19 ετών), που δεν χωρούν στα ρόστερ των κορυφαίων κλαμπ της χώρας, θα βρίσκονταν σε αγωνιστική εγρήγορση. Γίνετε και εσείς ρεπόρτερ. Βάλτε κάτω τους 11 που αγωνίστηκαν σε Εθνική U21 και U19 στα ματς του φθινοπώρου και προσθέστε τα λεπτά συμμετοχής. Το αποτέλεσμα φαίνεται στο γήπεδο, δεν χρειάζεται καν να γίνουν υπολογισμοί…
Άρα, τι κρατάμε; Η οργάνωση μηδαμινή. Άγνωστο πότε θα ξεκινήσει ένα πρωτάθλημα 2ης κατηγορίας (παγκόσμια πρωτοτυπία), κατά συνέπεια ανύπαρκτος χρόνος για τους ποδοσφαιριστές των μικρών Εθνικών ομάδων. Την Παρασκευή (12/11) στο «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» της Τρίπολης, η Εθνική U21 ευνοήθηκε από το αυτογκόλ (και τις ελλείψεις λόγω Covid-19) των Λευκορώσων το 53’ (2-0) και τη μη αποτελεσματικότητα των φιλοξενούμενων, διότι μετά το 60’ οι μπαταρίες τελείωσαν. Επίσης, επειδή παρακολουθούμε χρόνια τους μικρούς των Εθνικών ομάδων, η αήττητη πορεία μετά από 5 αγωνιστκές είναι εντελώς πλασματική. Διότι πρέπει να προσθέσεις τις δύο (λογικές) ήττες από το μεγαθήριο Πορτογαλία, τη στιγμή που ήδη έχεις φέρει «μόνο» ισοπαλίες με Κύπρο και Ισλανδία. Κομβικό το ματς της Τρίτης (16/11) με την Ισλανδία. Ελπίζουμε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αλλά δεν είναι εκεί η ουσία…
Ακόμα χειρότερη η εικόνα της U19 στη Ναύπακτο κόντρα στα Νησιά Φερόε. Τα οποία, αν θες να λέγεσαι σοβαρή ποδοσφαιρική δύναμη, φυσικά πρέπει να τα κερδίζεις από τα αποδυτήρια. Τελικό αποτέλεσμα: 0-0. 20 τελικές, ένα δοκάρι, ελάχιστη προσπάθεια στο φινάλε λόγω έλλειψης δυνάμεων. Δύο ματς (Ρωσία, Νησιά Φερόε), κανένα γκολ, καμία φυσική κατάσταση.
Θα μου πάτε στην επιτυχία της U17, που νίκησε ολόκληρη Γαλλία στα προκριματικά της Κατερίνης τον περασμένο Οκτώβριο και θα μου πείτε ότι προμηνύεται λαμπρό το μέλλον της Εθνικής. Σούπερ επιτυχία, μεγάλο επίτευγμα, πρόκριση στην elite round. Δεν αντιλέγω. Εδώ, ωστόσο, η ένστασή μας είναι η εξής. Πρόκειται για παιδιά 15-16 ετών, τα οποία, στις προηγμένες χώρες, δεν εκπαιδεύονται 100% πάνω στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Δίνουν μεγαλύτερη βάση στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, στην παιδεία και μετά τα 17 τους χρόνια μπαίνουν στην τελική – τακτική – ευθεία. Συνεπώς, αποτελέσματα θετικά κόντρα σε μεγαθήρια της Ευρώπης μπορούν να συμβούν. Είναι, όμως, περισσότερο προϊόν τύχης, διότι η ψαλίδα είναι πιο μικρή σε τέτοιο επίπεδο.
Η απορία μας είναι η ίδια και είναι μόνιμη. Ποιος, από πλευράς ΕΠΟ, φέρει την ευθύνη για τη διαμόρφωση του ποδοσφαίρου στις Εθνικές ομάδες; Είναι ο εκάστοτε ομοσπονδιακός προπονητής; Μήπως ο κάθε εκλέκτορας πρέπει να επιλέγεται, σύμφωνα με το ποδόσφαιρο που διαθέτουμε; Δηλαδή, ο Φαν’τ Σχιπ, αν έχει στο μυαλό του το 4-3-3 των Ολλανδών ή το δικό του 3-4-3, δεν έχει καμία δουλειά εξ’ αρχής στην Ελλάδα, διότι το ποδόσφαιρο είναι αυτό που είναι και οι ποδοσφαιριστές επίσης. Όταν επί μία 10ετία παίζαμε… ταμπούρι, με Ρέχαγκελ και Σάντος, αν αυτή είναι η τακτική που μας ταιριάζει, ας τη συνεχίσουμε, ακόμα κι’ αν η ποιότητα των ποδοσφαιριστών του τότε, δεν είναι η ίδια με την τωρινή. Αν είναι να ονειροπολείς για μεγάλες διοργανώσεις, κακώς τίθεται θέμα συζήτησης. Η ουσία είναι να χτίσεις το ποδόσφαιρο που θέλεις. Στις μικρές Εθνικές θα το πράξει ο ομοσπονδιακός προπονητής των «μεγάλων», ο σύμβουλος των «μικρών» Εθνικών, Γρηγόρης Γεωργάτος, ο τεχνικός διευθυντής, Κώστας Κωνσταντινίδης;
Ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου πρέπει επιτέλους να (τον αφήσουν να) αναλάβει την ευθύνη, να αφήσει (προσωρινά στην άκρη) την γκλαμουριά των Euro και Μουντιάλ, να προσδώσει (την όποια) ταυτότητα στις μικρές Εθνικές, ώστε η Εθνική Ανδρών να βρει το δρόμο της. Και για να κλείσουμε με επίκαιρο τρόπο: ο ομοσπονδιακός προπονητής, οφείλει η ΕΠΟ, να προσλαμβάνεται σύμφωνα με το ποδόσφαιρο το οποίο διαθέτεις και μπορείς να παρουσιάσεις στο γήπεδο, όχι αυτό το οποίο ΘΑ ήθελες. Ωραία τα όνειρα, αλλά η πραγματικότητα πάντα σε προσγειώνει!
Πηγή: BN Sports
