Του Αντώνη Καρπετόπουλου
O κόσμος του τένις χειροκρότησε το νέο βασιλιά του: λέγεται Κάρλος Αλκαράθ, είναι μόλις 19 ετών και 4 μηνών και κατέκτησε στη Νέα Υόρκη το πρώτο του τουρνουά Grand Slam κερδίζοντας στον τελικό το Νορβηγό Κάσπερ Ρούντ. Συγχρόνως έγινε και νούμερο 1 στον κόσμο – πράγμα που κανείς δεν είχε πετύχει στην ηλικία του. Μάλιστα το εντυπωσιακό στην ιστορία είναι πως αυτός κι ο Ρουντ έπαιξαν στον τελικό και τη θέση του νούμερου 1 στον κόσμο.
Μια και μόνη φορά
Ποτέ στο παρελθόν ένας τελικός τουρνουά του Grand Slam ανάμεσα σε δυο παίκτες, που τέτοιο τρόπαιο δεν είχαν κερδίσει, δεν είχε ως διακύβευμα κι αυτή την πρωτιά. Μια και μόνο φορά στην ιστορία του σπορ δυο παίκτες έπαιξαν ένα τελικό με στόχο όχι μόνο την κατάκτηση του τουρνουά, αλλά και την κορυφή του κόσμου: ο Ματς Βιλάντερ το 1988 έφτασε στο νούμερο 1 για πρώτη φορά στην καριέρα του κερδίζοντας συμπωματικά κι αυτός στη Νέα Υόρκη τον Ιβάν Λέντλ που είχε τον ίδιο στόχο στο ίδιο τουρνουά – αλλά Ο Βιλάντερ τουρνουά του Grand Slam είχε ήδη έξι κι απέναντί του είχε τον Λέντλ που στη συλλογή του είχε κι αυτός τόσα!
Με το κατόρθωμά του στη Νέα Υόρκη ο Aλκαράθ έγινε ο νεότερος παίκτης στην ιστορία που έφτασε στο νούμερο 1 παίρνοντας το σχετικό ρεκόρ από τον Αυστραλό Λέιτον Χιούιτ, ο οποίος ήταν 20 ετών και 9 μηνών όταν ανέβηκε τον θρόνο στις 19 Νοεμβρίου 2001. Ο Ισπανός έγινε ταυτόχρονα ο 28ος παίκτης που φτάνει στο νούμερο 1 στον κόσμο στα χρόνια του ATP και ο 152ος παίκτης που κερδίζει Grand Slam τουρνουά – οι δυο προηγούμενοι ήταν ο Ντομινίκ Τιμ και ο Δανιήλ Μεντβέντφ. Επίσης είναι ο δεύτερος νεότερος κατακτητής του Αμερικανικού Open – μόνο ο Πιτ Σάμπρας το 1990 ήταν μικρότερος από αυτόν όταν το κέρδισε. Εχει όμως μια μεγάλη διαφορά από τον Σάμπρας: η νίκη του Ελληνοαμερικάνου ήταν τότε μάλλον απροσδόκητη. Η δική του επιτυχία είναι χτισμένη: ο Ισπανός είναι μικρός και έτοιμος συγχρόνως.
Ο κόουτς πίσω από την επιτυχία
Πίσω από την επιτυχία του Αλκαράθ υπάρχει ένας προπονητής που λέγεται Χουάν Κάρλος Φερέρο. Ο Φερέρο, πρώην νούμερο του κόσμου κι αυτός αν και για ελάχιστο διάστημα, δεν έφτιαξε ένα αντίγραφο του Ράφα Ναδάλ, όπως οι Ισπανοί κυρίως περίμεναν. Από το θρύλο του παγκόσμιου τένις όπως ο Φερέρο λέει, ο Καρλίτος κληρονόμησε την δίψα για επιτυχίες, το «φονικό ένστικτο» και την τάση να μην τα παρατάει ποτέ, αλλά προχώρησε πολύ πιο μακριά το ίδιο το παιγνίδι. Ένα χρόνο πριν, όταν ο Αλκαράθ είχε και πάλι εντυπωσιάσει στη Νέα Υόρκη ο κόσμος είχε θαυμάσει ένα 18χρονο τότε μπέιζ λάϊνερ που μάτωνε τη μπάλα στέλνοντάς την με δύναμη στις γραμμές και κάνοντας αντιπάλους με εμπειρία μεγαλύτερη να τρέχουν και να μην φτάνουν. Ένα χρόνο αργότερα ο Αλκαράθ κέρδισε το τουρνουά έχοντας κάνει απέναντι στον Ρουντ 35 πόντους στο φιλέ στις 42 φορές που ανέβηκε (πρακτικά το 35% των πόντων του!) – πράγμα που θα ζήλευε κι ο Ρότζερ Φέντερερ.
