Τα δύο φιλικά με τους Σλοβένους ήταν χρήσιμα επειδή μας ζέσταναν την καρδιά και επειδή υπενθύμισαν ότι η Εθνική έχει και εκκωφαντικές παρουσίες πέρα από τις εκκωφαντικές απουσίες, αλλά το αποψινό, με τη Σερβία, ήταν ίσως το χρησιμότερο απ’ όλα. Και όχι μόνο για την προσγείωση.
Προσθέτω στην εξίσωση όσα «τηρουμένων των αναλογιών» βρίσκω πρόχειρα στο πληκτρολόγιό μου και τολμώ να γράψω ότι η ομάδα μου άρεσε περισσότερο σήμερα, στη βραδιά της ήττας και των 62 πόντων, παρά στο ζευγάρωμα με την παρέα του Λούκα Ντόντσιτς. Και όχι μόνο επειδή είχε αρχηγάρα ονείρου τον φίλο μου τον Θανάση!
Εξηγούμαι πριν παρεξηγηθώ. Απέναντι στην ισχυρή και μπαρουτοκαπνισμένη Σερβία, η Εθνική κλήθηκε να αντιμετωπίσει σχεδόν όλες τις αναποδιές που μπορεί να τις τύχουν στις τυφλές γωνιές του Μουντομπάσκετ. Ο Γουόκαπ μοίρασε παιχνίδι αλλά έμεινε άποντος. Ο Λαρεντζάκης έμεινε και αυτός στο μηδέν, ενώ ο Παπαγιάννης δεν πήρε ούτε μία μπάλα στη ρακέτα. Ο Λούντζης και ο Μωραΐτης ήταν γήινοι. Τα παιδιά των «παραθύρων», πλην του Ρογκαβόπουλου που σιγά σιγά σκαρφαλώνει στο πάνω ράφι, έπαιξαν διστακτικά.
Τα ποσοστά έμειναν χαμηλά, όχι μόνο στο τρίποντο, αλλά και στο δίποντο. Το έλλειμμα επιθετικής παραγωγής ήταν οφθαλμοφανές, κυρίως επειδή οι δημιουργοί της Εθνικής πιέστηκαν πολύ, παρά επειδή τα σουτ βρήκαν σίδερο. Τέλος, στην άλλη άκρη του παρκέ βρισκόταν ένας αντίπαλος με υψηλό δείκτη ποιότητας και προσωπικότητας, με καλό κοουτσάρισμα, με διάθεση στο κυνήγι της νίκης.
Ο Σβέτισλαβ Πέσιτς έφερε στην Αθήνα την ίδια ομάδα που θα ταξιδέψει στην Αθήνα, με επικεφαλής τον Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς, αλλά εμείς δεν είχαμε την πολυσύνθετη δουλειά του Κώστα Παπανικολάου ούτε τις ανάσες που θα δώσει ο Κώστας Αντετοκούνμπο στον Γιώργο Παπαγιάννη (που τραυματίστηκε σήμερα, ελπίζω ελαφρά).
Για τον Γιάννη, το μόνο που έχω να (ξανα)πω είναι ότι θα έπρεπε, τουλάχιστον, να εμφανίζεται στο γήπεδο για να χειροκροτήσει και να συμπαρασταθεί στους συνοδοιπόρους του. Ειδάλλως, ας μας εξηγήσει τι ακριβώς τον κάνει να απέχει από τις εκδηλώσεις της ομάδας. Στις εκδηλώσεις, όχι στα ματς.
«Η ταυτότητα αυτής της ομάδας είναι να μη τα παρατάει ποτέ», έλεγε μετά το ματς ο Δημήτρης Ιτούδης, ικανοποιημένος νομίζω από την αντίδραση των διεθνών όταν βρέθηκαν στο -15 στις αρχές της γ’ περιόδου. Ο Ομοσπονδιακός προπονητής χειροκρότησε τον Ρογκαβόπουλο όχι για το τρίποντο της ισοφάρισης (το πρώτο του μετά από 0/9 προσπάθειες στα φιλικά), αλλά για τα επιθετικά ριμπάουντ και για μία ωραία άμυνα στον Μπογκντάνοβιτς.
Στον Λούντζη έβαλε τις φωνές όχι για τα χαμένα λέι-απ, αλλά επειδή αμέλησε να επιστρέψει έγκαιρα όταν οι Σέρβοι έφευγαν στον αιφνιδιασμό. Στην περίπτωση του Μωραΐτη, αδιαφόρησε για το χαμένο σουτ στο 59-62, αλλά πανηγύρισε για το κλέψιμο απέναντι στον Νέντοβιτς σε μονομαχία ένας εναντίον ενός στη σέντρα.
Να γιατί γράφω ότι απόψε μου άρεσε η ομάδα: επειδή βρήκε τρόπους να καμουφλάρει τις παθογένειές της και να διεκδικήσει τη νίκη μέχρι τα τελευταία δευτερόλεπτα, χαμηλώνοντας τον πήχη του σκορ μέχρι εκεί όπου έφταναν τα δικά της χέρια. Την κακή επιθετική μέρα της, αυτή η Εθνική θα την ξεπεράσει με στεγνά πόδια εάν κρατήσει τον αντίπαλο στους 70 πόντους. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Εάν δεν το προσέξατε, οι Σέρβοι σούταραν απόψε τρίποντο εξίσου άσχημα με τους Έλληνες και …λίγο χειρότερα: 7/30 εμείς, 7/33 αυτοί. Εμείς ήμασταν άστοχοι επειδή είμαστε άστοχοι, ενώ οι Σέρβοι ήταν άστοχοι γιατί βρήκαν δυναμική άμυνα απέναντί τους. Με 10 ασίστ, καλές επιδόσεις στα μετόπισθεν και 0 λάθη, ο Τόμας Γουόκαπ επηρεάζει το παιχνίδι ακόμα και όταν σουτάρει 0 στα 6. Ο Ντόρσεϊ τι ακριβώς θα πρόσφερε στη βραδιά της αφλογιστίας του;
Εάν -παρ’ ελπίδα- όλα πάνε στραβά για την Εθνική στη Μανίλα, θα κάνουμε δύο ήττες στον Όμιλο και θα προσγειωθούμε (ανώμαλα) σε αγώνες κατάταξης για τις θέσεις 17-32. Εάν όμως όλα κυλήσουν κατ’ ευχήν και βγούμε ζωντανοί από τη δοκιμασία της α’ + β’ φάσης, χοντρικά με νίκες επί της Νέας Ζηλανδίας, της Λιθουανίας και του Μοντενέγκρο, μπορεί να βρεθούμε αντιμέτωποι με τη Σερβία σε ένα από τα ματς της ζωής μας. Και προημιτελικός θα είναι, και ταυτόχρονα πύλη προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Το αποψινό crash test δεν ήταν ακριβώς αποθαρρυντικό, ενώ το ταβάνι της δικής μας ομάδας θα το μάθουμε μόνο όταν οριστικοποιηθεί η σύνθεσή της. Πιστεύω να συμφωνείτε, όμως, ότι δεν είμαστε χαμένοι από χέρι όπως ίσως φοβόμασταν. Κάνει πολύ καλά ο Ιτούδης, που κυνηγάει τις νίκες παράλληλα με τα πειράματα στα φιλικά παιχνίδια. Όταν φτάσει η ώρα της κρίσης, η πίστη μπορεί να αποδειιχθεί πολύτιμο εφόδιο για αυτή την τολμηρή παρέα.
Πηγή: Gazzetta
