Στα τέσσερα ματς με τον άμεσο ανταγωνισμό στον όμιλο, η Εθνική έγραψε 5-11 γκολ. Τα πέντε που έβαλε, είναι ολίγα για το διαφημισμένο “επιθετικό χάρισμα” του γκρουπ. Πολύ περισσότερο ότι τα τέσσερα στα πέντε, τα έβαλε κατόπιν εορτής. Του Τζόλη στην Κοπεγχάγη, όταν οι Δανοί είχαν φύγει τρία-μηδέν μπροστά. Τα τρία στο Νέο Φάληρο με τη Σκωτία, όταν η ομάδα είχε ήδη αποκλειστεί. Γκολ ουσίας τη στιγμή που επιτεύχθηκε, ήταν μόνον εκείνο του Τσιμίκα στη Γλασκώβη.
Πέντε γκολ σε τέσσερα ματς θα ήταν εντάξει, συνδυασμένα με τρία (στα τέσσερα) clean sheet. Τα clean sheet ήταν όμως, κανένα. Τα έντεκα γκολ που η Εθνική δέχθηκε στα τέσσερα ματς, δεν είναι πολλά. Είναι εξωφρενικά. Αν δούμε ομάδες “της κατηγορίας μας” που πέτυχαν στόχο, πρώτη ή δεύτερη θέση σε όμιλο, η Ελβετία δέχθηκε (σε έξι αγώνες) δύο γκολ. Η Αλβανία σε οκτώ αγώνες, δέχθηκε πέντε γκολ. Το Κόσοβο σε έξι αγώνες, δέχθηκε πέντε γκολ.
Ολοφάνερα συνεπώς, τα αποτελέσματα ακύρωσαν τον τρόπο με τον οποίον η Εθνική προσήλθε στο πεδίο να πολεμήσει. Η ιδέα ποδοσφαίρου, οδήγησε απευθείας στην αποτυχία. Ιδια ιδέα, πιθανότατα θα οδηγήσει και στην επόμενη αποτυχία. Χρειάζεται, μία άλλη σύνθεση. Σύνθεση, δεν εννοώ…την (εκάστοτε) ενδεκάδα. Εννοώ, σύνθεση χαρακτηριστικών. Χαρακτηριστικών, αγωνιστικών. Χαρακτηριστικών, ψυχοπνευματικών επίσης.
Κανείς απέξω ή γύρω-γύρω, δεν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά για τον προπονητή. Αυτή τη δουλειά μπορεί να την κάνει, μονάχα ο προπονητής. Οσο η ομάδα θα πατάει στο χορτάρι με ποδοσφαιρική αστάθεια, συγχρόνως θα είναι καταδικασμένη και σε συναισθηματική αστάθεια. Δεν πρόκειται για δυσχέρεια, στη διαχείριση της πίεσης του διακυβεύματος. Απόδειξη ότι, και όταν το διακύβευμα έφυγε νωρίς (με τον αποκλεισμό) από το τραπέζι, πάλι στα τελευταία δύο παιγνίδια τα συμπτώματα δεν άλλαξαν.
Αυτός ο ιός που διεισδύει αόρατος και απλώνεται στο εσωτερικό της ομάδας, δεν εξαιρεί κανένα. Χοντρά λάθη υπό την επήρεια του ιού, πράγματα που απαγορεύονται ακόμη και στο Κ-12 επίπεδο, ο ένας μετά τον άλλον κάνουν όλοι οι διεθνείς, απίθανα δώρα στον αντίπαλο. ‘Η σχεδόν όλοι, μικροί ή μεγαλύτεροι. Η αλυσίδα των μπλούπερ είναι εκεί, στα βίντεο, για να τα θυμηθεί ο καθένας.