Ενας πλήρης παίκτης
Ο Φερέρο τον βοήθησε να εμπλουτίσει λίγο λίγο το παιχνίδι του και σήμερα ο Αλκαράθ μοιάζει έτοιμος, αποτελεσματικός και απρόβλεπτος σε κάθε επιφάνεια. Δεν είναι ένας ακόμα σπεσιαλίστας, αλλά ένας πλήρης παίκτης. Που μοιάζει μάλιστα να αγωνίζεται κρατώντας αποκλειστικά την τύχη στα χέρια του και μόνο: ο τελικός κόντρα στον Ρουντ ήταν ένα σόου κερδισμένων και χαμένων πόντων του Ισπανού σαν αντίπαλος να μην υπήρχε! Ο Ρουντ φάνηκε να του δίνει ένα καλό μάθημα στο δεύτερο σετ, παίζοντας με τεράστια ένταση από το βάθος του γηπέδου και μεγαλώνοντας τα ραλί όσο γινόταν, τον στρίμωξε και στο τρίτο σετ, όταν είχε στη διάθεσή του δυο σετ μπολ για να το κερδίσει, όμως από τη στιγμή που ο μικρός κράτησε το σερβίς του και πήγε το σετ στο ταί μπρέικ τον Νορβηγό δεν τον ξαναείδε ποτέ του! Ο Αλκαράθ είχε χάσει και τα τέσσερα τάι μπρέικ που είχε παίξει στο τουρνουά – δυο από το Σίνερ και δυο από τον Τιαφό. Στον τελικό όμως πήρε το μοναδικό που προέκυψε με 7-1. Στο τέταρτο σετ ο καλός Ρουντ είναι απλά κομπάρσος στο σόου του Ισπανού. Ενδεικτικοί είναι όλοι οι πόντοι στο γκέιμ της τελικής νίκης. Ο Αλκαράθ ξεκινά με ένα «άσσο», συνεχίζει στέλνοντας τον Ρουντ να παίξει άμυνα στις διαφημιστικές πινακίδες, κάνει στη συνέχεια λάθος στο σμας που θα του έδινε τρία ματς πόιντ, αλλά βρίσκει ένα δεύτερο «άσσο». Πριν κλείσει το ματς με ένα ακόμα καταπληκτικό σερβίς, προλαβαίνει να κάνει ένα παιδαριώδες λάθος με το φόρχαντ, μόνο για να θυμίσει στον κόσμο ότι είναι 19χρονών. Ο Ρουντ, κύριος πραγματικός αλλά ανίκανος να του δημιούργησε πρόβλημα μετά τις τρεις πρώτες ώρες του ματς, τον χειροκροτάει ιπποτικά όταν τον βλέπει να πανηγυρίζει στο φινάλε όπως ο Ναδάλ. Ο Νορβηγός είναι ένας ακούραστος και μεθοδικός εργάτης: στον ημιτελικό με τον Κατσάνοφ έχει κάνει ένα πόντο high light του τουρνουά μετά από 44 χτυπήματα (!) – το μπαλάκι φώναξε «βοήθεια». Αλλά ο Αλκαράθ έρχεται για να γράψει ιστορία – είναι κάτι άλλο.
