Του Νίκου Παπαδογιάννη
Το σχέδιο της Παρασκευής ήταν από νωρίς ξεκάθαρο. Με το ένα μάτι θα παρακολουθούσα τους ημιτελικούς του Κυπέλλου και με το δεύτερο θα έλυνα Wordle, Quordle, Nerdle, Worldle, το Spelling Bee των Νιου Γιορκ Τάιμς και ό,τι άλλο έφερνε στο κινητό μου ο άνεμος.
Με την ΑΕΚ αποδεκατισμένη και τον Προμηθέα ελλιπή και απροπόνητο, το τελευταίο πράγμα που περίμενα ήταν να παιχτεί μπάσκετ για τέσσερις. Στο στοίχημα έχω αλλεργία, αλλά εδώ θα πόνταρα αρκετά λεφτά στις 30άρες των δύο «αιωνίων».
Τέσσερις ώρες αργότερα, μακάριζα τον εαυτό μου που δεν γνωρίζει καν με τι μοιάζει το κουπόνι και χειροκροτούσα τους ηττημένους του φάιναλ-φορ.
Η καλύτερη ομάδα των ημιτελικών, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά, ήταν η ΑΕΚ. Η καλύτερη του ενός ημιχρόνου, ο Προμηθέας.
Ο Στέφανος Δέδας και ο Ηλίας Ζούρος βγήκαν νικητές από τη σκακιέρα, αλλά δεν είχαν τα απαραίτητα «κομμάτια» για να κερδίσουν, έστω το πατ. Δύσκολο πράγμα να κερδίσεις μία παρτίδα μόνο με αξιωματικούς, ίππους και πιόνια.
Η εικόνα των δύο αγώνων συνοψίζεται σε αυτό που δήλωσε («με όλο τον σεβασμό») ο προπονητής της ΑΕΚ: «Αφαιρέστε από τον Ολυμπιακό τον Σλούκα, τον Βεζένκοφ, τον Παπανικολάου και τον Ντόρσεϊ, να δούμε ποιος θα κερδίσει».
Απέναντι σε ΑΕΚ πλήρη, εννοείται. Μετά την τραγωδία του Γέλοβατς η ΑΕΚ είναι αδύνατο πια να παραταχθεί όπως σχεδιάστηκε, αλλά στον χθεσινό ημιτελικό εμφανίστηκε χωρίς Ανγκόλα και Παππά, δίχως τον Ράουτινς που κόντεψε να νικήσει μόνος του τον Ολυμπιακό στα Λιόσια και με τον Λάνγκφορντ ανήμπορο να βοηθήσει.
Οι «ερυθρόλευκοι», αντίθετα, δεν είχαν την παραμικρή απουσία. Ο μοναδικός που έμεινε πίσω στον Πειραιά ήταν ο καλός εαυτός, των αγώνων με Ρεάλ, Βασκόνια και Εφές.
Ο Ολυμπιακός έπαιξε σαν να περίμενε από τον αντίπαλο να ομολογήσει την κατωτερότητά του και να παραδοθεί αμαχητί.
«Η ΑΕΚ έπαιξε με το μυαλό μας και επέβαλε τον ρυθμό της», ομολόγησε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, σαν να ήταν κάτι απρόσμενο.
Στα χαρτιά, αυτό που πέτυχαν ο Δέδας και οι παίκτες του μπορεί να το πετύχει οποιοσδήποτε: «Θα πάμε σε επιθέσεις 20 δευτερολέπτων», «θα παίξουμε σκληρή άμυνα», «δεν θα αφήσουμε τον αντίπαλο να τρέξει», όλα ακούγονται ωραία στα λόγια.
Σε τέτοιους αγώνες, όταν υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά ποιότητας και βάθους, το ντέφι δεν το χτυπάει ο αδύναμος, αλλά ο ισχυρός.
Ο Ολυμπιακός δεν χτυπούσε ντέφι, αλλά καστανιέτες, σαν χορευτής του καλλιτεχνικού πατινάζ που προσπαθεί να ολοκληρώσει το πρόγραμμα χωρίς να τσαλακώσει τη πλουμιστή στολή του.
Η ΑΕΚ των επτά παικτών επέστρεψε από το -17 και είχε την ευκαιρία να φτάσει σε απόσταση μίας κατοχής. Στο 66-61, ο Κολόμ αστόχησε από τα 6,75 μ. (όπως αστόχησε σε σχεδόν όλα τα σουτ που επιχείρησε), ενώ ο Ουόκαπ το μπουμπούνισε αμέσως μετά.
Εάν αυτές οι δύο μπίλιες κάθονταν στο κίτρινο, ο ημιτελικός μπορεί να τελείωνε με δράματα και κόκκινα δάκρυα.
Και μόνο το γεγονός ότι o Μπαρτζώκας τελείωσε το ματς με τη βασική πεντάδα του στο παρκέ μαρτυρά όλα όσα θα ήθελε να γνωρίζει κανείς για το δεύτερο ραντεβού της Παρασκευής. Το Wordle, πάντως, ούτε που το ξεκίνησα.