Υποψιάζομαι ότι θα πάρει χρόνο και κόπο, αλλά επιμένω να εστιάζω προπάντων στον τρόπο, προτού η Εθνική βγει να παίξει με την προσμονή της επιτυχίας αντί με τον φόβο της αποτυχίας. Τώρα ξεκάθαρα, κυριαρχείται από τον φόβο. Στον αγώνα με την κόμπακτ Λευκορωσία, ένα σημάδι-παράδειγμα φόβου, ούτε μία φορά (έτσι, για το δείγμα!) ένας σέντερ-μπακ δεν δοκίμασε να ντριμπλάρει τον πρώτο παίκτη, να τον αφήσει πίσω, και να οδηγήσει τη μπάλα ψηλά, σε συνθήκη που θα κλόνιζε την ισορροπία.
Δύο χρόνια μπροστά, στην εκκίνηση των προκριματικών του EURO 2028, σήμερα ομολογουμένως δεν είναι εύκολο να ξέρει κανείς, ενδεχομένως ούτε…οι ίδιοι, πού θα ευρίσκονται τότε (τον Σεπτέμβριο του 2027) ο Μάνταλος, ο Πέλκας, ο Μπακασέτας, ο Σιώπης, ο Κουρμπέλης, ο Μασούρας. Ποια τροχιά θα έχει πάρει η καριέρα του Γιαννούλη, του Τσιμίκα, του Βλαχοδήμου, του Χατζηδιάκου, του Ρότα, του Μαυροπάνου, του Ρέτσου. Σε ποιο επίπεδο θα παίζουν το ποδόσφαιρό τους ο Παυλίδης, ο Δουβίκας, ο Ιωαννίδης, ο Τέτε. Ποιοι από τους (άφθονους) μεταγενέστερους θα έχουν επιβεβαιώσει την προσδοκία, ποιοι θα έχουν ξεμείνει να τρέχουν πίσω από την προσδοκία.
Φυσικά, και οι δεξαμενές από κάτω, U-21, U-19, και το πράγματι εξαντλητικό scouting στις πέντε ηπείρους, ασταμάτητα φέρνουν πάσης φύσεως παίκτες-πρότζεκτ σε όλων των ειδών τις θέσεις. Το μόνο σίγουρο είναι λοιπόν, ότι οι ποδοσφαιριστές… δεν θα τελειώσουν ποτέ. Αυτό που γίνεται περίπλοκο ανά γενεά, όλο και πιο περίπλοκο στην κάθε γενεά σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη, είναι η διαχείριση του μυαλού. Πρόκειται για “άλλα παιδιά” που μεγαλώνουν με αδιανόητες προσλαμβάνουσες, δραστικά διαφοροποιημένα ερεθίσματα, μία κεντρική κατεύθυνση. Την κατεύθυνση προς τον εγωκεντρισμό. Ενώ το άθλημα, είναι ομαδικό.
Χαζεύεις αγώνες Κ-9 και αντιλαμβάνεσαι παιδιά, δασκαλεμένα έτσι και από το σπίτι, να προτιμούν το ένα-τρία και να έχουν βάλει αυτά το μοναδικό γκολ στην ήττα, από μία νίκη τρία-μηδέν που τα γκολ να τα έχουν βάλει συμπαίκτες. Αν αυτή τη στιγμή απ’ άκρου εις άκρον στην Ελλάδα “πηγαίνουν ποδόσφαιρο” δεκαπέντε χιλιάδες παιδιά, σε 10-15 χρόνια πέντε από αυτά τα δεκαπέντε χιλιάδες παιδιά θα παίζουν στην Εθνική. Ο βαθμός της περιπλοκότητας στη διαχείριση του μυαλού, θα έχει πολλαπλασιαστεί δραματικά.
Η καλή ελπίδα εδώ, τι πάστα διεθνών θα έχουμε σε 10-15 χρόνια, λέγεται Αναγέννηση. Είναι το πανεθνικό αναπτυξιακό πρόγραμμα ποδοσφαίρου ακαδημιών που εκπόνησε η ομοσπονδία και ξεκίνησε κιόλας, υπό τον Γιάννη Σαμαρά, να το τρέχει μία δυνατή ομάδα.
