Του Νίκου Παπαδογιάννη
To ρεσιτάλ ασυναρτησίας της ΕΟΚ στον προγραμματισμό της τελικής φάσης του Κυπέλλου Ελλάδας ήταν, ταυτόχρονα, η ιδανική λύση. Στο μπάσκετ, όλα γίνονται.
Οι ημιτελικοί θα διεξαχθούν Τετάρτη βράδυ στις έδρες των δύο ομάδων που κληρώθηκαν πρώτες (Παναθηναϊκός, Κύμη). Και το ματς του τίτλου, απόγευμα Κυριακής, πού αλλού, στο Ηράκλειο.
Και όξω απ’ την πόρτα. Τρία ολόκληρα μερόνυχτα υποθέτω ότι αρκούν για τα οργανωτικά και τα διαδικαστικά, αυτά που σε προηγούμενες περιπτώσεις μας ταλαιπώρησαν επί μήνες.
Εάν προκριθεί στον τελικό ο ΠΑΟΚ, το ματς θα διεξαχθεί με μαθητές που θα διαβάζουν αρχαία ελληνικά στους σκύλους της αστυνομίας. Εάν περάσει η Κύμη, που δεν έχει οπαδούς, δεν βαριέσαι, ας κοπιάσουν και οι «πράσινοι» ή «κόκκινοι» φανατικοί.
Δεν πρόκειται να αλλάξουμε εμείς τον κόσμο. Το σημαντικό είναι να βγάλουμε και φέτος την υποχρέωση.
Στο ίδιο Ηράκλειο το οποίο θα φιλοξενήσει και τον αγώνα Ελλάδας-Γεωργίας τέσσερις μέρες αργότερα…
Δεν αστειεύομαι, όταν γράφω ότι αυτή η μεθόδευση είναι η καλύτερη δυνατή. Το σημείο κλειδί ήταν ο εξαρχής ορισμός της έδρας του τελικού στην Κρήτη, πριν ακόμη μπηστήξει η πρώτη μπάλα και πριν ορθώσει ανάστημα ο πρώτος μακεδονομάχος.
Γλιτώσαμε έτσι τις γελοιότητες του 2017, όταν η μισή Μακεδονία και Θράκη κήρυξε πόλεμο στην Ομοσπονδία, στη νότια Ελλάδα και στην άλλη μισή Μακεδονία (και Θράκη), με αφορμή την πόλη διεξαγωγής του αγώνα Παναθηναϊκού-Άρη.
Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, μάθαμε ότι ο Βασιλακόπουλος είναι …ρατσιστής, επειδή φοβήθηκε -δικαίως- ακροδεξιές προβοκάτσιες στην Ξάνθη. Ίσως η μοναδική σωστή κουβέντα που έχει αρθρώσει τα τελευταία χρόνια.
Το γεγονός ότι ο γόρδιος δεσμός λύθηκε από τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού, ο οποίος συναίνεσε ώστε να διεξαχθεί ο τελικός στο Αλεξάνδρειο (δηλαδή στην έδρα του αντιπάλου), προσέφερε μία πρόσθετη νότα σουρεαλισμού.
Την επόμενη χρονιά, δεν εκπροσωπήθηκε η –με το συμπάθιο- Μακεδονία στον τελικό, οπότε η απόφαση για Ηράκλειο και για μαθητική εξέδρα ήταν εύκολη υπόθεση. Η ΑΕΚ κατατρόπωσε τον Ολυμπιακό και το Κύπελλο απέκτησε λόγο ύπαρξης.
Από τη σκοπιά του ουδέτερου παρατηρητή που βδελύσσεται οτιδήποτε έχει να κάνει με τις εγχώριες διοργανώσεις μπάσκετ, ποδοσφαίρου ή άλλου αθλήματος, εύχομαι το φετινό τρόπαιο να το κατακτήσει ο ΠΑΟΚ.
Θα είναι ευχής έργο ένα τέτοιο κατόρθωμα μετά από δύο δεκαετίες, για τον σύλλογο που εσχάτως κλυδωνίζεται διοικητικά και για το ίδιο το στερέωμα του μπάσκετ.
Από την άλλη, σκέφτομαι ότι μπορεί να το αφιερώσει σε κανέναν ψευτοήρωα με καλάσνικοφ και προτιμώ να κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω, όπως ο Πέπε το Ισπανόπουλο στον Αστερίξ. Μόνο Ισπανόπουλο θα μπορούσε να το σκεφτεί αυτό.
Την προηγούμενη φορά που ο ΠΑΟΚ έφτασε ένα (ή μάλλον) μισό βήμα από τον τελικό ενός Κυπέλλου Ελλάδας στο μπάσκετ, κατόρθωσε να αποκλειστεί από ομάδα της Α2, τον Φάρο Κερατσινίου, σαν να προσπαθούσε να διώξει τους ελάχιστους οπαδούς του που επιμένουν να ενδιαφέρονται ακόμη για την πορτοκαλί μπάλα.
Έκτοτε ο Φάρος βάλθηκε να αναβοσβήνει μαζί με το ακοίμητο ΑΦΜ του σε διάφορα σημεία της επικράτειας, παραθαλάσσια και μη, μέχρι που έπιασε λιμάνι στη σχεδόν ακριτική Λήμνο, ντυμένος πλέον με την προβιά του Ηφαίστου.
Αυτή τη φορά, την προβιά του φονέα γιγάντων υπόσχεται να φορέσει μία ομάδα της οποίας οι παίκτες αμφιβάλλω αν έχουν πατήσει ποτέ στην κωμόπολη (Κύμη) όπου κατοικοεδρεύει ο σύλλογος. Στον τόπο όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, αυτό είναι το λιγότερο φαιδρό.
Το πιο φαιδρό απ’ όλα, είναι ότι ενίοτε καμαρώνουμε για τον αθλητικό πολιτισμό μας, ενώ παραμένουμε ανίκανοι, εν έτει 2018, να διοργανώσουμε έναν ψωροτελικό (ή ψωροημιτελικό) με οπαδούς των δύο ομάδων, δίχως να τρέμει το φυλλοκάρδι αδίκων και –κυρίως- δικαίων.
Για φάιναλ-φορ, φάιναλ-έιτ και άλλα ξενόφερτα έθιμα, δεν το συζητάμε καν, εδώ είναι Μπαλκάνια και όχι παίξε γέλασε. Όποιος θέλει να γελάει όταν παίζει, ας μετακομίσει στη Γαλλία, όπου κάνουν τους τελικούς στη Ντίσνεϊλαντ ή στο Πάρκο του Αστερίξ και του Οβελίξ.
Ας προσέχει μη του έρθει καμιά αδέσποτη όμως, διότι οι πουρκουάδες έχουν το κακό συνήθειο να βγαίνουν στους δρόμους όποτε νιώθουν ότι καταστρέφεται η ζωή τους.
Εδώ καίμε τα λάστιχα και κρατάμε τη μύτη μας απειλώντας ότι θα σκάσουμε, μόνο όταν οι αόρατες δυνάμεις και η παλιοκενωνία αδικούν την ομαδάρα μας.
Πηγή: Gazzetta
