Γίνεται μια ελληνική ομάδα να επιτύχει στόχους και να κάνει μια επιτυχημένη σεζόν χωρίς την καθημερινή παρουσία του μεγαλομετόχου στην πραγματικότητά της; Μέχρι και πριν από λίγο καιρό αυτός ο ισχυρισμός έμπαινε σε μεγάλη αμφισβήτηση. Το στερεότυπο έλεγε ότι οι ελληνικές ομάδες είναι μαθημένες και μεγαλωμένες με το πρότυπο του μεγαλομετόχου – πατερούλη, που μπαίνει στα αποδυτήρια για να πει μπράβο και να τάξει το πριμ αλλά και για να βάλει φωνές, να εκτοξεύσει απειλές, να “καρφώσει δελτία στον τοίχο” και να “συνετίσει” έτσι τους ποδοσφαιριστές.
Κι ύστερα ήρθε το παράδειγμα που δημιούργησε ο Ραζβάν Λουτσέσκου με τα όσα πέτυχε με τον ΠΑΟΚ στην σεζόν που μόλις ολοκληρώθηκε. Ένας προπονητής “μόνος του”, ή πιο σωστά ως ο ηγέτης μιας ομάδας, την έβαλε σε ευρωπαϊκό όμιλο, την έφτασε στους “8” της ευρωπαϊκής διοργάνωσης και τελικά την έκανε και πρωταθλήτρια. Αυτό που έχει πετύχει φέτος ο Λουτσέσκου δεν έχει ακόμη αναλυθεί στο βάθος που του πρέπει. Το παράδειγμα που δημιούργησε ενθαρρύνει τις ελληνικές ομάδες να σκεφτούν αλλιώς. Δηλαδή να συνειδητοποιήσουν ότι στον μεγαλομέτοχο αναλογεί άλλη ευθύνη και όχι αυτή της καθοδήγησης του ποδοσφαιρικού τμήματος. Αυτή είναι μια δουλειά που ανήκει στον προπονητή και τους συνεργάτες του, όπως και στο διοικητικό υποστηρικτικό επιτελείο, αλλά όχι στον μεγαλομέτοχο.
Ο Λουτσέσκου δεν χρειάστηκε την φυσική παρουσία του Ιβάν Σαββίδη ούτε για να εμψυχώσει αλλά ούτε και για να συνετίσει τους ποδοσφαιριστές. Ούτε για να τους επαινέσει αλλά ούτε και για να τους “επαναφέρει στην τάξη”. Τα έκανε όλα, κυρίως, μόνος του, με την υποστήριξη του επιτελείου του και των διοικητικών παραγόντων που τον πλαισίωναν.
Αυτό που συνέβη φέτος στον ΠΑΟΚ είναι, στο μυαλό μου, το παράδειγμα που μπορεί να δείχνει στην ΑΕΚ πώς μπορεί να λειτουργήσει στην μετά Μελισσανίδη εποχή. Δηλαδή έχει ένα παράδειγμα που της δείχνει ότι μπορεί να πετύχει πολλά δίχως την παρουσία μιας ισχυρής προσωπικότητας σαν τον Μελισσανίδη, ο οποίος βρισκόταν πολύ τακτικά στα αποδυτήρια και το γραφείο του προπονητή, αν αφήσει στον προπονητή όλη την ευθύνη για την καθοδήγηση της ομάδας του.
Βεβαίως για να λειτουργήσει έτσι ο Αλμέιδα χρειάζεται να νιώθει την εμπιστοσύνη που ένιωθε στον καιρό του Μελισσανίδη. Την εμπιστοσύνη που ένιωθε πέρσι ο Λουτσέσκου, ο οποίος όποτε χρειαζόταν είχε μια ψηφιακή επικοινωνία με τον Σαββίδη για την απαραίτητη ανατροφοδότηση. Αν τη νιώθει αυτή την εμπιστοσύνη, ο Αλμέιδα μπορεί να λειτουργήσει ως αυτό που έχει σήμερα ανάγκη η ΑΕΚ: ως κάτι παραπάνω από ένας συμβατικός προπονητής. Ως το βασικό σημείο αναφοράς.
Μέχρι εδώ ο Αλμέιδα δεν έχει συναντηθεί με τον νέο μεγαλομέτοχο. Στο μυαλό μου ο πρώτος του καιρός με τον Μάριο Ηλιόπουλο είναι το διάστημα χρόνου που θα της δείξει της ΑΕΚ τι μπορεί να περιμένει στη νέα σεζόν. Αν ο Αλμέιδα εξακολουθεί να νιώθει ότι η ΑΕΚ είναι “ο κόσμος του”, θα την αγκαλιάσει την πρόκληση.
Όλοι όσοι παρακολουθούμε αυτή την υπόθεση πιθανολογούμε βάσιμα ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης έχει δουλέψει αυτό το κομμάτι, που είναι πολύ κρίσιμο για την επόμενη ημέρα της ΑΕΚ – δηλαδή ότι έχει προετοιμάσει και τον διάδοχό του στην διοίκηση αλλά και τον προπονητή. Μένει να το δούμε και να το ζήσουμε στην διάρκεια του καλοκαιριού, ώστε να αντιληφθούμε την δυναμική της ΑΕΚ στη νέα σεζόν.
Πηγή: Gazzetta