Ο Προμηθέας ταξίδεψε στην Κρήτη χωρίς τον Γκίκα και τον Τζεράι Γκραντ. Ο Aγραβάνης και ο Χαντ πέρασαν την εβδομάδα σε καραντίνα λόγω Covid-19, αλλά υποχρεώθηκαν να μείνουν στο παρκέ 31-32 λεπτά.
«Συμπληρώσαμε εννέα μέρες χωρίς προπόνηση», αποκάλυψε ο Ηλίας Ζούρος: «Δεν έχω λόγια για να εκφράσω την υπερηφάνεια που νιώθω για τους παίκτες μου».
Για την εικόνα-καμικάζι του Προμηθέα στο πρώτο 15λεπτο όταν προηγήθηκε και με 27-13, οποιοσδήποτε προπονητής θα ένιωθε υπερήφανος.
Ο Παναθηναϊκός, πάλι, είχε παίκτες που έπαιζαν σαν να είχαν βάλει κάποιο στοίχημα με τον εαυτό τους.
«Πόσα αψυχολόγητα σουτ προλαβαίνω να δοκιμάσω σε ένα ημίχρονο;» (Νέντοβιτς) «Πόσα φάουλ πρέπει να κάνω για να πάψουν να μου ζητάνε άμυνα;» (Μέικον) «Γίνεται να παραμείνει κάποιος αόρατος είκοσι λεπτά στο παρκέ;» (Γιόβιτς)
Τη διαφορά την έκαναν τελικά οι λίγοι που εμφανίστηκαν συγκεντρωμένοι στην αποστολή τους: ο Έβανς, ο Παπαγιάννης, ο Ουάιτ.
Και το ένα καλό λεπτό του Νέντοβιτς, που έβαλε 8 πόντους μαζεμένους σε 57 δευτερόλεπτα και έφερε το ματς στα ίσα λίγο πριν την ανάπαυλα, για να απομακρυνθούν τα δυσοίωνα σύννεφα.
Παρατηρώ στο φύλλο της στατιστικής ότι ο πρώτος πασέρ του «τριφυλλιού» ήταν (με 4 ασίστ) ο φόργουορντ Κασελάκης των 12 λεπτών συμμετοχής και των 0 σουτ και καταλήγω ότι ο Δημήτρης Πρίφτης πρέπει να αισθάνεται ευγνώμων που γλίτωσε από περιπέτειες.
Εξήμισυ λεπτά πριν το φινάλε, η διαφορά ήταν μονοψήφια (57-66) και οι Πατρινοί είχαν ακόμη σφυγμό.
Σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός είχε τον σημαντικότερο παίκτη του παροπλισμένο. Απέναντί του, όμως, παρουσιάστηκε μία αγύμναστη ομάδα 7 παικτών.
Άλλωστε, η απουσία του Παπαπέτρου δεν είναι δα ένα στοιχείο που προστέθηκε χθες στην εξίσωση. Και στον αυριανό τελικό, ρόλο θεατή θα έχει ο αρχηγός των «πρασίνων».
Ναι, το σχόλιό μου για τη βραδιά των ημιτελικών ήταν μία ωδή στους ηττημένους.
Έτσι πρέπει να είναι ένα φάιναλ-φορ: κούρσα για τέσσερα άλογα και όχι για δύο. Για τα ελληνικά δεδομένα, αυτό είναι κάθε άλλο παρά αυτονόητο.
Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δικαίωσαν τα προγνωστικά που προοιωνίζονταν «αιώνιο» τελικό για πρώτη φορά από το 2013, αλλά χρειάστηκε να ιδρώσουν για να σφραγίσουν το εισιτήριο.
Τα υπόλοιπα θα τα δείξει αύριο η αλήθεια όχι μόνο του γηπέδου, αλλά και των κερκίδων.
Η αγωνιστική ανυποληψία της φετινής ΑΕΚ, η πρόκριση του Προμηθέα έναντι του ΠΑΟΚ, η έλλειψη μικρού τελικού (που ματαίωνε ντε φάκτο τα εκδρομικά τριήμερα) και ο τρόπος διανομής των εισιτηρίων μετέτρεψαν την Παρασκευή σε βραδιά οργανωτικά εύκολη.
Κυριακή, όμως, κοντή γιορτή. Σε εισαγωγικά παρακαλώ η λέξη «γιορτή», μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Οι αποκρουστικές εικόνες με τους μαχαιροβγάλτες, τις φωτοβολίδες και τα ΜΑΤ παραείναι νωπές στις μνήμες για να παραμεριστούν.
Εάν με ακούσετε να ισχυρίζομαι ότι μου έλειψαν οι τελικοί Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, σας επιτρέπω να με χαρακτηρίσετε ψεύτη και λαοπλάνο.
Πηγή: Gazzetta
