Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς η νίκη των Ερυθρόλευκών κόντρα στην Μπαρτσελόνα (με το εντυπωσιακό 95-74) μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη νίκη του νέου και υπό κατασκευή ακόμα Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα. Γνωρίζω φυσικά ότι ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει την Ζαλγκίρις, την Αρμάνι και φυσικά την Ρεάλ Μαδρίτης στο ΣΕΦ, αλλά αυτά τα αποτελέσματα δεν ήταν ακριβώς νίκες του εφετινού Ολυμπιακού, δηλαδή της ομάδας που οι οπαδοί της και όσοι έχουν τις τύχες της περίμεναν να προκύψει από το περασμένο καλοκαίρι όταν και αποφασίστηκε η ποιοτική της αναβάθμιση. Την Ζαλγκίρις την κέρδισε το ΣΕΦ: ο Ολυμπιακός δεν ήταν πολύ καλός, αλλά η Ζαλγκίρις του γκρινιάρη Τρινκέρι για να κερδίσει στο ΣΕΦ οποιαδήποτε ομάδα του Ολυμπιακού πρέπει να γίνουν θαύματα. Η νίκη με την Αρμάνι Μιλάνο ήταν σχετικά εύκολη διότι ομάδα Αρμάνι δεν υπάρχει: υπάρχουν διάφοροι καλοί παίκτες κι ένας προπονητής όπως ο γέρο Ετορε Μεσίνα που θέλει το 2024 η ομάδα του να παίξει μπάσκετ της δεκαετίας του ‘90. Την Ρεάλ Μαδρίτης την περασμένη Τρίτη το βράδυ την κέρδισε ο περσινός Ολυμπιακός: για την ακρίβεια την έδειρε και την ξάπλωσε νοκ άουτ στο τελευταίο δεκάλεπτο. Με την Μπαρτσελόνα το πράγμα ήταν αλλιώς: αυτό που είδαμε ήταν η εφετινή κεντρική ιδέα του προπονητή του Ολυμπιακού την οποία ανέδειξαν με την απόδοσή τους οι παίκτες. Χωρίς όλοι να έχουν την καλύτερη απόδοση, αλλά έχοντας όλοι σημαντική συμμετοχή στην διεκπεραίωση του σχεδίου και φυσικά στην νίκη. Αυτή την κεντρική ιδέα θα την εξηγήσω προσεχώς καθώς κι εγώ τώρα αρχίζω να την κατανοώ. Ας αρκεστούμε στο δεδομένο: απέναντι στην Μπαρτσελόνα ο περσινός Ολυμπιακός έκανε στο ΣΕΦ, στο τέταρτο ματς των play off της Ευρωλίγκας, το μακράν καλύτερο περσινό παιγνίδι του – ίσως το τελευταίο πλήρες και πραγματικά αξιοθαύμαστο κερδίζοντας 92-58. Η μοίρα το ήθελε ο νέος Ολυμπιακός να αρχίσει με μια νίκη κόντρα στην ομάδα απέναντι στην οποία τρύπησε το ταβάνι του ο περσινός.
