Το προπονητικό ποιόν του Ιβαν Γιοβάνοβιτς, αλλά και το διοικητικό ποιόν του Μάκη Γκαγκάτση, συνδυαστικά είναι αίσια βάση για τη διαμόρφωση των “όρων λειτουργίας” της Εθνικής. Αφού, λοιπόν, χαρήκαμε όλοι με την επιβεβαίωση της πρόσληψης (και αυτό όντως, η γενική αποδοχή, δίνει στα πράγματα μια καλή αφετηρία για την επανεκκίνηση), τώρα είναι η στιγμή να στρέψουμε την προσοχή στο τι πραγματικά υπάρχει, σε δουλειά, μπροστά. Η θετική υποδοχή άλλωστε, συνεπάγεται και την ευθύνη έναντι των προσδοκιών. Αν θέλετε, των απαιτήσεων. Η ατζέντα διετίας συνεπώς, περιλαμβάνει για αρχή μία πολύ σοβαρή πρόκληση και αμέσως μετά, oh boy, την υπέρτατη πρόκληση. Ένα Nations League, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Εν μέρει αλληλένδετα, το ένα με το άλλο.
Το Nations League το φθινόπωρο, και που είναι η Αγγλία στον όμιλό μας μαζί με τη Φινλανδία και την Ιρλανδία, πάλι δεν σηκώνει καμία άλλη προσέγγιση, ει μη μόνον τον στόχο του προβιβασμού από τη β’ στην α’ κατηγορία. Είτε η Εθνική θα τερματίσει πρώτη στον όμιλο τον Νοέμβριο και θα ανεβεί απευθείας στην α’ κατηγορία, τη λεγόμενη League A. Είτε θα τερματίσει δεύτερη και θα παίξει την άνοδο (τον Μάρτιο) σε πλέι-οφ με αντίπαλο που θα έχει πάρει τρίτη θέση σε όμιλο της League A. Δηλαδή, μία Ουγγαρία, μία Δανία, μία Πολωνία, μία Σερβία ίσως, μία Ελβετία, Βέλγιο ενδεχομένως. Δεν νοείται να συζητείται κάτι διαφορετικό, κάτι παρακατιανό, από αυτό το είτε/είτε. Η Εθνική οφείλει, και ωφελεί, να είναι εθισμένη στον υψηλό πήχυ. Αλλιώς, τζάμπα κουραζόμαστε.
Ύστερα, το Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι δώδεκα όμιλοι, άλλοι με τέσσερις και άλλοι με πέντε ομάδες, της ευρωπαϊκής ζώνης. Η Ευρώπη το 2026 στο Μουντιάλ, έχει 16 (αντί 13) ομάδες. Ούτε εδώ, αρμόζει η λογική της στόχευσης να είναι κάτι το υποδεέστερο. Ο στόχος (δεν μπορεί παρά να) είναι η πρόκριση, τελεία. Είτε απευθείας πρόκριση, με πρωτιά στον όμιλο. Είτε πλέι-οφ για την πρόκριση, οι δεύτερες ομάδες των 12 ομίλων κι άλλες τέσσερις “επιλαχούσες” του Nations League, το όλον 16 διεκδικήτριες για τις +4 θέσεις που θα έχουν μείνει, με την ολοκλήρωση των προκριματικών ομίλων, ανοιχτές. Πιστεύω ακράδαντα, να σας πω, πως όλα “για κάποιον λόγο γίνονται”. Κανονικά, από το πρωί σήμερα θα μιλούσαμε για τη μάχη το βράδι στο Ντόρτμουντ (Ελλάδα-Τουρκία). Είναι όμως, στην αληθινή ζωή, Γεωργία-Τουρκία. Κι εμείς, μιλάμε για τον Γιοβάνοβιτς “εν συνεχεία” του Πογέτ.
Η Ελλάδα, ένα πράγμα δεν έχει για να προσφέρει στον καινούργιο προπονητή της. Μια προίκα, σαν εκείνη που κληρονόμησε από τον Οτο ο Φερνάντο. Την προίκα των προσβάσιμων, λόγω υψηλού ranking, κληρώσεων. Και της διεθνούς προσωπικότητας, ενός γκρουπ που ήδη μετρούσε 3/4 προκρίσεις (2004, 2008, 2010) κι έπειτα μέτρησε άλλες 2/2 (2012, 2014). Ο Φερνάντο σεβάστηκε, και αυγάτισε, την προίκα από τον Οτο. Η Εθνική δεν πήγε απλώς, στο 2012 και στο 2014. Πήγε, και διακρίθηκε. Πολύ καλύτερα, από 2008 και 2010. Την προίκα από τον Φερνάντο, οι επόμενοι τη σκόρπισαν. Την κατασπατάλησαν. Στη δεκαετία 2014-2024, το μοναδικό επίτευγμα είναι ο προβιβασμός στο Nations League (με την τρίτη προσπάθεια!) από τη League C στη League B. Την προίκα του, ο Γιοβάνοβιτς (με πρόεδρο τον Γκαγκάτση τζούνιορ) καλείται να τη χτίσει σαν ένας Οτο (με πρόεδρο τον Γκαγκάτση σίνιορ) του 2001.
