Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η περίπτωση του Λευτέρη Πετρούνια δεν είναι σπάνια: είναι μοναδική. Το τρίτο του ολυμπιακό μετάλλιο είναι χάλκινο, αλλά εγώ πιστεύω πως μικρή σημασία έχει το χρώμα του – αν και είμαι σίγουρος πως ο Πετρούνιας θα διαφωνούσε. Ο Πετρούνιας πήγε στο Παρίσι για να αγωνιστεί για την πρωτιά όπως κάνει πάντα καθώς αυτό είναι το μυστικό του. Μπήκε πάλι στα μετάλλια κυνηγώντας το χρυσό γιατί έτσι έχει μάθει να κάνει. Γι’ αυτό λέω ότι είναι μοναδική περίπτωση: ο Πετρούνιας αντιλαμβάνεται τον αθλητισμό ως μια διαρκή προσπάθεια υπέρβασης. Δεν θα τον ακούσουμε ποτέ να λέει «δεν έχω να αποδείξω τίποτα». Πιστεύει πάντα ότι έχει να αποδείξει πολλά και πάνω σε αυτή την πίστη του έχει χτίσει μια καριέρα με απίστευτη διάρκεια και τεράστιες επιτυχίες. Χθες πριν καλά καλά ακούσει τα μπράβο για το ιστορικό του κατόρθωμα – ο Πετρούνιας έγινε ο πρώτος αθλητής με τρία ολυμπιακά μετάλλια στους κρίκους – μας ανακοίνωσε ότι ο νέος στόχος του είναι οι Ολυμπιακοί του Λος Αντζελες. Εξήγησε πως το πρόγραμμα αλλάζει, πως με οκτώ ασκήσεις επίδειξης μπορεί να έχει μεγαλύτερα περιθώρια διάκρισης, πως δεν τον βάζει σε σκέψεις πως θα είναι 37 χρόνων τότε. Και μετά πήρε αγκαλιά την Βασιλική γιατί αυτή η αγκαλιά πρέπει να είναι ο επίλογος σε κάθε μεγάλη του στιγμή.
Μας συγκινεί και μας ψαρώνει
Ο Πετρούνιας είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Είναι η απόδειξη πως τα όνειρα, όχι μόνο μπορεί να γίνονται πραγματικότητα, αλλά δεν σταματάνε και ποτέ. Η καριέρα του Πετρούνια είναι μια ανεμόσκαλα προς την καταξίωση και την ίδια την ιστορία. Σε κάθε του επιτυχία ανεβαίνει χρόνια τώρα ένα σκαλί και μας βλέπει όλο και από πιο ψηλά. Ψηλά στην ανεμόσκαλα αυτής του της καριέρας ο Πετρούνιας είναι πλέον δυσθεώρητος, απλησίαστος, πολύ πολύ μακριά μας. Αλλά το καταπληκτικό στην περίπτωση του είναι ότι χάρη στο τρομερό του επικοινωνιακό χάρισμα είναι συγχρόνως και δίπλα μας και κοντά μας. Αφού σκαρφαλώνει προς την επιτυχία μόνος του, κατεβαίνει από την ανεμόσκαλα με μια έξοδο που θυμίζει τα προγράμματά του στους κρίκους και προσγειώνεται δίπλα μας. Οπλισμένος πάντα με αυτή του την άνεση, που μας επιτρέπει να θυμόμαστε πόσο ταπεινός και υπέροχος άνθρωπος είναι: ο Πετρούνιας, αφού μας συγκινεί με τα απίστευτα κατορθώματα του, μας «ψαρώνει» κιόλας!
Άλλος από την ανεμόσκαλα της επιτυχίας δεν θα κατέβαινε ποτέ. Τόσο ψηλά που είναι δεν θα ήθελε να μας βλέπει. Άλλος μετά από τόσες επιτυχίες θα μας θύμιζε σε κάθε ευκαιρία την σπανιότητα του, θα ήταν δυσπρόσιτος, δύσκολος όπως όλοι οι εξαιρετικοί – ο Λευτέρης Πετρούνιας ποτέ του δεν σκέφτηκε κάτι τέτοιο. Και πάντα με κάνει να πιστεύω πως για αυτόν μια αγκαλιά με την Βασιλική και τα κορίτσια του μετρά όσο ένα μετάλλιο. Μπορεί και περισσότερο.
