Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Πέρυσι γελούσα όταν διάβαζα δεξιά κι αριστερά ότι ο Αταμάν δεν ξέρει να παίζει άμυνα, ότι οι ομάδες του είναι soft, ότι ο Παναθηναϊκός στα δύσκολα θα λυγήσει γιατί τους τίτλους δεν τους κερδίζεις αν απλά ενθαρρύνεις τους παίκτες σου να παίρνουν πρωτοβουλίες στην επίθεση κτλ. Και φέτος γελάω αλλά για άλλους λόγους. Ένα χρόνο μετά ο Αταμάν έγινε καθηγητής της άμυνας, κι όλοι λίγο ως πολύ βλέπουν τον Παναθηναϊκό ως απόλυτο δημιούργημά του, γεγονός που έχει την πλάκα του διότι πέρυσι ο Τούρκος προπονητής ήταν απλά ένας διαχειριστής που «όμως δεν ξέρει να κάνει ομάδες κτλ». Σε κάθε περίπτωση ο Αταμάν είναι η απόδειξη του πόσο λίγο ξέρουμε το εκτός Ελλάδας μπάσκετ. Νομίζω πέρυσι για τον Τούρκο προπονητή εκφράζονταν δισταγμοί για λάθος λόγους. Και φέτος υπάρχουν πολλοί έπαινοι επίσης για λάθος λόγους.
Ο κόουτς και ο προπονητής
Ο Αταμάν είναι κόουτς και παιγνίδια όπως το χθεσινό στο Βελιγράδι, στο οποίο σε μια άθλια από κάθε άποψη Αρένα ο ΠΑΟ νίκησε τον Ερυθρό Αστέρα 81-77, το αποδεικνύουν. Στο μπάσκετ υπάρχουν κάμποσοι προπονητές και λίγοι κόουτς.
Οι προπονητές μπορεί να στήσουν μια ομάδα δίνοντας της μια κατεύθυνση και να στηρίξουν την δουλειά σε μια γενική βασική ιδέα – να φτιάξουν πχ μια ομάδα σκληρή στην άμυνα ή μια ομάδα παραγωγική, ή μια ομάδα με πολλές λύσεις στο σετ παιγνίδι κλτ. Προπονητής είναι πχ ο Τρινκέρι: οι ομάδες του παίζουν σε γενικές γραμμές άμυνα αξιοζήλευτη, ο ίδιος θέλει πάντα πολλούς παίκτες, στην επίθεση υπάρχει συνήθως ένας που κατευθύνει τους πάντες κτλ. Προπονητής είναι κι ο Πασκουάλ που τον έχουμε χάσει. Είχε πολλές επιθετικές κομπίνες, δούλευε πολύ αυτό που αποκαλούμε «κίνηση της μπάλας», έχει πάντα στο μυαλό του τι μπάσκετ θέλει να παίζει η ομάδα του, πριν η σεζόν ξεκινήσει.
Ο Αταμάν αμφιβάλω αν έχει τέτοιους προβληματισμούς. Εχει όμως δυο πράγματα που έχει κάθε καλός κόουτς. Το πρώτο ότι στηρίζει κάθε του ομάδα σε ένα τρίπτυχο σταθερών (στο μυαλό του) αρχών. Και το δεύτερο ότι πλέον κουβαλάει τόση πολλή εμπειρία που μπορεί να παρέμβει σε ένα ματς, όχι με βάση το ένστικτο, αλλά με βάση πολλά προηγούμενα που έχει δει να λειτουργούν. Ο Αταμάν είναι μια σπάνια περίπτωση γιατί έχει ένα τρόπο για να δημιουργήσει και να διαχειρισθεί μια ομάδα (πράγμα που πέρυσι στην Ελλάδα ελάχιστοι κατάλαβαν) κι από την άλλη μπορεί να βρει μια λύση στην διάρκεια ενός παιγνιδιού που είναι κομμάτι απρόβλεπτη (πράγμα που θεωρεί και λίγο υποχρέωσή του). Ο Τούρκος συνδυάζει δυο εντελώς αντιφατικά χαρακτηριστικά: μια σιγουριά για το πώς πρέπει να δημιουργηθεί μια ομάδα (σιγουριά στα όρια της ξεροκεφαλιάς), και μια αγάπη για ενστικτώδεις παρεμβάσεις που θα κρίνουν ένα παιγνίδι. Χθες βράδυ πχ στο Βελιγράδι έκανε ματ στον καλό Γιάννη Σφαιρόπουλο με το πέρασμα του Μήτογλου στο ματς, την στιγμή που χρειαζόταν, δηλαδή στο τέταρτο δεκάλεπτο. Τον Μήτογλου τον είχε για 34 λεπτά στον πάγκο πιστεύοντας ακράδαντα πως το ματς δεν είναι για αυτόν και τον έριξε στο γήπεδο για να κάνει τον Πλάις, όπως έκανε και στο ΣΕΦ κόντρα στον Ολυμπιακό.