Δεν κρύβω ότι τις τελευταίες εβδομάδες, συζητώντας με ανθρώπους του ποδοσφαίρου για τον Γιοβάνοβιτς, έμεινα άναυδος όταν συνειδητοποίησα πως αιωρείται στην ατμόσφαιρα μια διάσπαρτη φήμη, ομολογώ πως δυσκολεύομαι να κατανοήσω πόθεν, ότι ο Ιβαν “δεν πιστεύει στον Έλληνα ποδοσφαιριστή”. Έδωσα σημασία, διότι δεν πρόκειται για κουβεντολόι του καφενέ, της ταβέρνας, των social media. Είναι συζήτηση “μέσα” στο ποδόσφαιρο. Μα, αναρωτιέσαι, πώς; Ο Κώτσιρας, ο Αλεξανδρόπουλος, ο Κουρμπέλης, ο Ιωαννίδης, ο Βαγιαννίδης; Οχι, “ο Γιοβάνοβιτς δεν πιστεύει στον Έλληνα ποδοσφαιριστή”. Ο Γιοβάνοβιτς που στον ΑΠΟΕΛ έφτασε σε προημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ με τον Χιώτη, τον Κόντη και τον Πουρσαϊτίδη, δεν πιστεύει στον Ελληνα ποδοσφαιριστή; Ναι, “έχει τουπέ, και αν είχε μείνει στον Παναθηναϊκό, δεν θα ήθελε τον Μπακασέτα ούτε τον Λημνιό. Και στα δυόμισι χρόνια που έμεινε, δεν γύρισε να κοιτάξει την ακαδημία του κλαμπ”.
Προφανώς, το να μη πιστεύει κανείς στον Ελληνα ποδοσφαιριστή δεν στοιχειοθετεί…ποινικό αδίκημα. Είναι απλώς, εν προκειμένω, οξύμωρο. Να μη πιστεύεις στον Έλληνα ποδοσφαιριστή, και την ίδια στιγμή να αποδέχεσαι τη δουλειά του προπονητή στην ομάδα που φύσει στελεχώνεται με μόνον Έλληνες ποδοσφαιριστές! Ποιο το νόημα; Εάν δεν πιστεύεις στον ποδοσφαιριστή που θα προπονήσεις, νομοτελειακά έχεις κιόλας αποτύχει. Γιατί να θέλει κανείς κάτι τέτοιο, ένα βέβαιο στραπάτσο, να το βάλει στο βιογραφικό του; Για…όσα χρήματα προλάβει, προτού τον αποπέμψουν, να εισπράξει; Εν πάση περιπτώσει, ο Γιοβάνοβιτς είπε “ναι” στην πρόταση Γκαγκάτση και τούτο, μες στο δικό μου μυαλό, ντε φάκτο καταρρίπτει ό,τι μπορεί να αιωρείται. Το σημαντικό έτσι κι αλλιώς, είναι το μπροστά. Η προίκα, που πρέπει να ξαναφτιαχτεί. Πάντοτε με την ευλαβική προσήλωση στην από-κάτω-προς-τα-επάνω λογική.
Οπότε εδώ, ακόμη μεγαλύτερο στοίχημα από ένα προβιβασμό στο Nations League ή την πρόκριση σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, θα ήταν η αναβίωση του “πλάνου Φερνάντο Σάντος” για τις Εθνικές Ομάδες. Μία εις βάθος φιλοσοφία, και μία επιμελής εργασία, που πριν δέκα χρόνια εγκαταλείφθηκε για χάρη του επιφανειακού και του εφήμερου. Δέκα χρόνια έκτοτε, πλέον ο Φερνάντο Σάντος είναι στο Αζερμπαϊτζάν. Αλλά δυναμικό στη χώρα, ικανό να επαναφέρει στη ζωή εκείνο το κληροδότημα, άνθρωποι που τότε το δούλευαν ή άνθρωποι που θα μπορούσαν στο εξής να το δουλέψουν και να το ξαναστήσουν στα πόδια του, είναι “εκεί έξω” διαθέσιμοι.
Πηγή: Sdna