Η Μπάρτσα ήρθε ορεξάτη
Η Μπαρτσελόνα ήρθε στην Αθήνα με κάποια πολύ δικά της παράσημα. Πρώτα από όλα ήρθε ως πρώτη στην βαθμολογία και με πέντε νίκες στην σειρά μετά το κάζο της πρεμιέρας απέναντι στην Ζαλγκίρις – τα θυμίζω και τα δύο γιατί σε κάθε διοργάνωση όλα για την βαθμολογία γίνονται κι όποιος είναι πρώτος, έστω και μετά από μόλις έξι αγωνιστικές, αξίζει σεβασμό και προσοχή. Η Μπάρτσα (και μετά τον τραυματισμό και του Λαπροβίτολα), δεν μοιάζει καλύτερη ομάδα από πέρυσι – το γραφα πριν αρχίσει η διοργάνωση. Στην Ισπανία εκφράζονται ερωτηματικά για το πόσο ο καλός Πεναρόγια μπορεί να κουμαντάρει ένα τόσο μεγάλο καράβι. Αλλά τα καλά της αποτελέσματα μαρτυρούσαν πως έχει βρει μια ιεραρχία και μια σειρά. Ο Πάντερ είναι ο άνθρωπος που κινεί την επίθεση. Ο Πάρκερ ξέρει πλέον την Ευρωλίγκα και δεν είναι καλός μόνο εντός έδρας. Οι ψηλοί, δηλαδή ο ΕρνανΓκόμεζ και ο Βέσελι, έχοντας στην παρέα τους και το γίγαντα Φαλ, έδειχναν ότι ξέρουν την δουλειά. Ο Σατοράνσκι και ο Αμπρίνες θα έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους, αλλά αρκεί ένας να είναι σε καλή βραδιά για να βρεθούν λύσεις που δεν έχουν πολλές ομάδες. Και οι νεοφερμένοι Μέτου κι Αντερσον είναι ρολίστες πολυτελείας: την Τρίτη κέρδισαν την Εφές στην Πόλη βάζοντας 33 πόντους που έκοψαν τα πόδια των Τούρκων. Η Μπάρτσα ήρθε στο ΣΕΦ με βεβαιότητες κι όχι για να δώσει εξετάσεις. Έμοιαζε έτοιμη στην αρχή να παίξει πιο σκληρή άμυνα από την Βασίλισσα – αυτή άλλωστε δεν έχει μόνο έξι παίκτες. Εφυγε κουβαλώντας στις αποσκευές της τον πρώτο διασυρμό της στην χρονιά: μια ήττα με 21 πόντους – και πρέπει να είναι και ευχαριστημένη καθώς η διαφορά μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, αν δεν υπήρχε μια λογική χαλαρότητα στο τέλος.
Σακίλ ΜακΚίσικ Φουρνιέ
Γιατί την διέλυσε την Μπάρτσα ο Ολυμπιακός; Πρώτα από όλα γιατί μετά την νίκη απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης (μια νίκη μετά από τρεις σκληρές ήττες) ο Μπαρτζώκας αντιμετώπισε το ματς με σιγουριά κι αυτοπεποίθηση κι όταν έχει αυτά τα στοιχεία ο προπονητής τα έχει και η ομάδα του. Ο Μπαρτζώκας έκανε αποκαλυπτήρια του Ολυμπιακού επαναλαμβάνοντας πολλά από όσα είχαμε δει στα χαμένα ματς με την Εφές και την Μπάγερν κυρίως. Οπλισμένος με δύναμη από τη «νίκη- οξυγόνο» κόντρα στους Μαδριλένους έκανε το είδος της διαχείρισης που φέτος ονειρεύεται να κάνει, ώστε να δει την ομάδα του να παίζει ολοκληρωτικό μπάσκετ. Για να συμβεί αυτό ο Ολυμπιακός πρέπει να παίρνει πολλά από όλους και σε πολλούς τομείς. Όπως έγινε χθες. Κι όπως δεν είχε γίνει μέχρι τώρα.