Πάντα αυτό έκανε
Αντίθετα με πέρυσι που πολλοί περιέγραφαν τον Αταμάν ως ένα τύπο που πάει στα τυφλά τζογάροντας κι επιτρέποντας στον Ναν 25 σουτ κτλ κτλ, φέτος όλοι βλέπουν ότι το στήσιμο του ΠΑΟ πάνω σε τέσσερα σπουδαία γκαρντ (Ναν, Γκραντ, Μπράουν και Σλούκα δεν φαίνεται να έχει καμία ομάδα στην Ευρωλίγκα) είναι μια άριστη επιλογή, πόσο μάλλον όταν από αυτούς τους τέσσερις στο παρκέ βρίσκονται για πολλή ώρα τρεις. Είναι αυτή η απόφαση του Αταμάν κάτι καινούργιο; Όχι φυσικα. Στην Εφές γκαρντ επιπέδου είχε πάντα πολλά: δεν ήταν μόνο ο Μίσιτς και ο Λάρκιν, αλλά και ο Μπουμπουά (χρόνια νεότερος) και ο Μπράιαντ (που στο Final 4 του Βελιγραδίου ήταν ο παίκτης – κλειδί), ενώ υπήρχε και ήταν πάντα στο παρκέ και ο Σίμον, που κι αυτός στην περιφέρεια έπαιζε. Τα σχήματα με τρεις κοντούς ήταν πάντα στην επικαιρότητα, ενώ πάντα ο Αταμάν αγαπούσε και ψηλούς που μπορούσαν να σουτάρουν από μακριά.
Αν πέρυσι ήμουν αρκετά σίγουρος ότι θα έκανε καλή δουλειά με 11 καινούργιους παίκτες είναι γιατί έβλεπα από την κατασκευή του ΠΑΟ ότι υπήρχε ένα σχέδιο που ήταν απλό: ο Αταμάν προσπαθούσε να φτιάξει μια δεύτερη Εφες, γιατί ήξερε το είδος του ρόστερ που μπορεί να διαχειριστεί, δηλαδή να κοουτσάρει. Το τρίπτυχο των αρχών του είναι απλό. Σε μια ομάδα υπάρχουν βασικοί και αναπληρωματικοί – μπορεί πάντα να βρεθεί μεταξύ των αναπληρωματικών ο ήρωας της μιας βραδιάς αλλά πάντα αναπληρωματικός είναι. Οι περιφερειακοί είναι η δύναμη του πυρός και αυτοί πρέπει να είναι και ακριβοί, σωστά προσεγμένοι και να έχουν ένα λόγο παραπάνω. Και η άμυνα είναι χρήσιμη κι απαραίτητη, όχι όμως αυτοσκοπός: θα χρησιμοποιηθεί στα λεπτά που χρειάζεται. Αν ποτέ φύγει από τον ΠΑΟ ο Αταμάν και πάει σε άλλη ομάδα, πάνω σε αυτές τις αρχές θα φτιάξει και την επόμενη. Το τι θα πετύχει έχει να κάνει με την απόδοση των παικτών και φυσικά και με τις δικές του παρεμβάσεις.