Το κάποτε μακαρονάκι
Στα 15 του στην Ισπανία τον φώναζαν «Spaghettino», δηλαδή «μακαρονάκι» γιατί ήταν υπερβολικά λεπτός: αν το σκεφτείς τώρα που τον βλέπεις αυτό ακούγεται αστείο. Ο Φερέρο και το τιμ τον μεταμόρφωσαν από αγοράκι σε ενήλικα. Σε τέσσερα χρόνια το σώμα του Αλκαράθ έχει αλλάξει χάρη στην πολύ σκληρή δουλειά στο γυμναστήριο, αλλά και γιατί ο Ισπανός έχει αλλάξει δραστικά τις διατροφικές του συνήθειες. Πίσω από τον Φερέρο υπάρχει μια ομάδα που δουλεύει για αυτόν και τα αποτελέσματα φάνηκαν. Υπάρχει ο γυμναστής του Αλμπέρτο Λιέντο, ο πολύτιμος φυσιοθεραπευτής του Χουάνχο Μορένο με τον οποίο δούλεψε για μήνες μετά τον πρώτο του τραυματισμό στον αγκώνα, υπάρχει ο υπεύθυνος για την βελτίωση της τεχνικής του Κίκε Ναβάρο, η διατροφολόγος του Εμιλι Ντιαζ Βέγκα κι ο προσωπικός του γιατρός Χουάν Λόπεζ, ο οποίος περιποιήθηκε τον αγκώνα του με μια θεραπεία βασισμένη σε υπερήχους και πλάσμα εμπλουτισμένο με αιμοπετάλια – ο Φερέρο δεν ήθελε ο μικρός να κάνει εγχείρηση. Ο Αλκαράθ δουλεύει σκληρά με στόχο όχι την βελτίωση του φόρχαντ ή του σερβίς, αλλά την ενδυνάμωση των ποδιών του ώστε να μεγαλώσει η ταχύτητα και η έκρηξή του στο γήπεδο. Οι προπονήσεις του είναι τεράστιες, περιλαμβάνουν βάρη και πάρα πολύ ποδήλατο (!) γιατί αυτό μεγαλώνει τη φυσική αντοχή του. Στη Νέα Υόρκη αυτή ήταν το όπλο του: για να βάλει στη συλλογή του το πρώτο του τρόπαιο κέρδισε τον Τσίλιτς παίζοντας μαζί του τέσσερις ώρες, τον Σίνερ, που λύγισε μετά από πεντέμισι ώρες και τον Τιαφό με τον οποίο έπαιξε περίπου πέντε ώρες! Το Ρουντ τον κέρδισε σε τρεις ώρες και είκοσι λεπτά: σε αυτή την περίπτωση μπορείς να πεις πως δεν ίδρωσε καν.
Ούτε λεπτό στο κινητό
Ο Αλκαράθ δεν είναι απλά ταλέντο. Η σχεδιασμένη δίαιτα που ακολουθεί του πρόσθεσε μυϊκή μάζα και κιλά: σήμερα είναι 1,85 μ και 79 κιλά, έχει μια τέλεια σωματική διάπλαση και θυμίζει αθλητή του στίβου. Οσο για το μυαλό; Ο Φερέρο του επιβάλει δυο πράγματα: να παίζει πολύ σκάκι και να μην χρησιμοποιεί καθόλου το κινητό του – «γιατί κάθε λεπτό μπροστά στην οθόνη καίει το μυαλό». Ο Αλκαράθ θυμώνει, αλλά υπακούει: στην καθημερινότητα του δεν υπάρχει ούτε «σερφάρισμα», ούτε Instagram, ούτε κάποιον καταγεγραμμένο ρεκόρ σε ηλεκτρονικό παιγνίδι. Ισως αργότερα: τώρα ο σκοπός ήταν η κορυφή του κόσμου.
Πριν από δώδεκα μήνες ο Αλκαράθ ήταν το νούμερο 38. Βοήθησε την ανέλιξή του η απουσία του Τζόκοβιτς στη Νέα Υόρκη, αλλά και του Ζβέρεφ. Το εφετινό US Open ήταν ένα τουρνουά όπου τα φαβορί γνώρισαν ήττες απροσδόκητες και έφυγαν νωρίς. Ο Τσιτσιπάς, ο Μεντβέτεφ, ο Κύργιος θα το θυμούνται ως το χρονικό μιας τεράστιας αποτυχίας. Για τον Αλκαράθ ήταν η πρώτη μεγάλη του στιγμή. Θα μείνει στο νούμερο 1 για χρόνια; Οι ειδικοί λένε ναι. Εγώ πάλι λέω ότι το σπορ είναι πολύ σκληρό. Πέρυσι στις ΗΠΑ η Ραντουκάνου έμοιαζε η επόμενη Θεά. Φέτος έφυγε νωρίς και γρήγορα. Αλλά στους άνδρες δεν υπάρχουν 19χρονοι που κέρδισαν τέτοια τουρνουά κι εξαφανίστηκαν. Οσοι μικροί ξεκίνησαν τη συλλογή τέτοιων τίτλων, ο Σάμπρας, ο Μπέκερ, ο Ναδάλ, ο Τζόκοβιτς κτλ, απλά έγραψαν ιστορία.
Πηγή: Κάρπετ Show