Για να καταλάβει κανείς το βήμα μπροστά πρέπει να δει αυτή την φορά την συνολική στατιστική της ομάδας διότι ο στόχος ήταν η συνεισφορά όλων κι ο στόχος επετεύχθη θεαματικά. Αγωνίστηκαν 12 παίκτες. Οι 11 από τους 12 σκόραραν. Και οι 12 έχουν πάρει ένα τουλάχιστον ριμπάουντ. Οι 8 στους 12 έχουν τουλάχιστον μια ασίστ. Οι 10 στους 12 έχουν κερδίσει κι έχουν κάνει τουλάχιστον ένα φάουλ. Αλλά και στην ατομική στατιστική βλέπεις διάφορα που μέχρι τώρα κάποιοι απέφευγαν. Ο Γουόκαπ παίρνει τρία τρίποντα, δεν σκοράρει σε κανένα, αλλά δεν σταματά όπως έχει κάνει δεκάδες φορές και βρίσκει δυο στη σειρά. Ο άποντος Βιλντόζα στα 14 λεπτά της συμμετοχής του έχει τρία ριμπάουντ και δυο ασίστ, ενώ κουράζει τον Πάντερ όσο και όπως μπορεί. Το ίδιο κι ο Γκος: δίνει ριμπάουντ, πίεση στην μπάλα κι ενέργεια. Οπως και ο Ράιτ: οι 8 πόντοι του σε 8 λεπτά είναι μικρότερη προσφορά από τα τρία ριμπάουντ και τα δυο κλεψίματα που βοηθούν για το πρώτο ξέσπασμα. Φυσικά θα υπάρχουν πάντα κι αυτοί με την πιο γεμάτη στατιστική: ο Βεζένκοφ των 18 πόντων (συν 5 ριμπάουντ, συν 3 ασίστ σε είκοσι λεπτά) λέει ότι είναι πάντα παρών, ο Μιλουτίνοφ των 12 πόντων (και των 8 ριμπάουντ) φωνάζει «έρχομαι», ο ξεκούραστος Ντόρσεϊ (12 πόντοι, με 3/5 τρίποντα και 4 ασίστ) αρχίζει να καταλαβαίνει το ρόλο: με αυτόν παρόντα χτίζεται το πρώτο και όπως αποδείχτηκε καθοριστικό αβαντάζ στο δεύτερο δεκάλεπτο, όταν ο Ολυμπιακός φεύγει με +11 (38-27) και δεν ξανασηκώνει το πόδι από το γκάζι. Ο καλύτερος; Αυτός ο καταπληκτικός Σακίλ ΜακΚίσικ Φουρνιέ – χθες οι δυο ήταν ένα, γιατί ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Ο Σακίλ με την φούρια του έβαλε τα πράγματα σε τάξη στο δεύτερο δεκάλεπτο συμβάλλοντας καθοριστικά στο να τρέξει και να ξεφύγει ο Ολυμπιακός στο ημίχρονο (44-36). Και μετά ανέλαβε ο Γάλλος για να χαρίσει με 17 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο σκηνές από τα προσεχώς: το διάστημα που στο τρίτο δεκάλεπτο παίζει επιθετικά μόνος την Μπαρτσελόνα είναι απόλαυση και απόδειξη ότι και στο μπάσκετ του Μπαρτζώκα χωρά ένας εκτελεστής με ειδικότητα στο να βγαίνει μπροστά – ας ελπίσουμε ότι αυτό, η ενθάρρυνση δηλαδή της επιθετικής πρωτοβουλίας, θα γίνει μέρος του συνολικού παιγνιδιού.
Το ρολόι απέδωσε
Το πιο σημαντικό ωστόσο συμπέρασμα της βραδιάς είναι ότι το παιγνίδι με το ρολόι αποδίδει, αρκεί να υπάρχει θέληση από όλους. Χθες πλην του Ράιτ (που έμεινε στο πάγκο λίγο πιο πολύ για να πάρει λεπτά και να βρει ρυθμό ο Μιλουτίνοφ) όλοι παίζουν πάνω από δέκα λεπτά. Και πλην του Μιλουτίνοφ, του Γουόκαπ και του Βεζένκοφ που οριακά τα περνάνε, όλοι παίζουν κάτω από 20. Αλλά προσφέρουν, μοχθούν, δεν βαρυγκωμούν και κυρίως ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Ακόμα το ξέρουν λίγο καλύτερα στην άμυνα από όσο στην επίθεση, αλλά αν υπάρχουν καλοί λογαριασμοί από αυτούς που κάνουν τους καλούς φίλους, θα το βρουν και στην επίθεση.
Μετά την πρώτη νίκη του εφετινού Ολυμπιακού με τον νέο του τρόπο παιγνιδιού νομίζω είδαμε τι μπορούμε να περιμένουμε στο ΣΕΦ: η αύξηση της έντασης, δηλαδή το φορμάρισμα, θα φέρει ακόμα πιο ωραίες βραδιές. Εκτός έδρας αναζητείται τεστ για να φανεί η πρόοδος. Το ντέρμπι με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ μοιάζει να έρχεται πάνω στην ώρα.
Πηγή: Karpetshow