Εμπιστοσύνη στον εαυτό του
Χθες για τρία περίπου δεκάλεπτα τα γκαρντ του δεν ήταν καλά. Ο Σφαιρόπουλος είχε φέρει το παιγνίδι στα μέτρα των παικτών του παρά την απουσία του Μπολομπόι. Οι Σέρβοι στις εξέδρες έβγαζαν όλη αυτή την ανυπόφορη ποδοσφαιρίλα, που με κάνει να τους αντιπαθώ σφόδρα, ενώ τους σέβομαι απεριόριστα ως σχολή. Στο ματς έπεφταν μπουκάλια και κέρματα σαν να βρεθήκαμε για μια βραδιά στην δεκαετία του ’80: υπήρχε μια άθλια προσπάθεια να τρομοκρατηθούν οι παίκτες του ΠΑΟ. Στις συνθήκες αυτές οι γηπεδούχοι έκαναν ένα ματς μεγάλου πάθους με κορυφαίο τον ασταμάτητο Κάναν που με 6/7 τρίποντα έμοιαζε να θέλει να δείξει ότι κακώς έφυγε από τον Ολυμπιακό κερδίζοντας μόνος τον αντίπαλό του. Ο Αστέρας πήγε στο +14 νωρίς και γρήγορα. Αλλά ο Αταμάν είχε εμπιστοσύνη στην ομάδα του, δηλαδή στον εαυτό του.
Ο ΠΑΟ έπαιξε άμυνα την στιγμή που έπρεπε δηλαδή στο τρίτο δεκάλεπτο όταν και μάζεψε την σε βάρος του διαφορά. Μετά έπρεπε απλά να είναι προσεχτικός στο τέταρτο δεκάλεπτο και να μην πετάξει το ματς όπως στο Παρίσι και στη Μαδρίτη. Ο Σλούκας, πάλι όπως και στην Πόλη, αν κι αυτή τη φορά με λιγότερα μαγικά, στην τελική ευθεία βγήκε μπροστά γιατί για αυτό παίζει μπάσκετ. Κι ο Αταμάν έριξε στο ματς τον Μήτογλου ακριβώς την στιγμή που ήθελε κάποιον που θα λειτουργούσε απρόβλεπτα – γιατί αυτή η αναζήτηση του απρόβλεπτου είναι η συμμετοχή ενός κόουτς. Τον είχε ξεχάσει τα προηγούμενα 34 λεπτά; Δεν νομίζω: ο Χουάντσο και ο Παπαπέτρου ήταν καλοί και υπάρχει κι ο Οσμάν που αν και τρομοκρατημένος χθες πήρε κι αυτός τα λεπτά της συμμετοχής του. Αλλά το τι έχει γίνει τα προηγούμενα λεπτά για τον Αταμάν έχει μικρή σημασία: σημασία έχει πάντα στην διάρκεια ενός τέτοιου κλειστού ματς να βρεθεί η κατάλληλη από τον ίδιο κίνηση. Και βρέθηκε. Το άστοχο σουτ του Τεόντοσιτς (που δεν θα έπαιζε πιστεύω ποτέ σε ομάδα του Αταμάν κι ας λατρεύει ο Τούρκος τους περιφερειακούς) ήταν σαν κομμάτι μέσα στο πρόγραμμα – το χουμε δει πολλές φορές. Ο Σφαιρόπουλος δεν θα έπρεπε να τον αφήσει να σουτάρει, αλλά ποιος να το κάνει; Η μπάλα δεν θα έφτανε ποτέ στον Κάναν γιατί ο Αταμάν αυτό και μόνο έχει ζητήσει. Ο Νέντοβιτς ήταν κατάκοπος, άλλωστε κάτι δευτερόλεπτά πριν είχε κι αυτός αστοχήσει. Ναν και Μπράουν έβαλαν τις κρίσιμες βολές. Που είναι το παράξενο; Ο Ναν κι ο Μπράουν είναι.
Ισως το κρίσιμο σουτ έπρεπε να το πάρει αυτός που πετούσε μπουκάλια. Ηταν ο καλύτερος χειρότερος της βραδιάς…
Πηγή: Karpetshow