Όχι ακόλουθους, μόνο φίλους
Χθες πήγαν να του συμπαρασταθούν στον τελικό ο Κώστας Παπανικολάου και ο Πύρρος Δήμας, δυο άλλοι φτιαγμένοι από τα ίδια σπάνια υλικά – αθλητές τεράστιοι και άνθρωποι απλοί, πράγμα που τους κάνει ακόμα πιο λαμπερούς. Ισως να ήταν κι άλλοι Ελληνες αθλητές – ζητάω συγνώμη για την μη αναφορά, απλά αυτούς τους είδα. Και οι δυο ήθελαν να είναι δίπλα του γιατί τον ένιωθαν δικό τους – όπως νομίζω όλοι όσοι καρφωθήκαμε στις τηλεοράσεις για να τον δούμε για μια ακόμα φορά.
Ο τρεις φορές Ολυμπιονίκης Πετρούνιας, ο άνθρωπος που το βιογραφικό του σε ζαλίζει καθώς είναι γεμάτο από επιτυχίες, ο γυμναστής που έκανε αυτή την απίστευτη Σιμόν Μπάιλς να τρέξει να τον αγκαλιάσει είναι ένας απίστευτος μαγνήτης θετικής ενέργειας – η προσωποποίηση της χαράς της ζωής. Με όλα αυτά τα μετάλλια, με όλους αυτούς τους θριάμβους, όταν μιλάς για αυτόν πρώτα τον φέρνεις στο μυαλό σου αψεγάδιαστό στους κρίκους και μετά αγκαλιά με την Βασιλική και τις κόρες του: ο αθλητής κι ο άνθρωπος δεν ξεχωρίζουν. Δεν θέλεις να είσαι δίπλα του απλά για να χαρείς την επιτυχία του, αλλά γιατί αισθάνεσαι ένα είδος υποχρέωσης απέναντί του – είναι ο άνθρωπός σου. Θυμάμαι μια φωτογραφία του στο χειρουργείο, με τον ώμο δεμένο να κάνει το σήμα της νίκης: νόμιζες πως έκανε την εγχείρηση όχι για τον ίδιο, αλλά για σένα – για να μπορέσεις να τον δεις γρήγορα νικητή και να τον χειροκροτήσεις σαν να είναι φίλος σου. Σε μια εποχή που όλοι έχουν «ακόλουθους» ο Πετρούνιας που ως βασιλιάς θα άξιζε μόνο τέτοιους, έχει μόνο φίλους δηλαδή ανθρώπους που χαίρονται το χαμόγελό του, την επιτυχία του και την ευτυχία του. Αλλά και την αγάπη του για την οικογένεια του, την εξωστρέφεια του, την απλότητα του.
Κάθε φορά που ο Πετρούνιας κατακτά ένα μετάλλιο, το μετάλλιο το αισθάνεσαι δικό σου. Όχι γιατί πιστεύεις πως έχεις κάποιου τύπου μερίδιο σε αυτή του την νέα επιτυχία, αλλά γιατί το περίμενες κι αυτός φρόντισε αυτή την προσδοκία να την επιβεβαιώσει. Δεν το κάνει για τα ευχαριστώ της χώρας, αλλά γιατί αυτό έμαθε να κάνει: ο Λευτέρης Πετρούνιας έμαθε να κάνει τον κόσμο μας πιο φωτεινό και πιο παραμυθένιο. Αλλά και πιο ανθρώπινο.
Μεγάλος αθλητής, ωραίος άνθρωπος
Ο τρόπος που μίλησε μετά την κατάκτηση του μεταλλίου στην κάμερα της ΕΡΤ ήταν εξίσου συναρπαστικός και με τον αγώνα του. Εξήγησε την δυσκολία, τα λάθη του, το άγχος του, την προσπάθειά του. Το έκανε με λεπτομέρειες, αλλά και με χιούμορ, με ευθύτητα και με άνεση. Ευχαρίστησε την οικογένεια που τον στηρίζει, μοιράστηκε την επιτυχία με τους ανθρώπους της ομάδας του, εξήγησε τα μελλοντικά του σχέδια. Μιλούσε στο κοινό του, απλά κι ωραία: θα μπορούσε να μας παρακαλέσει να πιούμε όλοι μας καλοκαιριάτικα μια μπύρα για χάρη του – δεν θα μου έκανε εντύπωση. Ο Λευτέρης Πετρούνιας στο Παρίσι έγινε ο πρώτος αθλητής στους κρίκους με τρια Ολυμπιακά μετάλλια εξασφαλίζοντας μια θέση στην ιστορία. Αλλά τυχερή είναι η ίδια η ιστορία γιατί την έγραψε ένας αληθινά μεγάλος. Ενας μεγάλος αθλητής, αλλά κι ένας ωραίος άνθρωπος.
Πηγή: Karpetshow
